“தவறிச் செய்த தவறு”-சிறுகதை - கணையாழி டிசம்பர் 2024

            சார்…தொட்டி நிரம்பி வழியுது…நிப்பாட்டுங்க….-பக்கத்து வீட்டு அம்மாள் கத்திய சத்தம் யார் காதிலும் விழுந்த மாதிரித் தெரியவில்லை. எல்லோரும் அவரவர் குச்சிலுக்குள் அடைந்து கிடக்கும்போது எப்படி விழும்.? இவருக்கு மட்டும் விழுகிறதே…அதுதான் துரதிருஷ்டம்…!

            மோட்டார் போட மட்டும் தெரிகிறது எல்லாருக்கும். கீழே போய் வெறுமே ஸ்விட்சைத் தட்டுவதுதானே?  அதை நேரம் பார்த்து அணைக்கத் தெரியவேண்டாம்? தண்ணீர் ஏறுகிறதா, சம்ப்பில் தண்ணீர் இருக்கிறதா? என்று யாரும் பார்ப்பதில்லை. டக்கென்று சுவிட்சை ஸ்டைலாகத் தட்டுவதோடு சரி. இவர்கள் சொன்னபடி கேட்கிறதாம் அந்த மோட்டார்…! சம்ப்பில் தண்ணீர் இல்லாமல் பல சமயங்களில் ஏர் லாக் ஆகிவிடும். அந்த சத்தமே அபஸ்வரமாய் இருக்கும். அத்தோடு காணாமல் போய் விடுவார்கள்.

ஒரு வாளியில் தண்ணீர் எடுத்து வந்து மோட்டார் மேற்பகுதியில் இருக்கும் குழாய் வழி பொறுமையாய் ஊற்றி அது நீரை நிறுத்துகிறதா அல்லது கீழே இறக்கிக்கொண்டேயிருக்கிறதா என்று கவனித்து, நிறுத்தி நீர்க் குமிழ்களோடு மேலாக நின்றால், போய் சுவிட்சைத் தட்டி, தண்ணீர் ஊற்றிய வழி எகிறி அடிக்கிறதா என்று கவனித்து காற்று அடைப்பை வெளியேற்றி பிறகு மேலே தொட்டியில் தண்ணீர் ஏறுகிறதா என்பதையும் செக் பண்ணி…அப்பாடா…! என்று ஓய வேண்டும்.  எவன் செய்வான் இத்தனையும்?  

இவன்தான். வேறு யார்? அதாவது இவர்தான் செய்கிறார் இன்றுவரை.

நீங்க ஏன் ஓடி ஓடிப் போய் செய்றீங்க? இளவட்டப் பசங்க எட்டு வீட்டுக்கும் எட்டுப் பேர் இருக்கைல உங்களுக்கென்ன வந்தது? – மேலேயும் கீழேயும் ஏறி இறங்கி எங்கயாச்சும் விழுந்து, வழுக்கி, காலக் கைய ஒடிச்சிக்கிறதுக்கா? விலாசினி புலம்பல் அவளோடு.

வெறும் புலம்பலா அது? ஊனமாகிப் போய் வீட்டுக்கே பாரமாய் அமைந்து விட்டால்? யார் படுவது என்கிற பயம். நியாயம்தானே? அந்த பயம் இவருக்கில்லாமல் போகுமா?

ஒரு முறை சம்பிரதாயமாய்ச் சொல்லிவிட்டு வேலையில் ஆழ்ந்து விடுவாள். அவள் வாய் தொடர்ந்து சாமி ஸ்லோகங்களை உச்சரிக்கும்.  அடுப்படிக் காரியத்திற்குத் தண்ணீர் வேண்டுமே? பாத்ரூம் போனால் குழாய் சொட்டினால்? அடக் கன்றாவியே,  வேலை நின்று போகுமே?

மோட்டாரைப் போட்டுவிட்டு உள்ளே போய் அடைந்து கொண்டால் டி.வி. ஓடும் சத்தத்தில் லயித்துப் போய் எப்படி அணைக்கும் ஞாபகம் வரும்? அதை ஏன் அப்படிப் பேயாய் கத்த விடுகிறார்கள்? அவர்களுக்கு மட்டும் கேட்டால் போதாதா? நம் வீட்டுக் கதவைத் திறந்தால் குடி கெடுத்த கதையாய் அலறித் துடிக்கிறது. கொஞ்சமாவது அறிவு வேண்டாம்? காட்டிலா வாழ்கிறார்கள்? தப்பு…தப்பு…காடு இவ்வளவு கொடூரமாய் இராது. இனிமை தவழும் இடம் அது!

 என் வீடு…என் டி.வி. எப்படியும் வைப்பேன்…! நீ யாரு கேட்கிறதுக்கு?  இது ஒரு மனப்பான்மையா? வீட்டு நபர்கள் ஒருவருக்குக் கூடவா தோன்றவில்லை?  ஒரே அபார்ட்மென்டில் இருப்பதால் இவர்களோடெல்லாம் பொய்யாய்ச் சிரித்தாக வேண்டியிருக்கிறது. நட்பு பாராட்டி மகிழ வேண்டிய அவலம்.

மனிதர்கள் பலவிதமாய்த்தான் இருப்பார்கள், கண்டிருக்கிறது. ஆனால் சொல்லி வைத்தாற்போல் எல்லோருமா மோசமாய் இருப்பார்கள்? இருக்கிறார்களே? அதற்கு இந்த அடுக்ககமே சான்று.

            மாடியில் ஓவர்ஃப்ளோ ஆகி நல்ல தண்ணீர் வடிந்து வீணாகிக் கொண்டிருக்கிறது. மொட்டை மாடியில் தண்ணீர் வெள்ளம். காசு தண்ணியாக் கரையுது என்பது இதுதானோ? ஒரு லாரித் தண்ணீர் ஆயிரத்து அறுநூறு. எவன் காசை எவன் வீணாக்குறது? எல்லார் காசும் உண்டு என்றாலும் பங்குப் பணம் வீணாகிறதே?

            ஒருத்தனாவது கண்டுக்கிறானா பார்த்தியா? யாராச்சும் அணைப்பாங்கன்னு இருக்கிறது. இல்லன்னா நமக்கென்னன்னு கிடக்கிறது. என்ன மனுஷங்க? காசு விரயமாகுறதுபத்தி எவனுக்கும் கவலையில்லையா? எப்படியிருக்கும்? அதான் அள்ளி அள்ளிக் கொடுக்கிறானே ஐ.டி. கம்பனிலா? -புலம்பிக்கொண்டே கீழே ஓடினார் வாத்சல்யம்.

 லிப்ட் இருந்தது. ஆனால் இல்லை. உபயோகமாய் இருந்தால்தானே உயிரோடு இருப்பதாய் அர்த்தப்படும். அது நின்று மாசக் கணக்காகிறது. அதற்கு ஏ.எம்.சி. போட (வருடாந்திரப் பராமரிப்புக்கான புக்கிங்) எவனுக்கும் மனசில்லை. அதென்ன வருடக்கணக்காய் ஓடிக் கொண்டேயிருக்குமா? மனுஷனே ப்ரேக் ஆறான்…மெஷின் ஆகாதா? அதைப் பராமரிக்கத் துட்டுக் கொடுக்கக் கைவரவில்லை ஒருவனுக்கும். துள்ளித் துள்ளி இரண்டிரண்டு படிகளாய் ஏறுகிறார்களே…இளமைத் துள்ளல். தன் இளமைக் காலத்தில் தான் இப்படியெல்லாம் குதித்துக் கும்மாளம் போட்டதில்லையே என்று நினைத்துக் கொண்டார்.  

எங்க அபார்ட்மென்ட்லயும் லிஃப்ட் இருக்குன்னு சொல்லிக்கலாம். ஓடுதான்னு கேட்கப்படாது.

            சைடுக் கம்பியைப் பிடித்துக் கொண்டு படிகளில் பத்திரமாய் இறங்கினார் வாத்ஸல்யம். எப்படி இறங்கினாலும் ஏதேனும் ஒரு சமயம் வழுக்கி விடுகிறதுதான். ஒன்று செருப்பு வழுக்கி விடுகிறது. அல்லது தரை வழுக்கி விடுகிறது. அந்த மாடிப்படி சைடு ஜன்னலைச் சாத்தித் திறக்க நாதியில்லை. மழை பெய்தால் தண்ணீர் உள்ளே சரம் சரமாய்ப் பாய்ந்து படிகளில் வழிந்தோடிக் கொண்டிருக்கிறது. லைட் போடவில்லையென்றால் கண்ணுக்குத் தெரியாது. பளிங்கு போல் தெரிந்தால் பார்த்து வைக்கலாமே பாதத்தை…!

            யாருக்கும் பராமரிப்புப் பற்றி எந்தக் கவலையுமில்லை.  வீட்டுச் சொந்தக்காரன் எவனாவது குடியிருந்தால்தானே? இவர் ஒரு குடும்பம் தவிர மற்ற அத்தனையும் வாடகை. ம்ம்ம்…தவறு…தவறு…முதல் மாடியில் ஒரு வயதான லேடி.. கவர்ன்மென்ட் சர்வீசில் இருந்து ஓய்வு பெற்றவர்கள். திருமணம் செய்து கொள்ளாத தனித்துவ ஜீவன்-ஜீவனம். அவர்களுக்கு நடக்க முடியாமல் போய் எவ்வளவோ நாளாயிற்று. வந்த புதிதில் நடந்து பார்த்தது. இப்போது நாலு சுவருக்குள் அன்றாடம். நடக்கிறார்களோ, தேய்கிறார்களோ?

 ஜன்னல் வழி கயிறு கட்டி குப்பை இறங்கும். மக்கும் குப்பை, மக்காக் குப்பையெல்லாம் இல்லை.. எல்லாம் ஒரே குப்பைதான்.  மாதம் நூறு ரூபாயும் அன்பளிப்பாக அந்த வாளியிலேயே குப்பையோடு குப்பையாய்…மேலாகப் பரிணமித்து  இறங்கி ….அந்தப் பணியாளைச் சந்தோஷப்படுத்தும்.

பால் வண்டி காலை நாலு முப்பதுக்கு வருகையில் தயாராய்த் தொங்கும் வாளியில் பாக்கெட்டைப் போட்டுவிட்டு நகர்ந்து விடும். பிறகு அது தானே மேலே வந்து அந்தம்மாள் கைக்கு எட்டும். அடுக்ககத்தில் இருப்பவர்கள் அவர்களை வெளி ஜன்னல் வழி ரோட்டில் நின்று பார்த்தால்தான் ஆச்சு. முதல் தளம் கதவு திறக்காது. செருப்பும் உள்ளேயே கிடக்கும். ஆள் இருக்கிறதா இல்லையா என்பதே தெரியாது. அவர்களுக்கு என்று வந்திருக்கும் தபால்களோ கீழே தபால் பெட்டியிலேயே தூங்கும். எடுப்பதற்கோ எடுத்துக் கொடுப்பதற்கோ நாதியில்லை. கொடுத்தால் அதன் நிமித்தம் ஏதேனும் வேலை தொடரும் என்கிற பயம். அந்த லேடி வேலை வாங்காத ஆளில்லை அந்த அபார்ட்மென்டில். இவரே மாட்டிக் கொண்டு முழித்திருக்கிறார்.  ஒரு நாள் வாத்ஸல்யத்தை உதறிக் கோபமாய் ஒரு கத்துக் கத்த…உங்கப்பா ஏன் இப்டிக் காட்டுக் கத்து கத்துறார் என்று பையனிடம் கேட்க…அன்றோடு உறவு முறிந்தது.

அட…அவர்களைத்தான் மெயின்டனன்ஸிலிருந்து ஒதுக்கியாயிற்று. மிச்சம் ஆறு பேர் என்னவாயிற்று? நா மாட்டேன்…நீ மாட்டேன் என்றால்? ஒருவனே கிடந்து மாரடிக்க முடியுமா? ஆளுக்கு மூன்று மாசம்தான். ஆனாலும் மூக்கால் அழுகிறார்களே!

இதுக்குத்தான் சொன்னேன்….வாடகைக்கு வர்றவங்கள்டல்லாம் ஒரு இருபது ரூபாப் பத்திரத்துல கண்டிஷன்ஸை டைப் பண்ணி கையெழுத்து வாங்கணும்னு. அசோசியேஷன் ஃபார்ம் பண்ணனும்னு. வெறும் எட்டு வீடுதானேன்னு உதறியாச்சு.  அப்பத்தான் மூணு மாசத்துக்கொரு தரம் அவனவன் பராமரிப்பப் பணிகளைப் பார்ப்பான். நாம மட்டும் கிடந்து மாயணும்னு என்ன தலவிதியா?

தண்ணி லாரிக்குச் சொல்லணும்…மாசா மாசம் அவனவன் யூஸ் பண்ணின தண்ணி அளவை மீட்டர்ல பார்த்துக் குறிச்சு,கணக்குப் பண்ணி துட்டு வசூலிக்கணும்… அப்பப்போ சம்ப்ல தண்ணி இருக்கா தீர்ந்து போச்சான்னு பார்த்து தாமதமில்லாம லாரிக்குச் சொல்லி வர வச்சு  சம்ப்பை நிரப்பணும், ஏர் லாக் ஆகாமப் பாதுகாக்கணும், கார் பார்க்கிங், மாடி, மாடிப்படி, மொட்ட மாடின்னு ஆள் போட்டுக் கூட்ட  வச்சு சுத்தம் பண்ணனும், ஒட்டடை எடுக்கணும்…அவளுக்குச் சம்பளம் கரெக்டா வசூல் பண்ணிக் கொடுக்கணும், எங்கயாச்சும் லைட்டுப் போயிடுச்சின்னா புது பல்பு வாங்கி மாட்டணும், அப்பப்போ கீழ வரும்போது கேட்கள் திறந்து கிடந்தா கௌரவம் பார்க்காம சாத்திக் கொண்டி போடணும்…அப்பத்தான் தெரு நாய்கள் நுழை யாது. அசிங்கம் பண்ணாது. எவ்வளவு வேலை கெடக்கு….எல்லாத்தையும் நீ ஒருத்தனே தூக்கிச் சுமக்கணும்னு விதியா? எழுதி வச்சிருக்கா நமக்கு மட்டும்?

நா என்ன சொல்றேன்னா…தண்ணி காலியாயிடுச்சின்னு வையி…பேசாமப் போட்டு வச்சிடு…அவனவன் குளிக்கவும் கழுவவும் தண்ணி இல்லாமக் கஷ்டப்படுவானுங்கல்ல…அப்பத் தெரியும் சேதி….! அவனே தண்ணி இருப்பைப் பார்த்து, லாரிக்கு ஃபோன் பண்ணட்டும். செய்தா தேய்ஞ்சு போயிடுவாங்களா?

மாடில உப்புத் தண்ணி போர்க் குழாய் ஒண்ணு மாட்டியிருக்கோம்லப்பா…அதுலேர்ந்து பிடிச்சிக்கிறாங்கப்பா…டெம்ப்பரரியா யூஸ் பண்ணிக்குவோம்னு…பக்கத்து வீட்ல முப்பதடிதான் போர் போட்டிருக்கான்…இதே போர் தண்ணிதான். உப்பில்லாம வருதுங்கிறாங்க…இந்த ஐடியா இங்க அபார்ட்மென்ட் கட்டின பில்டருக்கு ஏன் இல்லாமப் போச்சு? …அவன யாரு நூறடி, நூத்தம்பதுன்னு போட வச்சது? கண்ண மூடிட்டு நெளு நெளுன்னு இறக்கிட்டாங்ஞளோ…? கீழே போகப் போக கல்கண்டு மாதிரித் தண்ணி கிடைக்கும்னு நினைச்சிட்டாங்க போல்ருக்கு? அது கடல் தண்ணி கணக்கா கரிச்சிக் கொட்டுது….!

புலம்பித் தள்ளி என்ன பயன்? இப்படியேதான் கழிகிறது அபார்ட்மென்ட் குடியிருப்பு நாட்கள். கீழே அந்தம்மா பூச்செடிகளாய் வைத்தது. அவை பூத்துக் குலுங்குகின்றன. நித்திய மல்லியைத் தவறாமல் யாரோ பறித்து விடுகிறார்கள். ஒரே மர்மமாயிருக்கிறது. அந்தச் செடிகளுக்கெல்லாம் தண்ணீர் ஊற்றுவது யாரென்று நினைத்தீர்கள்? அந்த லேடியா? வச்சதோடு சரி. இவரல்லவோ நீர் பாய்ச்சுகிறார்.

நாற்று நட்டாயா, களை பறித்தாயா? நீர் பாய்ச்சி நெடுவயல் நிறையக் கண்டாயா? என்றா கேட்க முடியும்? அவை வாடுவதில் இவருக்கு உவப்பில்லை. எனவே கடமையாய் ஊற்றுகிறார். அவற்றோடு அன்றாடம் பேசுகிறாரே, அந்த பாஷை யாரேனும் அறிவரா? அதற்கெல்லாம் ஒரு ரசனை வேண்டும். அழகுணர்ச்சி வேண்டும். அப்போதுதான் சாத்தியம். அவ்வப்போது பாம்புகளைக் கூடப் பார்க்கத்தான் செய்கிறார். அதுபாட்டுக்குப் போகும், வரும் என்று விட்டு விடுகிறார். யாரிடமும் சொல்வதில்லை. பக்கத்தில் காலி மனை.மரம் செடி கொடிகளோடு அப்பிக் கிடந்தால் வராமல் என்ன செய்யும்?

பட்டென்று சுவிட்சைத் தட்டி மோட்டாரை அணைத்தார் வாத்ஸல்யம். அதைக் கூடக் கவனமாய்த்தான், மென்மையாகத்தான் கையாள வேண்டியிருக்கிறது. இதுவரை எத்தனை ஸ்விட்ச் மாற்றியாயிற்று? ஒரு சுவிட்ச் போனால், தனியே அதை மட்டும் வாங்கிப் போட முடியாதாம். அந்த போர்டே செட்டாக மாற்ற வேண்டுமாம். என்ன அநியாயம்? அதுவும் லோகல் கடைகளில் கிடைக்காதாம். பாரிஸ் கார்னர் போயாக வேண்டுமாம். அப்போ மத்த ஸ்விட்செல்லாம் வேஸ்டா? இது ஒருவகைக் கொள்ளையாய்த் தெரியவில்லை?  எதில்தான் எப்படித்தான் எமாற்றுவார்கள்?

எதனில்தான் ட்யூப்ளிகேட் இல்லை? எதுதான் அசல்? எல்லாமுமா இப்படி மாறும்? எதில் யாரை எப்படி ஏமாற்றுவது என்றா யோசிப்பார்கள்? எப்படி தரமான நல்ல சரக்கைக் கொடுப்பது என்பதான சிந்தனைகளெல்லாம் அற்றுப் போய்விட்டதா? சாதா, ஸ்பெஷல் என்று சொல்லியே பலவற்றில் ஏமாற்றி விடுகிறார்களே? ஏமாற்ற ஆரம்பித்த பிறகு மக்கள் ஏமாறினார்களா? அல்லது மக்கள் ஏமாறத் தயாராய் இருந்தபோது ஏமாற்ற ஆரம்பித்தார்களா? எது முன்னே, எது பின்னே? எதற்காக இந்த உலகம் இப்படிப் பொய்யும் புரட்டுமாய் மாறிப் போனது? நல்லது என்பதே கண்ணில் கிட்டாது போலும்? எதைத் தொட்டாலும் சந்தேகம் வருவது போல் ஆக்கி விட்டார்களே? எல்லாவற்றிலும் குறுக்கு வழியைக் கண்டு பிடித்து, அதுவே நடைமுறை என்று ஆக்கி விட்டார்களே படுபாவிகள்?

ஏர் லாக்கிலேயே கவனிக்காமல் மோட்டாரை மணிக்கணக்காய் ஓடவிட்டு, லோ வோல்டேஜில் மோட்டாரை ஆன் பண்ணி ஓடவிட்டு அதன் காயலைக் கருக்கி, புதுக் காயல் போட அல்லது புது மோட்டார் மாற்ற என்று மூணு நாளைக்குத் தண்ணி இல்லாமல் தவிக்க விட்டு…திடீர்ச் செலவு உண்டாக்கி, ஆளாளுக்கு உள்ளூர் உறவினர் வீடுகள், தெரிந்தவர் வீடுகள் என்று பாய்ந்து ஓடி காலைக் கடன்களை முடிக்கவும், குளிக்கவும் என்று அலமந்து பறந்து அப்பப்பா…என்ன பாடு…என்ன பாடு…? ஒரு அடுக்ககத்திற்குக் குடி வந்தால் என்னவெல்லாம் பிரச்னைகளை அனுபவிக்க வேண்டியிருக்கும் என்பதை அனுபவித்துத்தான் உணர்ந்தாக வேண்டும். அப்போதுதான் மனுஷ ஜென்மங்களுக்கு புத்தியில் உறைக்கும். சம்ப்பிலிருந்து வாளியில் மொண்டு மொண்டு மாடிக்குத் தண்ணீர் தூக்கும்போது தெரியும் அந்தமான் கைதியாய் அலையும் அவலம்.

அந்த நேரத்திலும் கார் பார்க்கிங்கில் இருந்த அத்தனை லைட்டுகளும்  பக பகவென்று எரிந்து கொண்டிருந்தன.  எத்தனையோ பேர் கீழே வந்தாயிற்று, போயாயிற்று. யார் கண்ணிலுமா படவில்லை?  ஒரு நாளைக்கு நானே மறந்து விட்டேன். அப்படியானாலும் நான்தான் வந்து அணைக்க வேண்டுமா? யாருமே இவ்வளவு நேரம் கீழே வரவேயில்லையா? யார் கண்ணிலுமே இந்த வெளிச்சம் படவில்லையா? அல்லது பட்டும் உறைக்கவில்லையா? அல்லது இதுக்கெல்லாம் கரன்ட் சார்ஜ் இல்லை என்று நினைத்து விட்டார்களா?

எவ்வளவு சுருக்கமாய் மின்சாரம் செலவழிக்கிறோமோ             அவ்வளவுக்கவ்வளவு கட்டணம் குறைவாய் வருமே…அது ஏன் ஒருவருக்கும் தெரியவில்லை? ஒரு ஸ்லாப் தாண்டினால் தாறுமாறாய் எகிரும் மின் கட்டணத்தை அநாவசியம் என்று ஏன் எவரும் உணரமாட்டேனென்கிறார்கள்?

கார் பார்க்கிங் வட புறமும், தென்புறமும் என்று எல்லா லைட்டுகளையும் அணைத்தார் வாத்ஸல்யம். தினமும் அவர்தான் அணைக்கிறார். காலை சரியாக ஆறு மணிக்கு நன்றாய் வெளிச்சம் வந்தவுடன் பொறுமையாய்க் கீழே இறங்கி வந்து அத்தனை லைட்டுகளையும் அணைப்பார். யாரையும் எதிர்பார்ப்பதில்லை. எவனும் அணைப்பதுமில்லை, அணைக்கப்போவதுமில்லை என்று உறுதி செய்துதான் அவரே இதைச் செய்ய ஆரம்பித்தார்.  எல்லாத்தையும் அந்தப் பெரிசு பார்த்துக்கிடும் என்று விட்டு விட்டார்களோ என்னவோ? கண்டுக்காத….என்று புத்திசாலித்தனம் காட்டுகிறார்கள். கள்ளப் பயல்கள்!

அட…மாலையில் இருட்டும்போது லைட்டுகளைப் போடக் கூடவா கூடாது. சுவிட்சுகளைத் தட்டினால் கை வலிக்குமோ என்னமோ? ஆபீஸ் முடிந்து வருகிறார்களே…என்ன இப்படி இருண்டு கிடக்கு? என்று ஒருவருக்குக் கூடவா தோன்றாது? மனசாட்சி இல்லையா ஒருத்தனுக்கும்? இந்த ஓட்டம் ஓடுகிறார்களே? இதில் மட்டும் ஏன் ஜடமாய் நிற்கிறார்கள்? இருட்டுக் குகையாக் கிடக்கே என்று தோன்றாதா?

இதெல்லாம் நம்ம வேலை இல்ல என்று நினைத்துக் கொள்வார்களோ இந்த ஐ.டி. கனவான்கள்? தன் வேலையே உறுதி இல்லாதவர்கள். இவர்களுக்கு என்ன கௌரதை வேண்டிக் கிடக்கிறது? காலையில் ஆபீசில் காலடி எடுத்து வைக்கும்போது இப்டி உட்காருங்க என்று வாயிலிலேயே செக்யூரிட்டி நிறுத்தி விட்டானென்றால் கதை முடிந்தது.  என்னவோ கோளாறு?  என்று அர்த்தம். அந்த லட்சணத்தில்தான் இவர்கள் பார்க்கும் வேலை அலமந்து கிடக்கிறது!

ஒரு வேலை நிறுத்தம் செய்ய முடியுமா இவர்களால்? ஒரு கூட்டம் போட முடியுமா? ஒரு கோஷம்?  ஒரேயொரு கோரிக்கையையாவது எடுத்து முன் வைக்க ஏலுமா? போய்யா…நீ இல்லாட்டி இன்னொருத்தன்…! இதுதான் நிலை.

அவர்களுக்கும்தான். இந்த மடம் இல்லாட்டி இன்னொரு சந்தை மடம்…! அப்படித்தானே மாறி மாறிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறார்கள்? முப்பத்தஞ்சு வருஷம் கம்பீரமா சர்வீஸ் பண்ணி அம்பதாயிரம் பென்ஷன் வாங்குற  கௌரதை உண்டா இவனுங்களுக்கு? என் பையனையும் சேர்த்துத்தான் சொல்லிக்கிறேன். அடிச்சிக்கிட்டனே…கேட்டானா? ஏதாச்சும் பாங்க் வேலை, சென்ட்ரல் கவர்ன்மென்ட் ஜாப்னு போ…இந்த ஐ.டி. வேல வேணாம்….காதுல வாங்கினானா? படிச்சது இராமாயணம்…இடிக்கிறது பெருமாள் கோயில்…!! இவன் படிச்ச பி.இ. (இஇஇ) க்கும் பார்க்குற வேலைக்கும் என்ன சம்பந்தம்?

ஜெயகாந்தன் சொன்ன மாதிரி கொஞ்சம் இங்கிலீஷ், கொஞ்சம் கணக்கு, கொஞ்சம் தமிழ்ன்னுவார்…இதானே மிச்சம்ப்பார். பள்ளிப் படிப்புக்கே போகாத அந்த மனுஷனோட துல்லியமான விமர்சனம் இது. அதுதானே உண்மை. அப்டித்தானே சர்வீசை ஓட்டியாச்சு. ஆனாலும் அந்த மதிப்பு இந்த ஐ.டி.ஃபீல்டுக்கு இருக்கா? வேலையே செய்யாம, வேலையே கத்துக்காம, அடுத்தவனப் போட்டுக்கொடுத்தே எத்தன பேர் இங்க வண்டியை ஓட்டுறான்? வேலை செய்றவனாப் பார்த்துக் கொல்றானுக. எட்டு மணி நேரம் வேலைங்கிறது என்னைக்கோ காணாமப் போயிடுச்சி. எல்லாப் பயலுகளும் பன்னெண்டு மணி நேரம் பாடாப் பட்டு முதுகு ஒடிஞ்சு போய்க் கெடக்கான். நாப்பத்தஞ்சு வயசுக்குள்ளாறயே கூனு விழுந்து போகுது…எப்டிச் சமாளிக்கப் போறானுங்களோ…எதுவும் நம்ம கைல இல்ல….எதெதுக்குன்னுதான் வருத்தப் படுவீங்க…? அதுக்கும் உடம்புல தெம்பு வேணும்ல?

நோய் என்பது ஒரு குறிப்பிட்ட வாழ்க்கை முறையிலிருந்து உருவாகக் கூடியது. அவ்வாழ்க்கை முறைக்குக் காரணமாக அமையும் மனோபாவமே  ரிபு என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொன்று ரிபுவாகிறது. இதை விரிவாகச் சொல்கிறது தாராசங்கர் பானர்ஜியின் “ஆரோக்கிய நிகேதனம்” . படித்தபோது இந்த ஐ.டி. பசங்களின் வாழ்க்கை முறையை நினைக்க மனதில் பயம்தான் தொற்றிக் கொண்டது. ஐயோ பாவம் என்றிருந்தது.

அவனும்தான் என்ன…அப்பா இந்த வயசுல  இப்படிக் கஷ்டப்படுறாரேன்னு துடிச்சா போறான்? நீதான வாங்கின இந்த அபார்ட்மென்ட் வீட்டை…அனுபவி…என்பான்கள் போலிருக்கிறது. காலம் கலிகாலம்…என்னத்தைச் சொல்ல…? எதைத்தான் சொல்ல? ஒவ்வொன்றுக்கும் இவர்தான் மேலுக்கும் கீழுக்கும் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறார்.  நான் ஒருத்தனே பார்த்துக்கிறேன். எவனும் உதவிக்குத் தேவையில்லை…என்கிற வீராப்பு இருக்கிறதுதான். ஆனாலும் அவிழ்த்து விட்ட கழுதையாய்க் கதை மாறிப் போகுமே? பொறுப்பு பரவலாக நின்றால்தான் சமூகம் பிழைக்கும்.

அய்யா….மோட்டாரக் கவனிச்சு அணைக்கச் சொல்லுங்க…தண்ணி ஓவர் ஃப்ளோ ஆகி எங்க வீட்டுல மழை பொழிஞ்ச மாதிரித் தெறிக்குது….எத்தனையோ வாட்டி நானும் சொல்லிச் சொல்லி அலுத்துப் போனேன். வேணும்னா ஒண்ணு செய்யுங்க…சுவிட்சு எங்கருக்குன்னு எனக்கும் சொல்லிப் புடுங்க…நானே வந்து அணைச்சிட்டுப் போயிடுறேன்….அப்பயாச்சும் உறைக்குதா பார்ப்போம்… சுளீர் என்றது இவருக்கு, சமயம் பார்த்துப்  பொருத்தமாய்ப் பேசுவது என்பதும் ஒரு தனிக் கலைதான்…

திரும்பி அந்தம்மாவின் முகத்தைப் பார்க்க லஜ்ஜையாக இருந்தது வாத்ஸல்யத்துக்கு. அமைதியாக மேலேறி வந்தார். படிகளில் அவசரமாய் இறங்கி வந்ததும் இப்போது திரும்பவும் மேலேறிப் போவதும் மூச்சு வாங்கியது. ஏற ஏறப் படிகள் நீண்டு கொண்டே போயின…! ரெண்டு மாடிதானே? சந்தேகமே வந்து விட்டது.

அடுக்ககத்தில் பையன் பெயரில் வீடு வாங்கி அவனைத் தீராத அவஸ்தைக்குள்ளாக்கி விட்டோமோ என்று அவர் மனம் குற்றவுணர்ச்சியில் தவித்தது.  விரைவில் தனி வீடு ஒன்று கட்டி வெளியேறி விட வேண்டும் என்றும் இதை வாடகைக்கு விட்டு விட வேண்டும் என்றும் உறுதி செய்து கொண்டார்.

                                    -----------------------------

 

                                                                                                                                            

சிறுகதை

 

“மேலிருந்து கீழ் - வலமிருந்து இடம்”  தாய்வீடு -டிசம்பர் 2024

அன்புள்ள ஆசிரியருக்கு,                   

                                                                                                                                                                                                                                                                                                        வணக்கம். மகிழ்ச்சியான இந்தத் தமிழர் திருநாளில், இனிப்பான பொங்கலைச் சுவைத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டிய தருவாயில், மிகவும் கசப்பான அனுபவங்களோடு, மிகுந்த மன வேதனையில், நான் இந்தக் கடிதத்தை உங்களுக்கு எழுதுகிறேன்.                                                                                                                                                                                                                                                                                     என் மன வேதனைகளை யாரிடமேனும் கொட்டித் தீர்க்க வேண்டுமென்று நான் யோசித்தபோது, அதை உடன் தோள் கொடுத்துச் சுமக்க என் மனைவி தயாராயிருந்தாள் எனினும், இந்தச் சமூகத்திற்கு எவ்வகையிலேனும் அது போய்ச் சேர வேண்டும் என்று என் மனம் தீராத ஆற்றாமையில் வெந்து கொண்டிருந்ததை எந்த வழியில் தீர்த்துக் கொள்வது என்று மன உளைச்சலோடு நான் நிம்மதியற்று அலைந்து கொண்டிருந்தபோது, அதற்கும் வழி சொன்னவள் என் துணைவியார்தான் என்பதை நான் இங்கே பெருமையோடு சொல்லிக் கொள்வேன்.                                                                                                                                                                                                                       குடும்பம் என்கிற அருமையான அமைப்பில், இந்தப் பெண்களின் பங்கு எத்தனை பொறுப்புமிக்கதாய் இடைவிடாது இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை இந்த முக்கியமான கால கட்டத்தில் என் மனைவி மூலம்தான் நான் உணர நேர்ந்தது.                                                                                                                                                                                                                                                                             

இதை எழுதுவதற்கு முந்திய பல மாதங்களில் கூட இவைபற்றியெல்லாம் ஒருவகையான கேலித்தன்மை என்னிடம் படிந்திருந்தது என்பதை நான் மனமுவந்து ஒப்புக் கொள்ளத்தான் வேண்டும். அம்மாதிரியான ஒரு விட்டேற்றியான மனப்பான்மை என்னிடம் படிவதற்கு எனது வாழ்க்கை முறை முக்கிய காரணமாக அமைந்திருந்தது என்பதையும் இங்கே நான் சொல்லித்தான் ஆக வேண்டும்.                                                                                                                                                                                                                                                                   இந்த இடத்தை நான் எழுதும்போது ஒரு பழைய திரைப்படப் பாடல் என் நினைவுக்குத் தவிர்க்க முடியாமல் வருகிறது.                                                                                                                                                                                                                                                                கொடுத்தவனே பறித்துக் கொண்டாண்டி – மானே                                                           வளர்த்தவனே வெறுத்து விட்டாண்டி...!                                                                                                                                                                                                                                                                           பத்திரிகை, தொலைக்காட்சி என்று ஊடகங்கள் எத்தனையோ வகைகளில் மக்களுக்கு உடனுக்குடன் செய்திகளைக் கொண்டு செல்கிறதெனினும், மனித வாழ்க்கையின் உள்ளீடுகளைப் பிரதிபலிக்கும் வகையில், வாழ்க்கையின் அடி நாதமான, ஆதார ஸ்ருதியான விழுமியங்களைப் போற்றுவனவாக அவை அமைவதில்லை என்பதை ஆத்மார்த்தமாக நான் உணர முற்பட்டபோதுதான், என் மன உணர்வுகளை யாரிடமேனும் கொட்டித்தீர்க்க வேண்டுமென்ற நிலைக்கு வந்தேன்.                                                                                                                                                                                                                          இந்த விழுமியங்கள் பற்றியதான பிரக்ஞை எனக்கே இதுநாள் வரை இல்லாமல்தான் இருந்தது என்பதை வெட்கமின்றி ஒப்புக் கொள்கிறேன். அவையெல்லாம் வெறும் உபயோகமற்ற பழங்கதை என்றும், காலத்துக்கும் மாறாத புலம்பல்கள் என்றும்,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 கால விரயத்தை உண்டு பண்ணுபவை என்றும், மனிதர்களின் சுதந்திரத்தைப் பறிப்பவை என்றும், அவற்றினால் எள்ளளவும் பயனில்லை என்றும்தான் நான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் அவை வாழ்க்கையின் வெவ்வேறு படிமங்களைப் பொறுப்புடன் எதிர்கொள்வதற்கும், மன தைரியத்துடன் கடந்து செல்வதற்கும், தன்னம்பிக்கையோடு தளராது,  தன் முனைப்போடு செயல்படுவதற்கும், கைகோர்த்துக்கொண்டு நம்மோடு வாழ்நாள் பூராவும் கூட வருபவை என்பதைப் பின்னால்தான் உணர நேர்ந்தது. இன்றும் கூட நான் இந்நிலையை எட்டாவிட்டால் அதை நினைத்து உருகுவேனா என்பதைச் சொல்லமுடியாதுதான். எட்டுவது என்பது உயரங்களைத் தொடுவது மட்டும்தான் என்று கற்பனை செய்து கொள்ள மாட்டீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். கீழே விழுவதும் கூடத்தான் இல்லையா?  ஆனால் ஒன்று எனது இன்றைய நிலையில் எனக்கு உறுதுணையாக நிற்பவை அவைதான். என் தன்னம்பிக்கையைத் தளராது பிடித்து நிறுத்தியிருப்பவை அவைதான்.                                                                                                                                                                                                     மிக மிகச் சாதாரண விஷயங்கள்தான். கடைப்பிடிக்க முடியாது என்று எதுவுமேயில்லை.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             “நேரம் காலத்தை ஒழுங்கு செய்து கொள். அன்றாடப் பணிகளைத் திட்டமிட்டுக்கொண்டு செயல்படு...எல்லாவற்றிலும் ஒரு ஒழுங்கைக் கட்டாயமாக, பிடிவாதமாகக் கடைப் பிடி...”                                                                                                                                                                                                                                                                                இப்படியெல்லாவற்றையும் அடிப்படையாகக் கொண்ட சிறு சிறு காரியங்களைக் கூட நான் அலட்சியம் செய்ததால், அவை நான் கற்கும் கல்விக்கு முற்றிலும் சம்பந்தமில்லாதவை என்பதாகத் தவறுதலாக உணர்ந்து கொண்டு ஒதுக்கியதால், அந்த அடிப்படையான ஒழுக்க சீலங்களை நான் கற்க மறுத்ததன் விளைவினைப் பின்னால் அனுபவித்தேன். வாழ்வின் உயரத்தில் எவையெல்லாம் என்  துணை நின்று உதவி புரியுமோ, என்னை முன்னெடுத்துச் செல்லுமோ, அவை எனக்கு உதவாமல் போய் விட்டன என்பதுதான் உண்மை. வாழ்ந்து முடித்த, அனுபவத்தின் உச்சத்தில் இருந்த என் தந்தையின் வழிகாட்டுதல்களை, அதன் அடிப்படையான மெய்ம்மைகளை நான் படிப்படியாகத்தான் உணர்ந்தேன். பலருக்கும் பின்னால் இருந்த என் திறமைகள், என் உழைப்பு, அதன் மேன்மை, இவையெல்லாமும் மேற்சொன்ன அடிப்படை ஒழுங்குகளை நான் சீராகக் கடைப்பிடிக்க ஆரம்பித்த பிறகுதான் எனக்குள் தன்னம்பிக்கை தளிர்விட்டு வளர்ச்சி பெறுவதும், ஊக்கமுடன் செயல்படுவதும், உத்வேகம் பெற்றதும் ஆன நடவடிக்கைகள்  என்று நான் சொல்வேன்.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               ஆனால் அப்படியான வெற்றிமுகத்தை நோக்கிய என் பயணத்தின் போது இப்படியானதொரு திடீர் வீழ்ச்சி ஏற்படும் என்று நான் கனவிலும் நினைக்கவில்லை. பள்ளிப் பருவ காலத்திலேயே இந்த முறைமைகளையெல்லாம் நான் பின்பற்றியிருப்பேனாகில், ஒரு வேளை இன்றைய என் செயல்பாடு எல்லோரையும் பின் தள்ளிக்கொண்டு ரொம்பவும்  முன்னே நிற்பதாக அமைந்திருக்கக்கூடும். என் திறமைகளைப் பல்வேறு பரிமாணங்களில் வெளிப்படுத்தக் கூடிய ஒரு முழுமையான,  தவிர்க்க முடியாத நபராக நான் இருந்திருப்பேனோ என்று இன்று நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.   அம்மாதிரியான ஒரு சூழ்நிலையில் எனக்கு இன்றைய பின்னடைவு  ஏற்பட்டிருக்காதோ என்று கூட எண்ணத்  தோன்றுகிறது.                                                                                                                                                                                                    எதையோ சொல்ல வந்து என் சொந்தக் குமுறல்களையெல்லாம் சற்று அதிகமாகவே கொட்டித் தீர்த்து விட்டேன் என்று நினைக்கிறேன்.  அவையும் சொல்லப்பட வேண்டியவைதான் என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. அதற்காகத்தானே இந்தக் கடிதமே துவக்கப்பட்டது.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   மனித வாழ்க்கை எந்த அஸ்திவாரத்தில் கட்டமைக்கப்படுகிறது என்கிற ரீதியில் நாம் சிந்திக்க முற்பட்டோமானால், எல்லாவிதமான நற்பண்புகளையும், மதிப்புமிக்க விழுமியங்களையும், பின்னுக்குத் தள்ளிவிட்டு முன்னே நிற்பது பணம்தான்.                                                                                                                                                                                                                                                                              பணம் என்பது வாழ்க்கையின் ஒரு காரணி. அதுவே வாழ்க்கையல்ல என்கிற நேர்மை, ஒழுக்கத்தின்பாற்பட்ட தத்துவார்த்தங்களெல்லாம் இன்று பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டவையாய் இருக்கின்றன. அவையெல்லாம் வெறும் பிதற்றல்கள் என்பதுதான் சரி என்ற நிஜம்தான் இன்று முன்னே நின்று கோலோச்சுகிறது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். சுவாசிப்பதற்குக் காற்று, குடிப்பதற்குத் தண்ணீர், அதுபோல் வாழ்க்கையின் பல்வேறு தேவைகளுக்கு உபயோகப்படுவது பணம் என்பதாகக் கொள்ள ஒருவரும் தயாரில்லை என்பதுதான் இன்றுள்ள சத்தியமான உண்மை. பணத்தை முன் வைத்து அந்தப் புள்ளியிலிருந்துதான் கிளைகள் பிரிகின்றன.                                                                                                                                                                                                                                                                             இந்த எல்லாவற்றிற்கும் ஆதாரமான பணம் என்கிற காரணி, அறிவியல் தொழில்நுட்பம் தலை தூக்கி நிற்கிற இந்தக் காலகட்டத்தில் எத்தனை மதிப்புமிக்கதாய் நம் இளைஞர்களையும், இந்த சமுதாயத்தையும் ஆட் கொண்டிருக்கிறது?            ஆட்டிப் படைக்கிறது?                                                                                                                                                                                                                                                                      பணம் ஒன்றுதான் வாழ்க்கையின் எல்லாவிதமான சந்தோஷங்களையும் அளிக்கவல்லது என்று நடப்பு உலகின் எல்லா இளைஞர்களையும்  போலத்தான் நானும் இயங்கிக் கொண்டிருந்தேன். வாழ்க்கை சந்தோஷமிக்கதுதான், அதில் எள்ளளவும் சந்தேகமில்லை, அதை இயன்றவரை அனுபவித்துத் தீர்த்துவிட வேண்டும் என்கிற நோக்கில்தான் எனது குடும்ப வாழ்க்கையும் நேற்றுவரை பயணித்துக் கொண்டிருந்தது.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          ஆனால் இப்படியொரு திடீர் வீழ்ச்சி என் வாழ்க்கையில் ஏற்படும் என்று கனவிலும் நான் கருதவில்லை. எந்த உயர்வினைப் பார்த்து என் பெற்றோர் மகிழ்ச்சியிலும், நிறைவிலும் திளைத்தார்களோ, எந்த மேன்மையைக் கண்டு  என் உற்றாரும் மற்றோரும் மனதுக்குள் பொறாமைப் கொண்டார்களோ, எந்த வசதி வாய்ப்புக்கள் என்னை மகிழ்ச்சிக் கடலில் ஆழ்த்தியதோ, எந்த ஆதாரம் எனது அன்றாட நிகழ்வுகளை சந்தோஷ மயமாக்கியதோ, எந்தக் தேவை தன்னை எப்படிப் பயன்படுத்திக் கொண்டாலும் குறையாத அட்சய பாத்திரமாக நின்று என்னை யோசிக்க விடாமல் பண்ணியதோ, எந்த ஆதாரப் புள்ளி என்னை உற்சாகமாகவும், ஊக்கமாகவும் இயக்கியதோ, அதுவே இன்று என் காலடியில் படுத்து, தன் படத்தைச் சுருக்கிக் கொண்டிருக்கிறதை நினைக்கிறபோது, எனக்கு நானே ஆறுதல் சொல்ல முடியாதவனாக என்னை நானே தேற்றிக் கொள்ள இயலாதவனாக நின்று கொண்டிருக்கிறேன்.                                                                                                                                                                                                            பணத்தை முன்வைத்து எங்கெல்லாம் காரியங்கள் நிகழ்த்தப்படுகின்றனவோ, அங்கெல்லாம் எல்லா போற்றுதல்களும் தன் மதிப்பிழந்து நிற்கும் என்பதற்கு எனது இன்றைய நிலையே சாட்சி.                                                                                                                                                                                                                          எனது திறமைகளின் அடிப்படையில்தான் இவையெல்லாம் மதிப்புப் பெற்றன என்ற இறுமாப்பில் இருந்தேன் நான். அந்த வீரியத்தில்;தான் இத்தனை நாட்கள், இத்தனை வருடங்கள் பணியாற்றினேன். எந்த நிறுவனம் எனது எல்லாத் திறமைகளுக்கும் அடிப்படையாக இருந்ததோ, எந்த நிர்வாகம் எனது திறமைகளனைத்தையும் வெளிக் கொணர உற்சாகப்படுத்தியதோ, எந்த ஆதாரம் எனது வாழ்க்கையின் சுய நிர்ணயத் தடத்தை உறுதிப்படுத்தியதோ, எதை முழு மனதோடு கொடுத்தோமானால், எதில் நம்மை முழுமையாக அர்ப்பணித்தோமானால் மேலே மேலே செல்ல முடியும் என்று                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    எனக்கு நானே நிர்ணயித்துக்கொண்டு என்னை நானே முழுமையாக அர்ப்பணித்தேனோ, அந்த இடம் எனக்கில்லை என்றபோது நான் ஆடிப் போய் விட்டேன். இதை பகிரங்கமாக இங்கே வெளியிட்டுக் கொள்வதில் எனக்குத் துளியும் வெட்கமில்லை. இதை உங்களிடம் சொல்வதுதான்  பொருத்தம் என்றுதானே எழுதத் துணிந்தேன்.                                                                                                                                                                                                                                                                                                          எனது பணியில் நான் நேரம் பார்த்ததில்லை. காலம் கணித்ததில்லை. என் உடல் சோர்வு, மனச் சோர்வு, சொந்தச் சூழல், இப்படி எதையுமே பொருட்படுத்தியதில்லையே!                                                                                                                            இது என் பணி. எனக்கான பணி. என் வாழ்வாதாரத்திற்காக, அதன் சந்தோஷத்திற்காக, அதன் மேன்மைக்காக, எனக்குக் கிடைத்திருக்கக் கூடிய பெரும் சொத்து. இதை நான் உண்மையாக, நேர்மையாக அணுக வேண்டும். மனசாட்சிக்கு விரோதமில்லாமல் என்னைக் கொடுக்க வேண்டும். என்னை முழுமையாக இதன் முன்னேற்றத்திற்காக, வளர்ச்சிக்காக அர்ப்பணித்துக் கொள்ள வேண்டும். உழைப்பு, உழைப்பு. உழைப்பு அது ஒன்றுதான் என் மனதில் படிந்திருந்தது.                                                                                                                                                 ஆனால் இன்றோ எல்லாம் பொய்யானது. எல்லாமும் கைவிட்டுப் போனது. எதுவும் மதிக்கப்படவில்லை. எதுவும் பொருட்படுத்தப்படவில்லை. எதுவும் நினைக்கப்படவில்லை.                                                                                                            “உறல்லோ...” என்று எது துள்ளலோடு கை கொடுத்ததோ அதுவே கையைப் பட்டென்று உதறிக் கொண்டது. தோளில் விழுந்த கைகள் தானே விலகிக்கொண்டன. பார்த்து, சிரித்து, பழகி, கை கொடுத்து மகிழ்ந்த நண்பர்கள் இன்று பார்க்காதது போல் விலகிப் போகிறார்கள். உனக்கும் எனக்கும் சம்பந்தமில்லை என்பதுபோல் அவர்களின் பார்வை கவனிக்காததுபோல் கடந்து செல்கிறது. யார் யாருக்கெல்லாம் நான் வழிகாட்டியாய் இருந்தேனோ, எவர் எவரெல்லாம் என் ஆலோசனைகளை அவ்வப்போது பெற்றார்களோ, அவர்களெல்லாம் என்னைப் பின்னுக்குத் தள்ளிவிட்டு தன் பணியில் கவனமாகி விட்டார்கள்.மென் பொருள் இளைஞர்கள் மென்மையற்றுப் போனார்கள். மேன்மையற்றும் பிறழ்ந்தார்கள்.  பணம் பந்தியிலே, குணம் குப்பையிலே, இதைபார்த்து அறிந்து நடக்காதவன் மனிதனில்லே...என்று ஒரு பாடலை என் தந்தை அடிக்கடி வீட்டில் பாடிக் கொண்டிருப்பார். அப்பொழுதெல்லாம் அதை அழுகுணிப் பாட்டு என்று நினைத்தவன் நான். அதற்கான முழு அர்த்தம் சமீபத்தில்தான் எனக்குத் தெரிய ஆரம்பித்திருக்கிறது என்று சொல்ல வேண்டும்.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              “இன்னிக்கு ஆபீஸ் போறேன்...திரும்பி வரும்போது என்னமா வருவேன்னு சொல்ல முடியாது...” - இப்படித்தான் சொல்லிவிட்டு என் மனைவியிடம் விடை பெற்றுக் கொண்டேன் நான்.                                                                                                                                                                                                                                                      எந்த அதிர்ச்சியை என் மனையாளுக்குக் கொடுத்துவிட்டு நான் வீட்டை விட்டுக் கிளம்பினேனோ, அதே அதிர்ச்சி என் அலுவலகத்தின் வாசலிலேயே எனக்காகக் காத்திருந்தது. அந்தச் செய்தியே அதிர்ச்சிதான். அப்படி நிகழலாம் என்ற எதிர்பார்ப்பில்தான் நானே என்னை இயக்கிக் கொண்டிருக்கிறேன். ஆனால் அது எனக்கு அறிவிக்கப்பட்ட விதம், அதன் மேன்மை, அப்பப்பா...! என்னைச் சுக்கு நூறாக நொறுக்கிப் போட்டுவிட்டதய்யா!!                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               தினமும் உள்ளே நுழைகையில் கால்களை அட்டென்ஷனில் வைத்து சல்யூட் செய்யும் அந்த செக்யூரிட்டி சொன்னார்:                                                                                                                                                                                                                                                                              “சார், நீங்க கொஞ்சம் காரிடார்ல வெயிட் பண்ணுவீங்களாம்...”                                                                                                                                                                                                               “எதுக்கு...?”                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              “தெரியாது சார்...இப்டி இருங்க...”                                                                                                                                                                                                                                                                                         அதற்கு மேல் எந்த உரிமையோடு நான் உள்ளே அடியெடுத்து வைப்பேன்?                                                                                                                                                                                                                                             

நான் ஓடியாடித் திரிந்த அந்த நிறுவனம், அந்தக் கணத்திலேயே எனக்கு இல்லாமல் போனதுதான் பெரிய சோகம். என்னைக் கடந்து செல்லும் என் நண்பர்கள் ஒரு உறலோ கூடச் சொல்லாமல், அதற்கான அவசியமில்லை என்பதுபோல், பார்வையில் படாதவனாகச்  சென்று கொண்டிருந்தார்கள். எந்த நிறுவனத்தின் வளர்ச்சிக்காக இரவு பகல் பாராமல் நான் உழைத்தேனோ, மற்ற எவராலும் நிகர் செய்ய முடியாத உழைப்பைக் கொட்டினேனோ, அந்த நிறுவனம் ஒரு நிமிடத்தில் என்னைத் தூக்கிக் கடாசி  விட்டது மூலையில். மிகக்  கேவலமான முறையில் வாசலிலேயே நிறுத்தி விட்டது                                                                                                                                                                                                                                                       எந்தவொரு முன்னறிவிப்புமில்லாமல். எந்தவொரு சைகையுமில்லாமல். எந்தவொரு பண்பாடுமில்லாமல். ஒரு தொழிலாளிக்கான எந்தவொரு மரியாதையுமில்லாமல்.                                                                                                                                                                                                                                               என் உழைப்பு நினைக்கப்படவில்லை, மதிக்கப்படவில்லை. என் செயல்களுக்கான அங்கீகாரம், என் திறமைகளுக்கான ஒப்புதல், என் தன் முனைப்பிற்கான பீடம் எல்லாமும் அடித்து நொறுக்கப்பட்டன. எல்லாமும் தராசில் நிறுத்து மூலையில் போடப்பட்ட பழைய பேப்பர்க் கட்டுகளாயின.         எனக்கு நியாயமாய்க் கிடைக்க வேண்டிய கூலி கூட ஏமாற்றப்பட்டது.                                                                                                                                                                                          “அக்ரீமென்ட்ல சைன் பண்ணியிருக்கீங்களே, கவனிச்சதில்லையா...? ஒன் தேர்ட் இஸ் அலவ்ட்...தட்ஸ் ஆல்...”                                                                                                                                                                                                                                                                                      எப்பொழுது என்னை அவர்கள் வேண்டாம் என்றார்களோ, எப்பொழுது என்னை உதற முற்பட்டார்களோ, பிறகு எனக்கென்ன வந்தது? எல்லாமும் அறிவேன் நான்...அனைத்தும் உணர்ந்துதான் இந்த நிறுவனத்திற்குள் அடியெடுத்து வைத்தேன் என்பதுபோல் எனது உரிமைக்காகக் போராடினேன். எனது பக்க நியாயங்களை முன் எடுத்து வைத்தேன். அதில் அவர்கள் தோற்றதில் எனக்கு மட்டற்ற மகிழ்ச்சி. எனக்கு நியாயமாய்க் கிடைக்க வேண்டிய நிலுவைத் தொகையை வாங்கிக் கொண்டுதான் நான் என்னை விடுவித்துக் கொண்டேன்.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  அங்கே எனது போராட்டம் ஒரு மாபெரும் சக்தியாக மிளிர்ந்தது. எனது உரிமைகள் பறிக்கப்பட்டபோது எனக்குள் கிளர்ந்தெழுந்த கோபம், அந்தத் தார்மீக நெறி அவர்களைச் சுட்டிருக்க வேண்டும். அவர்களால் எதுவும் பேச முடியாமல் போயிற்று. எதுவும் செய்ய இயலாமல் நிலையற்றுப் போனார்கள் அவர்கள்.                                                                                                                                                                          இந்த நேரத்தில்தான், இந்த இடத்தில்தான், நான் அதை நினைத்துக் கொண்டேன். இந்த நியாயமான உரிமைகளுக்கென்று ஒரு அமைப்பு இருந்திருக்குமேயானால் எனக்கு, என்னைப் போன்ற பல்லாயிரம் பேருக்கு இன்று இந்த நிலை ஏற்பட்டிருக்குமா? என்று சிந்திக்க முற்படுகிறேன் நான். அதை ஏன் ஏற்படுத்த முடியாது? ஏன் ஏற்படுத்தக் கூடாது? என்ற  கேள்விகள் என் மனதில் தோன்றிக் கொண்டேயிருக்கின்றன.                                                                                                                                                                                                                                            தனி மனிதனாகப் போராடி, எனக்கான ஏமாற்றுதல்களிலிருந்து என்னைக் காப்பாற்றிக் கொண்ட நான், ஒரு அமைப்பாக இருந்து செயல்பட்டிருப்பேனேயானால்                                                                                                                                                                                                                                                                             

எத்தனை பேருக்கு என்னால் இயன்றதைச் செய்திருக்க முடியும்? எத்தனை பேர் மனதில் சந்தோஷத்தை ஏற்படுத்தியிருக்க முடியும்? எத்தனை பேருடைய நஷ்டத்தைத் தவிர்த்திருக்க முடியும்?                                                                                                                                                                                                                                                                         எனது சிந்தனைகள் நியாயமானவைதான் என்று நீங்கள் ஏற்றுக் கொள்வீர்கள் என்றே நினைக்கிறேன். இவற்றை ஏனோ உங்களுக்குச் சொல்ல வேண்டும் என்று தோன்றியது எனக்கு. இந்தச் சிந்தனைகள் உங்களுக்குத் தோன்றியிருக்காது என்று அல்ல. ஒத்த சிந்தனைகளோடு உள்ளவர்களோடுதான் கலந்து கை கோர்க்க முடியும் என்ற நேச உணர்வோடு, மனித நேயச் சிந்தனையோடு தோன்றிய கருத்து இது.                                                                                                                                                                                                                                                                எனது இந்தக் குமுறல்களைத் தயவுசெய்து உங்கள் இதழில் வெளியிட வேண்டும் என்று மன்றாடிக் கேட்டுக் கொள்கிறேன். அப்போதுதான் என் ஆன்மா சாந்தியடையும். இது சத்தியம்.                                                                                                                                                                                                                                                                                          கடைசியாக ஒன்று. இன்றைய இறக்க நிலையை நான் அடைந்த இந்த வேளையில்தான் எனக்கே இந்தச் சிந்தனை வந்திருக்கிறது என்பதை வெட்கமின்றி இங்கே உங்கள் முன் ஒப்புக் கொள்கிறேன். அதற்காக மனமார வருந்தவும் செய்கிறேன். தொட்ட பின் பாம்பு என்றும், சுட்டபின் நெருப்பு என்றும், பட்டபின் அறிவதே என் பழக்கமென்றானபின்பு... என்ற கவியரசரின் பாடல் வரிகள்தான் எனக்கு நினைவுக்கு வருகின்றன. நன்றி!                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      அன்புடன்,                                                                                                                                                           வேணு கார்த்திக்.                                                                                                                                        முகவரி அற்றவன்.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 \