“மௌனப்புறா”

சிறுகதை

ஒருவகைல பார்த்தா நாமளும்தான் காரணம் – அத்தனை நேரம் அமைதியாக யோசித்துக் கொண்டிருந்தவர், கடைசியாக இப்படிச் சொன்னது சுசீலாவைத் திடுக்கிட வைத்தது.

எதையாவது உளறாதீங்க…என்றாள் அவள் பட்டென்று.

பயந்திட்டியா….? என்னடா இவன் இப்டிச் சொல்றானே…யாராவது தப்பாப் புரிஞ்சிக்கிட்டு, அது வினையாகிடப் போவுதுன்னு, பதறிட்டியோ…?

அதேதான்…உங்க திருவாய மூடுங்க முதல்ல….

அடி இவளே…நா அந்த அர்த்தத்துல சொல்லல…நா சொன்னதோட அர்த்தமே வேறே…

எந்த அர்த்தமானா என்ன? இந்தப் பேச்சை விட்ருங்க இதோட…

என்னடி இவ்வளவு சாதாரணமா சொல்லிட்டே…அப்போ இது வெறும் செய்திதானா உனக்கு…? அடுத்தாப்ல பரபரப்பா ஒண்ணு வந்தா அதுக்குத் தாவிடுவ…இத மறந்திடுவ…அப்டித்தானே…?

அப்டியில்லே….மனசுக்குப் பெரிய கஷ்டமாத்தான் இருக்கு…அந்தப் பொண்ணு இப்டிச் செய்திடுத்தேன்னு…

அதத்தாண்டி நானும் சொல்ல வர்றேன்…இத்தனை வருஷமா நம்ம வீட்ல வேலை பார்த்த பொண்ணோட உள்ளார்ந்த பிரச்னை என்னன்னு நாம கேட்கத் தவறிட்டோமில்லியா?அது நம்ம தப்புதானே?

ஆமா…பெரிய பிரச்னை? நமக்கே இங்க தலைக்கு மேல இருக்கு…இதுல ஊருல உள்ளதையெல்லாம் இழுத்துப் போட்டுக்க முடியுமா? ஏதோ வருதா, வேலையைச் செய்யுதா, போகுதான்னுதான் இருக்க முடியும்…அவாளோட சொந்த விவகாரத்துல எல்லாம் தலையிட முடியுமா? அதுவா வாயத் திறந்து ஏதாச்சும் சொல்லித்துன்னா, கேட்டுதுன்னா உதவலாம்…இல்லன்னா நமக்கு எப்படித் தெரியும்? நமக்கு என்ன பிரச்னைன்னு யாராச்சும் கேட்கறாளா? அவா அவா அவாளோட காரியங்களைப் பார்த்திண்டிருக்கா…மனுஷாளே அப்டித்தானே இருப்பா…அதுதானே இயற்கை…அதுதான் இத்தனை வருஷமா இருந்தும் நம்மளோட ஒட்டவே இல்லையே…?

எப்போ அது இத்தனை வருஷமா நம்ம வீட்டுல வேலை பார்த்திடுத்தோ, அப்போ அதோட சொந்த நலன்கள்லயும் நமக்கு அக்கறை இருந்துதாண்டி ஆகணும்…அதுதான் சரி…அதத்தான் நாம கேட்கத் தவறிட்டோம்ங்கிறேன் நான்…

இது கொஞ்சம் அதிகமாத் தெரிலயா உங்களுக்கு? அதுவாச் சொன்னாத்தானே தெரியும்…நாமளா எப்படி இதையெல்லாம் கேட்குறது? ஏதாச்சும் முகத்துல அடிச்ச மாதிரிக் கேட்டிடுத்துன்னா? ஒருத்தரோட பர்ஸனல் விஷயமில்லியா?

நீ ஒரு மூணாவது மனுஷியா அதை நினைச்சிண்டு பேசற…. அதுனாலதான் அப்படி ஒரு விலகல் தோணறது உனக்கு…நா அதை என் பொண்ணா நினைச்சிண்டு பேசறேன்…இங்க அதுதான் உதைக்குது விஷயம்…

போச்சு…இத ஒண்ணு சொல்லிடுங்க…யாரப் பார்த்தாலும் என் பொண்ணு போல இருக்கு, என் பொண்ணு போல இருக்குன்னு…அப்டீன்னா பேசாம ஒரு பெண்ணைப் பெத்துண்டிருக்க வேண்டிதானே…ஏன் விட்டேள்?

அதுதான் விட்டாச்சே…அத இப்பச் சொல்லி என்ன பண்ண? நாந்தான் விட்டேன்…நீ என்ன பண்ணினே…எனக்கு ஒரு பொண்ணு வேணும்னு பிடிவாதமா நின்னிருக்க வேண்டிதானே…

போறும்…நிறுத்துங்கோ…இன்னும் பத்து வருஷம் கழிச்சு சொல்லுங்கோ…முகத்துல நன்னா வழியறது…முதல்ல துடைங்கோ…

பசுபதி சிரித்துக் கொண்டார்.

மனிதனுக்கு அந்தந்த வயதுக்கு மனம் என்ன பேச வேண்டுமோ அதைப் பேசினால்தானே அவன் மனிதன். மாறாக வேண்டாத நினைப்பெல்லாம் இருந்தால் அது அவனை உயர்த்துமா? இது சும்மா சுசீலாவைத் தமாஷ் பண்ணியது. அவ்வளவே…!

அந்தப் பெண் மஞ்சரி வேலைக்கு வந்த நாள் முதலே அதன் மீது ஒரு ஆழ்ந்த இரக்கமும் கருணையும் தன்னிடம் சுரந்து அது நிலை பெற்றுவிட்டதை நினைத்துக் கொண்டார் பசுபதி.

இத்தனை சின்ன வயதில் திருமணமும் முடித்து, ஒரு குழந்தைக்கும் தாயாகி அதைக் காப்பாற்ற வேண்டிய கடமையும் இதன் தலையில் விடிந்திருக்கிறதே என்று மனம் பாரமாய் உணர்ந்திருக்கிறார். நிரம்ப இரக்கப்பட்டிருக்கிறார். அதுவே அந்தப் பெண்ணின் மீதான கருணையாய் நாளடைவில் மாறிப் போயிற்று.

ஐயா, சின்னப்புள்ளைங்கய்யா…என் பேத்தி மாதிரி…நீங்கதான் பார்த்துக்கிடணும்… - வீடு கட்டும்போது வாட்ச்மேனாய் இருந்த பக்கிரி கொண்டு வந்து விட்டபோது அந்த முதல் பார்வையிலேயே தனக்குப் பெண் இல்லாத குறை தீர்ந்தது என்றுதான் நினைத்தார்.

சுசீலாவும் சரி, இவரும் சரி அதை ஒரு வார்த்தை சொன்னதில்லை. தன் சொந்த வீட்டில் கூட அது இத்தனை சுதந்திரமாக இருக்குமா என்பது சந்தேகம்தான். இன்ன நேரத்துக்குதான் வரும் என்று சொல்லவே முடியாது. இஷ்டத்துக்கு வரும். இஷ்டத்துக்குப் போகும். நீங்க போட்டு வச்சிருங்கக்கா…நா வந்து தேய்ச்சிடுறேன்…சொன்னபடி அதற்குத் தோதுப் படும் நேரத்தில் வந்து வேலையை முடித்து விட்டுப் போய்விடும். ஆனால் அதுவேதானே ஒரு கட்டத்தில் சங்கடமாய்ப் போனது…? இரண்டு பேரும் வேலை பார்க்கும் இடத்தில் எல்லாமும் நேரப்படி நடந்தாக வேண்டியிருக்கிறது. அந்த நேரம் தவிர்த்த சுதந்திரம் அந்தப் பெண்ணுக்கு மட்டும் எப்படிப் பொருந்தும் இந்த வீட்டில்?

காலைல வந்தாத்தான் எனக்கு வசதியா இருக்கு…ஏழரைக்கெல்லாம்தானே வந்திண்டிருந்தீங்க…அப்பத்தானே எனக்கு சமையலுக்கு வேண்டியிருக்கிற பாத்திரமெல்லாம் கிடைக்கும்…நீங்க இப்டி லேட்டா வந்தா எல்லாத்தையும் நானே தேய்ச்சிக்க வேண்டிர்க்கு…அப்புறம் நீங்க எதுக்கு? எனக்கு எட்டரைக்குள்ள சமையல் முடிஞ்சாகணும்…அப்பத்தான் நானும் குளிச்சிட்டு, அவருக்கும் எடுத்து வச்சிட்டு, நானும் எடுத்து வச்சிண்டு கிளம்ப முடியும்…

சரிக்கா இனிமே டயத்துக்கு வந்திடறேன்….சொல்லும்…ஆனால் வராது. நேரத்துக்கு வந்த நாட்களைவிட வராத நாட்கள்தான் அதிகம். என்றோ ஒரு நாள் சுசீலா சொன்னாள் இப்படி. அப்புறம் அவளும் விட்டு விட்டாள். வாயே திறப்பதில்லை. ஏதோ வந்தாச் சரி என்றாகிப் போனது.

குழந்தையையும் கொண்டு வந்து நடுக்கூடத்தில் விரிப்பை விரித்துப் போட்டு விட்டு அதுபாட்டுக்குத் தன் வேலையைத் தொடரும். சமயங்களில் அது அழும்போது கொல்லைப் புறத்திற்கு எடுத்துச் சென்று பால் கொடுக்கும். சின்னூண்டு பெண்ணாக இருந்து கொண்டு, மார்பில் குழந்தையை அணைத்து அது பால் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கும் காட்சி இவரைச் சிலிர்க்க வைக்கும். தாயே…ஈஸ்வரி….!

ஏன் அங்கே போய் உட்கார்ந்துக்கிறே…கொசுக் கடிக்குமே அங்கே…இதோ இந்த ரூம்ல உட்கார்ந்துக்கோ…யாரும் வரமாட்டா….

இருக்கட்டுங்கய்யா….

எந்தச் சந்தர்ப்பத்திலும் கடுமையாக எதுவும் சொன்னதில்லை சுசீலா. நேராகச் சொல்ல வேண்டியவைகளையே அவள் சொல்வதில்லையே…பிறகு எங்கிருந்து கடுமையாகச் சொல்வது?

பல சமயங்கள்ல பார்த்தா நீ அந்தப் பொண்ணுக்கு பயப்படுற மாதிரித் தோணறது எனக்கு என்பார் இவர்.

இப்படிக் கூட ஒருத்திக்குக் கோபம் வராமல் இருக்குமா என்றிருக்கும் சுசீலாவின் இருப்பு. எப்பொழுதுமே அவள் அந்தப் பெண்ணை ‘ங்க…’ போட்டுத்தான் அழைப்பாள். நீ, வா, போ என்று ஒருமையில் என்றுமே விளித்ததில்லை. இவரும் அப்படித்தான். ஐம்பது தாண்டிய இந்தப் பொழுதிலும் பெண்களுடன் பேசுவதென்றால் இன்னும் கூச்சம்தான் அவருக்கு. அது உடன் பிறந்தது ஒழியாது. ஆபீஸில் கூடப் பெண் பணியாளர்களிடம் நிமிர்ந்து, நேருக்கு நேர் முகம் பார்த்துப் பேசியதில்லை இவர். அதென்னவோ அப்படி ஒரு பழக்கம். சார் ரொம்பக் கூச்சப்படுறாரு…என்று அதுகளே சொல்லிச் சிரித்துக் கொள்வதைக் கேட்டிருக்கிறார்.

நீங்கதான் ரொம்ப சேஃப்டியாச்சே…பொம்பளைங்களை முகத்தைப் பார்த்துப் பேசினாத்தானே பிரச்னை…அந்தச் சோலியே கிடையாது உங்ககிட்டே…இப்டியிருந்தீங்கன்னா நம்ம ஆபீசுல ஆள் மாறாட்டம் நடந்தாலும் உங்களுக்குத் தெரியாமப் போயிடும் சார்…ஏன்னா நிறையப் பேரு ஆபீசுக்கு வந்து கையெழுத்துப் போட்டுட்டு சொந்த வேலையைப் பார்க்கக் கிளம்பிடுறாங்க…இன்க்ளுடிங் லேடீஸ்….மானேஜரோ நிமிர்ந்தே பார்க்கிறதில்லே…எனக்கு பதிலா ஒரு அரை நாள் என் சீட்ல உட்கார்ந்திருன்னு யாரையாச்சும் உட்கார்த்தி வச்சிட்டுப் போனாக் கூட உங்களுக்குத் தெரியாதாக்கும்…ஆள் இருக்கிறதாத்தான் நினைச்சிட்டிருப்பீங்க…நீங்க இப்படி இருந்தீங்கன்னா கதையாகாது சார்…

டீ சாப்பிடப்போகும்போது சக பணியாளர்கள் கிண்டலடிப்பதைக் கேட்டு இவரும் சிரித்துக் கொள்வார். ஆனாலும் இந்த வயசுக்கு மேல் என்னத்தை மாற்றிக் கொள்வது? அது கட்டையோடுதான் கழியும்.

பல சமயங்களில் மஞ்சும்மா…மஞ்சும்மா…என்று கூப்பிட இவர் மனம் அவாவும். ஆனால் வார்த்தை வராது. அதுவும் என்னங்கய்யா என்று எதுவும் கேட்காது. இவரை அது ஒரு பொருட்டாகவே மதிப்பதில்லையோ என்று தோன்றியிருக்கிறது இவருக்கு. லேசான கோபம் கூடத் துளிர்த்ததுண்டு. இவர் கோபம் இவரையே மதித்ததில்லை.. பிறகு அதைப்பற்றி என்ன சொல்ல?

ஏதாச்சும் பேசினால்தானே தெரியும். அறவே பேச்சில்லையென்றால் எதைத்தான் புரிந்து கொள்வது? இத்தனை வருஷம் அது வேலை பார்த்ததற்கு மொத்தமே இத்தனை வார்த்தைகள்தான் பேசியிருக்கிறது என்று கணக்கிட்டிருந்தால் கரெக்டாகச் சொல்லி விடலாம். இப்பொழுதும் கூடப் பாதகமில்லை. அது பேசியது என்றென்று என்று கணக்கிடுவது ஒன்றும் அத்தனை கஷ்டமில்லை. தான் உண்டு தன் வேலையுண்டு என்று இருக்க வேண்டியதுதான். அதற்காக இப்படியா? சண்டை போட்டவர்கள் கூட இப்படி மௌனம் அனுஷ்டிப்பார்களா என்பது சந்தேகமே!

ஆனால் அதுதான் பிடித்துமிருந்தது சுசீலாவுக்கு. அவளுக்கு ஊர் வம்பு பேசுவது அறவே பிடிக்காது. ஊர் வம்பென்ன, உறவு வம்பே பிடிக்காது. யாரைப் பற்றியும் எதுவும் சொல்ல மாட்டாள் அவள். யாரையுமே இவளுக்குப் பிடிக்காதோ என்று சந்தேகம் வரும் நமக்கு. அப்படி ஒரு விலகல். அதை அப்படி ஒரேயடியாக விலகல் என்றும் சொல்லிவிட முடியாது. வீட்டுக்கு உறவுகள் வந்தால் நன்றாகக் கவனித்துத்தானே அனுப்புகிறாள்.

வள்ளிசா நன்னா திருப்தியா செய்து போட்டிடுறியே…கூட நாலு வார்த்தையும் மனம் விட்டுப் பேசினாத்தான் என்ன? என்பார் இவர்.

அது அவளோட இயல்பு…அது ஒரு குத்தமா? என்று தன் உறவுகள் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறார்.

ஆக, உறவுகள் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கிறதால உன் வண்டி ஓடுதுன்னு சொல்லு…இல்லன்னா பெரிய கர்வின்னு எடுத்திண்டான்னு வச்சிக்கோ….அப்புறம் களேபரம்தான்…ஆளாளுக்கு சண்டை பிடிச்சிண்டு திரிய வேண்டிதான்…

நீங்க வேணும்னா போய் சண்டைய இழுத்து விட்டிட்டு வாங்கோ…நன்னாயிருக்கிறதக் கெடுத்த புண்ணியமாவது கிடைக்கட்டும் உங்களுக்கு…

நா ஏன் அதைச் செய்றேன்…சகஜமா இருக்கலாமேன்னு சொன்னேன்…என்னத்த வாரிக் கட்டிண்டு போகப் போறோம்…இந்த உறவுகளோட நாம இருந்த இருப்பாவது நாளைக்கு நினைக்கப்படுமில்லையா….?

என் இயல்புப் பிரகாரம் நா இருக்கேன். இதுலென்ன தப்பு? இத மத்தவாள்லாம் புரிஞ்சிண்டுதான் இருக்கா….நீங்கதான் ஒத்தைக்கு நிக்கறேள்…!

எங்கோ ஒரு மூலையில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் தன் மனதின் ஆதங்கம் அவளுக்குப் புரியவில்லையே என்றிருக்கும் இவருக்கு. மனிதனுக்கு வாழ்க்கையில் எல்லாமுமா ஒருவனுக்குப் பூர்த்தியாகி விடுகிறது? அங்கங்கே தொட்டுக்கோ துடைச்சிக்கோ என்று நிறைய விஷயங்கள் அந்தரத்தில் நிற்கத்தானே செய்கின்றன? அப்படியான ஒன்றுதான் இந்தப் பெண்ணும் வாய் திறக்காமல் இருப்பது என்று வைத்துக் கொள்ள வேண்டியதுதான். அது ஒரு ஆதங்கமாகவே படிந்து போனதுதான். சொந்தமே மௌட்டீகமாய் நிற்கும்போது மூன்றாவதைச் சொல்லி என்ன பயன்?

இப்டி எந்த வம்பு தும்பும் இல்லாம ஒருத்தர் வந்து போறதே பெரிசு! இதுல நீங்க வேறே? எதுக்குடான்னு அலையுதாக்கும் மனசு….ஆபீசுல வேலையில்லாம தினமும் வெறுமே பெஞ்சைத் தேய்ச்சா இப்படித்தான்….மனசை எதுடா சிக்கும்னு அலைய விடாதீங்கோ…ராம…ராமா சொல்லுங்கோ… சுசீலா போடும்போட்டில் கப்சிப் ஆகி விடுவார் இவர். அந்த சுகானுபவம் தனி. இந்த உலகத்தில் ரசிப்பதற்குத்தான் எத்தனை கோடி விஷயங்கள் இருக்கின்றன? எத்தனை கோடி இன்பம் வைத்தாய் இறைவா…!

இப்படி ஏதேனும் அந்தப் பெண் இருக்கும்போது கூடச் சமயங்களில் பேச்சு வந்து விடும். ஆனால் எதையும் காதிலேயே போட்டுக் கொள்ளாது. அது அதன் இயல்போ அல்லது நாசூக்கோ…அதெல்லாம் சுசீலாவுக்குப் பிடித்திருந்தது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். சும்மா இருக்கிறதை நாமளா எதாச்சும் சொல்லிக் கெடுக்கப் படாது. வம்பு பேசு வம்பு பேசுன்னா இழுக்குறது?

யாருடி வம்பு பேசச் சொன்னா? நீ என்ன காது காதுன்னா வேது வேதுங்கிறே? இப்டி மௌன சாமியாரா வந்துட்டுப் போறதே…ஏதாச்சும் பேசித்துன்னா, அதுக்கு வேணுங்கிறதை நாமும் முடியுமானா உதவலாமேன்னு சொல்ல வந்தேன்…

இவர் சொல்லும் கச்சிதமான பதில் சுசீலாவுக்குப் பிடிக்கும். எனவே மறு பேச்சுப் பேச மாட்டாள். இவரளவுக்கு அவளுக்கும் அந்தப் பெண்ணிடம் ஈடுபாடு இருக்கத்தான் செய்தது. அதையும் மறுப்பதற்கில்லைதான்.

வேலையை முடித்து அவள் கொடுக்கும் பண்டங்களை என்ன பாத்திரத்தில் எடுத்துப் போகிறது? எதைக் கொண்டு வருகிறது? எதுவும் தெரியாது. அதையெல்லாம் எதுவும் கண்டு கொள்ள மாட்டாள். அவ்வளவு சுதந்திரம் அந்தப் பெண்ணுக்கு…

இந்தத் தயிர் வைக்கிற அளவுக் கிண்ணம் ஒண்ணு இருக்குமே அது நீங்க கொண்டு போயிருக்கீங்களா… என்று என்றாவது அவள் கேட்பதைப் பலமுறை பார்த்திருக்கிறேன் நான். ஆமாக்கா, நாளைக்குக் கொண்டாறேன்…என்கும் அது.

இந்தா மஞ்சரி, இத நீ கட்டிக்கோ….

மஞ்சு….இத உன் குழந்தைக்குப் போட்டு விடு….இன்னிக்கு ஆபீஸ்ல ஒருத்தன் கொண்டு வந்தான்…உன் பொண்ணு ஞாபகம் வந்தது…வாங்கினேன்…

மஞ்சு…இன்னைக்கு சுமங்கலிப் பிரார்த்தனை வச்சிருக்கேன்…சாயங்காலமா வா…இன்னும் நிறையப் பொம்மனாட்டிகள் வருவா…அவாளோட நீயும் வந்து புடவையும் ரவிக்கையும் வாங்கிண்டு போ…சரியா…? நீபாட்டுக்கு வராம இருந்துடாதே…எல்லாரோடயும் வந்து இருந்துதான் வாங்கிண்டு போகணும்…தனியால்லாம் வரப்படாது…நாளைக்குன்னு வச்சிடாதே…..பிரார்த்தனையாக்கும்…

நானும் அவரும் ரெண்டு நாளைக்கு ஊருக்குப் போறோம்…நீதான் படுத்துக்கணும்…வீட்டைப் பார்த்துக்கணும்…இந்தா சாவி…எங்ககிட்ட ஒண்ணு இருக்கு…நாங்க பூட்டிண்டு போய்க்கிறோம்…நீ ராத்திரி வந்து படுத்துக்கோ….போரச்சே…வரச்சே பார்வை இங்க இருக்கட்டும்…சரியா….

தலையாட்டும் மஞ்சரி. இதுக்கும் பதில் கிடையாதா? சரின்னுதான் சொல்லேன் என்று செல்லமாய் அவள் தலையைத் தட்டுவாள் சுசீலா. உள்ளார்ந்த அன்பின் வெளிப்பாடு சமயங்களில் அபூர்வமாய் இப்படித் தெறிக்கும்போது அதை அப்படி ரசிப்பார் இவர். இந்த மாதிரியான நேரங்களில் தன்னையும் நெருக்கமாக உணர்ந்து கொள்வார் இவர். அப்படி அப்படியே நினைத்து நினைத்துத்தான் தான் பெறாத பெண்ணாகத் தோன்றுகிறது இந்த மஞ்சரி.

பாவி…! படு பாவி…!! அமைதியாய் இருந்தே தன் காரியத்தை முடித்துக் கொண்டதே..? என்ன அநியாயம்? நெஞ்சு பொறுக்குதிலையே…இறைவா…இப்படியும் நடக்குமா?

ஏன் இப்டிப் பேசாம இருக்கே…? உனக்கு ஏதாச்சும் பிரச்னையா? எதுவானாலும் எங்ககிட்டச் சொல்லு…தயங்காதே….அப்டீன்னு என்னிக்காச்சும் நாம கேட்டிருக்கமா அதை? கேட்டதில்லை….ஏன்? அது நம்மகிட்ட வேலை பார்க்கிற பொண்ணு….நாம சம்பளம் கொடுக்கிற வேலைக்காரிங்கிற முதலாளி மனப்பான்மை நமக்கு…மனசுல கொஞ்சமாச்சும் அந்த ஏத்தமான நெனப்பு இருந்ததுனாலதான் நாம அதைக் கேட்கலை….நாமளா அதைக் கேட்கணும்ங்கிறதைவிட, அதுவா நம்மகிட்டச் சொல்லணும்ங்கிற மேல்தட்டு மனப்பான்மை நம்மள அறியாமப் படிஞ்சு போயிருக்கிறதுதான் காரணம்…நமக்கு உயரத்துல இருக்கிறதுலயும், முதலாளிங்கிற ஸ்தானத்துல நிக்கிறதுலயும் எப்பயுமே ஒரு மயக்கம். வெளில அப்டிச் சொல்லிக்கிறதில்லை…அவ்வளவுதான். இரக்கம், கருணை, கரிசனம்ங்கிறதெல்லாம் வெறும் நினைப்புனால பூர்த்தியாயிடற விஷயமில்லயே…செயல்னாலதானே அதையெல்லாம் நிரூபிக்கணும்…நாம அதைச் சரியாச் செய்தமாங்கிறதுதான் இங்க பிரச்னை…

.இன்னும் நல்லா சொல்லப் போனா இந்தச் சமுதாயம்தான் இதுக்கெல்லாம் காரணம்னு நா சொல்லுவேன்…நாமெல்லாம் அங்கம் வகிக்கிறதுனாலதான் ஒட்டு மொத்தமா இந்தச் சமுதாயம்னு நா சுட்டுறேன்…நம்ம வீடு தவிர்த்து இன்னும் நாலஞ்சு வீடுகள்ல அந்தப் பொண்ணு வேலை பார்த்ததுல்ல…? அப்போ எந்த வீட்டுலயும், யாரும் அதோட உள் வேதனைகளைக் கேட்டு வாங்கலை….அதை நெருக்கமா உணர்ந்தாங்களே தவிர, அதை ஒரு குறிப்பிட்ட டிஸ்டன்சுலதான் நிறுத்தியிருந்தாங்கன்னுதானே அர்த்தம்? நம்மளை விட மற்றவங்க அதிகமா அதுக்கு உதவியிருக்கலாம்…கொடுத்திருக்கலாம், வாங்கியிருக்கலாம்…ஆனா அதோட வாழ்க்கையின் ஆணிவேரையே ஆட்டிப் பார்க்கிறமாதிரி அதுக்குப் பிரச்னை வந்தபோது, பிரச்னையைச் சுமந்திட்டு அலைஞ்சபோது, ஒண்ணு அது சொல்லாம இருந்தது தப்பா இருக்கணும்…அல்லது அதோட விலகின இருப்பைப் புரிஞ்சிக்கிட்டு நாம கேட்டு செய்யாம இருந்தது தப்பாப் போயிருக்கணும்…அது சொல்லலைங்கிறதைவிட நாம கேட்காததுதான் தப்புன்னு எனக்குத் தோணுது…மனசாட்சியுள்ளவன் அப்படித்தான் நினைக்க முடியும். ஏன்னா பல வருஷமா அது நம்ம வீட்டுல வேலை பார்க்குது…எப்படி நம்முடைய இயல்பையும், இருப்பையும் நமக்கு நாமே நியாயப் படுத்திக்கிறோமோ அது போல அதோட இருப்பையும் நாம நல்லா உணருவோம்….அங்கீகரிச்சும் இருக்கோம்…ஆனா நாம நம்மளோட வாழ்க்கை நலன்கள்ல செலுத்தின அக்கறையை அதோட பிரச்னைல செலுத்தினோமா? ஏன்? அங்கதான் நம்மளோட தலையாய தப்பு இருக்கு….தலையாய தப்புதான் அது…! இல்லைன்னு சொல்ல, சொல்லித் தப்பிக்க முடியாது…ஏறக்குறைய நாமளே சதம்னுதானே அது இருந்தது…இதை நாம உணராட்டாலும், அது வேலை பார்த்த நாலஞ்சு வீடுகள்ல யாராவது ஒருத்தர் உணர்ந்திருந்தாலும் கூட இந்த அபாயத்துலர்ந்து அதைத் தடுத்திருக்கலாமே…யாருமே செய்யத் தவறிட்டோம்தானே….வாழ்க்கைங்கிறது எவ்வளவு போராட்டம் நிறைஞ்சதுங்கிறதை இப்போ அது மூலமா உணர்ந்து என்ன பயன்? ரெண்டு குழந்தைகளை வச்சிண்டு, வேலை வெட்டிக்குப் போகாத கணவனையும் இழுத்திண்டு எத்தனை நாளைக்குத்தான் அது போராடும்?

சுசீலாவின் கண்கள் குளமாய் நின்றன. மார்பைக் கைகளால் பிடித்துக் கொண்டு அப்படியே சுவற்றில் சாய்ந்தாள் அவள். எனக்கு என் உடம்பிலுள்ள சக்தியெல்லாம் வடிந்து வெளியேறிவிட்டது போல ஒரு பலவீனம்.

போஸ்ட்மார்ட்டம் முடிந்து மஞ்சரியின் உடல் அவளின் கிராமத்துக்குக் கொண்டு போகப்பட்டது என்று சற்று நேரத்தில் செய்தி வந்தது எங்களுக்கு. ------------------------------