“சுதந்தர பூமி” - நாவல் - By இந்திரா பார்த்தசாரதி -

 

“சுதந்தர பூமி” - நாவல் - By இந்திரா பார்த்தசாரதி - (வெளியீடு:- கிழக்கு பதிப்பகம், சென்னை

     1960 க்குப் பிறகு வாசகர்களுக்கு அறிமுகமான சில முன்னணிப் படைப்பாளிகளில் இந்திரா பார்த்தசாரதி முக்கியமானவர்.   இவரது “Heஉறலிகாப்டர்கள் கீழே இறங்கிவிட்டன“ நாவலைப் படித்துவிட்டு ஜெட் விமானங்கள் கீழே இறங்கி விட்டன என்று தலைப்புக் கொடுத்திருக்கலாம் என்று தி.ஜா அவர்கள் பாராட்டினார். அத்தனை வேகம் இவரது எழுத்தில். அந்த நாவலை அப்படிப் புகழ்ந்து பாராட்டினார் தி.ஜானகிராமன். எத்தனை முறை படித்தாலும் அலுக்காத, புதிய உற்சாகத்தைக் கொடுக்கும் நாவல் அது.

     அதற்கு இணையாக அவரது அரசியல் நாவல்கள் பலவும் புகழ் பெற்றவை. பணி நிமித்தம் டெல்லியில் சில காலம் இருந்தவர் என்பதாலும், பல முக்கியப் பிரமுகர்கள், அரசியல்வாதிகள் அறிமுகத்திலும் பழக்கத்திலும், இந்த நாவல் அவரிடம் உருப்பெற்றிருக்கின்றன எனக் கொள்ளலாம். எதானாலும் சுவைப குன்றாமல் சொல்ல முடியும் என்பதே இவரது திறமை.

     இந்த நாவலைப் பொறுத்தவரை நான்கைந்து கேரக்டர்கள்தான். டெல்லிக்கு வேலை தேடிச் செல்லும் ப்ரொபசர் முகுந்தன். அவன் சந்திக்கும் அரசியல்வாதி மிஸ்ரா. எதற்கும் துணிந்த பெண்மணியான டாக்டர் சரளா...இவர்கள்தான் முக்கியப் பங்கு வகிக்கிறார்கள். டாக்டர் சராளாவின் பேச்சு, நடவடிக்கைகளைக் கண்ணுறும்போது நமக்கு கொஞ்ச காலத்திற்கு முன் அதிகமாக அடிபட்டாரே நீரா ராடியா என்றொரு பெண்மணி...அவரை நினைக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. பிரதமராக வரும் பாத்திரம் ஒரு பெண்மணியாக வரிக்கப்படுவதால் இந்திராகாந்தி காலத்துக்கு கதை என்றும் கொள்ளலாம்.

     கதாநாயகன் டெல்லிக்கு வேலை தேடிப் போய் மி-ஸ்ராவிடம் சமையல்காரனாகி, அவருக்குக் காபி கலந்து கொடுப்பதிலிருந்து படிப்படியாக அரசியல் சதுரங்க விளையாட்டில் அவன் எப்படி பங்கு பெறுகிறான் அல்லது பங்கு பெற வைக்கப்படுகிறான் என்று வளர்ந்து, கடைசியில் மத்திய மந்திரி சபையில் இடம் பெறுவது வரை கதை  விறுவிறுப்பாகச் சொல்லப்படுகிறது. இதில் வரும் உரையாடல்கள் கதை தொடராக வெளிவந்த காலத்தில் பெருத்த சர்ச்சையை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது என்று அறிகிறோம்.

     ஒரு குறுகிய எல்லையை வகுத்துக் கொண்டு ஓர் இனத்தையே முட்டாளாக்கி அரசியல் லாபத்தை அனுபவித்து வரும் ஒரு ஃப்யூடல் கட்சியை எத்தனை நாள்தான் சகித்துக் கொண்டிருக்க முடியும்? என்று இதில் வரும் பிரதமர் கவலைப்படுகிறார். நீங்கள் சொல்வது புரிகிறது...தமிழ்நாட்டு அரசியல் சூழ்நிலையில் எதிர்நீச்சல்  போட்டு வெற்றி காண்பது என்பது ஒரு பகீரதப் பிரயத்தனம்தான் என்கிறான் முகுந்தன்.

     பகீரதப் பிரயத்தனமல்ல. தமிழ்நாட்டு பிரக்ஞைபற்றிய வரலாற்று ரீதியான சமூகவியல் பிரக்ஞை வேண்டும். தாழ்வு மனப்பான்மையினால் கஷ்டப்படுகிறார்கள் தமிழர்கள்..இவர்களைத் திருப்திப்படுத்த சின்னச் சின்ன விஷயங்களே போதும்...இந்தளவுக்குப் புரிந்து கொண்டு மாற்றுக் கோஷங்கள் கொடுத்தால் நிச்சயமாக வெற்றி அடையலாம் என்று யோசனை சொல்லப்படுகிறது.

     முகுந்தன் மிஸ்ராவால் எவ்வாறு படிப்படியாக மாற்றப்படுகிறான் என்பது முக்கியமாகக் கவனிக்கப்பட வேண்டியது.

     உனக்குக் கீழே இருக்கின்றவர்களை விரட்ட வேண்டும். கண்ணியம், கூச்சம், ஆகியவற்றை ஒதுக்கி வைப்பதுதான் முன்னேறி வரும் ஒரு அரசியல்வாதிக்குத் தேவை. அப்பொழுதுதான் ஒரு இயந்திர ரீதியான, ப்ரொஃபஷனல் அரசியல்வாதியாக நீ இருக்க முடியும்...நாட்டுக்குப் பணி செய்ய வேண்டும் என்ற லட்சியப்பூர்வமான காந்தியுகத் தாரக மந்திரங்களை மறந்து “அரசியல் ஒரு உத்தியோகம்” என்ற உண்மையைச் சந்திக்க உன்னைத் தயார் செய்து கொள்...-என்று உபதேசிக்கிறார் மிஸ்ரா.

     யோசிக்கிறான் முகுந்தன். அமெரிக்காவில் அரசியலை ஒரு உத்தியோகம் என்கிற ரீதியில்தான் அதில் ஈடுபட்டிருக்கிறார்கள்.லட்சியப் போர்வைகள் இல்லை...இதனால் மக்களுக்கும் அவர்களிடம் என்ன எதிர்பார்க்க வேண்டுமென்று தெரியும்.இதனால் இரு சார்பிலும் ஏமாற்றம் கிடையாது. பார்க்கப்போனால் தமிழ்நாட்டிலும் அத்தகைய அரசியல் சூழ்நிலை உருவாகித்தான் கிடக்கிறது. இந்த நாட்டில் ஏழை ஜனங்களுக்கு நன்மை செய்கிறோமோ இல்லையோ, பணக்காரனை அடிப்பது போல் ஒரு பாவனை செய்தால் போதும், அவர்களைத் திருப்திப்படுத்தி விடலாம்.

     இந்த உரையாடல்கள் நம்மை திருப்திப்படுத்தும்தான். அதே சமயம் இதை வெறும் அரசியல் நாவல் என்று நாம் வகைப்படுத்திவிட முடியாது. இந்த நாவலில் பேசப்படும் கவலை நிறைந்த விஷயங்கள், நம் நாடு சுதந்தரம் அடைந்த நாள் முதலாய் இன்றுவரை தொடர்ந்து கொண்டிருப்பவைதான். தமிழ்நாட்டு அரசியல்வாதிகளை அங்கங்கே கேலி செய்து கொண்டே நகர்கிறார் இ.பா. “அயல்நாடு சென்று வெற்றி வாகை சூடி வரும் தமிழரே...வருக...வருக...” என்று வெறுமே மலேஷியா சென்று வரும் ஒரு அமைச்சரைப் புகழ்ந்து கோஷமிட்டு ஆர்ப்பரிக்க....எதற்கு? அந்த நாட்டோடு தமிழ்நாட்டுக்கு ஏதும் சண்டையா? என்று ஏதும் புரியாமல் அப்பாவியாகக் கேட்கிறார் மிஸ்ரா.....இங்கே இப்படித்தான் அரசியல் கேலிக்கூத்தாய் சிரித்துக் கிடக்கிறது என்று பின்னால் புரிந்து கொள்கிறார்.

     இந்திரா பாரத்தசாரதி அவர்கள் அவர் மனதில் பட்டதைச் சொல்லத் தயங்கியதேயில்லை என்பதை அவரது வெவ்வேறு நாவல்களில் வரும் கதாபாத்திரங்கள் மூலமும், அவற்றிற்கிடையேயான உரையாடல்கள் மூலமும் நம்மால் நன்கு புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. இந்தக் கருத்துக்களை அவரது கட்டுரைகளிலும்  அவர் எழுதியிருக்கிறார்.

     தனது அரசியல் அபிலாஷைகளுக்கு இந்தத் தமிழ் இளைஞன் நன்கு பயன்படுவான் என்று ஆ ரம்பத்திலேயே புரிந்து கொள்ளும் மிஸ்ராவும், அவரை அணுகியே தன் அனுபவங்களைப் பெருக்கிக் கொண்டு தெளிவடையும் முகுந்தனும், இவர்களின் விளையாட்டை உடனிருந்தே கண்காணித்து, கூடப் பயணித்து பயனடையத் துடிக்கும் டாக்டர் சரளாவின் பங்களிப்பும்....நாவலுக்கு மிகுந்த சுவையூட்டுகின்றன.

     கொள்கைகளையும் கோட்பாடுகளையும் கட்சிக் கொடிகளோடு சேர்த்துக் காற்றில் பறக்கவிட்டு அரசியல் நடத்திக் கொண்டு இருப்போரே இந்நாவலின் இலக்கு என்ற முக்கியமான இப்புத்தகத்தின் பின் அட்டைக் குறிப்பு கவனிக்கத் தக்கது. அந்தப் பின்னணியில் அழுத்தமும், சிந்தனையாழமும் கொண்ட  அற்புதமான நாவல் இது என்று சொல்லலாம்.                                         ---------------------------

    

இந்திரா பார்த்தசாரதியின் “வெந்து தணிந்த காடுகள்”–நாவல்

 

 

இந்திரா பார்த்தசாரதியின் “வெந்து தணிந்த காடுகள்”–நாவல்

            பார வண்டியில் மணலை மூட்டை மூட்டையாகக் கட்டி, ஏற்றி, இறக்கி,மூட்டையை அவிழ்த்து மணலை கீழே கொட்டி மறுபடியும் மூட்டையாகக் கட்டி ஏற்றி, இறக்கி, கொட்டி…….மறுபடியும் கட்டி ஏற்றி…ஏற்றி…..ஏற்றி…..

      எல்லோரும் இந்த வேலையைத்தான் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒரு முகத்துக்கும் இன்னொரு முகத்துக்கும் வித்தியாசமில்லாமல், கண்ணுக்குத் தெரியாத சாட்டைக்கு பயந்து கொண்டு…..வேலை செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.

      அவ்வளவுதான் இந்த வாழ்க்கை.

எல்லோரும் சராசரிதான். எந்தெந்த உயரத்திற்கோ போய்விட்டு ஏதோவோர் சந்தர்ப்பத்தில் தவிர்க்க முடியாமல் கீழே வருகிறவர்கள்தான். ஒரு சாதாரணனின், சராசரியின் மனநிலையை எட்டுகிறவர்கள்தான்.

      இந்த நாவலின் கதாபாத்திரங்கள் அத்தனை பேரும் அப்படிப்பட்டவர்களாய்த்தான் இருக்கிறார்கள். அனைவருமே பொறியில் அகப்பட்டுக்கொண்ட எலிகள். படைத்தவனுடைய குரூர உறாஸ்ய உணர்ச்சி.

      எப்பொழுது நாம் குடும்பம், சமூகம் என்ற கருத்துக்களை ஏற்றுக் கொள்கிறோமோ அப்பொழுதே நம் சுதந்திர உணர்வுக்கும் வரையறை ஏற்பட்டுவிடுகிறது. சிந்தனை செல்லும் வழியெல்லாம் வாழ முயல்வது, நம் உடம்பின் ரத்தம் உஷ்ணமாயிருக்கும் வரையில்தான். ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் நம் வாழ்க்கையின் நோக்கங்களை மறு பரிசீலனை செய்ய வேண்டியிருக்கிறது என்பதுதான் காலம் நமக்குச் செய்யும் கொடுமை. குடும்ப வாழ்க்கையின் அடிப்படை நியதிகளை ஏற்றுக்கொண்டு, சமூக வேலிக்குள் வாழ்கின்றவர்களுடைய கற்பனையற்ற சராசரித்தனம்-ஒரு கால கட்டத்தில் ஒரு மன நிலையில் நமக்கு எரிச்சலைத் தருவதில் ஆச்சரியமில்லை. ஆனால் இதுதான் சௌகரியமான வாழ்க்கை என்று புரிந்து கொள்வதுதான் விவேகம்.

      வாழ்க்கையின் சில அடிப்படையான நியதிகள், எந்தக் காலத்துக்கும் பொருந்திய உண்மைகள் தொன்று தொட்டு இருந்து வருகின்றன என்பதால் அவற்றைப் பின்பற்றுவது பத்தாம்பசலித்தனம் என்று ஆகிவிடாது.

      மேற்கண்ட வரிகள் ஒரு கல்லூரி முதல்வரால் சொல்லப்படுவது. தாய் தந்தையரால் கவனிக்கப்படாது விடப்பட்ட ஒரு புத்திசாலிப் பையன், எவ்வாறு கெட்டுப் போய் நிற்கிறான், எதனால் இது நிகழ்ந்தது என்பதைச் சுட்டிக் காட்டும் இடம். இந்த நாவலின் கதாபாத்திரங்கள் இந்நிலையில்தான் உலவுகிறார்கள். ஒவ்வொருவரும் தங்களை அறிவுஜீவிகளாய் நினைத்துக் கொண்டு, தனி மனித சுதந்திரம் என்று வரித்துக்கொண்டு இஷ்டப்படி இருக்க விரும்பி, கட்டுப்பாடுகளைக் கடந்து செல்கிறார்கள். கணவன்-மனைவிக்கிடையே நிகழும் சின்னச் சின்ன விஷயங்களையெல்லாம் பரஸ்பரம் பொருட்படுத்தாது விலக்கிச் செல்வதற்குப் பதிலாக, பொருட்டாக எடுத்துக் கொண்டு விவாதித்து, விபரீதமாக்கிக்கொண்டு பிரிந்து போகிறார்கள். இன்னொரு குடும்ப உறுப்பினர்களை நினைத்து தங்களைவிட அவர்கள் மேம்பட்டவர்கள் என்று ஒத்துப் பார்த்து பலவீனமாய் எண்ணிக் கொள்கிறார்கள்.

சுதந்திர உணர்வினை நிலை நாட்டிக் கொள்கிறேன் என்று கிளம்பி, சுயநலவாதிகளாய் உலா வருகிறார்கள். ஏதோவோர் வகையில் அவரவர் சுயநலமே விஞ்சி நிற்கிறது. அதை அறிந்திருந்தும் தவிர்க்க முடியாதவோர் கௌரவம் அவர்களுக்கு வேலி போட, அதை விலக்கிக் கொண்டு வெளியே வந்து சாதாரணனாய் உலா வருவதற்கு அவர்களின் அறிவு மறுக்கிறது.

      மனித சுபாவத்தை இது இது இப்படித்தான் என்று சட்டம் போட்டு வரையறுத்து ப்ரேம் பண்ணி மாட்டி விட முடியுமா? இக்கதையின் கதா பாத்திரங்கள் ஒருவருக்கொருவர் மற்றவரைப்பற்றி அப்படி நினைக்க முற்பட்டு, அவரவரே வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் மாறிப் போய் விடுகிறார்கள். அன்றையசூழ்நிலையில் அது, இன்றைய சூழ்நிலைக்கு இப்படித்தான் இருந்தாக வேண்டும் என்று சமாதானம் செய்து கொள்ள முயற்சிக்கிறார்கள்.

      எனக்கென்று தனி முகம் இருக்கிறதென்று காட்ட வேண்டுமென்கிற வெறி, இல்லத்தரசி என்கிற கட்டுப்பாடு மிக்க பட்டத்தைத் துறக்கச் செய்து, கணவனிடமிருந்து விலகிச் செல்லும் அளவுக்கு துணிகிறது.

      தனக்கென்று ஒரு அடையாளம் உண்டு என்று நினைக்கும் விம்மி, அதை ஏன் தன் கணவன் அருணால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை என்று நினைத்து நினைத்துப் புழுங்குகிறாள். திருமணமாகி பல்லாண்டுகள் ஆன நிலையிலும் அவளின் தனித் திறமையை அறியாதவனாய் அவன் இருக்கிறான். அழகுப் பதுமையான மனைவி என்ற ஒன்றே அவனைத் திருப்திப் படுத்திவிடுகிறது. தன் தொழில் முன்னேற்றத்தின் மிகப்பெரிய அந்தஸ்தாக அதனைக் கருதுகிறான்.  தாமோதரன் என்கிற ஓவியனிடம் அவளுக்கோ நாட்டம் செல்கிறது. அவலட்சணமான உருவ அமைப்பைக் கொண்ட அவனிடம் படிந்திருக்கும் கலை அதையும் மீறி  அவனிடம் நெருங்க வைக்கிறது. தன்னிடம் படிந்திருக்கும் கலைத் திறமையே அவனோடு சேர்ந்தபின்னால்தான் உணர முடிந்தது என்று நினைத்து, அவனிடம் ஐக்கியமாகிறாள்.

      விம்மியின் அழகில் மயங்கி, தனக்குஅழகான மனைவி என்கிற பெருமிதத்தில் மிதக்கும் அருண் அவள் தன்னிடமிருந்து விலகும்போது வியப்படைந்து போகிறான். அழகுப் பதுமையாய் சகலவிதமான வசதி வாய்ப்புக்களோடு அவளைப் பாராட்டி, சீராட்டி வைத்திருந்ததற்கு இதுவா பலன்? என்று பிரமிக்கிறான். அவர்களுக்குள் பிரிவு  நேரிடுகிறது.

      அவள் தன்னை அவனுடன் பூரணமாக ஐக்கியப்படுத்திக்கொண்டு விட்டாள் என்று பெருமையாகக் கருதிக்கொண்டிருக்க, சுருதி பிசகாத வாழ்க்கையில் அபஸ்வரம்  ஒலிக்கிறது என்று கருதி சீற்றம் கொள்கிறான்.

      ரமேஷூக்கும் ராதிகாவுக்குமே இதே மாதிரி இன்னொரு பிரச்னை. ராதிகாவின் விரிந்த நடவடிக்கைகளைப் பொறுக்க முடியாமல், சகிக்க முடியாமல் விலகியே நின்று விடுகிறான் ரமேஷ். பெண் சுதந்திரம் என்கிற பெயரில் சிகரெட் புகைப்பது முதல் மது அருந்துவது வரை பல்வேறு புதிரான அவளது நடவடிக்கைகள் அவனை பயமுறுத்துகிறது. ஆரம்பத்திலேயே இதை உணர்ந்து விட்ட அவன்,  அப்பொழுதே அவளிடமிருந்து விலகி நிற்கிறான். விலகுவதற்குமுன் அவனுக்குள் இருக்கும் சந்தேகத்தை அவனால் வெளிப்படுத்தாமல் இருக்க முடியவில்லை. அதை மகனிடமே சொன்னதுதான் பெருந்தவறாய்ப் போகிறது. மகன் ராகுலிடம், அவன் தன் பிள்ளைதானா என்பதில் தனக்கு சந்தேகம் இருப்பதாய்க் கூறிவிடுவதுதான் அவர்களுக்குள்ளான பிரிவினைக்கு தவிர்க்க முடியாத காரணமாய் அமைகிறது. ரமேஷ் தன் வேலையை ராஜினாமா செய்துவி-ட்டு துபாய் போய் விடுகிறான். ஏறக்குறைய ராதிகாவிடமிருந்து பிரிந்து விட்ட நிலையே ஏற்பட்டு விடுகிறது.

      மனிதன் சுதந்திரமாகத்தான் பிறக்கிறான். ஆனால் நாளடைவில் தளைகள் அவனைப் பிணைத்து விடுகிறது. இந்த நாவல் ஆணாதிக்கத்தைப் பற்றியோ, பெண் விடுதலையைப் பற்றியதோ அன்று. இந்திரா பார்த்தசாரதி அவர்கள் சொல்வதுபோல் கதாபாத்திரங்கள் அனைத்தும் பொறியில் அகப்பட்ட எலிகள். நல்லவர்களும் இல்லை. கெட்டவர்களும் இல்லை. அவர்கள் அப்படித்தான் இருந்தாக வேண்டுமென்று வாழ்க்கை விதிகள், சமூக நடைமுறைகள் அவர்களை அலைக்கழித்து இழுத்து நிறுத்தி விடுகிறது. அதுதான் இந்நாவல் ஓட்டத்தின் இன்றியமையாத் தன்மை.

      ஓவியக் கலைஞன் தாமோதரனின் கருத்துக்கள் கவனத்தில் கொள்ளப்பட வேண்டியவையாய்…இது ஒரு ஆண் ஆதிக்கமுடைய சமூகம். பொருளாதாரப் பாதுகாப்பு அளிக்கிறான் என்ற ஒரே காரணத்துக்காகக் கணவனின் நடவடிக்கைகளைப் பற்றிக் கேட்க மனைவிக்கு உரிமை இல்லை. இல்லற தர்மத்தில் விதிக்கப்படும் எல்லா லட்சியப் பண்புகளும் மனைவிக்குத்தான். “தெய்வம்“ என்ற சீல் குத்தி அவளைக் கர்ப்பக்கிருஉறத்தில் அடைத்து விட்டால் கணவன், மனிதன் என்ற முறையில் எப்படி வேண்டுமானாலும் இருக்க அனுமதி அளித்து விடுகிறது இந்தச் சமூகம்.

      ஒருவனால் சிந்திக்க முடியும் என்பதுதான் அவனுடைய சுதந்திரம். சிந்தனைக்கும் செயலுக்கும் இடைவெளி இல்லாதவாறு ஒருவனால் நடைமுறை வாழ்க்கையை நடத்த முடிந்தால் அதுதான் அவனுடைய மோட்சம். சுதந்திரவாழ்வின் எல்லை…..

      அத்தகைய வாழ்வை இங்கு யாராலும் நடத்திவிட முடிகிறதா? தனி மனிதனாய் வாழும் பெரும் கலைஞன் தாமோதரனாலும் கூட அப்படி இருக்க முடியவில்லை. அவனுமே தனக்குள் ஏங்கித் தவிக்கும் ஒரு கதாபாத்திரமாய்த்தான் கடைசியில் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்கிறான். எல்லோருமே சராசரிகள்தான் இந்த உலகத்தில். சந்தர்ப்பம் கிடைக்காதவரை  வெவ்வேறு உருக்களில் வெளிப்படுகிறார்கள். வாய்ப்புக் கிட்டும்போது  அதைப் பயன்படுத்திக் கொண்டாக வேண்டும் என்ற உந்துதலுக்கே ஆளாகிறார்கள். அப்போது நிதானிப்பது எவருமில்லை. கணவனிடமிருந்து பிரிந்து இந்தக் கலைஞனை நாடும் விம்மி கடைசியில் அவனும் சாதாரணனாய் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்வதைக் கண்டு மனம் வெறுத்துப் போகிறாள். அவனிடமிருந்து பிரிந்து விடுவோம் என்று நினைக்கிற  வேளையில் அவனின் மரணம் நிகழ்ந்து விடுகிறது. பிரிந்து விட்ட கணவனைத்தான்  அழைக்க வேண்டியிருக்கிறது. அவள் சுதந்திரத்தின்படி அவளை உலவவிட்ட அவன் அவள் மீது மாறாது தொற்றிக் கொண்டிருக்கும் தன் அன்பை  ஒதுக்க இயலாது அவளது அழைப்பை ஏற்று வந்து அவளைக் காப்பாற்றுகிறான்.

      தனக்கென்று ஒரு அடையாளம் உண்டு என்பதைத் தன் கணவனால் ஏன் உணர முடியவில்லை, ஏற்றுக் கொள்ள முடியவி்லை்லை என்று அருண் மனைவி விம்மி நினைத்து, அவனிடமிருந்து பிரிந்து கடைசியில் குழப்பங்கள் தெளிந்து அவனிடமே வந்து சேருகிறாள்.

      திருமணத்திற்குப் பிறகு அவரவர் சுதந்திரத்தை மதிக்க வேண்டுமென்று ஒப்புக்கொண்ட பிறகு, ரமேஷ் தன்னை விட்டு ஏன் பிரிகிறான் என்று ராதிகாவுக்குப் புரியவில்லை. ரமேஷால் தன் மனைவியின் நடத்தையைச் சந்தேகிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. அவர்களின் வாழ்வு அப்படியே தொடர்கிறது.

      ஓவியத்திறன் அவனுக்கு அசாத்திய ஆணவத்தையும் தன்னம்பிக்கையையும் அளித்திருந்தாலும், தன் உருவத்தைப் பொருத்தவரையில் ஒருவிதமான தாழ்வு மனப்பான்மை கொள்ளாமல் தாமோதரனால் இருக்க முடியவில்லை. அதையும் மீறி அவன் மீது அன்பு செலுத்தும் விம்மியின் அன்பில் சற்றுப் பிசகி விடுகிறான். அவன். அந்தப் பிறழ்தலுக்காக தன்னைத்தானே வருத்திக் கொள்கிறான். அது  அவன் மரணத்தில் சென்று முடிகிறது.

      இந்நாவலில் வரும் கதாபாத்திரங்கள் அனைவரும் மனப்போராட்ட நெருப்பில் வெந்து தணிந்த காடுகள். சமுதாய உணர்வோடு, நுட்பமானதும் செறிவுமிக்கதுமான நடைத்திறம் கொண்ட, அரசியல், சமுதாயம், பொருளாதாரக் கண்ணோட்டங்களை மிகத் துல்லியமாகப் பதிவு செய்யக் கூடிய இந்திரா பார்த்தசாரதி அவர்களின் இந்நூல் இலக்கிய ஆர்வமுள்ளோரும், வாசிப்புப் பழக்கமுள்ளோரும் தவறாது படிக்க வேண்டிய முக்கிய நாவலாகும்.

 

                  ---------------------------------------------------------------------------