சிறுகதை               “பாதிப்பு” - ”சிற்றுளி” கலை இலக்கிய இதழ், அக்டோபர் 2024 முதல் டிசம்பர் 2024 வரை

            வித்யாபதி அந்தத் தெருவழியே நடந்து வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தபோதுதான் அவனைத் தற்செயலாகப்  பார்த்தார். தலை குனிந்தமேனிக்கே நடப்பதுதான் அவரது இயல்பு. அந்த இடத்தில் அவர் தலை எதேச்சையாக நிமிர்ந்தது எதிரே வந்த ஒரு நாயிடமிருந்து விலக வேண்டும் என்றே. வாயில் எச்சில் வழிய வழிய இழைப்போடு வந்த அது வெறி நாயோ என்கிற சந்தேகம் சட்டென்று எழ, ஒரு பயம் இவரைப் பற்றிக் கொண்டது…அந்தக் கணமே அவனும் கண்ணில் பட கவனம் சிதறித்தான் போனது. அந்த இடத்தில் அவன் குறுக்கே வந்தது ஒருவகையில் நாயிடமிருந்து அவர் விலகிச் செல்ல ஏதுவாயிருந்தது.

            அவனும் இவரை ஒரு முறை பார்க்கத்தான் செய்தான். அவனுக்கு இவரைத் தெரியும். இவருக்கும் அவனைத் தெரியும். ஆனால் ஒரு முறை கூட ஒரு வார்த்தை பேசிக் கொண்டதில்லை. பேசுவதென்ன…ஒரு சிறு புன்னகை கூடச் செய்து கொண்டதில்லை. அவனிடம் என்ன புன்னகை வேண்டிக்கிடக்கிறது?  அதற்கான அவசியமுமில்லை. அது அவருக்குப் பிடிக்கவும் இல்லை.  பிடித்திருந்தால்தான் முன்பே நட்பு பாராட்டியிருப்பாரே? ஆனால் அவனைக் கண்ட அந்தக் கணம் அவர் முகம் கொஞ்சம் சுருங்கத்தான் செய்தது. அது தன்னியக்கமாக நிகழ்ந்த ஒன்று. தவிர்க்க முடியாதது. ஆழ்மன அவச வெளிப்பாடு.

            அதே சமயம் அவருக்கு இன்னொன்றும் தோன்றியது. இவன் எப்படி இங்கே வீட்டைப் பிடித்தான்? வாடகைக்கு விட்டவர்களுக்கு இவன் முன் கதை தெரியாதோ? அடுத்தடுத்த தெருவில் இருந்துமா தகவல் தெரியாமல் போயிற்று? -இரண்டு மூன்று கேள்விகள் அவர் மனதில் சட்டுச் சட்டென்று ஓடின. அதற்குள் அங்கே வீடு பிடித்துக் குடியேறி விட்டானே? நடந்த நிகழ்வுக்கு அந்தப் பகுதியையே விட்டல்லவா அவன் ஓடியிருக்க வேண்டும்? என்ன தைரியம்?

            தகவல் எப்படித் தெரியும்? அடுத்தடுத்த வீடுகளில் இருப்பவர்களுக்கே தெரிவதில்லையே…அப்புறம் எப்படி அடுத்த தெருவைப் பற்றி நினைப்பது?பாவம் எந்த அப்பாவிகளோ…!

            இது எதற்கு வேண்டாத சிந்தனை? எவன் எப்படிப் போனாலென்ன… நமக்கென்ன வந்தது?  -மனசு உதறியது.

            அவன் விலகி எப்பொழுதும்போல் நடந்து கொண்டிருந்தான். அதாவது அவர் முன்பு அவனை எப்படிப் பார்த்துப் பழகியிருந்தாரோ அதே பாணியில் தொடர்ந்தது அவன் நடை. எந்தப் பதட்டமுமோ, பரபரப்போ அவனிடம் இல்லை.

கல்லுளி மங்கன் என்று இதற்குப் பெயர் சொல்லலாமா?  தோன்றியது வித்யாபதிக்கு. அவன் இயல்பே அப்படித்தானா அல்லது அப்படி இருப்பதற்குத் தன்னைப் பழக்கிக் கொண்டிருக்கிறானா? அநியாய அமைதியாக இருப்பது கூட ஒருவகை அதிகாரத்தின் அடையாளமோ? அல்லது நடத்தையை மறைப்பதற்கான வேஷமா? அல்லது எதிராளியைப் பயப்படுத்தும் தந்திரமா?

அந்த எதிர் வீட்டிலும் இப்படித்தான் மாடிப்படி இறங்கி வந்து வெளியேறுவான் அவன். பெயரைக் கூட இன்றுவரை கேட்டுக் கொண்டதில்லை. அதாவது தெரிந்து கொள்ளவில்லை. ஆர்வமுமில்லை. உங்க பேரென்ன? என்று அவனிடமா எதிரே சென்று கேட்க முடியும்? மாடியை அவனுக்கு வாடகைக்கு விட்ட அந்தக் கீழ் வீட்டுக் குடும்பத்திற்குச்  சொல்லியிருந்தால் சரி. அல்லது அகஸ்மாத்தாக அவன் பெயர் இவர் காதில் விழுந்திருந்தால் சரி.   எதுவுமில்லையே? ஒருவேளை அந்த வீட்டுச் சொந்தக்காரர்களுக்கே அவன் பெயர் தெரியுமோ என்னவோ? இப்படி இரும்புத் துண்டை முழுங்கியவன் போல் இறுக்கமாய் நின்றால்? பாவம்தான் அவர்கள். பயந்து பயந்தல்லவா இருந்தார்கள். நல்லவர்களால் பயப்பட மட்டும்தான் முடியும் போலிருக்கிறது. அந்த பயத்தினால் விழையும் நஷ்டங்களையும் அவர்கள் எதிர்கொள்கிறார்கள். சகித்து முழுங்குகிறார்கள்.

அடிக்கடி கீழேயிருந்தமேனிக்கே மாடியிலிருக்கும் அவனிடம் அவர்கள் ஏதோ கேட்பதும் அவனும் சளைக்காமல் சத்தமாய் பதில் சொல்வதுமாய் தெளிவின்றிக் காதில் விழுந்திருக்கின்றன. உருவ அமைதி இல்லாத  சப்தங்கள். வெற்றுக் கூச்சல்கள்.

வாசல் மணி ஓசை கேட்டது. யாரென்று எட்டிப் பார்த்தார் வித்யாபதி.  நாலைந்து  வீடு தள்ளிக் குடியிருக்கும் மாசிலாமணி நின்று கொண்டிருந்தார்.

வாங்க…வாங்க…என்று சொல்லிக்கொண்டே போய்க் கேட்டைத் திறந்தார். என்னாச்சு…புக்ஸ் வேணுமா? வேணுங்கிறத எடுத்துட்டுப் போங்க.உள்ளே வாங்க….என்றார்.

அதுக்கு வரலை…வேறொரு விஷயம்….வெளி கேட் வரைக்கும் பூட்டி வச்சிர்றது போல்ருக்கு….என்றார் அவர் சகஜமாக.

ஆமா சார்….கேட்டைத் திறந்துட்டு திண்ணை வரைக்கும் வந்து நின்னு பாட்டுப் பாட ஆரம்பிச்சிடுறாங்க…அதென்னவோ தெரில இந்த ஏரியாவுக்குன்னு வகை வகையாய்ப்  பிச்சைக்காரங்க இருக்காங்க…வெவ்வேறே ரூபத்துல…குடு குடுப்பை…சாமி வேஷம், …மாரியாத்தா…காளியாத்தா….கூழு ஊத்தறோம்…ஏன் பூம் பூம் மாட்டுக்காரன் கூடத் தயங்கறதில்ல….மாட்டோடக் கயித்தைப் பிடிச்சமேனிக்கு அவனும் உள்ளே வந்து நின்னுடுறான்…அது அங்கிருந்தமேனிக்கே இவன் சொல்றதுக்கெல்லாம் தலையாட்டுது…..நம்ம வீட்டு வாசல் மட்டும் தணிவா…ரோட்டோட ரோடா இருக்குதுங்களா…சட்டுன்னு வசதியா நுழைஞ்சிடுறாங்க…அதோட மட்டுமில்ல…அரணை, ஓணானெல்லாம் கூட சமயங்கள்ல புகுந்திடுதுன்னா பார்த்துக்குங்களேன்….அதனால்தான் கதவுக்கடில கேப் இல்லாம இருக்க ஒரு கட்டையைக் குடுத்து அடைச்சிருக்கேன்…விஷ ஜந்துக்கள் உள்ளே வந்துடக் கூடாதுல்ல….!

நல்லதுதான்…பாம்பு கீம்பு நுழைஞ்சிடுச்சின்னா…? இன்னும் அப்பப்போ ஒண்ணு ரெண்டு கண்ணுல படத்தானே செய்யுது…பக்கத்துல சீண்ட்ரம் இருந்தாலே வந்து அடையத்தாங்க செய்யும்….ஏதாச்சும் ஒரு கட்டடம் கட்டிட்டுத்தானே இருக்காங்க இந்தத் தெருவுல…செங்கலு, மணல், ஜல்லின்னு கொண்டு கொட்டிட்டுத்தான இருக்காங்க…போதாக்குறைக்கு பழச இடிச்ச கப்பிக வேறே மலையாக் கெடக்குது….அடையத்தான செய்யும்….ஜாக்கிரதையா இருக்கிறது நல்லதுதான்…ஆனா ஒண்ணு பாருங்க…உங்க எதிர்த்த வீட்டுக்காரங்கள நினைக்கிறபோது பாவமால்ல இருக்குது….சற்றுத் தணிந்த குரலில் சொல்லிக் கொண்டே நுழைந்தார்.

எதையோ கொண்டு வந்து எதிலோ நுழைப்பது போலிருந்தது அவர் பேச்சு.  நிறையத் தயார் நிலையில் வந்திருப்பதாய்த் தோன்றியது.

உள்ளே வாங்க…ரூம்ல உட்கார்ந்து பேசுவோம்…– சொல்லியவாறே அவரை அறைக்குள் அழைத்தார் வித்யாபதி.  எதைச் சொல்ல வருகிறார் என்பது லேசாக இவருக்குப் புரிந்தது.

தெரியுமா சேதி உங்களுக்கு? – என்றார் எடுத்த எடுப்பில் மொட்டையாக.

எதச் சொல்றீங்க…என்றவாறே வித்யா…சார் வந்திருக்கார்…காஃபி கொண்டா…என்று உள்ளே பார்த்துக் குரல் கொடுத்தார். வேறேதாவது…..என்றவாறே ஒரு தட்டில் ரெண்டு பிஸ்கட்டும்…முறுக்குமாக  வந்து வைத்தாள் வித்யா.

எதுக்குங்க…இப்பத்தானே காலை டிபன் சாப்டிட்டு வர்றேன்…காபி மட்டும் கொடுங்க போதும்…என்றார் மாசில். காபியின் மீதான ப்ரீதி அவர் முகத்தில் தெரிந்தது. உங்க வீட்டுக் காபிக்கு ஈடே இல்லைங்க…-எத்தனை பக்குவமாக் கலக்கறாங்க… - வித்யாவுக்கு உச்சி குளிர்ந்து போகும்.

இருக்கட்டும்…எடுத்துக்குங்க… - என்று கொண்டு வந்ததை எதிர் டீபாயில் வைத்து விட்டுப் போனாள் வித்யா.

ஒரு பிஸ்கட்டை எடுத்துக் கடித்தவாறே ஆரம்பித்தார் மாசிலாமணி. விண்டு சாப்பிடக்கூடாதா என்று தோன்றியது வித்யாபதிக்கு. பிஸ்கட், முறுக்கு, வடை இப்படியான பண்டங்களைக் கடித்து சாப்பிடுவது அவருக்குப் பிடிக்காது. சொல்லவா முடியும்? அவரவர் பழக்கம்…..

அந்தாளு….ஆறு மாசமா  வாடகையே கொடுக்கலையாம்..அட்வான்சைக் கழிச்சது போக அப்டியே ஆள் வெளியேறினாப் போதும்னு விட்டுட்டாங்களாம்…போக மாட்டேன்…இருபதாயிரம் பகடி கொடுத்தாத்தான்  வெளியேறுவேன்னு அடம் பிடிச்சிருக்கான்…என்னா தைரியம் பார்த்தீங்களா? -என்றவாறே முறுக்கை நறுக்கென்று கடித்தார் மாசிலாமணி. கடித்த வேகத்தில் அது சிதறியது. அய்யய்ய…என்றவாறே சிதறியவற்றைப் பொறுக்கத் தலைப்பட்டார்.

அதச் சாப்பிட வேணாம்…இந்தக் குப்பைக் கூடைல போட்டுடுங்க…என்றார் வித்யாபதி. தொடர்ந்து சொன்னார்…

என் ஆபீஸ் மேட் ஒருத்தர்…அவர் வீட்டு சைடு போர்ஷன்..பத்துக்குப் பத்து அளவு… ரோட்டப் பார்த்து இருந்ததை ஒரு தையற்காரனுக்கு வாடகைக்கு விட்டார்.  வருஷக் கணக்கா வாடகையே உசத்தாமல் இருந்துட்டுப் போகட்டும்னு விட்டுட்டார்.  எனக்குத் தெரிய பத்து வருஷத்துக்கும் மேல இருக்கும்னு வைங்களேன்…இப்போ அவருக்கு வீடு பத்தல….பையன் படிக்க ஒரு தனி அறை வேணும்னு கேட்கறான்…உள் சுவத்தை இடிச்சிட்டு வெளில அடைச்சுப் பூசி அதை வீட்டுக்குள்ளயே  அறையாக்கிடலாம்னு ஐடியா…காலி பண்ணுடான்னா மாட்டேங்கிறானாம்.  

பார்த்தீங்களா? காலம் எப்படிக் கெட்டுப் போச்சுன்னு? எவனுக்கும் இரக்கப்படக் கூடாது. இரக்கம் என்னத்த? வாடகைக்கே விடுறதுக்கு லாயக்கில்லே…நாமளே அனுபவிப்போம்னு வச்சிக்க வேண்டிதான்…இல்லன்னா வெறுமே கெடந்துட்டுப் போகுதுன்னு விட வேண்டிதான்…அப்பத்தான் தப்பிச்சோம்…-தன் கருத்தை அழுத்தமாக முன் வைத்தார் மாசிலாமணி.

அவருக்கு அவர் இருக்கும் வீடு ஒன்றுதான். அதனால் வேறு கவலையில்லை. இனிமேல் வலிய ஏதேனும் அவரே வரவழைத்துக் கொண்டால்தான் ஆயிற்று. அப்படி  இப்படி ஆசை இருந்தால்தானே? இருப்பது போதும் என்ற மனம் கொண்டவர். வீடு கட்டிக் குடி வந்து இருபது வருஷம் ஆன வீட்டை அவ்வப்போது பராமரிப்பு செய்து…சிவனே என்று வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார். ஆசைகளே துன்பத்திற்குக் காரணம். இருப்பதைக் கொண்டு சிறப்புடன் வாழும் இலக்கணம் படித்தவன் தொழிலாளி என்று தன்னையும் அரசுத் தொழிலாளிதானே என்று நினைத்து திருப்திப் பட்டுக் கொள்வார். எளிமையா வாழ்றது மாதிரி ஒரு சுகம் எதிலயும் இல்லீங்க…என்பார். எங்கப்பா ரெண்டு சட்டை, வேட்டிதான் வச்சிருந்தாரு…என்று ஆரம்பித்தாரானால் கதை கோமணத்துணி மாதிரி நீண்டு போகும். ஏற்கனவே சொல்லியதைப் புதிதாய்ச் சொல்வதுபோல் ஆரம்பித்தலும் நீட்டலும், மழித்தலும் தாங்காது மனுஷனுக்கு.

 வித்யாபதி தொடர்ந்தார்.

ஏரியா கவுன்சிலரைக் கூட்டியாந்து சொல்ல வச்சிருக்காரு…அவன் அதுக்கெல்லாம் பயப்படுற ஆளா என்ன? முதல்ல இருபது கேட்டவன் இப்போ முப்பதுங்கிறானாம். தந்தா கம்னு போயிடுறேன். இல்லன்னா ஆளக் கூட்டியாறேங்கிறானாம். அந்தக் கவுன்சிலருக்குப் பங்கு கொடுக்க….என் நண்பர் எங்க டிபார்ட்மென்ட்ல அசோசியேஷன் தலைவர். தொகுதி எம்.எல்.ஏட்டப் போய்ச் சொல்ல…அவர்தான் கவுன்சிலரை அனுப்பிச்சதாம். காசு எப்டிப் பரவலா சுத்துது பார்த்தீங்களா?

இப்டித்தாங்க அடாவடியாப் பிழைக்கிறாங்க இன்னிக்கு. நல்லதுக்கே காலமில்லே….சாதாரண மக்கள் வாழ்றதையே கடினமாக்கிட்டாங்க…-அங்கலாய்த்துக் கொண்டார் மாசிலாமணி.

எல்லா விஷயத்துலயும் குறுக்கு வழி எதுன்னு யோசிச்சு…அதையே நடைமுறை ஆக்கிட்டாங்க…ஆனாலும் இவுங்க ரொம்பப் பாவமுங்க…போலீஸ்ல புகார் கொடுக்கலாம்னு சொன்னாங்க எங்கிட்ட வந்து…அதுவரைக்கும் எதுக்குமே அவுங்க  வந்ததில்ல…பரிதாபமா இருந்திச்சு…சரின்னு போனேன்….கார்ல போய் இறங்கினாத்தான் மதிப்பா இருக்கும்…புகாரையாவது வாங்குவாங்கன்னு பக்கத்து வீட்டுக்காரரையும் கூப்டுக்கிட்டாங்க…அவர்தான் தன் காரை எடுத்தாந்தார்..வெறுமே கூடப் போறதுக்கு என்ன வந்தது? நானும் போனேன்னு வச்சிக்குங்க….ஆனா கதையாகல…! மனு வாங்கினதோட சரி…அதையும் வச்சிருக்காங்களோ இல்ல கிழிச்சிப் போட்டாங்களோ…? ஒரு போலீசும் எட்டிக்கூடப் பார்க்கலே…! போன்லயாவது மிரட்டிச் சொல்லலாம்தானே? அதுவுமில்லே….

அப்புறம் எப்டிக் காலி பண்ணினானாம்? அது விஷயம் தெரியாதா உங்களுக்கு? என்று வியப்போடு கேட்டார் மாசிலாமணி. சொல்வதற்கு மிகவும் ஆர்வமாய் இருப்பதாய்த் தோன்றியது.

எனக்குத் தெரியாதுங்க…காலி பண்ணிட்டான்னு தெரியும். ஒருநா கூடப் போனதோடு சரி. அப்புறம் அவுங்க எதுவும் சொல்லலை என்கிட்டே….! நானும் கண்டுக்கலை….அபூர்வமாத்தான் பேசுவாங்க…இருக்கிற எடமே தெரியாது.

நம்ப காலனி அசோசியேஷன் ரெப்ரசென்டேடிவ் இருக்காருல்ல….அவர்ட்டச் சொல்லி ராவோடு ராவா அடாவடியாத் தூக்கிப் போட்டதுதான்….அதுக்கு இவுங்க எப்படிச் சம்மதிச்சாங்கங்கிறதுதான் அதிசயம். ஆச்சரியம்.  பாவம்….மேற்கொண்டு எதுவும் அவுங்களுக்குச் சங்கடம் வராம இருக்கணும்…யாரைத் தொடுறோம்ங்கிறது முக்கியமில்லியா? அது தெரிஞ்சிதான் செய்தாங்களா தெரில…

என்ன சொல்றீங்க நீங்க….போன சனிக்கிழமை வரை நான்தான்   ஊர்ல இல்லையே….ஒரு கல்யாணத்துக்குக் கும்பகோணம் போயிட்டனே……அப்ப நடந்ததா இது…!

ஆமாங்க….உங்களுக்குத் தெரிஞ்சிருக்கும்னுல்ல நினைச்சேன்….மழை பேய்ஞ்சு ஓய்ஞ்ச பிறகு வந்திருக்கீங்க…. ….நம்ப ஏரியா கட்டட வாட்ச்மேன் இருக்கான்லங்க…திருப்பாப்புலி….அவன்ட்டச் சொல்லியிருக்காங்க போல….அவன் ஆளுகளோட வந்து…  ஒரே ராத்திரி…. சாமான் செட்டையெல்லாம் அள்ளி வெளில  தூக்கி எறிஞ்சு, ஆளைத் தர தரன்னு வாசல்ல இழுத்துப் போட்டு, பொம்பளையாளுகளைத் தடாலடியாக் கிளப்பி, கதவைப் பூட்டி, சாவியைக் கொடுத்துட்டுப் போயிட்டானாம்…! நானே ஏரியா  ரௌடி…எங்கிட்டக் காட்டுறியா உன் வேலையை..ன்னானாம்…!

இவங்களுக்குக் கொடுத்த காசை அவன்ட்டயே கொடுத்திருந்தா அவனே போயிருப்பானே..? – வியப்போடு கேட்டார் வித்யாபதி.

என்ன கொடுத்தாங்க…ஏது செஞ்சாங்க தெரியாது. என்ன நிச்சயம்? மறுபடியும் அடாவடி பண்ண மாட்டாங்கிறதுக்கு என்ன உத்தரவாதம்? ஆறு மாச வாடகைன்னு இவுங்க சொல்றாங்க…உண்மையா எத்தனை மாசமோ? இடம் மிஞ்சினாப் போதும்னுல்ல இது  நடந்திருக்கு…! மராமத்து வேலை நடக்குது…எவ்வளவு செலவோ…யார் கண்டது?

அந்தத் திருப்பாப்புலிக்கு இன்னொரு கதை உண்டு. அது இப்போது வித்யாபதியின் நினைவுக்கு வந்தது. இதே தெருவின் கடைசியில் நடந்து கொண்டிருந்த அநாச்சாரம் அது. என்னடா…ராத்திரியானா டர்ரு…புர்ர்ருன்னு ஆட்டோக்கள் வர்றதும் போறதுமா இருக்கே…என்ன விஷயமா இருக்கும் என்று விழித்துக் கொண்டபோதுதான் அந்த அபத்தம் புலப்பட்டது.  குடியிருப்போர் நலச் சங்கம் கொதித்து எழுந்தது. கண்ணியமும் கட்டுப்பாடுமாக் குடியிருக்கிறவங்க அமைதியா இருக்கிற இந்தத் தெருவுல இப்டியொரு நாராசமா? என்று திருப்பாப்புலியை ஏற்பாடு செய்தபோது, நாலு பேரோடு போய் தடாலடியாய் அவ்வளவு பேரையும் அள்ளித் தூக்கிப் போட்டுக் கொண்டு போலீஸ் ஸ்டேஷனில் கொண்டு நிறுத்தினான் அவன்.

ஏன்யா…உன் நீசத் தொழிலை நடத்துறதுக்கு உனக்கு இந்த ஏரியாதான் கிடைச்சிச்சா…? இந்த நகர்ப் பக்கமே இருக்கக் கூடாதுன்னு உன்னை ஏற்கனவே விரட்டி விட்டா…நீ அங்க போய் கொடி நாட்டுனியா? ஈத்தற நாயே…இனி நீ வெளிலயே தலை நீட்ட முடியாதபடி செய்யுறேன் பாரு…என்று  அந்தக் கோஷ்டியின் தலைவனையும் அவன் ஆட்களையும் போலீஸ் நிர்வாகம்  உள்ளே போட்டு நொங்கெடுத்தது.. பிறகு அவர்கள் வேற்றூருக்கு எங்கோ சென்று விட்டதாகத் தகவல் வந்து நிம்மதியாயிற்று.

திருப்பாப்புலி அந்தப் பகுதியின் காவல் தெய்வம்.

அமைதியாய் அமர்ந்திருந்தார் வித்யாபதி. நடந்தவைகள் அனைத்தும் செய்திகளாய்க் காதுக்கு வருகின்றன. யாருக்கோ நடந்தது வெறும் செய்திகள்தானே? உறவுகளுக்கென்றாலும் பெரிதாய் என்ன செய்து விடப் போகிறோம்? போய் ஆதரவாய் நிற்போம்…ஏதோ கொஞ்சம் உதவுவோம். பிறகு விலகுவோம். அதுதானே?  இப்படித்தானே நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் நடைபெறும் வெவ்வேறு விதமான நிகழ்வுகள் நமக்கு வெறும் செய்திகளாய் ஆகின்றன.அதன் தாக்கம் ஏன் நம் மனதை அரிப்பதில்லை. அதுதானே சமூகச் சிந்தனை.  …தீவிரவாதிகளை எதிர்த்து முறியடித்து குண்டடி பட்டு இறந்து போகும் ராணுவ ஜவான்கள்பற்றிய செய்திகள் கூடப் பல சமயங்களில் நமக்கு வெறும் செய்திகள்தான். அன்றாடம் என்னென்ன விதமாகவோ பாலியல் செய்திகளைப் படிக்க நேர்கிறது. அவை ஏன் வெறும் வரிகளாக மட்டும் நம்மைத் தாக்குகின்றன? வெவ்வேறு ஊர்களில் நடக்கும் இந்தக் கொடுமைகளைக் கண்டு மனம் கொதிக்க வேண்டாமா? அப்போதைக்கு மனதை நெருடும் இவைகள் பின்னர் மறைந்து போகின்றனவே?

அக்கா, தங்கை என்று சகோதரிகளோடுதானே நாமும் பிறந்திருக்கிறோம். அப்படிப் பார்த்தால் இந்தச் சமூகத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு பெண்ணும் நம் சகோதரிகள்தானே? அவர்களுக்கு நடந்த கொடுமை எப்படி வெறும் செய்திகள் ஆகும்? அல்லது அந்தக் கணம் வருந்தி ஒதுங்கும் மனநிலையை எப்படிக் கொண்டு வரும்? கொதித்து எழ வேண்டாமா? வெறுமே வருந்துவதா எதிர்வினை?  அப்போதைக்கு அடடா…என்று மனசு துக்கப்படுகிறது! எங்கோ நடந்தவை.  யாருக்கோ நடந்தவை. அடுத்தடுத்த நாட்களில் வரும் வேறு விதமான புதிய செய்திகளில் இதற்கான சங்கடம்,  துக்கம் மற்றும் கேள்விகள்  எல்லாமும் கரைந்து காணாமல் போய்விடுகின்றன. நாட்டுக்கு நாடு போர்கள் நடக்கின்றன. மக்கள் கொத்துக் கொத்தாக மடிகிறார்கள். வாழ்விடங்களை இழந்து இடம் பெயர்கிறார்கள்.  கேள்விப்படுகையிலே மனசு நடுங்கும் இச்செய்திகள் பின் எப்படி மறைந்து போகின்றன மனதிலிருந்து? நமக்கு  பாதிப்பில்லாத இவை, நாட்கள் கடக்கையில் எப்படி நம் மனதில் நிற்கும்? இதுவும் கடந்து போகும் என்று எல்லாமும் நம்மைத் தாண்டித்தான் சென்று விடுகின்றன. ஒருவகையில் இது சுயநலம் சார்ந்ததுதானே? மனிதர்களே இப்படித்தானா? வாழ்க்கை அவசங்களில் மூழ்கிக் கிடக்கும் அவனால் இதற்கு மேல் உந்திச் செயல்பட முடியாதா?

பனியிலும், மழையிலும்,மலையிலும், காற்றிலும், குளிரிலும் சரியான உணவின்றி, உறக்கமின்றி, ஓய்வின்றி நமக்காகப் பல ஜீவன்கள் எல்கையில் நின்று, இந்த நாட்டு மக்களைப் பாதுகாத்துக் கொண்டிருக்கின்றன. அவைகளை, அவர்களை நாம் என்றென்றும் நினைப்பதேயில்லை. மனதில் நிறுத்துவதில்லை. ஆத்மார்த்தமாய் வணங்குவதில்லை.  கடந்து செல்லும் பல அன்றாடச் செய்திகளில் அதுவும் ஒன்று. அவ்வளவே…! அந்தக் குடும்பங்கள் எல்லாம் தலைவனை இழந்து என்ன பாடுபடும்? எவ்வளவு துயருற்று நிற்கும்? நினைத்துப் பார்த்திருக்கிறோமா? மனதுக்குள் கொஞ்சமேனும் அழுதிருக்கிறோமா? துயரப்பட்டிருக்கிறோமா?

எங்கு எது நடந்தாலும் அது மற்றவர்களுக்கு நடந்ததுதானே? நமக்கு இல்லையே என்கிற எண்ணம் வந்து விடுகிறது. அது மனித இயல்பா? இந்த மனதுக்குச் செய்யும் துரோகமில்லையா? நமக்கு நடந்தால்தானே அதன் பாதிப்பு,  தாக்கம் நம்மை வதைக்கும்? ஆழ யோசிக்க வைக்கும்? கவனம் கொள்ள வைக்கும்? அல்லாமல் கடந்து போகும் பலவும் வெறும் செய்திகளே அப்படித்தானே..! நமக்கு நாமே வெட்கப்பட வேண்டிய சிந்தனைகள்…!

என்ன…ஒரேயடியா யோசனைல மூழ்கிட்டீங்க…? என்றார் மாசிலாமணி.  காபியை ஆற்ற ஆரம்பித்திருந்தார். ஆவி பறந்தது. டிகாக் ஷன் மணம் மூக்குக்கு இதம் தந்தது.

தலையை மேலே தூக்கிப் பார்த்துக் கொண்டே பெருமூச்சு விட்டார் வித்யாபதி. வாங்கின அட்வான்சை என்னவோ தெய்வாதீனமா மனசுக்குள் நெருட….மறுநாளே அந்த ஆளை வரச்சொல்லித் திருப்பிக் கொடுத்தவங்க நானு….இப்பத்தான் முதன்முதலா உங்ககிட்டே சொல்றேன் இந்தச் செய்தியை. .இந்தத் தெருவுலயே முதல்ல எங்கிட்டதாங்க வந்து நின்னு எங்க மாடியை வாடகைக்குக் கேட்டான் அந்த ஆளு…அப்புறம்தான்  அடுத்துன்னு விசாரிக்கப் போனான். .எதிர்த்த வீட்டு மாடியை யாரு சொல்லி, எப்போ எப்படிப் பிடிச்சான்னே தெரியாதுங்க…அவுங்க வாடகைக்கு விடுற எண்ணத்துல இருந்திருக்காங்கங்கிறதே புதிய செய்தியா இருந்திச்சு எங்களுக்கு. ஆச்சரியமாயிருந்திச்சு. சொல்லப்போனா அவங்களப் பார்த்துத்தான் நானும் சும்மாப் போட்டு வச்சிருந்தேன். எப்டியோ அங்க ஆள் புகுந்துட்டான்….இப்ப நினைச்சுப் பார்க்கிறேன் அதை….இன்னைவரைக்கும் மாடியை சும்மாத்தானே போட்டு வச்சிருக்கேன்….கிடக்கட்டும்னு…ஒட்டடை, தூசி சேர்ந்தாலும் பரவால்லன்னு…!  – சொல்லிவிட்டுப் பெருமூச்சோடு புன்னகைத்தார் வித்யாபதி. நல்லவேளை தப்பிச்சோம்…என்ற நிம்மதி தெரிந்தது அதில்.

பார்றா….புதுச் செய்தியால்ல இருக்கு? அப்போ அதிர்ஷ்டவசமாத் தப்பிச்சிட்டீங்கன்னு சொல்லுங்க…- காபியை சூடாய் உள்ளே ஊற்றியவாறே உற்சாகமாய்க் கேட்டார்  மாசிலாமணி. செய்தியின் சூடு குறையவில்லை அவருக்கு. புதிய தகவல் கிடைத்திருக்கிறதே…!

எதிரிலிருந்தும் எப்படியோ சேதி தெரியாமல் போயிற்றே என்று மனம் வருந்தினார் வித்யாபதி. யார் கூடவும் பேசுவதேயில்லையே அவர்கள். எதிர்வீட்டைத் தலை நிமிர்ந்து பார்த்தாலே பாவம் என்பது போலல்லவா இருக்கிறார்கள்? நேருக்கு நேர் பார்க்க நேர்ந்தால் ஒரு புன்னகை கூடவா கூடாது? வெறித்த பார்வையோடு முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டால்? யாருக்கு யார் உசத்தி, தாழ்த்தி?ஒரு முறை மட்டும் வந்ததோடு சரி.  அந்த வீட்டில் என்ன சோகமோ…யார் கண்டது? ஒரு வேளை அவர்களின் இயல்பே அப்படி ஒதுக்கலாய் இருக்கலாமே! ஆனாலும் இந்த மாதிரிச் சங்கடங்களெல்லாம் யாருக்கும் வரக் கூடாதுதான். அப்பாவிகள்தான் அதிகம் பாதிக்கப்படுகிறார்கள். துன்பங்களை அனுபவிக்கிறார்கள்.

ஒரு தெரு தாண்டி அவனின் இந்த அடாவடியை அறியாமல் வீட்டை வாடகைக்கு விட்டவர்களை எந்த வகையிலாவது மறைமுகமாகவேனும், யார்மூலமாகவேனும் அல்லது குடியிருப்போர் நலச் சங்கத்தின் மூலமாகவேனும் எச்சரிக்க வேண்டும், மேலும் இவர்கள் அவனால் ஏமாறாமல் இருக்க வேண்டும்… என்று அவரின்  மனம் மானசீகமாய் அப்பொழுது முடிவு செய்து கொண்டது.

                                    ---------------------------------

 

 

 

 

 

சிறுகதை    “பால் மனக்  கணக்கு” - தினமணிகதிர்-10.11.2024 பிரசுரம்

                     அதுக்கு இருபத்தி ஒண்ணுதான் விலை. கார்டுக்கு அதுதான் ரேட்டு. காசுக்கு வாங்கினா இருபத்திரெண்டு. அவ்வளவுதான்.  அந்தக் கிழவர் பாவம்…இந்த வயசுலயும் உழைக்கிறார்…போனாப் போறது…இருபத்தி மூணு….அப்டீன்னாலும் மூணு பாக்கெட்டுக்கு அறுபத்தி ஒன்பதுதானே ஆச்சு…நூறு ரூபா கொடுத்தீங்கன்னா மீதி முப்பத்தி ஒண்ணு தரணுமே… - விடியாத அந்த நாலரை மணி விடிகாலையிலும், தூக்கத்தைக் கலைத்துக் கொண்டு துல்லியமாய்க் கணக்குப் பண்ணி சுளீர் என்று  எனக்குச் சொன்னாள் வைதேகி.

பிறகுதான்  எனக்கே உரைத்தது. அந்த நேரம் வீட்டு வாசலில், சற்றும் எதிர்பாராமல் பால் கிடைத்ததே பெரிது என்கிற எண்ணமே என் மனதில் நிறைந்திருந்தது.

ரெண்டு ஃபர்லாங் நடந்தால்தான் பால் டெப்போ.  அங்கேயும் இப்போதே பால் பெட்டிகள் வந்த இறங்கியிருக்குமா தெரியாது. அப்படியே வந்திருந்தாலும் பொறுப்பாளி வந்து விநியோகிப்பதற்கு எப்படியும் அஞ்சரைக்கு மேல்  ஆகிவிடும். நடக்கும் வழியில்தான் எத்தனை நாய்த் தொல்லை? குலைத்துத் தள்ளி குலை நடுங்க வைத்துவிடும். இந்த ஏரியா ஆள்தான் நான்…என்று அவைகளிடம் சொன்னால் புரிந்து கொள்ளவா போகிறது? தினசரி நம்மைப் பார்த்திருந்தால்தான் ஓரளவு ரெண்டே ரெண்டு குலைப்போடு வாயைமூடும். அதிலும் இருட்டிலும், அரைகுறை வெளிச்சத்திலும் நிச்சயம் அதற்குப் புரியாது. புது ஆள் என்கிற நினைப்பிலேயே உறுமலை ஆரம்பித்து விடும். எனக்கு நாய் என்றால் அநியாய பயம். யாருக்குத்தான் இல்லை?

சரக் சரக்…சரக்….என்று மெது மெதுவாய்ச் சாலையில்  அந்தத் தேய்ந்த ரப்பர் செருப்பை அணிந்த  கால்களைத் தேய்த்துத் தேய்த்து அவர் பால் கொண்டு வரும் சத்தம்தான் என்னை எழுப்பவே செய்தது. ஊரெல்லாம் உறங்கி வழியும்போது ஒரு வயதான குடுகுடு கிழம் கருமமே கண்ணாகத் தேய்ந்து மாய்கிறது. உழைப்பே பிரதானம் என்று நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

            முதல் நாள் கோயிலுக்குப் போய் மணிக்கணக்கில் வரிசையில் நின்று தரிசனம் செய்துவிட்டு, பிறகு ரொம்ப நேரமாகிவிட்டதே என்று ஓட்டலில் போய் வயிற்றுக்குக் கொட்டிக் கொண்டு, டாக்சி பிடித்து வீடு வந்து சேர்கையில் மணி பதினொன்றைத் தொட்டு விட்டது. மூடும் கடையைச் சட்டென்று பார்த்து, வண்டியிலிருந்து இறங்கி ஓடி…நாலு பாக்கெட் பால் வேணும்…என்று கத்தியபோது…பால் எப்பயோ தீர்ந்திடுச்சேய்யா…இனி காலைல ஆறு…ஆறரைக்குத்தான்…என்று பழக்கமான கடைக்காரன் கையை விரித்து விட்டான். ஃபோன் பண்ணிச் சொல்லியிருந்தீங்கன்னாக் கூட எடுத்து வச்சிருப்பேனே…என்று தன்னிரக்கம் வேறு.

            எது நடக்கிறதோ இல்லையோ…காலையில் அஞ்சரைக்கு எழுந்ததுமே காப்பி குடித்தாக வேண்டும்…! தொண்டையில் அது சூடாக இறங்கினால்தான் நாளே துவங்கும்.  இல்லையென்றால் உலகம் ஸ்தம்பித்துப் போகாதா? பால் இல்லாமப் போச்சே…பால் இல்லாமப் போச்சே….அடச்சே…ச்சே…!! என்று பெரும் சோகத்தோடு அலுத்துக் கொண்டே தூங்கியாயிற்று. அந்தப் பால் நினைப்பே மைன்ட்டில் செட்டாகி ஆளைக் கிள்ளி எழுப்பி விட்டது.

            பொழுது விடியும் வேளையில் ஆபத்பாந்தவனாய் அந்தக் கிழவர்.  நாலரைக்கு எனக்கு சட்டென்று விழிப்பு வந்தது பெரும் ஆச்சர்யம்தான். அவரின் செருப்புச் சத்தம்தான் என்னை உசுப்பித் தூக்கி நிறுத்திற்று.  புத்தி நம் உறக்கத்திலும் எப்படி வேலை செய்கிறது பாருங்கள்?

            ஊரும் உலகமும் அயர்ந்து உறங்கிக் கொண்டிருக்கையில் ஒரு ஜீவன் யாரையும் தொந்தரவு செய்யாமல் அந்தப் பகுதியில் வீடு வீடாய்ப் போய் பால் பாக்கெட் போட்டுக் கொண்டு தன்னிச்சையாய் நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. இந்த நாய்கள் வாய்மூடி மௌனியாய் அவர் பின்னால் வந்துகொண்டேயிருக்கின்றன அவருக்குக் காவல்போல். எவ்வளவு புத்திசாலிகள்?

 வயது  தொண்ணூறுக்கு மேல். ஆனாலும் விடாத உழைப்பு. கடை வைத்திருக்கும்  மகனுக்கு உதவி. உயர்ந்த உள்ளம். .அதுவே தெய்வம். பால் வண்டியான சைக்கிளை அவரால் ஓட்ட முடியாதுதான். ஆனால் பின் சீட்டில் பிளாஸ்டிக் பெட்டியை வைத்து இறுக்கக் கட்டி, அதில் பால் பாக்கெட்டுகளைப் போட்டுக் கொண்டு தள்ளியபடியே தளராது சென்று கொண்டிருக்கும் அந்த உருவம்….பார்ப்போர் மனதை நெகிழச் செய்யும். வீடு வீடாய் ஸ்டான்ட் போட, எடுக்க…எத்தனை கஷ்டம்? அதென்ன எக்ஸர்சைஸா?  அங்கங்கே வண்டியைச் ஸ்டான்ட் போட்டு நிறுத்தி, தேவையான பாக்கெட்டுகளைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு  வாசல் கேட்டைத் திறந்து கயிறால் கட்டி விட்டிருக்கும் பையில் போடுவதும், மாடியிலிருந்து கயிறு கட்டி ஊஞ்சலாடித்  தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் கூடைகளில், பைகளில் போட்டுவிட்டு நகர்வதும்,…அட…அட…அடா…என்னே பொறுமையும் சகிப்புத் தன்மையும்  இந்தப் பெரியவருக்கு? இந்த வயதிலும் உழைத்துத்தான் சாப்பிட வேண்டும் என்கிற தீர்மானமும், உறுதியும்…..பையனோடுதான் இருக்கிறார் என்றாலும்  அவனுக்குப் பெரும் உதவியாய் இருந்து மீதி நாட்களைக் கழிப்பதுதான் நியாயம், தர்மம் என்று செயல்படும் அந்தக் கிழவர் எவ்வளவு போற்றத் தக்கவர்? எத்தனை மதிக்கத் தக்கவர்?

            அவரிடம் போய் எப்படிக் கணக்குப் பார்ப்பது? ஆத்திர அவசரத்துக்குப் பால் தந்ததே பெரிய விஷயம்.  வீட்டுக்கு வீடு இத்தனை பாக்கெட் என்று கணக்குப் பண்ணி எடுத்துக் கொண்டு வரும் அவரிடம் பால் இருக்கா தாத்தா….? என்று மாடியிலிருந்து அந்த அமைதியைக் கிழித்துக் கொண்டு கத்தியபோது…இருக்கு….வாங்க…என்று சொல்லியபடியே…உருட்டிக் கொண்டிருந்த வண்டியைத் தட்டுத் தடுமாறி நிறுத்தி, அதைத் தன் கைகளாலும், இடுப்பு அணைப்பிலும் தாங்கிப் பிடித்து நிறுத்தி,  மாடியை நோக்கிய அந்தக் கணம்….. அவரின் தள்ளாட்டமும், தடுமாற்றமும், கண்கள் சரியாய்த் தெரியாத நிலையில் அவரின் இடுங்கிய பார்வையும்….இவனை ஒரு கணம் ஆட்டி எடுத்துவிட்டதுதான்.

            ஐயையோ…பெரியவரத் தெரியாம நிப்பாட்டிட்டமோ? அவசரப்பட்டுட்டனே….! என்று மனது சங்கடப் பட, கிடு கிடுவென்று மாடியிலிருந்து இறங்கி ஓடி….பால் பாக்கெட்டை அவரிடமிருந்து வாங்கியபோது மனசு எவ்வளவு நன்றி பாராட்டியது அந்தக் கிழவருக்கு. பொழுது விடியும் முன் சூடாய் மணக்க…மணக்கக் காப்பி குடித்தாக வேண்டும் என்கிற வாழ்க்கை லட்சியம் இன்று அவரால் தவறாமல் நிறைவேறப் போகிறதே…? எவ்வளவு பெரிய வாழ்நாள் லட்சியம் அது…!! வெளியே சொன்னால் சிரிப்பார்கள்.

            அவர் சொன்ன கணக்கே மண்டையில் ஏறாத அந்தக் கணத்தில், இன்னும் ஒரு பாக்கெட் கொண்டு வந்து தந்திடுறேன்….அதோட கணக்குச் சரியாப் போயிடும்…அடுத்தாப்ல இன்னொரு ரவுண்டு வருவேன்…அப்பத் தர்றேன்…என்று அவராகவே சொன்னதும் பதிலுக்கு வெறுமே மண்டையைத்தான் ஆட்ட முடிந்தது. புத்திக்குக் கணக்குப் பண்ணத் தெரியவில்லை. தோன்றவுமில்லை. கேட்க வாயுமில்லை.

            அந்த நாலரை மணிக்கு அந்தப் பகுதியில் கிடைக்காத பால் வீட்டு வாசலில் கிடைத்துவிட்ட மகிழ்ச்சி ஏதோ பெரும் சாதனையை நிகழ்த்தி விட்டது போன்றதான உணர்வைத்தான் எனக்கு ஏற்படுத்தியிருந்தது. எல்லோரும் குறட்டை விட்டுத் தூங்குகையில் நான் மட்டும் விழித்து அவர்களுக்காக ஓடுகிறேனே?  வீட்டிலுள்ள எல்லோருக்கும் என்னால், என் முனைப்பால் கிடைத்த ஏமாற்றமில்லாத காலைப் புத்துணர்ச்சி. பாக்கிக் காசைப் பற்றி  மனம் எண்ணவேயில்லை. வந்து இன்னொரு பாக்கெட் தருகிறேன் என்று சொன்ன தாத்தாவையும் மேற்கொண்டு எதிர்பார்க்கவில்லை. முதல்ல போய் அடுப்பை மூட்டி. பாலைக் காய்ச்சி, காபியை உள்ளே இறக்குற வழியைப் பாருய்யா….!

            இப்போது இவள் என்னடாவென்றால், புத்தியைத் தீட்டி, மனக் கணக்குப் போட்டு மீதிக் காசெங்கேய்யா என்று ஒத்தைக்கு நிற்கிறாள்? ஏமாந்துட்டீங்க…என்று சொல்லாமல் சொல்கிறாள். கேலி செய்கிறாள். இவனை எதிலடா மடக்கலாம் என்று காத்துக் கொண்டிருப்பாளோ? திருடனை “மடக்கிப்“ பிடித்தனர் என்பதுபோல் அகப்பட்டக்கொண்டேன்.

            ஏமாந்தால்தான் என்ன? அப்படியே வைத்துக் கொள்வோமே…என்ன குடி முழுகிப் போகிறது? அந்தப் பெரியவரின் உழைப்பின் முன்னால் இதுவெல்லாம் தூசு!  பாக்கெட் இருபத்தஞ்சு ரூபாய் என்று கூடச் சொல்லட்டுமே…இன்னும் ஒரு மீதிப் பாக்கெட் கொண்டு வந்து கொடுக்கப் போகிறார்? நூறுக்குக் கணக்குத் தீர்ந்து விடும். பிறகென்ன நஷ்டம்?  அந்த மீதி ஒன்றைக் கொடுக்காவிட்டால்தான் என்ன?

             வராதுங்கிறனே... என்னைக்கு இன்னொரு ரவுன்ட் வந்திருக்கார் அவர்? அவர் வயசுக்கு ஒரு ரவுன்ட் வர்றதே பிரம்மப் பிரயத்தனம். அவர் ஏதோ சொல்லியிருக்கார்…நீங்களும் மொண்ணையாக் கேட்டுட்டு வந்து நிக்கிறீங்க…? காசு கொடுத்துதானே பால் வாங்கினோம்…அப்பக் கணக்குப் பண்ணி மீதி வாங்கத் தெரியாதா? அதிலென்ன தப்பு? கௌரவக் குறைச்சல்? அவர் சொன்னதைக் கேட்டுட்டு அப்டியே வந்து நிப்பீங்களா? இருபத்தி ஒண்ணுதானே தாத்தா…காசுக்கு இருபத்திரெண்டு, ஒரு ரூபா கூட வச்சிக்குங்க…மூணு பாக்கெட்டுக்கு அறுபத்தி ஒன்பது போக மீதி முப்பத்தி ஒண்ணு கொடுங்கன்னு வாய் விட்டுக் கேட்டு வாங்கியிருக்க வேண்டாமா? இந்தச் சின்னக் கணக்குக் கூடவா உங்களுக்குப் போடத் தெரியாது?தூக்கம் தெளியலயா அப்போ…அவர் முன்னாடி தூங்கிக்கிட்டே நின்னீங்களா?   – விட்டு வாங்கினாள் வைதேகி. அடேயப்பா…என்னா வாய்? என்னா பேச்சு? சந்தர்ப்பம் கிடைத்தால் ஆளைப் போட்டு அமுக்கி துவம்சம் செய்து விடுவாள்.

            எனக்குள் எரிச்சல் பற்றிக் கொண்டு வந்தது. ஏழு மணிக்கு மேல் சாவகாசமாய்க் கிளம்பிப் போய் ஆடி அசைந்து வாங்கிக் கொண்டு வந்து, இந்தா பிடி…என்று சொல்லியிருந்தால்தான் இவளுக்கெல்லாம் சரியாய் வரும். ஒருத்தன் கஷ்டப்பட்டு சத்தம் கேட்டு அலர்ட் ஆகி, தூக்கத்தை விரட்டி, மாடியிலிருந்து திடுதிடுவென்று இறங்கி ஓடிப் போய் அக்கறையாய் வாங்கிக் கொண்டு வந்திருக்கிறானே…என்ற நன்றியில்லையே? வாங்கின பாலைப் பக்குவமாய்ச் காய்ச்சி எடுத்து வைத்திருக்கிறானே? என்கிற சமாதானப் பார்வையில்லை. வெட்டி ஓட்டு ஓட்டுகிறாள். சண்டைக்கு அடிபிடி மாடுபிடி…!

            மீதி ஒரு பாக்கெட்டை அவர் எங்க கொண்டு வந்து தரப் போறார்? அதெல்லாம் வர மாட்டார்….பாக்கிக் காசும் மொங்கான்தான். அப்படியென்ன அவசரம்? காலைல ஏழு மணிக்கு மேலே காப்பி சாப்பிட்டா தொண்டைல இறங்காதா உங்களுக்கு? ஒரு நாளைக்கு கொஞ்சம் லேட்டா காப்பி சாப்பிட்டா உயிர் போயிடுமா? யாருக்காக இப்டி உசிர விட்டுண்டு ஓடிப்போய் வாங்கினீங்க? நாங்க யாரும் கேட்கலையே? நீங்களா எங்களுக்கு உதவி செய்றதா நினைச்சிட்டு இப்டியெல்லாம் கோமாளித்தனம் பண்ணினா அதுக்கு நாங்க என்ன பண்றது? நாங்களா பொறுப்பாக முடியும்? பொண்ணும். பையனும் நன்றாய் உறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். அடுத்த அறையில் மாமியார்.  யார் இருந்தால் எனக்கென்ன, சொல்ல வேண்டியதைச் சொன்னால்தான் என் மனசு ஆறும்…! உழைக்கவும் உழைத்து, கொத்தடிமையாவும் இருத்தல் இருக்கிறதே…! அதைப்போல் ஒரு கொடுமை உலகில் வேறேதுமில்லை.

            அடக் கடவுளே…! இதற்கா இவ்வளவு பேச்சு?ஈஸ்வரா…என்று எனக்கு விடுதலை?  ஆனாலும் இவளுக்கு வாய் ரொம்ப அதிகம்தான். எப்படித்தான் அடக்குவது இதை? பிஞ்சுல பழுத்தவ மாதிரி இப்படி எகிறிப் பாய்கிறாளே? இவளை எப்படி இவர்கள் வீட்டில் பொறுத்திருந்தார்களோ? மாட்டினான்யா வசம்மா ஒரு கிறுக்கன்…என்று என்னிடம் தள்ளிவிட்டு விட்டார்களோ?

            கொஞ்சம் உன் திருவாயை மூடிட்டு சும்மா இருக்கியா? ஒண்ணுமில்லாததுக்கெல்லாம் ஓ…ஓ…ன்னு கத்திட்டு? தேவையில்லாத டென்ஷன்.  பக்கத்து வீட்டுல காதுல விழுந்தா உன்னைப் பத்தித்தான் தப்பா நினைப்பாங்க…கொஞ்சம் அடக்கி வாசி…ஓட்ட வாயி….!! பொம்பளைக்கு இவ்வளவு வாய் ஆகாது….ஊர் சிரிச்சிப் போகும் அப்புறம்….! மனசு வெறுத்துப் போயிடும்…!

            சொல்லிவிட்டு வேகமாய்க் கீழே இறங்கி என் சைக்கிளை எடுத்துக் கொண்டு பறந்தேன்.  இத்தனை வருடம் வேலை பார்த்தும் இன்னும் ஒரு மொபெட் கூட வாங்க முடியாத நிலையில்தான் நான் இருக்கிறேன். இரண்டு முறை டிபார்ட்மென்ட் லோனுக்கு அப்ளை பண்ணி, ஃபன்ட் இல்லை…ஃபன்ட் இல்லை  என்று திரும்பி வந்து விட்டது. எல்லாத்துக்கும் ஒரு ராசி வேணும்…கடன் பெறுவதில் கூடவா இத்தனை சிரமங்கள்? ஆபீசில் இன்னும் சைக்கிளில் வரும் ஒரே ஆள் நான்தான்.

அந்தக் குறை வைதேகிக்குத் தாளாத ஒன்று.  ஒரு கோயில் குளம்னு எங்கயாச்சும் ஃப்ரீயாப் போக முடியுதா? வர முடியுதா?  எல்லாத்துக்கும் நடந்து நடந்தே சாக வேண்டியிருக்கு….பஸ்ல போயிப் போயி காசு கொடுத்து மாளல…..அந்தக் கூட்டத்துல நசுங்கிச் செத்து, யாரு போவாங்க? அப்டி என்ன சாமி வேண்டியிருக்குன்னுதான் அலுப்பு வருது.  எனக்கு எதுக்கும் யோகமில்லை….வீடு வீடுன்னு கெதியாக் கெடந்து செத்து மடிய வேண்டிதான்…..வாழ்க்கைப்பட்ட எடம் சரியில்லை…யாரை நோகுறது? –எனக்கும்தான்…நானும் என் மனதில் சொல்லிக் கொள்வேன்தான்.

 நாமே இப்படிக் குறைபட்டுக் கொண்டால் தாத்தா மாதிரி ஆட்கள்? எந்தச் சாமியைக் கும்பிட்டால் இந்தத் துயரம் தீரும்? நன்மையும் தீமையும் பிறர் தர வாரா…! எல்லாமும் நமக்கு நாமே சம்பாதித்துக் கொள்வதுதான். இருப்பதை வைத்து அல்லது நியாயமாய்க் கிடைக்கும்வரை  ..….திருப்தி கொள்ள முடியாத மனசு.

அவள் மனக்குறையைத் தீர்த்து வைக்க என்றுதான் எனக்கு வேளை வரப்போகிறதோ? இந்தச் சமயம் பார்த்துத்தான் எல்லா நினைப்பும் வருகிறது. நினைப்பு என்று வருவதென்ன? எப்போதும்  இதெல்லாமும் மனதில் காட்சிகளாய் ஓடிக் கொண்டிருப்பதுதான். நான் நடுத்தர வர்க்கத்தவனா அல்லது கீழ் நடுத்தர வர்க்கத்தவனா? இன்னும் எவ்வளவு வருவாய் இருந்தால் என்னால் என் குடும்பத்தை சந்தோஷமாய்க் கொண்டு செலுத்த முடியும்?        பற்றாக்குறையோடு குடும்பம் நடத்துவது பாவமா? கடன் எதுவுமில்லையே? அந்த திருப்தி ஏன் வரமாட்டேனென்கிறது?

தீராத, ஓயாத சிந்தனைகள் என் மனதில். இருந்தால் பெரும் பணக்காரனாய் வலம் வர வேண்டும். அல்லது பரம ஏழையாய்ச் சுற்றித் திரிய வேண்டும் . இந்த ரெண்டும்கெட்டான் மத்தியதர வர்க்க வாழ்வு இருக்கிறதே….அப்பப்பா…! மனுஷனால் நினைத்துப் பார்க்கவே முடியாத துன்பங்கள் அடங்கியவை அவை. பற்றாக் குறை…பற்றாக் குறை… அநியாயப் பற்றாக்குறை….எது வந்தாலும் போதாது. எவ்வளவு வந்தாலும் போதாது. எண்ணிச் சுட்டது விண்ணப்பம் என்று ஒரு முதுமொழி.   எண்ணிச் சுடவே இருந்தால்தானே? சட்டியில் இருந்தால்தானே அகப்பையில் வரும்? வெறும் கையில் முழம் போட முடியமா?

அட…நீங்க எதுக்கு வந்தீங்க…..? நாந்தான் வருவனே….இதோ கிளம்பிட்டேயிருக்கேன்ல… - கையில் ஒரு பால் பாக்கெட்டோடு கொந்திக் கொந்தி நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார் அந்தக் கிழவர்.  அடப் பாவி மனுஷா…!

என்னாச்சு…ஒத்தப் பாக்கெட்டோடு வர்றீங்க…? என்றேன் நான்.

ஒங்களுக்குத்தான்…..கொண்டாந்து தர்றேன்னு சொல்லிட்டு வந்தேன்ல…..? கொடுக்க வேண்டாமா?  பெறவு நீங்க எதுக்கு வர்றீங்க? நா வரமாட்டன்னு நினைச்சிட்டீங்களா? – சொல்லிவிட்டுப் பொக்கு பொக்கென்று பொக்கை வாயால் சிரித்தார். ஒரு குழந்தையின் குதூகலம் அதில் தெறித்தது. ரொம்பவும் அனுபவம் வாய்ந்த சிரிப்பு அது. ஆயிரம் அர்த்தங்களை உள்ளடக்கியது.

இதக் கொடுக்க வாணாமா? இன்னைக்கு அடுத்த ரவுன்ட் இல்லாமப் போச்சு…பால் பாக்கெட் கொறச்சுப் போட்டுட்டாங்க….ராத்திரி பார்லர்ல ஏதோ நிறையப் பால் கெட்டுப் போயிடுச்சாமுல்ல….கீழே கொட்டிட்டாகளாம். எல்லாக் கடைக்கும் அளவாத்தான் போட்டிருக்காக இன்னைக்கு…சரி…உங்க ஒரு பாக்கெட்டை ஏன் தொங்கலா விடணும்னு எடுத்திட்டுப் புறப்பட்டேன்…..இந்தாங்க பிடிங்க……-சொல்லிக் கொண்டே  பால் பாக்கெட்டை என் கையில் திணித்தவர்…இருங்க…பாக்கி தர்றேன்….என்றார்.

இன்னும் என்ன பாக்கி? அதான் பால் பாக்கெட் கொடுத்திட்டீங்களே…என்றேன் புரியாமல். அப்போதும் என்னிடம் கணக்கு ஏதுமில்லை.   அவரிடம் போய் மனக் கணக்குப் போட்டு வாங்க எனக்கு மனசே இல்லை. மீதி ஒரு பாக்கெட்டைக் கொடுத்து விட வேண்டும் என்று புறப்பட்டுப் பாதி வழி வந்திருக்கிறாரே…என்ன ஒரு நேர்மையான உணர்வு இந்த மனுஷனுக்கு? பழையவர்கள் பழையவர்கள்தான். அந்த மகிமையே தனி.  தொண்ணூறு தாண்டிய ஒரு ஜீவன் பொழுது விடிந்தும் விடியாததுமாய் உழைக்கும் உழைப்பா இது? துவங்கிய வேலையை ஒட்டுக்க முடித்தால்தான் ஆயிற்று என்கிற தீர்மானம். என்ன ஒரு ஒழுங்கும் நேர்மையும்…!

இந்தாங்க பாக்கி…நாலு பாக்கெட்…நாலிருபது எண்பது…நா மூண பன்னெண்டு….தொண்ணூத்தி ரெண்டு போக மீதி எட்டு….சரியா இருக்கா பார்த்துக்குங்க….

எதுக்குத் தாத்தா இதெல்லாம்…? மீதியைத் தராட்டாத்தான் என்ன? எதுக்கு இந்தக் கணக்கு? வாடிக்கையல்லாத எனக்கு, கேட்டவுடனே மறுக்காம எடுத்துத் தந்தீங்களே…அது எவ்வளவு பெரிய விஷயம்? பால்லெல்லாம் இல்ல…ன்னு முகத்தத் திருப்பிட்டுப் போறவுங்கதான் அதிகம்.  போதாக்குறைக்கு இன்னிக்குப் பால் ஷார்ட்டேஜ்னு வேறே சொல்றீங்க…நான் வாங்கின பால் வேறே யாராச்சும் வாடிக்கையாளருக்கு குறையில்லாமப் போயிருக்கும்….இன்னைக்குப் பார்த்து நான்தான் உங்களுக்குக் குறுக்கே  சங்கடமா வந்து நின்னுட்டேன் போலிருக்கு….

சே…சே…அது ஏன் அப்டி நினைக்கிறீங்க…ஒவ்வொரு நாளைக்கு இப்டி ஏதாச்சும் ஆகுறதுதான்.  சகஜம்தானே…எதிர்பாராம நடக்குறதுக்கு நாமதான் என்ன பண்ண முடியும்? அதுக்காகப் பாலை ஒரு நியாயமில்லாத விலைக்கு விற்க முடியுமா? காசுக்கு இருபத்திரெண்டு…நா ஒரு ரூபா கூடக் கேட்குறேன்….அவ்வளவுதான்…..வீட்டுக்கு வந்து டெலிவரி கொடுக்குறவுக இருபத்தஞ்சுன்னெல்லாம் கூட விற்குறாங்க…நமக்கு அது வாணாம். எதுலயும் மனுசனுக்கு ஒரு நிதானம் வேணும்…நியாயம் வேணும்…அப்டி வர்ற எதுவும்தான் ஒருத்தனுக்கு நிலைக்கும்…நீங்க கொண்டு போங்க….என்று மீதிச் சில்லரையை என்னிடம் திணித்து விட்டு நடையைக் கட்டினார் அவர்.  அவர் கணக்கு பாக்கி கொடுப்பதோடும், முடிந்தது அன்றைய வேலை என்று திரும்புவதோடும்தான் நிறைவு பெறுகிறது. கோடு போட்டுக்கொண்டு பயணிக்கும் அன்றாட நியமங்கள். அவரவர் மனது நிர்ணயித்து வைத்திருக்கும் தர்ம நியாயங்கள். அந்த மனக் கணக்கு தனிக் கணக்கு. அது என்ன வெறும் பால் கணக்கா, மனக் கணக்கா அல்லது பால்மனக் கணக்கா?

மீதி ஒரு பாக்கெட்டும் வராது…பாக்கிச் சில்லரையும் வராது….நல்லா ஏமாந்தீங்க…மொங்கான்தான் –என்னவொரு இளக்காரமான பேச்சு?  வைதேகியின் வார்த்தைகள் என் காதுகளை அறைந்தன. நமக்கு வாய்த்தது இப்படி…என்ன செய்ய? அவள் கணக்கும் தனிக்கணக்குதான். தனி நபர் கணக்குகள் பல இடங்களில் மாறுபடும்தானே? ஒத்து வராத கணக்குகளோடும் ஒன்றித்தானே பயணிக்கிறோம்? உலக நடைமுறையிலிருந்து விலகிச் செல்ல ஏலுமா? நன்னெஞ்சே நீ  அறிவாய்…!  சில பெண்கள் பலவற்றில் எப்போதும் கொஞ்சம் அதீதம்தான்…! நினைத்து சிரித்துக் கொண்டேன்.

பாக்கிச் சில்லரையையும் எடுத்துக் கொண்டு ஒரு பால் பாக்கெட்டோடு தட்டுத் தடுமாறி பாதி வழிக்கும் மேல் வந்து, ஏன் நீங்க வந்தீங்க…நான்தான் வருவனே..என்று பவ்யமாய்ச் சொல்லிக்  கொடுத்து விட்டு படு நிதானமாய், நிச்சலனமாய்த் திரும்பி நடந்து கொண்டிருந்த அந்தத் தாத்தாவையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டு நின்றேன் நான்.

  -------------------------------------

                                               

 

 

 சிற்றுளி இரண்டாவது இ.தழில் என் சிறுகதை 

எமது அடுத்த நாவல் விரைவில்...

 

 

சிறுகதை                      

“நடக்காதென்பார்…நடந்து விடும்” -சிறுகதை பிரசுரம்-அந்திமழை நவம்பர் 2024 இதழ்

            பொம்மையன் இன்னும் சார்ஜ் ஒப்படைக்கல சார்….. -  உள்ளே நுழையும்போதே வாசலில் வரவேற்று பெரும் துக்கமாய் இதைச் சொன்னான் சண்முகபாண்டியன். குரல்தான் அப்படியிருந்ததேயொழிய அவன் மனசு அப்படியல்ல என்பது எனக்குத் தெரியும்.

            மொத்த ஃபைல்களையும் லிஸ்ட் போட்டு என்கிட்டே ஒப்படைக்கணும்…அப்பத்தான் சார் நான் டேக்கன் ஓவர் கையெழுத்துப் போடுவேன். எத்தனை நாள் ஆனாலும் சரி….-அவன் குரலில் இருந்த தீர்மானம் பொம்மையனைப்பற்றி அவன் நன்றாக அறிந்திருக்கிறான் என்பதை உணர்த்தியது எனக்கு.

            தப்பு சொல்வதற்கில்லை. நானாக இருந்தாலும் அப்படித்தான் செய்வேன். அந்த ஃபைல் என்னாச்சு, இந்த ஃபைல் என்னாச்சு என்று நாளைக்குக் கேள்வி வந்தால் யார் பதில் சொல்வது?

            பொம்மையன் இருந்த இருக்கையைப் பார்த்தேன். டேபிளில் இருந்த கோப்புகள் மட்டும் அடுக்கப்பட்டிருந்தன. அவை அவன் பட்டியலிட்டவையாக இருக்கும் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். காலடியில் கட்டுக்கள் குலைந்து  நிறையக் கோப்புகள் இறைந்து கிடந்தன. ஒற்றைத் தபால்களாக இன்னும் அந்தந்தக் கோப்புகளில் சேர்க்கப்படாதவையான வெளியிலிருந்து வந்திருந்த கடிதங்கள் கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தன.

            எனக்கு ஆத்திரம் ஆத்திரமாக வந்தது. எத்தனை முறைதான் சொல்வது? இருந்த காலம்வரை சொல்லியாயிற்று. சரி சார்…சரி சார்…என்று பதில் வருமே தவிர, கடிதங்கள் அந்தந்தக் கோப்புகளில் சேர்க்கப்பட்டிருப்பதே பார்க்க முடியாது. சேர்த்திருந்தால்தான் காலடியில் ஏன் அப்படிக் குவிந்து கிடக்கிறது?

            முதலில் கால் வைக்கும் இடத்தில் அப்படிக் கோப்புகளைப் போட்டு வைத்திருப்பதே எனக்குப் பிடிக்காத விஷயம். சம்பளம் தரும் பணி. அதன் மீது ஒரு மதிப்பு வேண்டாமா? அவருக்கென்று மூன்று ரேக்குகள் இருந்தனதான். அவற்றின் மேல் வரிசையில் மட்டும், சுலபமாகக் கை நீட்டி எடுக்கும் வகையில் கோப்புகள் வரிசை காணப்படும். அடுத்தடுத்த கீழ் ரேக்குகளில் அனைத்துக் கோப்புகளையும் அடுக்குவது என்கிற பேச்சே பொம்மையனிடம் கிடையாது. அவரது சிகரெட் பாக்கெட்டுகள், தீப்பெட்டி, சில வார இதழ்கள்…இதற்கா அந்த ரேக்குகளை இவருக்குக் கொடுத்திருப்பது?

            சாயங்காலம் எல்லாரும் போன பிறகு ஒவ்வொரு தபாலா எடுத்து கிழிச்சிக் கிழிச்சிக் குப்பைல போட்டுடுவார் சார்….ரெண்டு மூணு பக்கம் இருக்கிற கடிதங்களை மட்டும்தான் அந்தந்தக் கோப்புல சேர்ப்பாரு….வெறும் ரிமைன்டர் பூராவும் குப்பைக் கூடைக்குப் போயிடும்.  கோர்க்கிற ஜோலியே இல்ல சார் அவர்ட்ட….இப்டித்தான் போற ஆபீஸ்லெல்லாம் வேலை பார்க்கிறாரு….அவருக்கும் ஓடுது வண்டி…..!

                                                                                         

            பியூன் அழகர்சாமி இப்படித்தான் சொன்னார். அவரும் சமீபத்தில் அந்த அலுவலகத்திற்கு மாறுதலில் வந்தவர்தான்.  பொம்மையன் வந்து ஓராண்டு முடியப் போகும் நிலையில் அதற்குள் அவருக்குப் பணி உயர்வு வரும் என்று எதிர்பார்க்கவேயில்லை. அடுத்துக் கண்காணிப்பாளராய்ச் செல்பவர் எத்தனை பொறுப்புடையவராய் இருக்க வேண்டும்? இப்படிப் புகார் வரும்படியா நடந்து கொள்வது?

            சார்…இ.இ. உங்களைக் கூப்பிடுறாரு…. – அழகர்சாமி வந்து சொல்ல…இருக்கையை விட்டு எழுந்தேன்.  ஜன்னல் வழி பார்வை சென்றபோது யாரோ பெண்மணி உள்ளே நுழைவது தெரிந்தது. கையில் ஒரு பெரிய சுமையை இடுக்கிப் பிடித்தபடி சற்றே வளர்த்தியாக திண் திண்…என்று நுழையும் வேகம் பார்த்தால் ஏதோ சண்டைக்குத் தயாராகி வருவது போலிருந்தது.

            அழகர்சாமி…யாரோ ஒரு அம்மா வர்றாங்க…உட்காரச் சொல்லுங்க…சார்ட்டப் பேசிட்டு வந்திடுறேன்….என்றவாறே அலுவலரின் அறையினுள் நுழைந்தேன்.

            என்னாச்சு…பொம்மையன் சார்ஜ் முழுக்க சண்முகத்திட்டக் கொடுத்திட்டாரா? – முதல் கேள்வியே அதுவாய் இருந்தது சற்று ஆறுதலாய்த் தோன்றியது கருணாகரனுக்கு.

            இன்னும் கொடுக்கலை சார்…காலடில நிறைய ஃபைல்களைப் போட்டு வச்சிருக்காரு…அதுல கோர்க்க வேண்டிய தபால்கள் வேறே கட்டுக் கட்டா இருக்கு…..அத்தனையையும் அந்தந்த ஃபைல்ல கோர்த்து எங்கிட்டே மொத்த ஃபைல்களையும் லிஸ்ட்அவுட் பண்ணி ஒப்படைச்சாத்தான் நான் சார்ஜ் லிஸ்ட்டுல கையெழுத்துப் போடுவேங்கிறாரு சண்முகபாண்டியன். அந்த அளவுல இருக்கு சார்…..

            என்ன இப்படிச் சொல்றீங்க…? ஆள வரச்சொல்லி மொத்தமாக் கொடுத்திட்டு ஒரேயடியாப் போகச் சொல்ல வேண்டிதானே…? ப்ரமோஷன்ல போறாருங்க அவரு…தெரியும்ல…?-பேச்சு பொம்மையனுக்கு ஆதரவாகத்தான் வரும் என்று கருணாகரனுக்குத் தெரியும். அலுவலர்கள் மொத்தமும் அவர் பக்கம்தான். அத்தனைபேரையும் தன் கைக்குள் போட்டு வைத்திருந்தார்.

            பொம்மையன் அந்த மாவட்டத்தில் உள்ள எல்லா  அலுவலர்களுக்கும்  வேண்டியவராய் இருந்தார். அவர்களுக்கான சொந்த வேலைகளைச்  செய்து கொடுப்பது, ரயில் டிக்கெட் ரிசர்வ் செய்து கொடுப்பது, வீட்டுக்குச் சென்று அவரவர் வீட்டுப் பெண்மணிகளுக்கு சேலைகளைத் தவணை முறையில் விற்பது…வங்கிக் கணக்குத் திறத்தல், சேமிப்பு வங்கி டெபாசிட் செய்தல், தபாலாபீஸ் கணக்குத் திறத்தல், வண்டி லைசென்ஸ் புதுப்பித்தல்,…சென்ட்ரல் மார்க்கெட் சென்று மொத்தக் காய்கறிகளைக் குறைந்த விலையில் வாங்கிக் கொண்டு கொடுத்து நல்ல பெயர் வாங்குதல்….என்று நாலா பக்கமும் கைகளை விரித்து நீட்டிக் கொண்டிருந்தார். சமயங்களில் சொந்தச் செலவில் சென்னை சென்று செக்ரடேரியட்டில் அவர்களுக்கான காரியங்களையும் பார்த்து, செய்து உதவி வந்தார். மாநிலக் கணக்காயர் அலுவலகம் செல்தல், அக்கவுன்ட் ஸ்லிப் வாங்குதல், ஓய்வு பெற்றவர்களுக்கு பென்ஷன் சாங்ஷன் என்ன நிலைமை என்று அறிதல், கருவூலத் தலைமை அலுவலகங்களுக்குச் செல்லுதல், பணப் பிடித்தம்பற்றி அறிதல்….என்று செய்யாத வேலையில்லை…. இப்படி இருப்பவர் அலுவலகத்தில் தன் பிரிவின் வேலையை எப்படிச் செவ்வனே நிறைவேற்றுவார்?

            அவர் பிரிவுக் கோப்புகளை அலுவலர் கேட்டால் கருணாகரன்தானே அட்டென்ட் செய்திருக்கிறார்? நடவடிக்கைகளை அவர்தானே எடுத்திருக்கிறார். எழுத வேண்டியவைகளை அவர்தானே எழுதி எழுதித் தள்ளியிருக்கிறார்?  தன் பிரிவில் ஒவ்வொரு கோப்பின் நிலைமை என்னவென்று ஏதேனும் சிறிதேனும் தெரியுமா பொம்மையனுக்கு? அட…எந்தக் கோப்பு எந்த வரிசையில் எத்தனாவதாய் இருக்கிறது என்றாவது சொல்ல முடியுமா? இன்னின்னமாதிரி புதிய கோப்புகளும் முளைத்திருக்கின்றன என்று சிறிதேனும்  அறிவாரா?

            எல்லாம் என் தலையெழுத்து என்று கருணாகரன் தன் தலையில் அடித்துக் கொள்ளாத குறைதான்.

            அவர் தன் சீட்ல உட்கார்ந்து கொஞ்சமாவது வேலை பார்க்க விடுங்க சார்.   அத்தனை வேலையையும் நான்தான் பார்த்திட்டிருக்கேன். எனக்கென்ன ரெண்டு சம்பளமா தர்றாங்க….ஆபீஸ் சூப்பிரன்டுக்கு செக் ஷன் வேலையையும் தானே பார்க்கணும்னு தலைவிதியா என்ன? என்று எவ்வளவோ சொல்லிப் பார்த்தார் இவரும். எதுவும் நடப்பதாய் இல்லை.

            சொல்லுவோம்…சொல்லுவோம்…கொஞ்சம் பொறுத்துக்குங்க…இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல அவருக்குப் ப்ரமோஷன் வந்திரும். கிளம்பிடுவாரு….-இதுதான் அலுவலரின் பதிலாய் இருந்தது.

            அதுக்குத்தான் ஆர்டரே வரல்லியே சார் இன்னும்….?

            வராட்டி என்ன சார்…ரிலீவ் பண்ணி ஆளைக் கழட்டி விட வேண்டிதானே? – சற்றுக் கோபமாகவே கேட்கிறாரோ என்று தோன்றியது.

            சார் மறந்திட்டீங்க போல்ருக்கு…… சண்முக பாண்டியன்  ஜாய்ன் பண்ணின அன்னிக்கே ஆட்டோமேடிக்கா பொம்மையன் ரிலீவ்னுதானே சார் அர்த்தம். எனக்கு பிரமோஷன் ஒரு வாரத்துல வந்திரும். அதுவரை நான் லீவுல இருந்துக்கிறேன். எனக்கும் சொந்த வேலைகள் நிறையக் கிடக்குன்னு அவரும் போயிட்டாரே....சார்ஜ் ஒப்படைக்கல இன்னும்.  அதச் சொல்லுங்க  அவர்ட்ட…!

            ஏன்…இவரா எடுத்துக்க மாட்டாராமா?  ஒவ்வொரு ஃபைலா எடுத்து, வரிசையா நம்பர்களைக் குறிச்சு…கோப்புகள், பதிவேடுகள்னு பிரிச்சு எழுதி, ஒப்படைத்தேன், பெற்றுக் கொண்டேன்னு போட்டா முடிஞ்சு போச்சு…இது ஒரு வேலையா? அவரக் கூப்பிடுங்க…நான் சொல்றேன்…. –

            அப்டி எடுக்க முடியாது சார். பர்சனல் ரிஜிஸ்டர் பிரகாரம் ஒப்படைக்கணும்…ரிஜிஸ்டரும், கோப்புகளும் டேலி ஆகணும். அதல்லாம உதிரியா இருக்கிற கோப்புகளை பர்சனல் ரிஜிஸ்டருக்குக் கொண்டு வரணும். அப்பத்தான் எண்ணிக்கை சரியா நிக்கும். இது போக ரிஜிஸ்டர்களை லிஸ்ட் அவுட் பண்ணனும்.  கான்டிராக்டர்கள்கிட்ட வாங்கியிருக்கிற செக்யூரிட்டி டெபாசிட் என்.எஸ்.ஸி பான்டுகளைப் பூராவும் பதிவேட்டுல ஏத்தி, உங்ககிட்டக் கையெழுத்து வாங்கி பிறகு வர்றவர்ட்ட ஒப்படைக்கணும்….இவ்வளவு வேலைகளையும் வச்சிட்டு நாலுங்கிடக்க நடுவுல ஆளக் கழட்டி விட்டாச்சு…இதத்தான் ஆரம்பத்துலயே நான் சொன்னேன்…நீங்க கேட்கலை…மாடில இருக்கிற எஸ்.இ., வேறே கூப்பிட்டுச் சொல்றாரு….சண்முகபாண்டியனை உடனே ஜாய்ன் பண்ண விடுங்கன்னு…அவரும் ஜாய்ன் பண்ணியாச்சு….இப்போ எல்லாமும் நடுவாந்தரத்துல நிக்குது….என்னை என்னசார் பண்ணச் சொல்றீங்க…?

            நினைத்தது அத்தனையையும்  மழை பொழிந்தாற்போல் கேட்டுவிட்டு அமைதியானார் கருணாகரன். இதென்ன நிர்வாகமாக? என்று கேட்பதுபோலிருந்தது அவர் கேட்ட கேள்விகள்.

            ஒருவருக்கு பணி உயர்வு வரும்முன் அவர் இடத்துக்கு இன்னொருவரைப் போடுவதும், அவர் வந்து நான் பணியில் சேர வேண்டும் என்று தயாராய் நிற்பதும், மேலிடத்திலிருந்து ப்ரஷர் கொடுப்பதும், வேற வழியில்லாமல் பணியில் இருக்கும் ஒருவரைக் கழட்டி விடுவதும் என்ன நிர்வாக நடைமுறை என்று தெரியவில்லை எனக் குழம்பினார் கருணாகரன்.

            சரி தொலையுது  என்று கழற்றி விட்டால் ஒழுங்காய்ப் பொறுப்புகளை ஒப்படைத்துவிட்டுச் செல்வதுதானே முறை…?

            சண்முக பாண்டியன், அவரோ போயிட்டாரு…நீங்களா கோப்புகளை வரிசைப்படுத்தி எடுத்துக்கப் பாருங்களேன்….-சொல்லித்தான் பார்த்தார் கருணாகரன். எப்படியோ பிரச்னை தீர்ந்தால் சரி என்று.

            அப்போ நாளைக்கு அந்த ஃபைல் இல்ல…இந்த ஃபைல் இல்லன்னு என்கிட்டக் கேட்கக் கூடாது….இருக்கிற ஃபைல்களுக்குத்தான் நான் லிஸ்ட் போட்டுக் கையெழுத்துப் போட முடியும். இல்லாததுக்கு நீங்கதான் பொறுப்பு என்று திருப்பியவுடன் கமுக்கமாகிப் போனார் கருணாகரன். இருபது வருஷம் சர்வீஸ் போட்டு மானேஜராகப் பொறுப்பேற்றிருக்கும் தன்னையே பயமுறுத்துகிறான் நேற்று வந்த இவன். கேட்டால் எனக்கு அவரைத் தெரியும், இவரைத் தெரியும் என்று திமிராய்ப் பேசுகிறான். தடியெடுத்தவன் தண்டல்காரன் என்கிற கதையாகி நிற்கிறது.

            ஆபீசில் ஒரு கண்காணிப்பாளர், நிர்வாக அலுவலர், கணக்கு அலுவலர் என்று ஏன் பிரித்து வைத்திருக்கிறார்கள்? அந்தந்தப் பிரிவுகளின் வேலைகள் தடங்கலின்றி நடப்பதற்கும், நிர்வாகம் சீராகச் செல்வதற்கும்தானே? ஒவ்வொருவரும் அவரவர் செல்வாக்கு என்று அரசியல்வாதிகளையும், மேலிட நிர்வாகிகளையும் கையில் போட்டுக் கொண்டு, அவரவர் இஷ்டத்திற்குச் செயல்படுவது என்று ஆனால், பிறகு எதுதான் உருப்படும்?

            எந்த முடிவும் இல்லாமல் வெளியே வந்தார் கருணாகரன். தன் இருக்கையில் சண்முக பாண்டியன் இருக்கும் கோப்புகளைப் பட்டியலிட்டுக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது.

            லிஸ்ட் போடுறீங்களா?  என்றார் கருணாகரன் சுமுகமாக.

            ஆமா சார்…வேறென்ன பண்றது? நீங்களோ என்னைக் கேட்குறீங்க…நானோ ஜாய்ன் பண்ணியாச்சு. வேலைல சேர்ந்திட்டு எப்படி சார் செக் ஷன் பணியைப்  பார்க்காம இருக்கிறது? அவெய்லபிள் ஃபைல்சை லிஸ்ட் போடுறேன்…அதுக்குக் கையெழுத்துப் போட்டுத் தந்திடுறேன்…காலடில இருக்கிறதெல்லாம் என்னன்னு எனக்குத் தெரியாது சார்…அதுக்கு என்னைப் பொறுப்பாக்காதீங்க…ஆயிரம் தபால் இருக்கும் போல்ருக்கு…கோர்க்காமயே வச்சிருக்காரு…ஒரு சீனியர் அஸிஸ்டன்ட், நாளைக்கு சூப்பிரன்டா ஜாய்ன் பண்ணப் போறவரு…இப்டியா சார் இருக்கிறது? இவர் போகுற ஆபீஸ்ல இதைக் கேள்விப்பட்டாங்கன்னா இவரை எப்படி சார் மதிப்பாங்க…? ரொம்பக் கேவலமா இருக்கு சார்…உங்களுக்காகத்தான் சார் நான் இதைச் செய்றேன்…நீங்க சங்கடத்துக்குள்ளாகக் கூடாதேன்னுதான்…அதுக்காக காலடில கலைஞ்சு கிடக்குற ஃபைல்ஸையும் எடுத்துக்கப்பான்னு சொல்லிடாதீங்க…அது என்னால முடியாது…அதுல நான் கை வைக்க மாட்டேன்…பொம்மையன்தான் வந்தாகணும்…சொல்லிப்புட்டேன்.   பாஸ் கேட்டார்னாலும் இதையேதான் சொல்லுவேன்…

            இதைச் சொல்லி முடித்தபோது அந்தம்மா உள்ளே நுழைவது தெரிந்தது.

            இருக்கையில் அமர்ந்து தன்னை நிதானப்படுத்திக் கொண்டார் கருணாகரன். ஒரு வாய் தண்ணீர் குடித்தார். சற்றே ஆசுவாசப்பட…சொல்லுங்கம்மா….என்றார்.

            சார்…என்னைத் தெரிலிங்களா…? நான்தான் பொம்மையனோட ஒய்ஃப். உங்களப் பார்க்கலாம்னுதான் வந்தேன்….

            என்ன சொல்கிறார்கள் இவர்கள்? சற்றே துணுக்குற்ற கருணாகரன்…மெதுவான தொனியில் கேட்டார்.

            என்னை எதுக்கும்மா நீங்க பார்க்கணும்? -கேட்டவாறே அவர்களை நோக்கினார். தீர்க்கமான முகம். அகன்ற நெற்றி….பளீர் கண்கள். தெளிவான குரல். கணீர்  பேச்சு….-ஆளுமை இந்தப் பெண்ணிடம்தான் இருக்கும் போலும்!-இவருக்குத் தோன்றியது இப்படி.

            சார்…நீங்க ஒரு உதவி செய்யணும்…அவர் இந்த ஆபீசை விட்டு ரிலீவ் ஆயிட்டாரு…அடுத்து இன்னும் ஒரு வாரத்துல அவருக்குப் ப்ரமோஷன் வந்திடும்…அதுக்கு க்ளியரன்ஸ் சர்டிபிகேட் இங்கயிருந்து சென்னை தலைமைக்குப் போகணுமாமே…! அவர் பேர்ல எந்த டிஸிப்பிளினரி கேசும் பென்டிங் இல்லன்னு….அதக் கொஞ்சம் அனுப்பி வைக்கணும்…என்கிட்டே கொடுத்தாலும் சரி…நான் மெட்ராஸ் கொண்டு போயிடுவேன்..ஏன்னா அவர் இதுக்காக சென்னைல உட்கார்ந்திருக்காரு…அதுக்காகத்தான் இப்போ நான் வந்தேன்….ப்ளீஸ்…உதவுங்க…..-

            அந்தம்மா கேட்கும் தொனி இவருக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. உண்மையிலேயே பணிவுதான் அது. போனால் போகிறது, கொடுத்து விடலாம் என்கிற அளவுக்கான இரங்கலாய்த் தோன்றியது இவருக்கு. ஆனால் முடியாதே…! பிரச்னை நாளைக்கு சிக்கலாகிவிட்டால் தனக்கல்லவோ அது அவமானமாய் விடியும்? மாடியில் உட்கார்ந்திருக்கும் பெருந்தலை நாளைக்குத் தன்னையல்லவா குரல் உயர்த்திக் கேள்வி கேட்கும்? அப்போது மூஞ்சியை எங்கு கொண்டு வைத்துக் கொள்வது?

            எப்டி விட்டீங்க நீங்க? சண்முக பாண்டியன்தான் தெளிவாச் சொல்லியிருக்காருல்ல…இருக்கிற ஃபைலுக்குத்தான் கையெழுத்துப் போடுவேன்னு….இல்லாத மத்ததுக்கு யார் பொறுப்பு? ஒழுங்கா சார்ஜ் கொடுத்திட்டு நீ எங்க வேணாலும் போய்யா…உன்னை யாரு கேட்கப் போறாங்க..ன்னு சொல்ல வேண்டிதானே? இவுங்களக் கன்ட்ரோல் பண்ணத்தானே நீங்க இருக்கீங்க…?

            இப்பொழுதே கேட்பதுபோல் கற்பனை செய்து உடம்பு சிலிர்ப்பதை உணர்ந்தார் கருணாகரன். அவரவர்களின் பர்ஸனல் காரியங்களுக்கு நன்றாய், வகையாய் பொம்மையனைப் பயன்படுத்திக் கொள்வதும், காரியம் என்று வரும்போது நம்மீது பழி சுமத்துவதும் அல்லது பொறுப்பை இறக்கி விடுவதுமாகிய இந்தத் தந்திரங்களை அலுவலர்களிடமிருந்துதான் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்று தோன்றியது கருணாகரனுக்கு.

            அரசியல்வாதிகளோடு பழகிப் பழகி இவர்களுக்கும் நெளிவு, சுளிவு, ஒளிவு, மறைவு என்று எல்லாமும் கைகண்ட கலையாகிப் போனது என்று நினைத்துக் கொண்டார்.

            க்ளியரன்ஸ் சர்டிபிகேட் கொடுத்திருவோம்மா…அதிலொண்ணும் பிரச்னையில்ல…அவர் ப்ரமோஷனத் தடுக்கிறதுல எனக்கென்ன லாபம்? டிபார்ட்மென்ட் சீனியாரிட்டிபடி அது வருது…நான் ஒண்ணு சொன்னா நீங்க அதைக் கேட்டுத்தான் ஆகணும்…செய்வீங்களா? என்று சொல்லி நிறுத்தினார் கருணாகரன்.

            என்ன என்று புரியாமல்  - என்ன சார் சொல்றீங்க…நான் வெளியாளு….என் புருஷனுக்காக வந்து நிக்கிறேன்….நான் என்ன இந்த ஆபீசுக்காகச் செய்ய முடியும்? ஏதாச்சும் எதிர்பார்க்கிறீங்களா சார்….? அப்டி உண்டுன்னா சொல்லுங்க…செய்திருவோம்….

            அடடடடடா…கர்மமே…நான் அந்த மாதிரி எதுவும் சொல்ல வர்லம்மா…நீங்க என்ன எல்லார்ட்டயும் பேசற மாதிரி எங்கிட்டயும் பேசிட்டிருக்கீங்க…ஒரு இடத்துக்குப் போகுற முன்னாடி அங்க இருக்கிறவங்களப்பத்தி என்ன எப்படின்னு கேட்டுத் தெரிஞ்சிட்டு வர மாட்டீங்களா? உங்க வீட்டுக்காரரைக் கேட்டாலே சொல்வாரே…அத விட்டிட்டு என்னென்னமோ பேசிட்டிருக்கீங்க…? -டென்ஷனாகிப் போனார் கருணாகரன்.

            ஏதாச்சும் தப்பாக் கேட்டிருந்தா மன்னிச்சிக்கங்க சார்…- அந்தப் பெண்ணின் குரல் தாழ்ந்து வந்தது.

            போகட்டும்….எல்லாரும் இப்டித்தான் இருப்பாங்கன்னு இனிமே சட்டுன்னு எங்கயும் இப்பக் கேட்ட மாதிரிக் கேட்டுறாதீங்க…புரிஞ்சிதா?  வேறொண்ணுமில்ல…பொம்மையனை இங்க வந்து ஒழுங்கா அவர் சீட் சார்ஜை முழுமையா ஒப்படைச்சிட்டுப் போகச் சொல்லுங்க…அது போதும்…இந்த பாருங்க…இந்தப் பையன் கிடந்து திண்டாடுறான்…காலடில உங்க வீட்டுக்காரரு போட்டு வச்சிருக்கிற லட்சணத்தப் பாருங்க…ஆபீஸ் ஃபைலு….கடவுளுக்கு சமானம்…மாசா மாசம் சம்பளம் வாங்குறமில்ல…அதுக்கு உண்மையா நடந்துக்க வேண்டாமா? அதனால…வந்து…நிதானமா உட்கார்ந்து குப்பையாக் கிடக்குற ஃபைல்களை எடுத்து ஒழுங்கா  அடுக்கி, உதிரித் தபால்களை அந்தந்தக் கோப்புகள்ல கோர்த்து…நடவடிக்கை எடுக்காட்டாலும் பரவால்ல….நான் அதைப் பார்த்துக்கிறேன்…அவர் செக் ஷன் பொறுப்புக்களை முழுமையா. ஒண்ணுகூட விடுபடாமக் கொடுத்து, கையெழுத்திட்ட சார்ஜ் லிஸ்ட் ஒரு நகலையும் வாங்கிட்டுப் போகச் சொல்லுங்க…உடனடியா இதை அவர் செய்தார்னா அவருக்கு நல்லது…..அவர்பாட்டுக்கு லீவுல போயிட்டாரு…இப்ப எங்க பாடுதான் திண்டாட்டமாயிருக்கு. ஆபிஸ் மானேஜரா நான் இருந்து என்ன பிரயோஜனம்? இதோ…நேத்து வந்த இந்தப் பையன் கேட்குற கேள்விக்கு என்னால பதில் சொல்ல முடில..? இந்தக் கேவலம் எனக்குத் தேவையா? நான் சொல்ற இதை நீங்க உடனடியாச் செய்தாப் போதும்…..

            கண்டிப்பா செய்யச் சொல்றேன் சார்…அது என் பொறுப்பு. பெரியவங்க நீங்க…உங்க வார்த்தையை மதிக்கலன்னா எப்படி? நாளைக்கே வந்து செய்து முடிக்கச் சொல்லிடுறேன். நீங்க மட்டும் தயவுபண்ணி அந்த கிளியரன்ஸ் சர்டிபிகேட்டை இன்னைக்கு அனுப்பி வச்சிடணும்.்..சாயங்காலம் வரைக்கும் நான் வெயிட் பண்ணனுமின்னாக்கூட இருக்கேன். இருந்து வாங்கிட்டுப் போறேன்….

            கருணாகரன் அந்தப் பெண்ணைக் கூர்ந்து நோக்கினார். பிறகு கேட்டார். இதென்னம்மா கறி காய் வியாபாரமா? யார்ட்ட வேணாலும் தூக்கிக் கொடுக்கிறதுக்கு? அவர் நேர்ல வந்து கையெழுத்திட்டு அந்த சர்டிபிகேட்டை வாங்கிட்டுப் போகணும். அதுதான் ப்ரொசீஜர்….அவர் கையெழுத்தில்லாமக் கொடுக்க  முடியாதாக்கும்….நீங்கபாட்டுக்கு  சாதாரணமாக் கேட்குறீங்க….

            சார்…மன்னிக்கணும்…நான் மறுபடி மறுபடிப் பேசுறனேன்னு நினைக்கக் கூடாது. நீங்களா சர்டிபிகேட் போட்டீங்கன்னா…தபால்ல சென்னைக்கு அனுப்பிடுவீங்கதானே…அதை என் கையில கொடுங்க…நானே அனுப்பிடுறேன்…இல்ல…நேர்ல எடுத்திட்டுப் போயி…சென்னை தலைமைகிட்டயே ஒப்படைச்சிடுறேன்னு சொல்றேன்….இதுக்காகவே அவர் அங்க கெடையாக் கிடக்கார் சார்….அதத் தயவுசெய்து புரிஞ்சிக்குங்க….

            பொறுமையிழந்தார் கருணாகரன். புரியாமல் பேசும் அந்தப் பெண்மணியிடம் மேலும் பொறுமை காப்பதா அல்லது வெடிப்பதா? புரியவில்லை அவருக்கு. சற்றுப் பொறுத்து ஒன்று சொன்னார்.

            நாங்க தபால்ல அனுப்பிடுறோம்….நீங்க கிளம்புங்க….

            சார்…ப்ளீஸ்…..- கொஞ்சம் உதவுங்க……-அந்தம்மாவின் கெஞ்சல் இவரைச் சங்கடப்படுத்தியது. அதை உடனடியாகச் செய்தால் அதைவிட மகாமோசமான தப்பு எதுவுமில்லை என்று மனசுசொல்லியது.

            ஒழுங்காய்ப் பொறுப்பை ஒப்படைக்காமல் இவன்பாட்டுக்கு வெளியே சுற்றுவானாம்…இவன் மீது எந்த ஒழுங்கு முறை நடவடிக்கைகளும் இல்லை என்று சான்று தர வேண்டுமாம்….அதுவும் இவன் ப்ரமோஷனுக்காக…என்ன பைத்தியக்காரத்தனம் இது? எந்த மடையனாவது இதைச் செய்வானா? கொடுப்பதைக் கொடுத்துவிட்டு ஒழுங்கு மரியாதையாய்ப் பெறுவதைப் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டியதுதானே? யார் தடுத்தார்கள்? செய்வதை ஒழுங்காய்ச் செய்து முடித்துவிட்டால் யார்தான் தடுக்க முடியும்? அது ஏன் இவர்களுக்குத் தெரியவில்லை? ஆபீசர்களுக்கு வேண்டிய ஆள் என்றால், ஜால்ரா போடும் ஆள் என்றால் எல்லாவற்றையும் கண்ணை மூடிக் கொண்டு செய்துவிட முடியுமா? அப்படியானால் மத்தவன்பாடு திண்டாட்டத்தில் நின்றால் அது பரவாயில்லையா இவர்களுக்கு?

            நடைமுறையில் சில நெளிவு சுளிவுகள் தேவைதான் என்றால் அது நிர்வாகச் சீர்கேட்டிற்கு வழி வகுக்காமல் இருக்க வேண்டுமல்லவா? அதை ஏன் எவரும் உணர மறுக்கிறார்கள்?

            நீங்க கிளம்புங்க மேடம்…..என்றார் கடைசியாக.

            சற்று நேரம் இவர் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்தம்மாள் விலுக்கென்று எழுந்து சென்றது என்னவோ போலிருந்தது. அந்த  அறையிலிருந்த  அனைத்துப் பணியாளர்களின் பார்வையும் அந்தப் பெண்மணி மேல் படிந்தது.

            யப்பாடா….பெரிய தலவலிடா சாமி….ஒரு வேலையை ஒழுங்கா செய்றதுக்கு என்ன மாதிரியெல்லாம் கஷ்டப்பட வேண்டியிருக்கு…..? – நினைத்துக் கொண்டே நேரத்தைப் பார்த்தார் கருணாகரன். அலுவலக நேரம் முடிந்து அரைமணியாகியிருந்தது. குளிர்காலமானதால் வெளியே மெல்ல இருள் பரவுவது தெரிந்தது. வெளி கேட் விளக்கினை வாட்ச்மேன் சரவணன் எரிய விட்டிருப்பது அந்தப் பகுதியை வெளிச்சமாக்கியிருந்தது.

            பெண் பணியாளர்கள் ஒவ்வொருவராய்க் கிளம்ப ஆரம்பித்திருந்தார்கள். அவர்களைத் தொடர்ந்து மற்றவர்களும் மூட்டையைக் கட்ட …இன்றைக்கு இது போதும் என்கிற அலுப்பில் தானும் கிளம்பி விடுவோம் என்று எழுந்தார் கருணாகரன். சனி, ஞாயிறு இரண்டு நாட்கள் எந்த டென்ஷனுமில்லாமல் குறிப்பாக  இந்த நினைப்பில்லாமல் இருக்கலாம் என்ற எண்ணமே அவர் மனதை இலகுவாக்கியது.

            சரவணா….வா…வா…வா….ரூமெல்லாம் பூட்டு.   வாச லைட்டைப் போடு….-சொல்லிக் கொண்டே பையைத் தூக்கிக் கொண்டு வெளியே வந்தார் கருணாகரன். ஏறக்குறையக் காம்பவுன்டே காலியாகி நின்றது.

            இந்தோ வந்துட்டேங்கய்யா….என்றவாறே ஓடிவந்த சரவணன்….கொட்டகைக்கு அந்தாப்ல பாம்பு ஓடுதுங்கய்யா….குச்சியெடுத்திட்டு அடிக்கப் போவுமுன்ன….பொந்துக்குள்ள போயிடுச்சி….- அவன் சொல்வதைக் கேட்டு தனக்குத்தானே அமைதியாய்ப் புன்னகைத்துக் கொண்டார் கருணாகரன்.

            அது ஒண்ணும் செய்யாதுப்பா…அதுபாட்டுக்குப் போயிரும்…அடிக்காத…என்றார்.

            இரண்டு நாள் விடுப்பு முடிந்து புத்துணர்ச்சியோடு அலுவலகம் வந்து அவர் தன் இருக்கையில் அமர்ந்த போது அவர் டேபிளில் அந்தக் கோப்பு இருந்தது. நிதானமாகப் பிரித்துப் பார்க்கத் தலைப்பட்டார். அது பொம்மையனுக்கு வழங்கப்பட்ட அவர் மீது எந்த ஒழுங்கு முறை நடவடிக்கையும் இல்லை என்பதற்கான சான்றாக இருந்தது. அலுவலரே நேரடியாகக் கையொப்பமிட்டு ஒப்புதலளித்திருக்கிறார் என்று புரிந்தது.

            அமைதியாகத் தலை குனிந்து வேலையைத் துவக்கியிருந்த சண்முகபாண்டியனை நோக்கினார். கீழே குப்பையாய்க் கிடந்த கோப்புகளை மேஜை மேல் எடுத்து வைத்து உதிரித் தபால்களை எந்தெந்தக் கோப்புகள் என்று அறிந்து அந்தந்தக் கோப்புகளில் நிதானமாகச் சேர்க்க ஆரம்பித்திருந்தார் அவர்.

            மேலே சூப்பிரண்டிங் இன்ஜினியரே கூப்பிட்டுச் சொல்லிட்டார் சார்….அவருக்கு எதிர்த்தாப்ல நம்ப இ.இ.யும்தான் சார் இருந்தாங்க….சனிக்கிழமை ஆபீசுக்கு வந்து மாட்டிக்கிட்டேன் சார்….உங்கள ஃபோன்ல கூப்பிடட்டான்னு கேட்டன் சார்…வாணாம்னுட்டாங்க…

            கண்ணை மூடி அமர்ந்திருந்தார் கருணாகரன். அவர் உதடுகள் என்னவோ மந்திரங்களை அமைதியாய் உச்சரிக்க ஆரம்பித்திருந்தது.

                        --------------------------------------------------------------