“பிரளயத்தின் நடுவே…!” நெடுங்கதை - பிரசுரம் தாய்வீடு மின்னிதழ்-ஜூலை 2024
----------------------------------
அப்பா…தண்ணி ஏறிட்டேயிருக்கு…கீழே போய் காரை
ஜாக்கி போட்டு தூக்கி நிறுத்திட்டு வந்திடுவோம்…இல்லன்னா இன்ஜினுக்குள்ள தண்ணீர் போயிடும்…
- பிரபு சொன்ன வேகத்தில் படபடப்புத் தெரிந்தது. எப்படா பொழுது விடியும் என்று
காத்திருந்ததுபோல் கூறினான் அவன். கார் வாங்கி ஒரு வருடம்தான் ஆகிறது. அவன் கவலை அவனுக்கு.
இப்பொழுதுதான் மூன்று ஃப்ரீ சர்வீஸ் முடிந்திருக்கிறது. மூன்றாவது சர்வீஸ் பண்ணிக்
கொண்டு வந்து நிறுத்தி ரெண்டு நாள்தான் ஆகிறது. மழை பிடித்துக் கொண்டது.
புயல்பற்றிய
அறிவிப்பு வந்து கொண்டேதான் இருந்தது. ஆனால் இந்த அளவுக்குப் போகும் என்று யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை.
விடாமல் ஊற்ற ஆரம்பித்ததும்தான் பயம் வந்தது. அருகிலுள்ள மேம்பாலத்தில் கொண்டு நிறுத்தியிருந்தார்கள்
பலர். நூற்றுக் கணக்கான கார்கள் ஏற்கனவே வந்து விட்டது என்றார்கள். பெரிய பெரிய மால்களில்
ரூபாய் ஆயிரம் ஒரு நாளைக்கு வாடகை என்று அங்கு கொண்டு போயும் நிறையப் பேர் விட்டிருந்தார்கள்.
இதுதான் சந்தர்ப்பம் என்று வசமாய் சம்பாதிக்க ஆரம்பித்திருக்கிறார்களோ என்று தோன்றியது.
வீட்டு வாசலில், சாலையோரங்களில் கார் நிறுத்தினால் அபராதம் என்று அரசு அறிவித்திருந்தது.
ஆனாலும் வீட்டுக்கு ஒரு கார் என்கிற விகிதத்தில் வெளியே கார்கள் நின்று கொண்டுதான்
இருந்தன. ஒரு வேளை இந்தப் பகுதியெல்லாம் அரசின் கண்களில் படவில்லையோ என்று நினைத்துக்
கொண்டார் இவர். இப்படிப் பயப்படாம நிறுத்தியிருக்காங்களே…என்று ஆச்சரியப்படுவார். இப்போது
தண்ணீர் ஏற ஏற அந்தக் கார்களெல்லாம் என்ன கதியாகும் என்று நினைத்தபோது ஐயோ…பாவமே…என்று
வயிற்றைக் கலக்கியது கருணாகரனுக்கு. என்ன ஆகுதோ ஆகட்டும் என்று விட்டு விட்டது போலிருந்தது.
அல்லது எந்த யோசனையும் பலன் தராமல் கையைப் பிசைந்து கொண்டிருப்பார்களோ என்று நினைக்க
முற்பட்டார்.
பெரு
நகரத்தில் காரின் தேவை அத்தியாவசியமாகியிருந்தது. உறவினர்கள் வீட்டு விசேடங்களுக்கு
என்று டாக்ஸிகளுக்கு வாடகை கொடுத்து மாளவில்லை. கோயில் குளம் என்று போக , குழந்தைகளைப்
பள்ளி கொண்டு விட, கூட்டி வர, கடைகளுககுப் போக, திடீரென்று வெளியூர் பயணம் மேற்கொள்ள என்று பல நிலைகளிலும்
காரின் தேவை அத்தியாவசியமாகி விட்டதோ என்று தோன்றியது. அதற்குச் செய்யும் செலவு முக்கியமில்லை…வசதிதான்
முக்கியம் என்ற கதையாகிப் போனது. ஒரு காலத்தில் ராலே – பச்சை நிற சைக்கிள் வைத்திருந்தாலே
கௌரவம், பிறகு எவன் ஸ்கூட்டர் வைத்திருக்கிறானோ அது கௌரவம்…இப்போது கார் வைத்திருந்தால்தான்
கௌரவம் என்றாகிப் போயிருக்கிறது. காரினால் அனுபவித்த வசதிகள் அதிகமா அல்லது அதற்குப்
பராமரிப்பிற்காகச் செய்த செலவுகள் அதிகமா என்றால் இரண்டாவதுதான். ஆனாலும் கார் மோகம்
மக்களை விட்டபாடில்லை. இன்றைய உலகமயமாக்கல் கற்றுக் கொடுத்த பாடங்களில் இதுவும் ஒன்று.
ரெண்டு பேரும் சம்பாதிக்கிறார்கள்
என்றாலும், தன் பங்கும் இருக்கட்டும் என்று ஒரு தொகையை இவரும் அந்தக் கார் வாங்க என்று
வழங்கியிருந்தார். அப்படியானால்தான் அதில் ஏறி உட்காருவதற்கு ஒரு அருகதை இருக்கும்
என்பதும் இவரின் எண்ணமாயிருந்தது. மூணு லட்சம் கொடுத்திடுங்க…என்று வள்ளிசாய் காயத்ரி
சொன்னபோது இவர் மறுக்கவில்லை. மீதி அஞ்சோ, ஆறோ அவர்கள் சம்பாத்தியத்தில் போட்டுக் கொள்ளட்டுமே.!
அந்தக் காரைக் காப்பாற்ற வேண்டியது இன்றைய தினத்தில் முக்கியமாகிப் போனது. கார் பார்க்கிங்கில் எந்த நேரம் தண்ணீர் நுழையுமோ
என்றிருந்தது. கன மழை, மிக கனமழை, அதிமிக கனமழை என்று பிரித்து அறிவிப்பதைப் பார்த்தால்
எதுவொன்றையும் இந்த நகரம் தாங்காது என்றுதான்
தோன்றியது.
முந்தைய புயலின்போது டூவீலர்
மட்டுமே இருந்தது. ஆனால் கார் பார்க்கிங் பகுதியில் வண்டி முக்கால்வாசி மூழ்கிப் போனது.
சர்வீசுக்கு விட்ட போது இன்ஜினுக்குள் பாம்பு சுற்றி இருக்கு சார் என்று மெக்கானிக்
சொன்னபோது அடிவயிற்றில் கலக்கி அங்கேயே மயக்கம்போட்டு விடும் நிலைக்கு வந்து விட்டார்
இவர். எப்படி ஓட்டி வந்தோம்? என்ற கேள்விதான் அவரை அந்நிலைக்குத் தள்ளியிருந்தது. சிறிது
தூரம்தான் எனினும் அதுவரை அது அடங்கிக் கிடந்ததா?
அல்லது சுற்றிய பகுதியிலிருந்து எப்படி வெளியே வருவது என்று தெரியாமல் போனதா?
அல்லது செத்துப் போய்விட்டதோ?
சாகல சார்….நல்லவேளை உங்க அதிருஷ்டம்…சாரைப்
பாம்பு சார்…சாரை….வெளில இழுத்துப் போட்டதும் என்னா வேகம்ங்கிறீங்க…அடிக்க முடில…அந்தா…அந்தப்
பொந்துக்குள்ள போயிருச்சு……என்றார் மெக்கானிக். அந்தத் தடவை அவன் கேட்ட கூலியை வாய்
மூடிக் கொடுத்தார். வண்டியை இவர் எடுப்பதே இல்லை. பெரு நகரச் சாலைகளில் வண்டிகள் பறக்கும்
வேகம் பயப்படுத்தியது. தன்னால் அதன் நடுவே சமாளித்து, ஜாக்கிரதையாக ஓட்ட முடியுமா என்ற
ஐயம் ஏற்பட்டது. ரோடு வரை போவது வருவது என்றுதான் வைத்துக் கொண்டார். ரோட்டுக்குள்ளே
கலப்பது என்பதில்லை. எங்கேயாவது விழுந்து அல்லது மோதி கால் கையை உடைத்துக் கொண்டால்?
பிறகு இந்த வயசுக்கு எலும்பு சேராதே? நொண்டியாய் மற்றவர்களுக்கு சிரமம் அளித்து எப்படி
மீதி வாழ்க்கையைக் கழிப்பது? கவனம், கவனம் என்று அவர் மூளை அவரை எச்சரித்திருந்தது.
இப்போதுதான் பெருமையாகக் கார்
வேறு சேர்ந்து கொண்டிருக்கிறதே? தேவைகளை அதிகரிக்க அதிகரிக்கத் துன்பம்தான் போலும்….ஆசைகளே
துன்பத்திற்குக் காரணம்…எளிய வாழ்க்கையே என்றும் நிம்மதி…!
இருக்கிற
குடிசைகளை இழந்துட்டு குடி படை எங்க ஒண்டுறதுன்னு அலையுது. நமக்கு நம்ம காரை எப்படிப்
பாதுகாக்கிறதுங்கிறதுல கவனமாயிருக்கோம். எவ்வளவு நகை முரண் பாரு… பெருங்கவலையாயிருக்கு…இந்த
ஏழை ஜனம் எங்க போகும். நினைத்து .நினைத்துத் தனக்குத்தானே மனதுக்குள் நொந்து கொண்டார்
கருணாகரன்.
பின்னால் உள்ள குடிசைப் பகுதி முழுக்கத் தண்ணீர்
நிரம்பி விட்டது. இருக்கும் பொருட்களையெல்லாம் விட்டு விட்டு ஒரு பெரும் கூட்டம் பக்கத்திலுள்ள
பள்ளிக்கூடத்தில் ஒண்டியிருந்தது. அதையாவது திறந்து விட்டார்களே என்றிருந்தது. சின்னப்
பள்ளிக் கூடம்தான். மாடியிலிருந்து பார்த்தபோது
அங்கு ஒண்டியிருக்கும் கூட்டத்தைப் பார்த்து மனம் பதை பதைத்தது. ஜே.சி.பி.இயந்திரங்களில்
எப்படி எப்படியோ பெட்டி பெட்டியாகப் பார்சல்களைக்
கொண்டு வந்து இறக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். அரசு இயன்றவரை உதவிகளை வழங்கிக் கொண்டுதான்
இருந்தது. வரிசை…வரிசை…என்கிற சத்தம் இங்கு கேட்டது. கூட்டத்தில் சாப்பாட்டுப் பொட்டணம்
வாங்க ஒரே அடிபிடி. அதை ஒழுங்கு படுத்தப் போலீசார். எல்லாருக்கும் உண்டு…எல்லாருக்கும்
உண்டு என்று கத்திக் கொண்டே விநியோகித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். கூட்டத்தில் இடுப்பில்
குழந்தையை வைத்துக் கொண்டும், இடிபட்டும்,
மிதிபட்டும் சனம் பரபரத்துக் கொண்டிருந்தது.
இதற்கிடையில் வானத்தில் உறலிகாப்டர்
வேறு பறக்க ஆரம்பித்திருந்தது. எந்தெந்த மாடியில் ஆட்கள் அதிகமாக நின்று கையசைக்கிறார்களோ
அங்கு மட்டும் பார்சல் பொட்டலங்கள் விழுவது தெரிந்தது. அவ்வளவு மழையிலும் மக்களுக்கு
இந்த வேடிக்கை பார்க்கும் புத்தி போகவில்லையே என்று நினைத்தார் இவர். ஏம்பா…நாமளும்தானே
அதுக்கு வந்திருக்கோம்… என்றான் பிரபு. இரண்டு மூன்று உறலிகாப்டர்கள் வெவ்வேறு பகுதிகளில்
பறந்து கொண்டிருந்தன. ஆனால் இவர்கள் இருக்கும்
பகுதிக்கு வரவேயில்லை. இவனும் பிரபுவும் மட்டும்
இங்கு நின்றார்கள். மற்றெல்லாரும்தான் அவரவர் ஊர் போயாயிற்றே? என்னதான் போடுறான் பார்த்து
விடுவோம் என்று வீச்சு வீச்சென்று கையசைத்தும் பலனில்லை. எட்டியே பார்க்கவில்லை இந்தப்
பக்கம். மத்திய மந்திரி வெள்ளச் சேதத்தைப் பார்வையிட்டதாகச் செய்தி வந்தது.
இடம்
பத்தாம இந்த அபார்ட்மென்டுக்கு ஏதாச்சும் ஒரு கூட்டம் வந்தாலும் நாம யாரும் விரட்டக்
கூடாது…சொல்லிட்டேன்…என்று கண்டிஷன் போட்டார் கருணாகரன்.
நாம
மட்டும்தானேப்பா இங்கே இருக்கோம்…மத்த எல்லாரும்தான் கிளம்பிப் போயிட்டாங்களே….அந்த
காலேஜ் மேடம் ஒருத்தங்க மட்டும் இருக்காங்க…அவுங்களுக்கும் ஏதாச்சும் உதவின்னா நாமதான்
செய்யணும்…
ஆபத்துக்குப்
பாவமில்லே…தாராளமா செய்யலாம். சொல்லிக் கொண்டிருந்தபோதே கீழே சத்தம் கேட்டது. ஒரு சனக்கூட்டம்
உள்ளே நுழைந்திருந்தது. பக்கத்திலுள்ள தேவ நகர் குடும்பங்கள் என்று சொன்னார்கள். இடுப்பளவு
தண்ணீரிலேயே வந்து ஒண்டியிருந்தார்கள்.
கார்
பார்க்கிங்ல ஒரு கக்கூஸ் இருக்குல்ல…அத அவங்களுக்குத் திறந்து விட்ரு…வெளில இருக்கிற
குழாயைப் பயன்படுத்திக்கட்டும்…..என்றார் இவர்.
அப்பா…அது
மழைத் தண்ணி…மேல் தொட்டில தண்ணி தீர்ந்து போச்சு…மூடியத் திறந்து வச்சிருக்கு…மழைத்
தண்ணி அதுல விழட்டும்னு…தொட்டில மழைத்தண்ணி கொஞ்சமாச்சும் சேர்ந்தாத்தான் நமக்கே தண்ணி
கிடைக்கும். இன்னும் நாலு நாளைக்கு மழை இருக்கும்ங்கிறான்…மழை நின்னாலும் தெருக் குளம்
வத்துற வரைக்கும் கரன்ட் வராது. நாமளும் அந்த மேடமும் சமாளிச்சாகணும்…கீழ்க் குழாய்
லீவரை மாடில மூடியாச்சு…கழுவத்தானே…மழைத் தண்ணியப் பிடிச்சு உபயோகப்படுத்திக்குவாங்க…-
ஓகே என்று விட்டுவிட்டார் கருணாகரன்.
அதற்கு மேல் வற்புறுத்த முடியாது. காரணம் ஓடியாடுபவன் அவன். ரெண்டு நாளாய் உட்காராமல்,
சளி இருமலோடு அல்லாடிக் கொண்டிருக்கிறான். எல்லாவற்றிலும் அவனுக்கு உதவ முடியவில்லையே
என்று இவருக்கு வருத்தம். இன்னும் வண்டிக்கு ஜாக்கி போடுவோம் என்று வேறு சொல்கிறான்.
தண்ணீர் ஏறும் முன் போட்டுத் தூக்கியாக வேண்டும். அதுவரை தண்ணீர் ஏறாமல் இருக்க வேண்டும்.
தண்ணீர் ஏறினால் அதில் நின்று ஜாக்கி ஏற்றும்
வேலை செய்தாக வேண்டும். அது காய்ச்சலில் கொண்டு
விடாமல் இருக்க வேண்டும். இருக்கும் நிலைமை மிகுந்த வருத்தத்தைத் தந்தது கருணாகரனுக்கு.
அடுக்ககத்தில்
உள்ள எட்டு வீட்டிலும் இருப்பவர்கள் அவரவரைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள என்று முன்னமே கிளம்பிப்
போய் விட்டார்கள். எல்லோரும் வாடகைக்கு இருப்பவர்கள். மழை ஓய்ந்து. தண்ணீர் வற்றி.
மின்சாரம் வந்து எல்லாம் நார்மலான பிறகு சாவகாசமாய் உறலோ…என்று சொல்லிக் கொண்டு வருவார்கள்.
அதுவரை என்னென்ன வேலை நடந்தது என்று ஒரு வார்த்தை கேட்டுக் கொள்ள மாட்டார்கள். வாட்ஸப்
குரூப்பில் இன்னின்ன பணிக்கு இவ்வளவு இவ்வளவு என்று நீட்டிமுழக்கிக் கொண்டிருப்பான்
இவன். அதற்கு ஆயிரம் காரணம் கேட்பார்கள். கைக்காசு போட்டு செலவழித்த பணம் லேசில் வந்து
சேராது. என்றைக்கானாலும் கொடுக்காமல் முடியாது, அதே நேரத்தில், காலதாமதமின்றிக் கொடுத்துத்
தொலைப்போம் என்கிற அறிவு கிடையாது. அறிவென்ன, மனசு இல்லை. அவ்வளவுதான். இத்தனையையும்
ஓடி ஓடி ஒருவன் செய்திருக்கிறானே…அவன் கைப்பணம் போட்டிருக்கிறானே…அவனுக்கு மட்டும்
என்ன தலைவிதி என்கிற சிந்தனை ஒருவனுக்கும் இல்லை. வெறும் சுயநலமிகள். இதில் பராமரிப்புச்
செலவு மிக அதிகம்…என்கிற முனகல் வேறு. பிரதி மாதமும் அவரவர்க்கான பராமரிப்புச் செலவினத்தை
லேசில் தருவதில்லை. மாதக் கடைசி வரை இழு இழு என்று இழுத்து கடைசியில் மனசில்லாமல் வங்கிக்
கணக்கில் தொகை மாற்றம் செய்வது. அதையும் பணம்
அனுப்பியாச்சு என்று மனசோடு தகவல் தருவதில்லை. மனிதர்கள் ஏனிப்படி அல்பமாய் இருக்கிறார்கள்? வந்தபின்னால்தானே தெரிகிறது…என்னென்ன
பிரச்னை எழும் என்று? இதையெல்லாம் முன் வேறு எங்கேயும் படித்து அறிய வாய்ப்பேயில்லை. அனுபவப்பட அனுபவப்படத் தெரிந்து
கொள்வதாய் இருக்கின்றன. எல்லாவற்றுக்கும் தன்னைத்தான் நொந்து கொண்டார் கருணாகரன். அடுக்ககத்தில்
வீடு வாங்கியது மகா தவறு..அதுதான் அவர் நிலை. இன்றுவரை அந்தத் தவறுக்காக நொந்து கொண்டிருக்கிறார்.
வீட்டை
வாடகைக்கு விட்டுட்டு நாம தனி வீடு பார்த்துப் போயிடுவோம்ப்பா…இந்த வாடகையை வாங்கி
அங்க கொடுப்போம். கூடக் கொஞ்சம் சேர்த்துன்னாலும் வசதியா, பிரச்னையில்லாமத் தனி வீடா
நிம்மதியா இருக்கலாம்தானே…? – பையன் பிரவுவிடம் பொறுக்கமாட்டாமல் அனத்த ஆரம்பித்திருந்தார்
கருணாகரன்.
(
2 )
அப்பாவின் அனத்தல் பொறுக்க மாட்டாமல் ஒரு
நாள் பிரபு கோபமாய்ச் சொன்னான். என்ன இப்படிக்
கோபப்பட்டுட்டான் என்றிருந்தது கருணாகரனுக்கு. இப்படி அவன் மறுத்துச் சொல்லுவான் என்று
அவர் எதிர்பார்க்கவேயில்லை. மிகுந்த வருத்தமாயிருந்தது.
இங்கிருந்து
கிளம்பினால் இடம் வாங்கி, லோன் போட்டு, வீடு கட்டித்தான் நகருவேம்ப்பா….அப்போ இதை வாடகைக்கு
விட்டாப் போதும்…வேறே வாடகை வீடு பார்த்து நாம போய் இருக்கிறாப்ல எல்லாம் ஐடியா இல்ல….-முடிவாய்ச்
சொல்லி விட்டான்.
அப்போதுதான்
யோசித்தார் கருணாகரன் தன் தவறை. பெரிய மனதோடு அவன் பெயருக்கு இந்த டபிள் பெட்ரூம் ஃப்ளாட்டை
வாங்கினது தப்பு என்று. வாங்கினது கூடத் தப்பில்லைதான் அதைத் தன் பெயரிலேயே பதிவு செய்யாமல்
விட்டதுதான் மாபெரும் தவறு என்று நினைத்தார். அதைச் செய்திருந்தால் இப்போதான தன் விருப்பத்தை சுதந்திரமாய் நிறைவேற்றியிருக்கலாம்.
யாரும் தடுக்க முடியாது. அநாவசியக் கஷ்டங்களுக்கு
இடமில்லாமல் போயிருந்திருக்கும். அவன் பெயருக்கு
வீடு இருப்பதை மனதில் வைத்து, மாற்ற முடியாது என்று பிடிவாதம் பிடிக்கிறான். தன் வார்த்தைக்கு
மதிப்பில்லை. நல்லது சொன்னால் கேட்க வேண்டாமா? அதென்ன அத்தனை பிடிவாதம்? நான்தான் இருக்கேன்லப்பா…எல்லா
உதவியும் செய்றதுக்கு? பிறகென்ன உனக்கு வீடு மாத்தறதுல கஷ்டம்? என்று சொல்லிப் பார்த்தார்.
அவன் அசைவதாய் இல்லை.
சென்னைக்கு
வந்த பிறகு, அதிலும் அவனுக்குத் திருமணம் ஆனபிறகு அதிகாரம் தன் கையிலிருந்து போய் விட்டாற்போல்
உணர்ந்தார் கருணாகரன். இனிமே அவனை டா போட்டுக் கூப்பிடாதீங்க…என்றாள் ஒருநாள் காயத்ரி.
இவருக்கு அதிசயமாய் இருந்தது இது. என் பையனுக்கு என்றும் நான் தகப்பன்தானே? இதிலென்ன
தப்பு? இது என் அன்பான உரிமையில்லையா? இதைப் போய்த் தடுக்கிறாளே? என்று எண்ணினார்.
ஆனால் இதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த அவனும் ஒன்றும் சொல்லவில்லையே என்று நினைத்தபோதுதான்
“டா“ வை நிறுத்த வேண்டும் என்று தோன்றியது அவருக்கு. கல்யாணம் ஆகிவிட்டதால் மனைவி முன், தான் “டா” போட்டு
அழைக்கப்படுவதை ஒருவேளை அவனே விரும்பவில்லையோ? அல்லது அந்தப் பெண் விரும்பவில்லையா?
சரி…விட்டு விடுவோம் என்று நிறுத்திக் கொண்டார் கருணாகரன். ஆனால் அந்த “டா“வில் இருந்த
நெருக்கம் சற்றே விலகியது போல்தான் அவரால் உணர முடிந்தது.
ஏன்
அவன் பெயருக்கு எழுதினீங்க…? யாராச்சும் இப்படி செய்வாங்களா? மடத்தனமால்ல இருக்கு….காலம்
எதை எப்படி மாற்றும்னு சொல்ல முடியாதுங்க…உங்களையே வெளியேத்தினாலும் போச்சு….ப்ராப்பர்ட்டிலாம்
கடைசி வரை நம்ம பெயரில்தான் இருக்கணும். அப்பத்தான் சிதைல போய் அடங்குறவரைக்கும் மதிப்பு
மரியாதையா இருக்க முடியும். உலகம் போற போக்குத் தெரியாமச் செய்திட்டீங்களே? -பலரும்
இப்படித்தான் சொன்னார்கள். யோசிக்க ஆரம்பித்திருந்தார் கருணாகரன். இனி கைவசம் இருப்பதையும்
கைவிட்டுவிடக் கூடாது என்கிற தீர்மானம் வந்தது அவருக்கு. ஆனால் தன் பையன் அப்படியெல்லாம்
இருக்க மாட்டான் என்கிற நம்பிக்கையும் ஒரு பக்கமாய் இருக்கத்தான் செய்தது. ஆனால் கைபேசியில் பார்க்கும் வீடியோக்கள் அந்த நம்பிக்கையைத்
தகர்த்தன. மருமகள் தன் மாமியாரைப் பிடித்துத்
தள்ளிவிடும் ஒரு காட்சி. போ…போய்த்தொலை…என்ற சுடுசொற்களோடு. அந்தக் கிழவி தடால் என்று
கட்டிலிலிருந்து கீழே விழும் காட்சி மனதைப் பதை பதைக்கச் செய்தது.
அப்பாவின்
நினைவு தினத்திற்கு ஒரு முதியோர் இல்லம் சென்று பணம் கட்டியிருந்தார் கருணாகரன். அன்றைய
தினம் அங்கிருக்கும் அனைவருக்கும் பாயாசம், வடை. நாலுவகைக் காய்கறிகள், பச்சடி, கிச்சடி,
இனிப்பு, பழம், இவைகளோடு விருந்து. சாப்பாட்டு இலையின் முன் அமர்ந்து அவர்கள் தன் தந்தைக்காகத்
தியானித்ததும், தனக்கு நன்றி தெரிவித்ததும், அவர்களை ஒவ்வொருவராக நின்று, தான் கவனித்ததும்.
பின் அவர்களோடு அமர்ந்து உண்டதும் மறக்க முடியாத நிகழ்வாயிருந்தது. மாலையில் அங்கு
போய் காற்றாட அமர்ந்திருந்த பொழுது அவர்களில் பலர் வாசலையே நோக்கிக் கொண்டிருந்ததும்,
சாலையில் யார் வருகிறார்கள் என்று கவனித்துப் பார்த்ததும்.. மாதம் ஒரு முறை வந்து பார்த்துவிட்டுச்
செல்லும் மகனைக் காணவில்லையே என்று ஏங்கிக் கிடந்ததும் இவரை மிகவும் வருத்தியது. அந்த
நிலை தனக்கும் வந்து விடக் கூடாது என்று அப்போதைக்கு மனதைத் திடப் படுத்திக் கொண்டார்
கருணாகரன். ஆனால் காலம் யாரை எவ்வாறு. எங்கு
கொணடு நிறுத்துமோ என்கிற பயமும் அவருள் இருக்கத்தான் செய்தது.
சிந்தனை அறுபட்டது. பல சமயங்களில்
பின்னோக்கிப் போய்விடுவதாக உணர்ந்தார். எதிர்காலம் எப்படியிருக்குமோ என்கிற பயம் கூடவே
வந்து கொண்டிருந்தது. சென்னைக்கு வரும் முன்பான தனக்கும் தன் மனைவிக்குமான பேச்சை நினைத்துப்
பார்த்தார்.
சென்னைல ஒரு வீடு வாங்குவோம்…நாம அங்க போயிடுவோம்..
அவனுக்கு ஒரு கல்யாணத்தப் பண்ணுவோம். தனிக்குடித்தனம் வைப்போம்…பிறகு நாம இந்த மதுரைக்குத்
திரும்ப வந்திடுவோம்…-இதுதான் கிளம்பும் முன் உண்டான சுருக்கமான பேச்சு, ஒப்பந்தம்.
அக்ரிமென்டா எழுதிக் கொடுக்க முடியும்? புருஷன் பெண்டாட்டிக்குள் என்ன அக்ரிமென்ட்?
வாய் வார்த்தைதான் ஒப்பந்தம். அதற்கு மதிப்பில்லை என்றால்? அவள் இப்போது வர மறுக்கிறாள். பையனும் அமைதி காக்கிறான்.
நீ வேணா போய் இருந்துக்கோ…என்று சொல்லி விடுவானோ? என்ற சந்தேகம் வந்தது இவருக்கு. நான்
வராப்ல இல்லை. பையனோடுதான் இருப்பேன். அவன் போயிடுங்கன்னு சொல்லட்டும். கிளம்பறேன்…அல்லாமல்
நான் நகர்றாப்ல இல்லை என்றாள். அவன் அப்படிச் சொல்ல மாட்டான் என்கிற திடமிருந்தது அவளிடம்.
ஆனால் நீயும் இருப்பா…அங்க ஏன் போறே? என்று ஒரு வார்த்தை வரவில்லை. போனாப் போய்க்கோ…ரோட்டுல
விழுந்து செத்தா சாவு..! இதுதான் தன் கதியா?
ஆரம்பம் முதலே. அதாவது படிக்கிற காலம் முதலே அவன்
அம்மா கோண்டுதான். அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்துதான் மணிக்கணக்காகப் பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள்.
ஒன்றாய் கோயில் போவார்கள். கடைக்குப் போவார்கள்.
அவன் ஊரில் இருந்தால் இவருக்கு வண்டி கிடைக்காது. அம்மாவைப் பின்னால் உட்கார்த்திக்
கொண்டு ஊர்வலம் வருவான். சரி…நாலு நாளைக்குத்தானே என்று விட்டுவிடுவார். காலேஜ் படிக்கும்போதும்,
பிறகு வேலைக்குப் போனபோதும் அப்படித்தான். ஏதாவது முக்கிய
வீட்டுக் காரியமாய் வேண்டுமென்றால் மட்டும் அவர்களால் செய்ய முடியாததற்கு இவரை அணுகுவார்கள். மற்றப்படி பேச்சு…பேச்சு…பேச்சு…அப்படி
என்னதான் பேசுவார்களோ என்று நினைத்துக் கொள்வார் இவர். தனக்கு எதிராகவா பேசிவிடப் போகிறார்கள்? இதை ஏன்
இத்தனை உன்னிப்பாகக் கவனிக்க வேண்டும்? பையனுக்கு அம்மாமேல் பிரியம் ஜாஸ்தி. இருந்துவிட்டுப்
போகட்டுமே! அதனால் தனக்கென்ன பாதகம்? என்று விட்டு விட்டார் இவர். தன்னிடம் கொஞ்சம்
அதிக நேரம் பேசிவிட்டால் கூட…போதும்…போதும் இன்னைக்கு..அப்புறம் உங்கம்மா கோவிச்சிக்கப்
போறா…! என்று கிண்டலடிப்பார் சமயங்களில்.
அந்த ஒப்பந்தம் இப்போது காலாவதியாகி
விட்டது. அவருக்கும் சேர்த்துத்தான். ஆனால் இவருக்குத்தான் இந்தச் சென்னையில் இருப்புக்
கொள்ள மாட்டேனென்கிறது. ரெண்டு மாதத்திற்கொருமுறை ஊர் சென்று வருகிறார். அங்கு போய்
அவர் ஜனங்களைப் பார்த்தால்தான் திருப்தி. அவர்கள் பேசுகிறார்களோ இல்லையோ, ஒரு சிறு
புன்னகை, நல்லாயிருக்கீங்களா? என்ற ஒற்றை வார்த்தைக் கேள்வி…வேண்டாமே…அவர்களையெல்லாம்
கண் கொண்டு பார்த்தாலே போதுமே..மனதிற்குப் புதிய உற்சாகமும், ஆரோக்கியமும் வந்துவிடுகிறதுதான்.
அப்படித்தான் இவரது மீதி வாழ்க்கை ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. எங்கே வாழ்க்கை துவங்கும்,
அது எங்கே எவ்விதம் முடியும்? இதுதான் பாதை, இதுதான் பயணம் என்பது யாருக்கும் தெரியாது…..!!
பாதையெல்லாம் மாறி வரும்…பயணம் முடிந்து விடும்… - பாடலின் கடைசி வரி…அவரை ஈர்த்தது.
என்று முடியுமோ இந்தப் பயணம் என்று அவர் மனது ஏங்கியது. கடந்து போன காலங்களின் ஈரத்தில்தான்
இப்போது தான் மீதி வாழ்க்கையை வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்று நினைத்துக் கொண்டார்
கருணாகரன். நடப்பு வாழ்க்கை அவருக்கு அத்தனை ஸ்வாரஸ்யம் தருவதாயில்லை. சொல்லப்போனால் பையனின் திருமணத்திற்குப் பின்பே
அந்த ஸ்வாரஸ்யம் போய்விட்டது என்று துல்லியமாயத் தோன்றியது அவருக்கு. தனிக் குடித்தனம் வைத்து விட்டு நாம் நம் இடம் பெயர்ந்து
விடுவோம் என்ற அவரது கோரிக்கை நிராகரிக்கப்பட்டது அவருள் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தது.
( 3 )
அவுங்கள்லாம்
ஏதாச்சும் சாப்டாங்களா என்று கீழே போய்க் கேட்டார் கருணாகரன். மழைத் தண்ணில தப்பிச்சு
வர்றதே பெரும்பாடாப் போச்சு சாமி..எங்க சாப்பிடுறது…என்று அவர்கள் துக்கமாய் சொன்னார்கள்.
வாங்கி வைத்திருந்த பிஸ்கட் பாக்கெட்டுகளைக் கொண்டு போய்க் கொடுத்தார். எதற்கும் இருக்கட்டும்
என்று படகில் வந்தவர்கள் கொடுத்த ரொட்டிப் பாக்கெட்டுகள் கிடந்தன. அவற்றையும் எடுத்துப்
போய் நீட்டினார். பிரட் ரோஸ்ட் பண்ணிச் சாப்பிடணும்னு சொன்னீங்க…? என்று கேட்க காயத்ரியின்
கேள்விக்கு பதில் சொல்லாமல் இறங்கினார். ரொம்ப முக்கியம்…என்று கேலியாய் அவர் மனது
நினைத்தது. பால் பாக்கெட் என்று கேட்டு வெள்ளத்தில்
இறங்கிய போது அடுத்தாப்ல வண்டி வரும் சார்…என்று சொல்லி விட்டுப் போயிருந்தார்கள்.
அதுபோல் அடுத்து வந்த படகில் கை நீட்டிய போது பால் பாக்கெட்டிற்கு பதிலாக பால் பவுடர்
பாக்கெட்டுகளை தாராளமாய்க் கொடுத்து விட்டுப் போனார்கள். அதை எடுத்துக் கொண்டு கொடுக்கக்
கிளம்பினார்.
இதக்
கொண்டு கொடுக்கப் போறீங்களே…? தண்ணிக்கு எங்க போவாங்க…? என்று காயத்ரி நினைவு படுத்த,
நம்மகிட்டதான் மூணு கேன் இருக்கே…ஒண்ணை அவங்களுக்குக் கொடுத்திடுவோம் என்று அவர் சொல்லியது
அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை. இதக் கொடுங்க வேண்டாங்கலை…தண்ணி கேன் நமக்கு வேணும்…என்று
அவள் தடுத்தபோது…அவருக்குக் கோபம் வந்தது. போகட்டும் காயத்ரி…நமக்கு வாங்கிக்கிடுவோம்….எதிர்
கட்டிட பீகார் பசங்கள்ட்ச் சொல்லி நான் வாங்கிட்டு
வரச்சொல்றேன். ஒரு அவசரத்துக்குத்தான்…எத்தனை குழந்தைகள் இருக்கு தெரியுமா அங்கே…?
என்றார்.
சுட
வச்சுக் கொடுத்தாப் பரவால்ல…வெறும் தண்ணில கரைச்சு சாப்பிட்டாங்கன்னா வயித்துக்கு என்ன செய்யுமோ? என்றாள் காயத்ரி.
அவங்களுக்கு
அதெல்லாம் ஒண்ணும் செய்யாது. எல்லாக் கோளாறும் நமக்குத்தான் வரும். நமக்குத்தான் குடல்
வீக். அவுங்களுக்கு எதுவும் ஜீரணிக்குமாக்கும்…என்றுவிட்டு
ஒரு கேனையும் கஷ்டப்பட்டுத் தூக்கக் கிளம்பினார்.
நீ
இறங்குப்பா…நான் கொண்டு வந்து தர்றேன்….என்று எழுந்தான் பிரபு. தான் அந்தக் கேனையும்
தூக்கிக் கொண்டு இறங்கினால் நிச்சயம் மாடிப் படிகளில் வழுக்கி விழத்தான் செய்வோம்.
பின் எப்படி செய்யத் துணிந்தோம் என்று எண்ணி ஒரு கணம் தன்னைத் தடுத்த மகனை நினைத்துக்
கொண்டார். ஆபத்திற்கு நிச்சயம் வரத்தான் செய்வான் என்ற நம்பிக்கை வந்தது அவருக்கு.
அத்தனை சுலபமாய் நம்பிக்கை இழந்து விடத் தேவையில்லைதான். எப்போதுமே எந்த விஷயத்தையுமே
தான் கொஞ்சம் அதீதமாய்க் கற்பனை செய்து கொள்வதாய் அவருக்குத் தோன்றியது.
ஃபோனை எடுத்து கார்ப்பரேஷனுக்குத்
தகவல் சொன்னார். வெகு நேரம் யாருமே எடுக்கவில்லை.
ரிங் போய்க்கொண்டேயிருந்தது. ஆபீசே திறந்திருக்கிறதோ என்னவோ என்ற சந்தேகம் வந்தது.
ஃபோனில் 30 பாயின்ட்தான் இருந்தது மிச்சம்.
இன்னும் பத்து குறையும் வரை பேசலாம். சார்ஜ் போட முடியாது. கரன்ட் இல்லை. ஏதாச்சும்
ரெண்டு மூணு ப்ளக் பாயின்ட்டில் இன்வெர்ட்டர் கனெக் ஷனும் கொடுத்திருக்கலாம். இந்த
மாதிரி இக்கட்டான சமயங்களில் சார்ஜ் போடவாவது உதவும். இப்போது புத்தியில் உறைத்தது.
நாம் குறிப்பாய்க் கவனித்துச்
சொல்வதை எங்கே பசங்கள் கேட்கிறார்கள். அவன் அம்மா சொல்வதுதான் வேத வாக்காக இருக்கிறது
அவனுக்கு. எப்படியோ போங்கள் என்று ஒதுங்க நினைத்தது மனம். அதுவும் அவனது திருமணத்திற்குப்
பிறகு அவர் அடியோடு ஒதுங்கி விட்டார் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். என்னவோ செய்து கொள்ளுங்கள்…எனக்குத்
தெரியாது என்றிருந்தார். வரவு செலவு எதிலும் தலையிடுவதில்லை.ஆனாலும் இந்த மாதிரி இக்கட்டான
சமயங்களில் அப்படி ஒதுங்கியிருக்க முடியுமா?
இருக்கும் களேபரத்தில் தான்
சொன்னது எதிர்த்தரப்பில் காதில் விழுந்ததா என்று கூட தீர்மானிக்க முடியவில்லை. வருவாங்க சார்…வருவாங்க சார்…என்ற வார்த்தை மட்டும்
கேட்டது. எதுக்கு வருவாங்க..யார் வருவாங்க…எங்க வருவாங்க…இந்த ஜனங்களையெல்லாம் ஏதாச்சும்
பாதுகாப்பான இடத்துல கொண்டு சேர்ப்பாங்களா…அல்லது தண்ணி வத்துற வரைக்கும் அவங்க இங்கதானா….?
கீழே இம்புட்டு ஆட்களைப் பரிதவிக்க விட்டிட்டு…மேலே நாம எப்படிச் சாப்பிடறது? சோறு
உள்ளே இறங்குமா? என்றிருந்தது இவருக்கு. குறைந்தது மோர் சாதமாவது ஆளுக்கு ஒரு கப் ஒரு
கப் என்று சாதம் வடித்துக் கொடுக்கலாம். தான் சொன்னால் காயத்ரி கேட்பாளா? அல்லது பையன்தான்
சரி என்பானா? இம்மாதிரிக் காரியங்களெல்லாம் அவர்களுக்குப் பழக்கமில்லை. தேவைப்படும்
இக்கட்டான காலங்களில் ஒரு சமய சந்தர்ப்பம் என்று இல்லையா? செய்தால் என்ன கௌரவம் குறைஞ்சு
விடப் போகிறது? புண்ணியம்தானே? ஆனால் அவர் வார்த்தைகள் அங்கே எடுபடாது.
சின்ன வயசிலிருந்தே ரொம்பவும்
வறுமையையும், தரித்திரத்தையும், பற்றாக்குறைகளையும், அவமானங்களையும் சந்தித்து வளர்ந்தவர்
கருணாகரன். அதனால் ஏழ்மை என்பது எவ்வளவு துயரமானது என்பதை அவர் அறிவார். கஷ்டப்படுபவர்களைப்
பார்த்தால் என்னமாவது தன்னால் முடிந்ததைச் செய்ய வேண்டும் என்று நினைப்பார். ஒரு பிச்சைக்காரனுக்கு
ஏதாவது போடுவது என்றால் கூட பத்து ரூபாய்தான் போடுவார். ரெண்டு ரூபாய் ஒரு ரூபாய்,
ஐந்து ரூபாய் என்று என்றுமே பிச்சையிட்டதில்லை அவர். இல்லையென்றால் பக்கத்து டீக்கடையில்
சொல்லி டீ சாப்பிடுங்க என்று கடையில் காசைக் கொடுத்து விடுவார். கோயிலுக்கு என்று சென்றால்
சில்லரையாக மாற்றி வைத்துக் கொண்டு கிளம்புவார்.
வெளியே அமர்ந்திருக்கும் எல்லாப் பிச்சைக்காரர்கள், பண்டாரங்களுக்கும் வித்தியாசமின்றி
ஒரே மாதிரி பத்துப் பத்தாய் எடுத்து நீட்டி விடுவார். அவரைப் பொறுத்தவரை சாமி கும்பிட்ட
திருப்தி அதில்தான் வந்தது அவருக்கு.
இந்தச் சமயத்தில் இன்னொன்று
ஞாபகம் வந்தது அவருக்கு. மதுரையில் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வந்த வெள்ளத்தின்போது அப்பா
இ.பி.கான்டீனில் வேலை பார்த்த சமயம். பள்ளிகளிலும்,
கோயில்களிலும், கல்யாண மண்டபங்களிலும் தங்க வைக்கப்பட்டிருந்த பொது ஜனங்களுக்கு பொங்கல்,
தயிர்சாதம், உப்புமா, கிச்சடி என்று இரவு பகல்
பார்க்காது செய்து போட்டு கடைசியில் அது நான் இந்த மக்களுக்கு செய்த சேவையாய் இருக்கட்டும்
என்று கூலி வாங்க மறுத்து விட்டதும், மூன்று நாட்களாய்த் தூக்கமில்லாமல் உழைத்து, வீடு
வந்து நாள் முழுக்க உறங்கி ஓய்வு எடுத்ததும்…அந்த மாதிரி நிகழ்வுகளையெல்லாம் இந்தக்
காலத்து இளைய தலைமுறையிடம் சொல்ல முடியுமா? காது கொடுத்துத்தான் கேட்பார்களா…அல்லது
அதன் மதிப்பைத்தான் உணருவார்களா? அது வெறும் செய்தியாகத்தான் அவர்களின் காதில் விழும்.
இன்னொரு காது வழியே வெளியேறிவிடும். மூத்த தலைமுறையின் விழுமியங்களான விஷயங்கள் மதிப்பற்றுப்
போன காலம் இது. சொல்லிப் புண்ணியமில்லை.
நாம காரைப் பத்தி யோசிக்காமயே போயிட்டோம்….என்றாள்
காயத்ரி.
முதல்ல நம்மள எப்படிப் பாதுகாத்துக்கிறதுங்கிறதப்
பார்ப்பியா…காரைப் பத்திச் சொல்றே? அதைக் காசு கொடுத்து சரி பண்ணிக்கலாம். இல்ல…இன்ஷூரன்ஸ்
வந்திடும்…அதுவா இப்பப் பெரிசு? என்றார் இவர்.
என்னப்பா இப்டிச் சொல்றே, எவ்வளவு உபயோகமா
இருக்கு காரு? பத்து லட்சம் மதிப்பான அதைக் காப்பாத்துறதும் முக்கியம்தானே? கொஞ்சம்
யோசிக்காமப் போயிட்டேன்…சுதாரிச்சிருக்கணும். நிறையப் பேரு பாலத்துல கொண்டு நிறுத்திட்டாங்க…நம்மஅபார்ட்மென்ட்லயே
கீழே ஒருத்தர் அப்டி செய்திருக்கார். பெரிய
காத்து அடிச்சிதுன்னா காரை அப்டியே புரட்டி அலாக்காக தூக்கி பாலத்துக்குக் கீழே எறிஞ்சிடும்ப்பா…
நீங்க வர்றதுக்கு முன்னாடி அப்டி நடந்திருக்கு. நான் பார்த்திருக்கேன். அங்க கொண்டு
நிறுத்தறதெல்லாம் சரிப்படாது….என்றான் பிரபு. இவ்வளவு நேரம் அதையே நினைத்துக் கொண்டிருந்திருப்பானோ?
உறவினர்கள் வீடு ஏதேனும் வசதியா என்றும் யோசனை போனதுதான். அங்கு ஏற்கனவே அவர்களின்
கார், அடுக்ககமாயிருந்தால் அங்குள்ளவர்களின் கார்…என்று இருக்குமே…எனவே அந்த யோசனை
கைவிடப்பட்டது. காரில் மதுரைக்கே கிளம்பி விடலாமா என்றும் ஒரு யோசனை வந்தது. ஒரு வாரம்
கழித்து வந்தால் போயிற்று. ஆனால் இதுவரை வெளியூர் என்று காரில் நீண்ட தூரப் பயணம் மேற்கொண்டதில்லை.
அதுவும் இந்த மழை நேரம் வேண்டாம் என்று தோன்றியது. பகலி்ல் விடிகாலை வெளிச்சம் வந்தவுடன் கிளம்பி, மாலைக்குள்
மதுரை சென்றடைந்து விட வேண்டும். இரவுப் பயணம் கூடாது. அப்படி ஒரு முறை போவோம் என்று
சொல்லியிருந்தார் பையனிடம். ஆனால் அதற்கு இது சமயமில்லை.
நல்லவேளை…ஒர்க்
ஷாப்பிலயே நிக்காம சர்வீஸ் முடிஞ்சவுடனேயே எடுத்துட்டு வந்துட்டோம்…இல்லன்னா அங்க மாட்டியிருக்கும்.
என்ன கதியாகியிருக்குமோ? அந்த ஒர்க் ஷாப் கிரவுன்டே
ஒரு பெரிய குளம். நூத்துக்கும் மேலே வண்டி நிற்கும். அதோகதிதான். ….
இப்போதைக்கு அவன் செல்லப்பிள்ளை
அந்தக் கார்தான். இந்த அளவுக்கு சாதாரணமாக ஓட்டக் கற்றுக் கொள்வான் என்று எதிர்பார்க்கவேயில்லை.
கார் தயாரிப்பு நிறுவனமே ஓட்டுநர் பயிற்சியும் அளிக்கிற இடத்தில் சென்று சேர்ந்து அவனுக்கு
டிரைவிங் நன்றாகக் கை வந்திருந்தது.
நல்லா ஓட்டுவேம்ப்பா…பயப்படாம
வா…என்று அவன் ஆசைப்பட்டு அழைத்தபோது மறுத்துவிட்டார் கருணாகரன். காயத்ரிதான் நான்
வரேண்டா…உங்கப்பா ஒரு பயந்தாங்கொள்ளி…என்று கூடப் போனாள். அவளை வைத்துக் கொண்டு இந்தச்
சென்னையையே பல முறை சுற்றி வந்து விட்டான் அவன். ஓட்டலுக்கெல்லாம் போய் அம்மாவுக்கு
விருப்பப்பட்டதை வாங்கிக் கொடுத்து திருப்தி பண்ணிக் கூட்டி வந்தான்.
நான் வரட்டுமாடா…என்று இவர்தான்
வலியக் கேட்டார். அப்போது இவருக்கு அவன் மேல் நம்பிக்கை வந்திருந்தது. ஏறி உட்கார்ந்து
கொண்டார். நன்றாகத்தான் ஓட்டினான். அந்த நிதானம் இவருக்குப் பிடித்திருந்தது. இரண்டாவது
மாடிதான் வீடு என்பதால் இப்போது காரைக் காப்பாற்ற வேண்டியதே முதல் பணி. வீட்டிற்கு
வேண்டியதைக் கூட இடுப்பளவு தண்ணீரில் நடந்து போய் வாங்கி வந்து விடலாம். அதற்கு மேல்
ஏறாமல் இருக்க வேண்டும். முன்பு வந்து பிரளயப்படுத்தின புயல் இந்த அனுபவத்தைக் கொடுத்திருந்தது.
ஓரளவுக்கு மூன்று நாளைக்குத்
தாங்குமாறு குடி நீர், காய்கறி என்று இருந்தது. பால்தான் பற்றாக்குறை வரும். பார்த்துக்
கொள்ளலாம் என்று தோன்றியது. மேல் தொட்டியில் தண்ணீர் இல்லை. மூடியைத் திறந்து வைத்தாயிற்று.
மழை நீர் இறங்குமளவுக்கு இறங்கட்டும் என்று.
கீழே சம்ப்பில் முதல் நாள்தான் லாரித் தண்ணீர் வந்து நிரப்பியிருந்தது. இப்போது
கார் பார்க்கிங்கில் தண்ணீர் ஏறினால் அந்தச் சாக்கடைத் தண்ணீரும் அப்படியே மூடி வழியே
சம்ப்பில் இறங்கி விடும். அத்தனையும் பாழ். அந்த நீரைப் பிறகு பயன்படுத்தவே முடியாது.
மோட்டார் கொண்டு வந்து இறைத்து வெளியேற்ற வேண்டும். சம்ப்பைச் சுத்தம் செய்து, புது
லாரித் தண்ணீர் ஏற்ற வேண்டும். நினைக்க நினைக்க கருணாகரனுக்கு வயிற்றைக் கலக்கியது.
தெரியாத்தனமா…ஏன் முட்டாள்தனமான்னே
சொல்லலாம்…சென்னைல அடுக்கக வீடு வாங்கினது பயங்கரத் தப்பு. அதுலயும் இந்த மாதிரி ஏரியாவுல
வாங்கினது படு மடத்தனம் என்று நினைத்துக் கொண்டு மனதுக்குள் அழுதார். அங்க தண்ணி தேங்கும்னு
சொல்வாங்க…பார்த்து வாங்கு…. என்றார்கள். தண்ணீர் தேங்குறதப் பார்த்து வாங்கு என்று
சொன்னார்களோ என்று நினைத்து அத்தனை சோகத்திலும் சிரிப்பு வந்தது இவருக்கு. அப்படிப்பார்த்தால்
இன்று உறவினர்கள் இருக்கும் பகுதிகளும் வெள்ளக் காடாய்த்தான் கிடக்கிறது என்று தகவல்
வருகிறது. அதில் ஒரு சமாதானம் என்று சொல்லலாமா? மனிதனுக்கு தான் கஷ்டப்படுவதைவிட அடுத்தவன்
சுகமாய் இருந்து விடுவானோ என்பதில் அக்கறை அதிகம். அப்படிப்பார்த்தால் அந்த இடத்தில்
தண்ணீர் தேங்கும். வாங்காதே…வேறு இடம் பார்…என்று யாருமே உறுதியாய்ச் சொல்லவில்லையே?
ரெண்டு மூணு நாள் தண்ணி சேரும்
சார்….பிறகு வத்திடும்…அப்டி ஒண்ணும் பயப்பட வேண்டியதில்ல….-இது பில்டர் சொன்னது. ஐந்தடி
தோண்டினால் தண்ணீர் நிற்கிறது. உப்புத் தண்ணீர். உபயோகப்படுத்த முடியாத தண்ணீர். இருந்து
என்ன புண்ணியம்? அதில் பெல்ட் போட்டு, பில்லர் நிறுத்தி கட்டடம் எழுப்பியிருக்கிறார்கள்.
அந்தப் பகுதி முழுவதுமே ஒரே அடுக்ககங்கள்தான். எத்தனையைத்தான் இந்த ஈரப்பகுதி தாங்கப்
போகிறதோ? பூமி மாதா எவ்வளவுதான் பொறுப்பாளோ? சிவனே என்று ஊரிலேயே இருந்திருக்கலாமோ
என்கிற அளவுக்குக் கற்பனை போனது கருணாகரனுக்கு. வலிய வந்து சென்னையில் மாட்டிக் கொண்டோமே
என்று நினைக்க ஆரம்பித்தார். சென்னை அவருக்குள் ஒட்டாமல் போனதற்கு இதுவே பிரதானமான
காரணமாய்த் தோன்றியது.
( 4 )
வெளியே
மழை விடாது பெய்து கொண்டிருந்தது. குழாய்களைத்
திறந்து விட்டதுபோல் தண்ணீர் தொடர்ச்சியாக இறங்கிக் கொண்டிருந்தது. மழை பெய்தல் என்பது
வேறு, பொழிதல் என்பது வேறு என்று அந்த நேரம் கருணாகரனுக்குத் தோன்றியது. இரவு பூராவும்
நிற்காமல் பெய்த மழை. காலையில் சாலையை அடைத்து குப்பை கூளங்களுடன் பொதக் பொதக் என்று
பக்க வீட்டுச் சுவர்களில் மோதி தண்ணீர் வெளியேற வழியில்லாமல் அலம்பிக் கொண்டிருந்த
காட்சி மனதுக்குள் பயத்தை ஏற்படுத்தியது.
கார்
பார்க்கிங்கிற்குள்ள வந்திடுச்சா தண்ணீ….? என்றார் கருணாகரன். அவ்வளவு உயரத்திற்கு
வராது என்ற எண்ணமிருந்தது அவருக்கு. எட்டுச் சறுக்குத் தடுப்புகளோடு சாலையிலிருந்து
உயரமாய்த்தான் கார் பார்க்கிங் பகுதி இருந்தது. அந்தப் பகுதிகளில் உள்ள மற்ற அடுக்ககங்களில்
இருக்கும் உயரத்தைக் காட்டிலும் கூடுதல்தான் என்று வெளியே நடைப் பயிற்சிக்குச் செல்லும்
சமயங்களில் ஒவ்வொன்றாகப் பார்த்துப் பார்த்து ஆறுதல்பட்டிருக்கிறார் கருணாகரன். ஆனாலும்
இந்த முறை பெய்யும் மழை பயப்படுத்தியது.
முதல்
நாள் காலையில் ஆரம்பித்த மழை விடாது பெய்து கொண்டிருக்கிறது. முன்ஜாக்கிரதையாக உடனுக்குடனே
மின்சாரத்தைத் துண்டித்து விட்டார்கள். இருக்கும் இன்வெர்ட்டர் எத்தனை நாளைக்கு வரும்?
அதிக பட்சம் ரெண்டு நாள். பிறகு அதுவும் கண்ணை மூடிக் கொள்ளும். அதற்குள் மழை நிற்குமா?
மழை நின்று என்ன பயன்? தேங்கியுள்ள தண்ணீர் வடிந்தாக வேண்டுமே?
பகல்ல
லைட் போடாதீங்கப்பா….உங்க ரூம்ல ஒரு ஃபேன் மட்டும் ஓடட்டும். அதுவும் தேவைன்னாத்தான்.
அணைச்சு வச்சீங்கன்னா…ராத்திரி தூங்குறபோது உதவும். எங்களுக்கு ஃபேன் வேண்டாம். இப்பவே
குளிர் வந்தாச்சு….தாங்க முடில….-சொல்வதைச் சொல்லி வைப்போம் என்று ஓதிவிட்டார் கருணாகரன்.
சாதாரண
சமயங்களில் ஆளில்லாத இடத்தில் ஓடி ஓடிச் சென்று ஃபேனை அணைப்பார். கரன்ட் என்ன ஓசிலயா
கொடுக்கிறான்? இடத்த விட்டு எந்திரிச்சா, ஃபேனை அணைங்கப்பா…என்று பொத்தாம் பொதுவாய்த்தான்
சொன்னார். ஆனால் அதுவே சண்டையாகிவிடுமோ என்று பயமாய் இருந்தது. பாத்ரூம் போனேன். வந்திட
மாட்டனா? அதுக்குள்ளயும் அணைக்கணுமா? என்று காயத்ரீயே கூறுகிறாள். இப்படி தினமும் பாத்ரூம்
போக, அடுப்படி போக, துணி உலர்த்தப் போக, எடுக்கப்போக என்று நகரும் போதெல்லாம் அணைக்காமல்
போனால் கரன்ட் வீணாகி மாதம் கூடி யூனிட் அதிகரிக்காதா? ரெண்டு மாசத்திற்கொருமுறைதான் பில்.
ரேட்டை ஏற்றி விட என்றே ஏற்பட்ட கணக்கு. இ.பி.யில் வைத்திருக்கும் ஸ்லாப் பில் தொகையை எங்கோ கொண்டு நிறுத்தியது. இவ்வளவு மின் கட்டணமெல்லாம்
நம்மள மாதிரி சாதாரண ஆட்கள் வீட்ல வர்றது நியாயமா? பொறுப்பில்லாம செயல்பட்டா அப்டித்தான்
எகிறும். தேவைக்குப் போட்டுக்க வேண்டிதான். ஆனால் விரயம் பண்ணக் கூடாது. அதை நிறுத்தினாலே
பாதிக் கட்டணம் குறையும்…! சொல்லித்தான் பார்த்தார். சங்கடமாய்த்தான் நினைத்தார்கள்.
இன்னும் கொஞ்சம் போனால் பெரிய தொல்லையாப் போச்சே இவரால…! என்று சொன்னாலும் போச்சு…! வயதான காலத்தில் வாயை அடக்கித்தான் வாழ்ந்தாக வேண்டும்
போலிருக்கிறது.
அப்படிப்
பார்த்தால் கீழே கார் பார்க்கிங் லைட்கள் பக பகவென்று எரிந்து கொண்டிருக்கின்றன. வண்டிகளும்,
கார்களும் நிற்கின்றன. டூவீலரில் பெட்ரோல் திருடு போகிறது. டூ வீலர் காணாமல் போகிறது.
வெளிச்சம் இருந்தாலாவது திருட வருபவனுக்கு ஒரு பயம் இருக்கும். தயக்கம் ஏற்படும். கார்
பார்க்கிங் ஏரியாவிற்கு கமர்ஷியல் ரேட் போடுகிறார்கள் இ.பி.யில். நானூறு ஐநூறு என்று
வந்தது இப்போது நாலாயிரம் தாண்டி வருகிறது.
எல்லாமும்
சொல்லித்தானே, தகவல் அறிஞ்சுதானே வாடகைக்கு வர்றாங்க…? அப்புறம் இப்போ மெயின்டனன்ஸ்
சார்ஜ் கொடுக்க அழுதா? ஒருத்தனே கைக்காசு போட்டுட்டிருக்க முடியுமா? பத்துத் தேதிக்குள்ளாவது
கொடுக்கணும்ல…மாசக் கடைசி வரை இழுத்தா என்ன அர்த்தம்? புலம்பிக்கொண்டேதான் இருந்தான்
பிரபு. மூன்று மாதத்திற்கொருமுறை பராமரிப்பினை சுழற்சி முறையில் ஒவ்வொரு வீட்டுக்காரர்
பார்த்தாக வேண்டும் என்பது பேச்சு. வெறும்
பேச்சுதான். அக்ரிமென்ட்லாம் கிடையாது. வெறும் எட்டு வீடு. இதற்கு ஒப்பந்தம் ஒரு கேடா என்று விட்டாயிற்று. எல்லாமும் வாய் வார்த்தையில்தான் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது.
அதனால் என்னால முடியாது, உன்னால முடியாது என்று ஆளாளுக்கு மறுக்கிறார்கள். வெறு வழியின்றி
பிரபுவே பொறுமையோடு இழுத்துச் செல்கிறான்.
நீயும் முடியாதுன்னு படுத்துக்கோ…இல்ல
ஒரு வாரம் லீவைப் போடு…மதுரை போயிடுவோம்…யாரோ பார்த்துக்கிறாங்க…இவ்வளவு எதுக்கு? வீடை
வாடகைக்கு விட்டுட்டுக் கிளம்புன்னா கேட்க மாட்டேங்கிறே…? எல்லாக் கஷ்டங்களுக்கும் அது ஒண்ணுதான் தீர்வு…அப்பா
சொல்றதக் கேளு….-மன்றாடினார் கருணாகரன்.
அது மட்டும் அவனுக்கு ஏனோ மனசாகவில்லை.
வாங்கிய இந்த வீட்டில் எவ்வளவோ அழகு படுத்தியிருக்கிறான். மேலே ஃபால்ஸீலிங் போட்டு
குளிர்ச்சியாக்கி இருக்கிறான். டிசைன் டிசைனாக விளக்குப் போட்டிருக்கிறான். அங்கங்கே பார்த்துப் பார்த்துச் சொல்லி ஷெல்ப் வைக்கச்
செய்து, அதைக் கண்ணாடிக் கதவுகள் கொண்டு மூடி…அத்தனையும் நாம் அனுபவிப்பதற்காகச் செய்தது.
அடுத்தவனுக்குக் கொடுத்துட்டுப் போகவா? ஒரு பத்து வருஷமாச்சும் அனுபவிக்க வேண்டாமா?
அப்புறம் சொந்த வீடுங்கிறதுக்கு என்னதான் அர்த்தம்? ஆபீசுக்குப் பக்கமா இருக்கு…அதுவே
பெரிய வசதி….நகரத்துக்குள்ள போய்வர எலெக்ட்ரிக் டிரெய்ன்….வசதி…பஸ் வசதி…பக்கா ஏரியா….தள்ளியிருக்கிறவங்ககிட்டல்லாம்
கேட்டுப் பார்த்தாத்தான் இந்த ஏரியாவோட அருமை தெரியவரும்…என்று சொல்லி வாயை அடக்கினான்.
கருமேகங்கள்
அடர்ந்திருக்க பட்டப் பகலில் எங்கும் இருள். ஜன்னல் வழியே துளி வெளிச்சமில்லை. திறந்து
வைக்கவும் வழியில்லை. பிறகு லைட்டைப் போடாதே என்றால் எப்படி? இருட்டுக்குள் எப்படிப்
புழங்குவது? ஆகையால் ஓரளவுக்கு மேல் எதுவும் சொல்ல முடியாத நிலையிருந்தது.
உங்க
அப்பா என்ன ஓடி ஓடி வந்து லைட்டை அணைச்சிட்டுப் போறார்? போட்டவங்களுக்குத் தெரியாதா
அதை எப்ப அணைக்கணும்னு? காரியம் முடியறவரைக்கும் அந்த ரூமுக்கும் இந்த ரூமுக்கும் எனப்
போகத்தானே வேண்டியிருக்கும்…உடனே படக்குன்னு
லைட்டை அணைச்சு அணைச்சுப் போட முடியுமா? பல்ப் ஃபியூஸ் ஆயிடாது சும்மாச் சும்மா அணைச்சுப்
போட்டா? குழந்தை தூங்குறான்ல? அங்கயும் வந்து அணைச்சிடப் போறாரு! கொஞ்சம் சொல்லுங்க
அவர்ட்ட….-பிரீதி சொல்வதைக் கேட்டுக்கொண்டே அமைதி காத்தான் பிரபு. பையன் தூங்கும் இடத்திலுமா வந்து அணைப்பார்? அந்த
அறிவு கூட அவருக்கு இல்லையா என்ன? வேண்டாத
பேச்சு…!!
எதிர்
வீடுகளில் ஒன்றிரண்டில் வெளிச்சம் தெரிந்தது. அவர்களுக்கு மட்டும் எங்கிருந்து எரிகிறது?
இன்னுமா இன்வெர்ட்டர் தீரவில்லை? அந்த வெளிச்சம் வீதியில் நிறைந்திருக்கும் தண்ணீரிலும்
பளிச்சிட்டது. அப்பாடீ…! எவ்வளவு குப்பைகள்? அங்கங்கே கொத்துக் கொத்தாக…நகர இடமின்றித்
தேங்கிக் கிடக்கின்றனவே! மழை நீர் வடிகாலுக்குப் போட்டிருக்கும் துளைகளில் போய் அடைத்துக்
கொள்கிறது. அந்த வடிகாலுக்குத் தண்ணீர் இறங்க மறுக்கிறது. யார் போய் எடுத்து விடுவது?
குப்பையை விலக்கினால் தொப தொபவென்று தேங்கியிருக்கும் தண்ணீர் இறங்க வாய்ப்பு. இந்த
மழையில் எவன் போய் பொந்தில் கையை விடுவான்? அவனும் மனுஷன்தானே? ஏதேனும் விஷ ஜந்துக்கள்
கடித்து வைத்தால்? ஆரோக்கியமற்றுப் போனால்? வியாதி வந்தால்?
மக்கும்
குப்பை…மக்கா குப்பை…பிரித்துப் போட்டா நலமாகும்….-என்று பாடிக் கொண்டு வரும் கார்ப்பரேஷன்
குப்பை வண்டி வர குறைந்தது ஒரு வாரமாவது ஆகும். அந்த பேட்டரி வண்டி என்ன கதியாகியிருக்கிறதோ?
நிச்சயம் ரிப்பேர் ஆகியிருக்கும். குப்பையைச்
சேர்த்துச் சேர்த்து வச்சீங்கன்னா உங்களுக்குத்தான் வியாதி வரும்…எத்தனைவாட்டிதான்
சொல்றது? – என்று அறிவுரையாக ஒலிபெருக்கியில் வரும் குரல் கேட்டு நான்கு நாளாயிற்று.
அவனோடு அங்கங்கே வீடுகளில் எப்போதும் பிரச்னைதான். யாராவது மக்கும் குப்பை, மக்கா குப்பை
என்று பிரித்துப் போட்டால்தானே? நா அப்டித்தான் போடுவேன்…நீதான் பிரிச்சிக்கணும்…என்பதுபோல்
அந்தந்த வீடுகளில் நடந்து கொள்வது இவர்களெல்லாம் படித்தவர்களாதானா என்ற நினைப்பை இவருக்கு
ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. மஞ்சள் நிறப்பெட்டி மக்கா குப்பை, நீலநிறப் பெட்டி மக்கும்
குப்பை என்று வகுத்துச் சொல்லியும் பின்பற்றவில்லயெனில்? நம் மக்களை எப்படித்தான் திருத்துவது?
அவனோடு ஏற்பட்ட ஒரு நீண்ட அனுபவம் இவருக்குள்
நினைவுகளாய் ஓடியது. அதற்குப் பின்னால்தான் அந்த ஆள் இவருக்கு நண்பனானான்.
குப்பை
வண்டிக்காரனெல்லாம் உங்களுக்கு ஃபிரென்டா? வெளில சொல்லிக்காதீங்க…சிரிக்கப் போறாங்க…!
என்றாள் காயத்ரி. ஏன்…அவன் மனுஷனில்லையா? உழைச்சித்தானே பிழைக்கிறான்? திருடல, கொள்ளையடிக்கலையே…?
நம்ம ஆரோக்கியத்தைப் பாதுகாக்கிறான் அவன். தெருவை சுத்தமா வைக்க அவன் இல்லாட்டா முடில….நாறிப்
போகுமாக்கும்! எந்த மனுஷனையும் கேவலமா நினைக்காதே…திருடக் கூடாது…பிச்சையெடுக்கக் கூடாது….இது
ரெண்டும்தான் கேவலமான பிழைப்பு. மத்த எல்லாமும் மதிப்பானதுதான்….
எவ்வளவு
கஷ்டமான வேலை? தினசரி தவறாமல் வருகிறானே…! ஒரு நாள் ஆப்சென்ட் ஆனதுண்டா? அவனை நினைத்துப்
பெருமைப் பட்டார் கருணாகரன். லஞ்ச லாவண்யமும், கொள்ளையும், அபகரிப்பும், அதிகரித்துக்
கிடக்கும் நாட்டில் இம்மாதிரி இன்னும் கஷ்டப்பட்டு உழைக்கவும், சராசரியான, அதற்கும்
கீழான வகையில் வாழ்க்கையை வறுமையோடு ஓட்டவும், நேர்மையான ஜீவனம் பண்ணவும் இன்னும் பெருவாரியான மக்கள் இருக்கிறார்களே? அவர்களால்தானே
நியாயமும், தர்மமும் காப்பாற்றப்படுகிறது? சொல்லப்போனால் மழையே அவர்களுக்காகத்தான்
பெய்கிறதோ? – நாலு நாளாய் கண்ணில் படாத அந்தக் குப்பை அள்ளும் பணியாளர்களை நினைத்து
பாவம், அவர்கள் பாடுகளெல்லாம் எவ்வாறு ஆனதோ இந்தப் பேய் மழையில் என்று மனசுக்குள் வருத்தம்
கொள்ளலானார் கருணாகரன்.
(
5 )
மாடில செங்கல் இருக்குப்பா…அடுக்கி வச்சிருக்கேன்.
கிரகப்பிரவேசத்தின் போது காசு கொடுத்து வாங்கினமே…கணபதி பூஜைக்கு…அதைப் பாதுகாத்து
வச்சிருக்கேன்…அதை எடுத்துக்கலாம்…-என்றார் கருணாகரன்.
பிரபு தயங்குவது போலிருந்தது. என்ன பேசாம இருக்கே…? என்றார்.
ஒண்ணுமில்லே…அது தாங்குமான்னு
யோசிக்கிறேன். பழைய செங்கலாச்சே…இத்தனை வருஷம் மழைலயும். காத்துலயும்….கிடந்திருக்குமேன்னு….
ஒண்ணும் ஆகாதுப்பா…மாடி லிப்ட்
ரூமுக்குப் போகுற படி அடில தண்ணி படாத இடத்துலதான் அடுக்கி வச்சிருக்கேன். மழைல நனைஞ்சதேயில்லை…பூஜாஸ்டோன்ஸ்…எஸ்2…டோன்ட்
டச்…ன்னு எழுதி வச்சிருக்கனே …கவனிச்சதில்லையா?பிரபு லேசாய்ச் சிரிப்பது கேட்டது.
அந்தச் செங்கல்களைப் பாதுகாப்பதே
பெரும்பாடாய்ப் போய்விட்டது இவருக்கு. என்னதான் எழுதி வைத்திருந்தாலும் யார் பொருட்படுத்துகிறார்கள்?
அவரவர் உபயோகத்திற்கு என ஒன்று இரண்டு என்று எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியது…பிறகு அங்கங்கே
விட்டு விட வேண்டியது. அல்லது உடைத்துப் போட வேண்டியது. எடுத்த இடத்தில் திரும்பக்
கொண்டு வைக்க வேண்டும் என்கிற பொறுப்புணர்ச்சி எவருக்குமில்லை. எடுப்பதற்கு முன் ஒரு
வார்த்தை கேட்க வேண்டும் என்கிற முறைமையும்
இல்லை. தினசரி மாடிக்கு வந்து வந்து அதைப் பார்த்துப் போவார் கருணாகரன். சரியாய் இருக்கிறதா என்று எண்ணிப் பார்ப்பார்.
அத யாரு எடுக்கப் போறாங்க…என்னவோ
சொத்தப் பாதுகாத்து வச்சிருக்கிற மாதிரி….? என்று கோபப்படுவாள் காயத்ரி.
காசு கொடுத்து வாங்கினதுட…ஓசில
கிடைச்சதில்ல..அதைப் பாதுகாக்குறதுல என்ன தப்பு? உனக்குத் தெரியாது நம்ம ஜனங்களோட மனப்பான்மை…
ஃப்ரீயாக் கிடைக்குதுன்னா, கேட்பாரில்லாமக் கிடக்குதுன்னா…யார் வேணாலும், எப்படி வேணாலும்
எடுத்து தன்னிச்சையா உபயோகிச்சுப்பாங்க…எடுக்கிறபோது இருக்கிற அக்கறை, திரும்பக் கொண்டு
வந்து வைக்கிறதுல நிச்சயம் இருக்காது….என்றார் இவர் பதிலுக்கு.
நம்ம வீட்லயே எல்லாமும் அப்படித்தானே
கிடக்கு…எந்தப் பொருள் வச்ச இடத்துல வச்சமேனிக்கே இருக்கு? எடுக்கிறது ஒரு இடம், திரும்பக்
கொண்டு வைக்கிறது இன்னொரு இடம். நீ வச்ச இடத்துல நீ தேடுவே…அது இருக்காது. வேறே எங்கேயாவது
கூட்டத்தோடு கூட்டமாக் கெடக்கும்…தேடி எடுக்கப் பொறுமை இருக்காது. கேட்டாலும் எடுத்துக்
கொடுக்க மாட்டாங்க…! கோபப்படுவாங்க…முனகுவாங்க…எரிச்சல்படுவாங்க… சின்னச் சின்ன விஷயங்கள்தான்னாலும்…இங்க
படியுற பழக்கங்கள்தானே வேலை பார்க்கிற ஆபீஸ்லயும் வரும். அங்கெல்லாம் இவங்களை எப்படிப்
பொறுத்துக்கிறாங்களோ…? வீட்டுல பொறுப்பா ஒவ்வொரு சின்ன விஷயத்துக்கும் பழகியிருந்தாத்தானே
வெளிலயும் அது வரும்? இல்லன்னா கெட்ட பெயர்தான்…..
எல்லாமும் வச்சது வச்ச இடத்துல
இருக்கணும்னா அது வீடுல்லை…மியூசியம்….-காயத்ரி அவர்கள் சார்பாக இந்தப் பதிலைச் சொல்கிறாளோ
என்று தோன்றியது இவருக்கு. மூத்த தலைமுறையான அவளது பேச்சு அவளுக்கே பொருத்தமாய் இல்லை
என்பது அவளுக்குத் தெரிய வேண்டாமா? பையனையும். மருமகளையும் தன்னைக்கட்டிப் பேசி அரவணைக்கிறாளாம்.
நல்லது கொஞ்சம் உஷ்ணமாய்த்தான் வரும். கடைப்பிடித்தால் அவர்களுக்குத்தான் நல்லது. தான்
சொன்னால் பிடிக்காத பல விஷயங்களை அவர்களாகவே கடைப்பிடிக்கட்டுமே? சொல்லிக் கொடுத்து
வளர்ப்பது என்பது எது? இம்மாதிரிச் சின்னச் சின்ன விஷயங்கள்தானே? இவளே புரிந்து கொள்ளவில்லையென்றால்
பிறகு அவர்களைச் சொல்லி என்ன பயன்?
இதையெல்லாம் எத்தனையோ பேர்
சொல்லிக் கேட்டாச்சு. பொருளை எடுக்க வேணாம்னு யாரும் சொல்லலியே…? எடுத்த எடத்துல திரும்ப
வைக்கணும்னுதானே சொல்றோம்…அதுதான் பொறுப்பு. செய்து பழகினாத்தான் எல்லாமும் வரும். விட்டேத்தியா இருந்தா அந்த அவலட்சணம் நம்மளோட அடையாளமாப்
போயிடும். அதை ஞாபகம் வச்சிக்கோ…
வீடு அந்தலை சந்தலையாய்க் கிடப்பதைப்
பார்த்துப் பார்த்து மனசு பொறுக்க மாட்டாமல் பொறுமிக் கொண்டிருந்தார் கருணாகரன். அவரால்
எதையும் சொல்ல முடிவதில்லை. சொன்னால் நை…நை…ன்னு அரிச்சு எடுப்பதாய் நினைத்து சங்கடப்படுகிறார்கள்.
பெத்த பையனிடமே சொல்ல முடிவதில்லையே…பெண்டாட்டி ரொம்பக் கேட்கிறாளா? அவளும்தான் சங்கடப்படுகிறாள்.
அப்படியிருக்கையில் அந்த மருமகப்பெண்ணைச் சொல்லி என்ன பயன்? ஆயிரம்தான் சொன்னாலும்
அந்த மூத்த தலைமுறையின் பொறுப்புணர்ச்சியும், கடமையுணர்ச்சியும், சகிப்புத்தன்மையும்
நடப்பு இளைய தலைமுறைக்கு நிச்சயம் வராது. அதைச்
சொல்லிச் சொல்லித் திருத்தக்கூட முடிவதில்லையே என்பதுதான் விநோதம்.
அதெல்லாம் சரிதாம்ப்பா…செங்கல் மேலே ஏத்தி
நிறுத்தி ஜாக்கி போட்டா தாங்குமான்னு யோசிக்கிறேன்…முன் வரிசைக்கு ஆறும் ஆறும் பன்னெண்டு
செங்கல் வேணும்..ரெண்டு ரெண்டா ஒரு டயருக்கு மூணு வரிசைல ஆறு செங்கல் மேனிக்கு…பின்
வரிசைக்கு ரெண்டு வரிசை போதும்…அதுக்கு ஒரு எட்டு செங்கல்…ஆக இருபது செங்கல் வேணும்.
இருக்குமா?
தாராளமா இருக்கு. எடுத்தது
போக மீதி கிடக்கும்…யோசிக்காதே…தண்ணீர் விறு விறுன்னு ஏறிடும்…-பையனைத் துரிதப்படுத்தினார்
கருணாகரன்.
இதற்குள் முதல் தளத்தில் இருக்கும்
வினோத் என்கிற பையன் இடுப்பளவில் இருக்கும் தண்ணீரில் இறங்கி, அருகில் கட்டட வேலை நடக்கும் இடத்திலிருந்து செங்கல்களை
வாங்கி வருவது தெரிந்தது.
அது அத்தனையும் புதுசுப்பா…நம்மளது
அரதப் பழசு…தாங்கும்னு எனக்குத் தோணல…..-என்று சலித்தான் பிரபு.
நம்மதுதான் நல்லா காய்ஞ்சது.
அவர் வாங்கிட்டு வர்றது அத்தனையும் புதுச் செங்கல்…வெளில அடுக்கினது. ஈரமா இருக்கும்.
பயப்படாம வை….அதுக்காக இந்தத் தண்ணில நடந்து போய் எங்க செங்கல் வாங்கிட்டு வருவ…? ஊரெல்லாம்
எது எதுக்கோ அல்லாடும்போது, செங்கல் எங்க கிடைக்கும்னு அலைவியா? எல்லாக் கடைகளும் அடைச்சிக்
கிடக்காம். அந்தச் சேதி தெரியுமா? நம்ம செங்கல் என்னா வெயிட் இருக்கும் தெரியுமா? ஆபத்துக்குப் பாவமில்லே….மேலே
சேமிச்சு வச்சிருக்கிற செங்கல்கள் இந்த சமயத்துலயாவது பயன்படட்டும். அடுத்தாப்ல வர்ற
வீட்டு விசேடத்துக்குப் புதுசு வாங்கிக்கலாம்…சொன்னாக் கேளு…. – அழுத்தமாய்ச் சொன்னார்
கருணாகரன். இவர்களை ஒவ்வொன்றுக்கும் பேசிப் பேசி திருப்தி பண்ணுவதே பெரும்பாடாயிருப்பதாய்த்
தோன்றியது.
தண்ணீர் சறுக்கு அடுக்ககளையெல்லாம்
தாண்டி உள்ளே புக ஆரம்பித்திருந்தது இப்போது. இன்னும் அஞ்சு பத்து நிமிடங்களில் காருக்கடியில்
வந்து விடும் என்று நிச்சயமாய்த் தோன்றியது.
கொஞ்சம் பொறுப்பா…அவசரப்படுத்தாதே….கைடுலைன்சை
எடுத்து ஒரு பார்வை பார்த்துக்கிறேன்…இதுவரை ஜாக்கி போட்டதேயில்லை. இதுதான் முதல் தடவை….
இவனென்ன இப்படிச் சொல்கிறான்
என்றிருந்தது இவருக்கு. இதற்குள் அருகிலுள்ள தன் காருக்கு அந்த வினோத் தன் வேலையைத்
துவக்கியிருந்தான்.
அப்பா…முதல் வேலையா பேட்டரியை
டிஸ்கனெக்ட் பண்ணியாகணும்…இல்லன்னா பெரிய டேஞ்சர்…-சொல்லியவாறே அந்த வினோத்தை நோக்கிப்
போனான்.
ஜி….உங்களமாதிரியே என் வண்டிக்கும்
கொஞ்சம் பேட்டரியைக் கழற்றி விட்ருங்களேன்…இதுவரைக்கும் அத நான் செய்ததில்ல….
ஒண்ணுமில்ல ப்ரோ….சின்ன வேலைதான்….என்றவாறே
வந்து இவன் கார் பேனட்டைத் திறந்து பேட்டரியை டிஸ்கனெக்ட் செய்தான் வினோத். சொன்னவுடன்
சங்கடப்படாமல் உடனே வந்து செய்தது இவருக்குப் பிடித்திருந்தது. அவரவர் பொருளைப் பாதுகாப்பதில்
அக்கறையாய் இருக்கிறான்…இதிலென்ன தவறு?
அப்டியே ஜாக்கியையும் போட்டு
வண்டியை ஏத்தித் தரச் சொல்லேன் என்று பையனிடம் முனகினார் இவர்.
நல்ல கதையா இருக்கே…அதென்ன
சாதாரண வேலையா…என்னப்பா நீபாட்டுக்கு இப்படிச் சொல்றே….அவர் வண்டிக்கு சுத்தி சுத்தியே
கை ஓய்ஞ்சு போகும் தெரியுமா? அத நாமளே செய்துக்குவோம்….நீ ஒண்ணும் பயப்படாதே…நான் ஏற்கனவே
ஒருவாட்டி மொத்த கைட்லைன்சையும் படிச்சிருக்கேன். இப்போ…ஜஸ்ட் ஒரு பார்வை அவ்வளவுதான்….என்றவாறே
புத்தகத்தை ஒரு புரட்டுப் புரட்டிவிட்டுத் தயாரானான்.
இதற்குள் மாடியிலிருந்து கற்களை
ஒரு சாக்கில் வைத்து தூக்கமாட்டாமல் தூக்கி வந்தார் கருணாகரன். பாரத்தைத் தூக்கியவுடன் நெஞ்சில் பிடித்துக் கொண்டது. மனசிலிருக்கும் டென்ஷன் வேறு. ஏற்கனவே வாய்வுத்
தொந்தரவு அவருக்குக் கணிசமாய் உண்டு. அதை இந்தச் சமயத்தில் சொல்ல முடியுமா? ஆக வேண்டிய
காரியத்தை மட்டும் பார்ப்போம்…பையனை ஒத்தையில் விட முடியுமா? இக்கட்டான காலகட்டத்திலாவது
கூட இருக்க வேண்டாமா? ஃபிசிகலாய் ஆள் நிற்பதே பெரிய துணையாயிற்றே?
வண்டியை ஜாக்கி போட்டுத் தூக்கி
நிறுத்தியபோது தண்ணீரின் அளவு பாதிச் சக்கரத்திற்கு வந்திருந்தது. எந்த வேலையைச் செய்தாலும்
அதுக்குன்னு உள்ள பொஸிஷன்ல உட்கார்ந்து செய்யணும். அப்பத்தான் வேலை திருத்தமா நடக்கும்….தான்
அடிக்கடி சொல்வதை அப்படியே கடைப்பிடித்து அந்த வேலையை சுருக்க முடித்துவிட்டான் பிரபு.
கொஞ்சமாவது தன் குணம் அவனிடம் படிந்திருக்கிறதே என்று மனதுக்குள் பெருமைப் பட்டுக்கொண்டார்
கருணாகரன். உட்கார்ந்து செய்ததில் இடுப்புவரை ஈரம் சொட்டச் சொட்ட நின்றான். இளவயசு…தாங்குது…என்று
நினைத்துக் கொண்டார் இவர்.
நல்லவேளைப்பா…முன் பக்கம் மூணு
வரிசை வச்சு ஏத்திட்டோம். இன்ஜின் வரைக்கும் தண்ணி ஏறாதுன்னு நினைக்கிறேன். அப்டியே
ஏறினாலும் என்ன செய்யப் போறோம்? கொண்டுபோய் கம்பெனி ஒர்க் ஷாப்புல விட வேண்டிதான்.
இன்ஷ்யூரன்ஸ் நாம எதிர்பார்க்கிறது கிடைக்கும்னு தோணலை…! கிடைச்ச வரைக்கும் லாபம்…!
ஓ.கே….காரை இப்போதைக்கு சேஃப்டி
பண்ணியாச்சு….அடுத்தாப்ல ப்ரிதியையும், குழந்தையையும் கொண்டு அவுங்க வீட்டுல விடுற
வழியைப் பாரு….அதுதான் பாதுகாப்பு…!
ஏம்ப்பா இப்டிச் சொல்ற…? புரியாமல்
கேட்டான் பிரபு.
வீட்ல தண்ணி இல்ல…கரன்ட் இல்ல…எதாச்சும்
வாங்கணும்னா நீதான் ஒவ்வொண்ணுக்கும் வெளில ஓடணும்…என்னைக்கு தண்ணி இறங்கும். கரன்ட்
வரும்னு தெரியாது…மழை நிக்காமப் பெய்திட்டிருக்கு….ரோட்டுல தண்ணி ஏறிட்டேயிருக்கு…இப்போ
கொஞ்சம் வானம் வெறிச்சிருக்கும்போதே கொண்டு அவுங்க வீட்ல விட்டுட்டேன்னாத்தான் நமக்கு
சேஃப்டி…அங்க அவுங்க வீட்டுக்கு முன்னாடி தண்ணி தேங்கலையே…இங்க எல்லாமும் செட்ரைட்
ஆகுறவரைக்கும் அங்கே இருக்கலாமே….நான் பேசறேன்…சம்பந்திட்ட…ப்ரீதி அப்பா அப்போவே டயல்
பண்ணினமாதிரியிருந்தது. நமக்குத்தான் சரியா லைன் கிடைக்கலை…ஏதாச்சும் சொல்றதுக்குத்தான்
பேசியிருப்பார்…அது இதாத்தான் இருக்கும்…நான் சொல்றதச் செய்…குழந்தையைத் தலைக்கு மேலே
கழுத்துல தூக்கி உட்கார்த்திக்கோ…முன் பக்கமா அவன் தொடைல கை வச்சு ஆடாமப் பிடிச்சிக்கோ…அவளையும்
கூட்டிக்கோ…நடையைக் கட்டு…இருக்கிற சுமைகளை நான் தூக்கிட்டுப் பின்னாடியே வர்றேன்….
ஓகே..ப்பா….ஓ.கே…ஆனா நீ வரவேண்டாம்…நாங்களே
போய்க்கிறோம்…
எப்டிப் போவே….மூணு நாலு பையை
ப்ரீதியே தூக்க முடியுமா? நான் ரெண்டு தூக்கிட்டு வந்து ரோட்டுல தர்றேன். அங்கே ஆட்டோ
பிடிச்சுப் போகட்டும்….இல்லன்னா வீடு வரை கொண்டு விட்டுட்டு வா….
அவ தம்பி பாலு வர்றேன்னிருக்கான்.
அநேகமா மெயின் ரோடு ஆரம்பத்துல நிப்பான். அவன் தன் வண்டில கூட்டிண்டு போயிடுவான்…
ஏற்கனவே பேசியாச்சா…பலே…பிளான்
பண்ணித்தான் எல்லாம் செய்றீங்க போல்ருக்கு…ஓகே…பிரச்னை இல்லாம வண்டி ஓடினாச் சரி…எனக்குத்
தேவை அதுதான். வீட்ல அநாவசிய சண்டை சச்சரவு கூடாது. அவ்வளவுதான்…..-பேசி முடித்தபிறகுதான்
கூடக் கொஞ்சம் பேசிவிட்டது உரைத்தது கருணாகரனுக்கு. அவர்கள் ரெண்டு பேரும் அடிக்கடி
போடும் சண்டை அவரை அப்படி நினைக்க வைத்திருந்தது. உப்புச் சப்பில்லா விஷயத்திற்கெல்லாம்
வாய்ச் சண்டை. உர் புர் என்று முனகல். முறைப்பு…வீட்டில்
இரண்டு பெரியவர்கள் இருக்கிறார்களே என்கிற மதிப்பு மரியாதையே கிடையாது. வீடுன்னா அப்டித்தான் இருக்கும்.
எல்லாம் கலந்துதான் இருக்கும்…என்று விட முடியவில்லை. வயசான காலத்தில் மனுஷனுக்கு ஒரு
நிம்மதி வேண்டாமா?
தனிக்குடித்தனம் வைத்து விட்ட
நாம் கம்பி நீட்டி விடுவோம் என்றால் பையனோடுதான் இருப்பேன் என்று அடம் பிடிக்கிறாளே?
அவர்கள் வாழ்க்கையை அவர்கள் வாழட்டும்…நம் மீதி வாழ்க்கையை நாம் தனியே இருந்த வாழ்ந்து
கழிப்போம்…என்றால் கேட்டால்தானே? வீட்டு வேலைகள், பொறுப்புகள், கடமைகள்…நியமங்கள் என்று
எப்பொழுது அவர்கள் பழகுவது? சின்ன வயசுதானே? உழைத்தால் உடல் உரம் பெறத்தானே செய்யும்.
தேய்ந்தா போகும்? தேய்தல் என்பதெல்லாம் ஐம்பது வயசுக்குப் பிறகுதானே? இது ஏன் தெரியமாட்டேனென்கிறது?
அமைதி, தனிமை என்று கடைசி காலத்தில் இருந்து கழிக்க வேண்டும் என்கிற தன் தணியாத ஆசை
நிறைவேறவே செய்யாது போலிருக்கிறது. மனதிற்குள் அன்றாடம் புழுங்கிக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்
கருணாகரன்.
அப்பாவின் யோசனை பிரபு மனதிலும்
ஓடிக் கொண்டிருந்ததுதான். குழந்தையின் ஆரோக்கியம் முக்கியம். ஆகவே அவளோடு அதை அனுப்பி
வைப்பதுதான் நல்லது என்ற முடிவுக்கு அவனும் வந்திருந்தான். இருமல், ஜலதோஷம், காய்ச்சல்
என்றால் அங்கு ஆஸ்பத்திரி பக்கம். இங்கு மாட்டிக் கொண்டால்? திரு திருவென்று முழித்துக்
கொண்டு நிற்க வேண்டியதுதான். காரை எப்படிப்
பாதுகாப்பது என்கிற சிந்தனையிலேயே நேரம் போய்விட்டது. இனி கொண்டு விடுவதில் தாமதிப்பது
சரிவராது என்று கிளம்பினான்.
இடுப்பளவு தண்ணீரில் அவன் குழந்தையைத்
தலைக்கு மேலே தூக்கி ஷோல்டரில் அமர்த்தி நடையைக் கட்ட, ப்ரீதி பின்தொடர, இவரும் ரெண்டு
தோல்பை பாரங்களைத் தூக்க மாட்டாமல் தூக்கிக் கொண்டு தண்ணீருக்குள் மெல்ல மெல்ல ஆழம்
பார்த்து நடக்கலானார்.
தான் பண்ணிய அடி முட்டாள்தனமான
செயலால் தன்னைச் சார்ந்தவர்கள் எல்லோரும் மிகுந்த கஷ்டத்துக்குள்ளாவதாய்த் தோன்றி மனசாட்சி அவரைக் குத்திக் கிழித்தது.
நடந்து செல்லும் இடமெல்லாம்
அடை அடையாகக் குப்பைகள் மிதந்து கொண்டிருந்தன. வலது. இடது என்று தெருக்களைத் திரும்பித்
திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டே போனார் கருணாகரன். கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை ஒரே நீர்ப்படலாமாய்த்தான்
தெரிந்தன. மக்கள் எல்லோரும் அச்சத்தோடு வீடுகளில் முடங்கிக் கிடந்தனர். மொட்டை மாடியிலிருந்து
செய்வதறியாது கீழே நிரம்பித் தளும்பி நிற்கும் தண்ணீரையும், அதில் வேறுவழியின்றி மூட்டை
முடிச்சுகளோடு இஞ்ச் பை இஞ்சாக நடந்து கடக்கும் மனிதர்களையும் பார்த்தவாறிருந்தனர். ஒரு பெரிய இரும்பு போட் வந்தது.
அதில் தடி தடியாய் ஏழெட்டு
ஜவான்கள். ஆட்கள் பார்ப்பதற்கு மிகுந்த பலசாலிகளாய்த்
தோற்றமளித்தனர். சீருடை அணிந்திருந்தனர். சரி…தண்ணீரில் தவிக்கும் மக்களைக் காப்பாற்றத்தான்
வருகிறார்கள் என்று நினைத்து சந்தோஷப்பட்டனர் பலர். அதோ போட் வந்திருச்சு…போட் வந்திருச்சு…என்று வீட்டு
வாசலில் நின்று பலரும் குரலெடுத்துக் கத்தினர். அந்த போட் அவர்கள் குரல்களைக் காதில்
வாங்காமல் கடந்து சென்று கொண்டிருந்தது. வீடுகளைக் கடந்து கடந்து வேகமாய்ச் சென்று
கொண்டிருக்கும் அந்தப் படகில் இருந்த ஜவான்கள் இவர்கள் யாரையும் கவனித்ததாகவே தெரியவில்லை. அப்போது தண்ணீரில் நின்ற ஒரு கார்ப்பரேஷன் பணியாள்
சொன்னான்.
இந்தத் தெருக் கடைசில ஒரு மிலிட்டரி
ஆபீஸர் இருக்காரு. அவரையும் அவுங்க வீட்டுக்காரவுகளையும் கூட்டிட்டுப் போகுறதுக்கு
வர்றாங்க இவுங்க…..
நல்லாக் கூட்டிட்டுப் போகட்டும்ங்க…யாரு
வேண்டாம்னாக…கூடவே இந்தத் தண்ணி நடுவுல நின்னு பரிதவிச்சிக்கிட்டு முன்னாடி போறதா,
பின்னாடி திரும்பிடுறதான்னு தெரியாம நிக்கிறாங்களே இவுங்களையும் கொஞ்சம் கரை சேர்த்திட்டுப்
போகலாமுல்ல….அந்த ஒதவி செய்யக் கூடாதா….நாங்கள்லாம் மனுஷாளுக இல்லையா….கண்ணு முன்னாடி
இப்படிப் பார்த்தமேனிக்குக் கடந்து போறாகளே….இது நியாயமா…? – அந்தத் தெப்பக்குளக் கூட்டத்தினர்
நடுவே நின்று கொண்டிருந்த ஒருவன் ஓங்கிக் குரலெடுத்து நீட்சியாக இப்படிக் கூறினான்.
அந்தப் பேச்சும் காதில் விழாமல்
இன்னொரு பெரிய இரும்புப் படகும் நிறைய பார்சல்களைச் சுமந்து கொண்டு அந்த எளிய மனிதர்களையும்
அவர்களின் புலம்பல்களையும் கண்டு கொள்ளாமல் வேகமாய் கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தது.
அய்யா….எங்களுக்கும் சோத்துப் பொட்டணம் கொடுத்திட்டுப்
போங்க…..நல்லாயிருப்பீக….ஆளுக்கொரு தண்ணி பாட்டிலாச்சும் கொடுங்க….என்றான் விடாமல்.
உங்களுக்கு வேறே படகு தனியே
வருது….இது அங்கே…. இருக்கிறவுங்களுக்கு….. – புரிந்தும் புரியாத கொச்சைத் தமிழில்
ஒரு ஜவான் இப்படிச் சொல்லிக் கொண்டே கையசைத்து, சைகை செய்து நகர்ந்து போனதை எதுவும்
புரியாமல் அப்பாவியாய்க் கலங்கிய நீருக்கு
நடுவே நின்று கொண்டிருந்த அந்த மக்கள்
கலக்கத்தோடு பார்த்துக் கொண்டு நின்றனர். மழை இப்போது மீண்டும் வலுக்க ஆரம்பித்திருந்தது.
--------------------------------------
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக