பின்னோக்கி எழும் அதிர்வுகள் - சிறுகதைத் தொகுப்பு - உஷாதீபன்
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
22 நவம்பர் 2020
“நெருப்பு தெய்வம்-நீரே வாழ்வு”- வாசிப்பனுபவம் - உஷாதீபன்
“நெருப்பு தெய்வம்-நீரே வாழ்வு”- வாசிப்பனுபவம் - உஷாதீபன்
(வெளியீடு:- தன்னறம் - குக்கூ காட்டுப்பள்ளி, புளியனூர், சி்ங்காரப்பேட்டை, கிருஷ்ணகிரி மாவட்டம்)
கங்கை நதியைப் பாதுகாப்பதற்காக 2011 ம் ஆண்டில் தொடர் உண்ணாவிரதம் இருந்து 114 நாட்கள் கடந்த போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட துறவிகளைப் பற்றி விவரிக்கிறது இப்புத்தகம்.
சுவாமி நகமானந்தா, ஜி.டி.அகர்வால், சிவானந்த சரஸ்வதி, ஆத்ம போனந்த் இவர்கள்தான் அவர்கள். உண்ணாவிரதம், தியாகம் இந்த வார்த்தைகளுக்கெல்லாம் ஏதேனும் அர்த்தம் உண்டா? என்கிற கேள்வி எழும் அளவுக்கு இவர்களின் போராட்டங்கள் கவனிக்கப்படாமல் இருந்திருப்பது தெரிய வருகிறது.
கங்கையைக் காப்பாற்ற மத்ரி சதன் ஆசிரமம் (சாதுக்களின் அமைப்பு) 25 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகப் போராடி வந்திருக்கிறது என்று அறியப்படுகிறது. கங்கையைப் பாதுகாப்பதை மட்டுமே தங்களின் முழுக் கடமையாகக் கொண்டு செயல்பட்டிருக்கிறது இந்த அமைப்பு. குறிப்பிட்ட 100 கி.மீ. பகுதியினை பாதுகாக்கப்பட்ட பகுதியாக அறிவிக்க வேண்டும் என்பதே அவர்களது கோரிக்கை. அத்தோடு கங்கையின் பாதுகாப்புக்கு ஊறு விளைவிப்பவர்களுக்கு எதிரான சட்டபூர்வ நடவடிக்கைகளையும் எடுத்து வந்திருக்கிறார்கள். இதனால் இவர்களுக்கு நிறைய அச்சுறுத்தல்களும், கொலை முயற்சிகளும் நடந்திருக்கின்றன. அரசு இயந்திரம், கார்ப்பொரேட்கள் என்று பலதரப்பிலிருந்தும் பிரச்னைகளை எதிர்நோக்கியிருக்கிறார்கள். தொடர் உண்ணாவிரதம் என்று 60 முறைக்கும் மேலாக அடுத்தடுத்து உண்ணாவிரதப் போராட்டத்தை மேற்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆசிரமத்தின் மதிப்பு மிகு மூன்று உயிர்களை இழந்தும், சோர்வின்றி அடுத்தவர், அடுத்தவர் என்று உண்ணாவிரதம் தொடர்ந்திருக்கிறது. ஒரு சாது கடத்தப்பட்டதாகவும், இன்றுவரை அவரின் இருப்பிடம் அறியப்படாமலும் இருப்பதாக அறிய முடிகிறது.
ஆஸ்ரமத்தின் சாதுக்களின் குருவாக விளங்கிய சிவானந்த சரஸ்வதி அவர்கள் பலமுறை கொலை முயற்சிக்கு உள்ளாகியுள்ளதாகவும், பலமுறை ஆஸ்ரமம் சூறையாடப்பட்டுள்ளதாகவும் தகவல் தெரிவிக்கிறது இப்புத்தகம். பிரபலமான துறவி நிகமானந்தா மரணத்திற்குப் பிறகுதான் மத்ரி சதன் ஆஸ்ரமம் குறித்து வெளியுலகிற்குத் தெரிகிறது. உலக நன்மைக்காகவும், பூமி அமைதிக்காகவும் பேசிக் கொண்டே இருந்திருக்கிறார்கள்.
ஊழலுக்கு எதிராகச் சட்டம் கொண்டு வர வேண்டும் என்று பாபாராம்தேவ் 9 நாட்கள் உண்ணாவிரதம் இருந்து மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டபொது அங்கு கேட்பாரற்றுப் பிணமாகக் கிடந்த சுவாமி நிகமானந்தாவைக் கண்டு பத்திரிகையாளருக்குத் தெரிவித்திருக்கிறார். மரணம் இயற்கையானது அல்ல என்று உறரித்துவாரில் உள்ள மத்ரி சதன் ஆஸ்ரமம் தொடர்ந்து போராடி வருகிறது என்று தெரிகிறது. நிகமானந்தா இறப்புக்குப் பிறகு குரு சிவானந்த் 11 நாட்கள் தொடர் உண்ணாவிரதம் இருக்கிறார். அதன்பின்பே உத்தரகண்ட் அரசாங்கம் இறங்கி வருகிறது. கனிம வளங்கள் சூறையாடப்படும் சுரங்கங்களுக்குத் தடை விதிக்கிறது.
இதைத் தொடர்ந்து ஜி.டி.அகர்வால் சுற்றுச்சூழல் ஆய்வாளர், கான்பூர் ஐ.ஐ.டி. பேராசிரியர் சாதுவாக மாறி போராட்டம் தொடர்ந்திருக்கிறார். கங்கையில் கழிவுகள் தொடர்ச்சியாகக் கலப்பதை எதிர்த்தும், அது அத்தனை நீர்நிலைகளையும் சீரழித்துவிடும் என்றும் கடுமையான போராட்டத்தை மேற்கொண்டிருக்கிறார்.
கங்கை அதிலிருக்கும் படிவுகளையும் நுண்ணுயிர்களையும் தன்னைச் சுத்திகரித்துக் கொள்ளப் பயன்படுத்துகிறது. அது வெறும் தண்ணீருக்கான நதியல்ல என்பது இவர்கள் கருத்து. சூழலையும் தூய்மைப் படுத்தும் திறன் கொண்டது கங்கை நதி என்பது இவர்களின் பலமான வாதம். தொடர்ந்து 109 நாட்கள் உண்ணாவிரதம் இருந்து 87 வது வயதில் மரணித்திருக்கிறார் திரு.அகர்வால்.கலிபோர்னியா பல்கலைக் கழகம் தனது மாணவரின் மரணத்திற்காக அஞ்சலி செலுத்தியிருக்கிறது. ஆஸ்ரமத்தில் அடுத்தடுத்த சாதுக்கள் விரதத்தின் வழியே நாங்களும் உயிர்துறப்போம் என்று அரசுக்கு எச்சரிக்கை விடுத்திருக்கிறார்கள். நிகமானந்தா, ஜி.டி.அகர்வால் இவர்களின் ஆத்மா சொல்ல நினைத்த கடைசி வார்த்தைகள் என்னவாக இருக்கும் என்று முடிகிறது இந்நூல். “நெருப்பு தெய்வம், நீரே வாழ்வு.....“
ஆன்மீக அனுபவம் என்பது மக்களின் நன்மைக்கானது. இயற்கையின் வளங்களைப் பாதுகாப்பதற்கானது. பூமியின் தீங்கற்ற சூழ்நிலைக்கானது. இது இந்தியக் கலாச்சாரத்தின் அடிப்படை. அந்தக் கலாச்சாரம் வீழ்ச்சியடையாமல் காப்பாற்ற வேண்டியது ஒவ்வொரு இந்தியனின் கடமையாகும் என்கிற பலமான கருத்தை முன் வைக்கிறது இப்புத்தகம்.
--------------------------
15 நவம்பர் 2020
13. “ஒட்டாத செருப்பு” - சிறுகதை - கரிச்சான் குஞ்சு - வாசிப்பனுபவம் -
13. “ஒட்டாத செருப்பு” - சிறுகதை - கரிச்சான் குஞ்சு - வாசிப்பனுபவம் -
சின்ன வயதிலிருந்தே எனக்கு வெள்ளைச் சட்டை என்றால் விருப்பம் அதிகம். ஆனால் இன்றுவரை அதைப் போட வாய்க்கவேயில்லை. போட என்றால் போட்டு நன்றாக அனுபவிக்க. எந்த முறை ஆசைப்பட்டு வெள்ளைச் சட்டை எடுத்தாலும், அல்லது துணி வாங்கித் தைத்தாலும், போட்டுப் பத்து நாட்களுக்குள் அதில் கறை படிந்து விடும். பளிச்சென்று தெரியும். கறை என்றால் சோப்புப் போட்டுக் கசக்கினால் போய்விடும் கறை அல்ல. எதைப் போட்டு, என்ன கசக்குக் கசக்கினாலும் போகாத கறையாக நிரந்தரமாகத் தங்கிவிடுகிற கறையாகப் படும். அது எனக்கான ராசி. அதுவும் மார்புக்கு நேரே நம்மைப் பார்ப்பவர் கண்களில் பளீரென்று அதுதான் முதலில் படுவதுபோல் படிந்து விடும். ஆகையினால் வெள்ளை நிறம் என்பது விலக்கான நிறமாகி விட்டது எனக்கு.
என் சித்தப்பா மேல் எனக்குக் கொள்ளைப் பிரியம். சகோதரர்களான எங்களோடு அத்தனை பாசமாக இருப்பார் அவர். மன்னி, மன்னி என்று எங்கள் அம்மா மேலேயும், மன்னி பிள்ளைகளான எங்கள் பேரிலேயும் அவ்வளவு அன்பு அவருக்கு. பெரியகுளத்தில் ஒரு ஓட்டலில் வேலை பார்த்தார் அவர். எங்களையெல்லாம் பெரியகுளத்திற்கு வரவழைத்து ஒரு நண்பரோடு சைக்கிள் எடுத்துக் கொண்டு வைகை டேம், கும்பக்கரை, சினிமா என்று கூட்டிக் கொண்டு போய்க் காண்பித்தார்.
பெரியகுளம் ஜெயா தியேட்டரில் அன்று நாங்கள் பார்த்த படம் பாலும் பழமும். சினிமாவுக்குப் போவதற்கு முன் எனக்கு ஒரு ஜோடி செருப்பு வாங்கிக் கொடுத்தார் சித்தப்பா. வாங்கி்ன உடனே போட்டுக் கொள்ள வேண்டியதுதானே....நான் மாட்டேன் என்று விட்டேன். புதுச் செருப்பு அழுக்காயிடும் என்று தியேட்டரில் படம் பார்த்தபொழுது மடியில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டேன். அந்தச் செருப்பு என்னிடம் வந்த பிறகு ராத்திரித் தூக்கம் கூடச் சரியாயில்லை எனக்கு. யாரேனும் வராண்டாவிற்கு வந்து செருப்பைத் தூக்கிக் கொண்டு போய்விடுவார்களோ என்றெல்லாம் பயந்தேன். இத்தனைக்கும் வாசல் கதவு பூட்டித்தான் கிடந்தது. வீட்டிற்கு யார் வந்து போனாலும், அவர்கள் போன பிறகு அந்தச் செருப்பு அங்கே இருக்கிறதா என்று போய்ப் பார்ப்பேன். மற்ற பழைய செருப்புகளிலிருந்து என் செருப்பைத் தனியாய்ப் பிரித்து வைப்பேன். அதெல்லாம் பழசு...இது புதுசு....இதுதான் என் எண்ணம். அத்தோடு யார் கண்ணிலும் சட்டென்று பட்டுவிடாதபடிக்கு கதவுக்குப் பின்புறமாய்ப் போட்டு வைப்பதும் என் வழக்கமாயிருந்தது. பிறகு ஒரு கட்டத்தில் அந்தச் செருப்பு பிய்ந்து போய் படிப்படியாய் தன் வாழ்வை முடித்துக் கொண்டது.
இத்தனை முஸ்தீபு எதற்கு? கேட்கிறீர்கள்தானே? படிக்கும் கதைகளை நம் வாழ்க்கையோடு பொருத்திப் பார்த்துக் கொள்ளுதல் என்பது வாசக மனதின் அனுபவம். ஸ்வாரஸ்யம். படைப்புக்களின் தன்மையை, படைப்பாளியின் ரசனையை அப்பொழுதுதான் ஆழ்ந்து உணர முடியும். அவன் உருவாக்கிய உலகத்திற்குள் போய் வர முடியும். அதுதான் நம் உழைப்பைச் செலுத்தி ரசிக்கும் படிப்பு. நவீன இலக்கிய வாசிப்பு என்பது இந்த வகையைச் சார்ந்ததுதான்.
கரிச்சான் குஞ்சு கதையைப் படித்தபோது இந்தப் பழைய நினைவுகளெல்லாம் கிளர்தெழுந்து வி்ட்டது எனக்கு. அநேகமாக எல்லோர் வாழ்க்கையிலும் இந்த மாதிரியான அனுபவங்கள் ஏற்பட்டிருக்கக் கூடும். நம் செருப்பை இன்னொருவர் போடப் பிடிக்காது நமக்கு. அதுபோல் அடுத்தவர் செருப்பையும் போட நமக்குப் பிடிக்காது. ஒட்டுவாரொட்டி போல் அவர் காலில் இருந்த ஏதேனும் ஒரு வியாதி அந்தத் தோலில் படிந்து கிடந்து, அதை நாம் போடப்போக அது நம் காலில் ஒட்டிக் கொண்டு தொற்று வியாதி ஆகிவிட்டால்? ஒருவர் செருப்பு இன்னொருவருக்கு அளவும் சரியாக இருப்பதில்லையே? ஆனாலும் அங்கங்கே செருப்புகள் தொலைந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன. கல்யாண மண்டபங்களில், கோயிலுக்குப் போன இடங்களில் என்று. எங்கெங்கே செருப்புக்களை கழற்றி வாயிலில் போடும் நிலை வருகிறதோ அங்கெல்லாம் நம் செருப்பின் மீது நம் கவனம் சற்றுக் கூடத்தான் இருக்கும். உள்ளே சந்நிதியில் கை கூப்பி கண்மூடி நிற்கையில் வாசலில் போட்ட செருப்பு ஞாபகம் மனதில் நிறைத்திருப்பதைச் சொல்லும் பழைய புதுக் கவிதை கூட ஒன்று உண்டு.
போனாப் போகுது என்றால் அரதப் பழசாய் இருந்தால் அந்த எண்ணம் ஏற்படும். சரி என்று தொலைந்து போனால்தான் தெரியும் அந்தக் கஷ்டமும். புதுச் செருப்பு வாங்க உடனடியாகப் பணம் இருக்க வேண்டும், கடை பக்கத்தில் இருந்தாக வேண்டும், அதுவரை செருப்பில்லாத காலோடு நடந்தேற வேண்டும். பலருக்கு செருப்பில்லையென்றால் நடக்கவே வராது. ஐயோ, அம்மா...என்று ஒவ்வொரு தப்படிக்கும் வலி வலியென்று துடித்துப் போவார்கள். அதுவும் கோயில் பிராகாரத்தைக் கொதிக்கும் கல் வரிசையில் சுற்றி வரும்போது ஏற்படும் அனுபவமே தனிதான். நம்மில் ஏறக்குறைய எல்லோருக்கும் இந்த அனுபவம் உண்டுதானே...!
“ஒட்டாத செருப்பு“ - இது கரிச்சான் குஞ்சு எழுதிய கதை. தொகுதி கைக்கு வந்ததும் ஆர்வமாய் நான் முதலில் படித்தது இந்தக் கதையைத்தான். சாமாவுக்கு முதலில் வாங்கிய புதுச் செருப்பு தங்கவில்லை. தொலைந்து போகிறது. வெகுநாளைக்கு வெறுங்காலோடேயே அலைகிறான். வாங்கி பத்து நாளைக்குள் தொலைந்தால்? சொளையாய் எட்டு ரூபாய் கொடுத்து வாங்கியது. அந்தக் காசைச் சேர்ப்பதற்காக அவன் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டிருப்பான்? ஆகையினால் கொஞ்ச நாளைக்கு வெறுங்காலோடேயே இருந்தால்தான் மனசு ஆறும். அந்தச் செலவு தண்டச் செலவாகிப் போனதிலிருந்து மனசு விடுபடும்.
நடந்து நடந்து பாதம் வலியெடுத்துப் போகிறது. உட்(ற்)பாதம் வலியெடுத்தால் எத்தனை நாளைக்குத்தான் தாங்குவது. கல் அழுத்துகிறது. கால் வலி பின்னுகிறது. விலை குறைந்த செருப்பு ஒன்றை வாங்குகிறான். அதுவோ காலைக் கடித்து, புண்ணாக்கி விடுகிறது. புண் ஆறிய பிறகு போட்டுக் கொண்டு ரெண்டு மூன்று நாள்தான் நடந்திருப்பான். ஆணி பிடுங்கிக் கொள்கிறது. தையல் பிரிகிறது. உள்ளே செருகப்பட்டிருக்கும் அட்டை உதிர ஆரம்பிக்கிறது. அந்தச் செருப்பும் நிற்கவில்லை.
அநியாயமா ஏமாத்தியிருக்கான்..சாமி......என்று சொல்லி, குறைந்த விலைக்கு அதுவும் ரெண்டு ரூபாய்க்கு நான் தர்றேன் புதுச்செருப்பு என்று தருகிறான் ஒரு செருப்புத் தைக்கும் தொழிலாளி.. அதையும் போட்டுக் கொண்டு அலைகிறான் சாமா. சில்லரை சில்லரையாய் பழுது பார்க்க ஆன செலவைக் கூட்டிப் பார்த்தால் அது பன்னிரெண்டு ருபாய்க்கு மேல் வருகிறது. செருப்பு ராசியே இல்லை போலும்...!
ஆனால் ஒன்று. இந்த அனுபவத்தில் பல விஷயங்களைத் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது.. அந்தத் தோல் தொழிலாளர்கள் பேசுபவைகளைக் கேட்டபோது கிடைத்த அனுபவம் மிகப் பெரியது. மருந்து மாத்திரை வாங்கி வாங்கி எந்த வியாதிக்கு என்ன மருந்து என்று அனுபவம் ஆகிப் போவது போல....!
ஆனால் ஒன்று. இனி செருப்பு வாங்கினால் ஸோலோவாக ஒரே தோலில் ஒட்டியும், தைத்தும் இருக்கும் “கான்பூர்” இங்கிலீஷ் செருப்புதான் வாங்க வேண்டும் என்று மனதுக்குள் வைராக்கியம் பிறக்கிறது. பொருளாதார வசதி கூடிவரவேண்டுமே...!
ஐந்து கதைகள் எழுதி முடித்தவன் ஆறாவதாய் ஒரு கதையையும் எழுதுகிறான். பணம் கிடைக்கிறது. ஆனால் சாமாவின் மனைவி அந்தப் பணத்தைப் பிடுங்கிக்கொண்டு போய் பத்திரப்படுத்தி விடுகிறாள். வருஷத்துக் அஞ்சுதானே எழுதுவீங்க...அஞ்சுன்னே நினைச்சுக்குங்க....என்கிறாள். புதிய செருப்பு வாங்கும் ஆசை பட்டுப் போகிறது. மனைவியைப் போட்டு அரிக்கிறான். தாங்கமாட்டாமல் பத்து ரூபாயை எடுத்து நீட்டுகிறாள் அவள். புதுச் செருப்பு வாங்குகிறான்
செருப்பில்லாமல் இருந்தபோது நிம்மதியான பாடாய் இருந்தது. இப்போது புதுச் செருப்பு வந்ததும், அதைப் பாதுகாக்க வேண்டுமே என்கிற கவலையும் கூடவே வந்து தொலைத்து விட்டதே....! ஆனவரை வெளியே போவதைத் தவிர்க்கிறான். தொட்டதற்கெல்லாம் செருப்போடு போக, போகும் இடத்தில் கழற்றிப் போட, தொலைந்து போனால்....? எவனிடம் ஐவேஜூ இருக்கிறது திரும்பத் திரும்ப வாங்க...? செலவு செய்யலாம்...விரயம் பண்ணலாமா? தொலைந்தால் அது விரயம்தானே?
ஏற்கனவே வீட்டில் திட்டு. குழந்தைகளுக்கு ஒரு நல்ல சட்டை இல்லை. எனக்கு ஒரு புதுப்புடவை இல்லை. அரைப் பழசைக் கட்டிக்கொண்டு அலைகிறேன். இதில் எட்டுக்கும் பத்துக்கும் புதுச் செருப்பா? ரொம்ப அநியாயம்....
கண்டிப்பாய் இந்தச் செருப்பை ஜாக்கிரதையாய் வைத்துக் கொண்டே ஆக வேண்டும். பழி பாவத்துக்கு ஆளாக முடியாது. பத்தினி சாபம் பலித்தே தீரும். ஸ்ரீராமநவமி உத்சவம், சங்கீதக் கச்சேரி, கோயில், குளம் என்று எங்கும் நகர பயமாகவே இருக்கிறது. இருந்தாலும் தொல்லை...இல்லாவி்ட்டாலும் தொல்லை. வெறுங்காலோடு வெயிலில் வேகு வேகுவென்று எப்படிப் போய்விட்டுத் திரும்புவது? உபந்நியாசம், பஜனை, நாட்டியம் என்று எல்லாமும் இப்போதுதான் தடபுடலாய் இருக்கிறது.
மனதைத் திடப்படுத்திக் கொண்டு செருப்போடேயே கிளம்பி விடுகிறான் சாமா. யாரோ முக்கியமானவருடைய லெக்சர். என்ன ஒரு கூட்டம்? புதுசுபுதுசாய் ஆட்கள் தென்படுகிறார்களே? ஒரே செருப்புக் கூட்டம்.... இதற்கு நடுவில், இந்தப் பழஞ்செருப்புகளுக்கு நடுவில் நம் புதுச் செருப்பு, பளிச்சென்று தெரியுமே? செருப்புத் திருட, அதுவும் புதுச் செருப்புத் திருடவென்று எத்தனை பேர் அலைகிறான்? படிப்பது ராமாயணம், இடிப்பது? கோயிலும், குளமும், உபந்நியாசமும், லெக்சரும் மனசை சுத்தப்படுத்தாதா? அவர்களா இந்தக் காரியத்தைச் செய்வார்கள்? போய் உட்கார்ந்து விடுகிறான் சாமா.
பார்வை எத்தனை குறிப்பாய் வாயிலில் இருந்தாலும், திரும்ப வந்து பார்த்தபோது பயந்தபடியே செருப்பைக் காணவில்லை. பரபரவென்று தேடிப் பார்த்தான். ஊறீம்.....ஒவ்வொன்றாய் ஒதுக்கிப் பார்த்தான். புதுசு மாதிரி இருந்ததையெல்லாம் சந்தேகக் கண்கொண்டு பார்த்தான். இவன் செருப்பைப் போல சில இருந்தன. ஆனால் இவன் செருப்பல்ல. அது கருக்கழியாமல் இருந்ததே...! அநியாயமாய் அதற்குள்ளாகவா? வீட்டில் கேட்பாளே? என்ன பதில் சொல்வது? கொஞ்ச நாள் அனுபவித்துத் தொலைந்து போயிருந்தாலும் பரவாயில்லை. வாங்கி, போட்டு, அந்த சந்தோஷம், திருப்தி இன்னமும் தீரவில்லை...அதற்குள் தொலைந்தால்? ச்சே...! செருப்பு ராசியே இல்லை.....! என்ன ஜென்மம்? வெறுத்துப் போகிறான்.
பால்ய நண்பன் முத்துவிடம் கேட்க....கவலைப் படாதே...அடுத்தாப்ல ராதாகிருஷ்ணா நாட்டியம் இருக்கு...அதுக்கு திரும்ப எல்லாரும் வருவாங்க...இது ஒரு சின்ன ப்ரேக்...அவ்வளவுதான்...எடுத்துப் போனவன் கண்டிப்பா போட்டுட்டு வருவான். அப்போ உன் செருப்பை அடையாளம் கண்டு பிடிச்சிடலாம்....
புத்தம் புதுச் செருப்புடா...ஏழரை ரூபா....
புலம்பாதே...பீடை தொலைஞ்சிதுன்னு விடுவியா...?
நல்லாச் சொன்னடா...உன்னுதுன்னா அப்டி இருப்பியா? தெய்வ பக்தியாம்..தெய்வபக்தி...! தெய்வபக்தி உள்ளவனுக்கு திருட்டு புத்தி...!
அதுக்கில்லடா...எடுத்திட்டுப் போனவன்...உடனேயும் கால்ல மாட்டிட்டு இங்க வருவானா? அவனுக்கென்ன கிறுக்கா பிடிச்சிருக்கு...?
நான் உள்ளே வரலை...நீ போ என்று சாமா சொல்ல...கடைசியில் இருவரும் தாழ்வாரத்திலேயே உட்கார்கிறார்கள். வருபவர்களின் கால்களையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான் சாமா. உன்னிப்பாய்...ச்சே...இதென்ன பிழைப்பு...நாறப் பிழைப்பு...? இறைவன் இன்று என் பொழுதை இப்படி வைத்து விட்டானே...! என்ன பாவம் செய்தேன்?
அதோ ஒருவர் வருகிறார்....உறா.....என் செருப்பு....? என்னுடைய செருப்பேதான்.....அடப் பாவி மனுஷா....புத்தம் புதுச் செருப்பை எடுத்திட்டு, என்ன கம்பீரமா வர்றான் இந்தாளு? திண்ணையருகே கழற்றிவிட்டு உள்ளே போனவர் சற்றுப் பொழுதில் திரும்பவும் வெளியே வர....இந்தச் செருப்பு உங்களுடையதா...? சாமாவைப் பார்த்துக் கேட்க...விழித்துப் போகிறான். பிறகு நிதானிக்கிறான்.
ஆமா...என்னோடதுதான்....இல்ல...இல்ல....ஆனால்.....?
மன்னிச்சிக்கணும் சார்....இது உங்களோடதுதான். என்னுடைய செருப்பும் இதே அச்சு. ஆனா இவ்வளவு புதிசு இல்லை....தெரியாம, சரியா கவனிக்காம மாட்டிக் கொண்டு போயிட்டேன். என்னோடத தேடினேன்...காணோம்....ஒருக்கால் நீங்கள்...உங்களுடையதை எங்கே போட்டிருக்கிறீர்கள்?
அதெல்லாம் இல்லை...கெட்டுப் போனதுதான் என் செருப்பு. இது என்னோடது இல்லை. இது உங்களுடையதுதான்....என்றான் சாமா. முத்துவிடம் கூடச் சொல்லிக் கொள்ளாமல் வெறுங்காலோடு கிளம்பினான்.
செருப்பெங்கே...? மனைவியின் கேள்வி....வாசலில் தடுத்து நிறுத்துகிறது. அவளுக்கும் அதே ஞாபகம்தான்.
ஒண்ணும் கேட்காதே...! இனிமே செருப்பே வாங்கப்போறதில்லை....
புரிந்து கொண்டாளோ...!இனிமே ஒஸ்தியா வாங்காதீங்கோ....சனியன் ஒட்ட மாட்டேங்கிறதே...! - சாமாவின் மனக் கண்ணில் அந்தக் காட்சி....திரும்பத் திரும்ப.....
அந்தக் கால்...தன் புதுச் செருப்பைப் போட்டு வந்த அவரின் கால்...கால்...கால்....ஒரு மாதிரியாய் இருந்ததே...! நினைத்தபோது இப்பொழுதும் அருவருப்பாய் இருக்கிறது அவருக்கு!!!!
காணாமப் போனதுதான் என் செருப்பு...இது என்னோடது இல்ல....? - சொன்னாரே...!
கதை சொல்லியின் ரசனையோடு, காலச்சுவடு அக்டோபர் இதழ் கிடைத்தால் உடனே படித்து விடுங்கள். ஒரு நல்ல செய்தி -
கரிச்சான் குஞ்சுவின் மொத்தச் சிறுகதைகள் விரைவில் காலச்சுவடு வெளியீடாக வரவிருக்கிறது
------------------------------------------------
நிறைவு -சிறுகதை -பதாகை மின் இதழ் நவம்பர் 2020
நி றை வு -------------------------------------------
முப்பத்தஞ்சும் முப்பத்தஞ்சும் எழுபது ரூபா பஸ்காரனுக்குக் கொடுத்து சாமி கும்பிட வந்திருக்கு...கோயிலுக்குள்ளே, அதுவும் சந்நிதியிலே, இது என்ன கஞ்சத்தனம்? சற்றே குரலைத் தாழ்த்தி, மெதுவாகத்தான் கேட்டான் ரமணன். ஆனாலும் இவன் பேசியது அங்கு நிற்பவர்களின் காதில் விழுந்திருக்கும் போலும்? வரிசையில் நகர்ந்து கொண்டிருந்தவர்களின் கவனம் மூலஸ்தானத்தில் இருந்த சாமியிடமிருந்து இங்கே இடம் பெயர்ந்தது. பின்னால் நிற்பவர்கள் ம்ம்....நகருங்க...நகருங்க... என்று நெருக்கியடிக்க, வரிசையிலிருந்து விலகினான் இவன். முன்னால் நின்று கொண்டிருந்த சாரதாவும், இவனோடு சேர்ந்து நகர்ந்தாள். ஸ்பெஷல் என்ட்ரன்ஸ பத்து ரூபா...பத்து ரூபா... என்று ஆங்கிலத்தில் கூவி, சந்நிதிக்கு வெளியே ஒரு மேஜை நாற்காலி போட்டு அமர்ந்து, வரும் பக்தர்களை இழுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள் சிலர். ஒரு போர்டைத் தொங்கவிட்டுக்கொண்டு அமர வேண்டியதுதானே? ஏனிப்படிக் கூவி விற்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. . இலவச தரிசனத்திற்கும், சிறப்பு வழிபாடு இடத்திற்கும் இடைப்பட்ட தூரம் மிகக் குறைவாக இருந்தது. நாலைந்து அடி முன்னால் சென்று கும்பிட வேண்டுமானால் அதற்குப் பத்து ரூபாயா? இதுவே போதுமே என்று பலரும் நினைக்கக் கூடும் என்று தோன்றியது. அர்ச்சகர் ஒவ்வொருவராக அருகில் வந்து பக்தர்களால் கொடுக்கப்படும் சூடம், பூப்பந்து, பூமாலை, அர்ச்சனைத்தட்டு என்று சேகரித்துக் கொண்டிருந்தார். அவரிடம் பயபக்தியோடு பெயர், நட்சத்திரம், என்று கேட்பதை உடனடியாகவும், யோசித்து யோசித்தும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவற்றை அங்கேயே சேர்த்து, மந்திரங்களோடு கோர்த்து, முணுமுணுத்தவாறே நகர்ந்தார் அர்ச்சகர். சுவாமி சந்நிதியில் அர்ச்சனையை முடித்துவிட்டு, அம்பாள் சந்நிதியில் நுழைந்திருந்தோம் நாங்கள். அங்கே அம்பாளின் திருக்கோலத்தைப் பார்த்தவுடன் மனதுக்குள் கிளர்ந்த பக்தியிலும், அந்தக் காட்சி சொரூபத்தில் தன்னை இழந்த நிலையிலும் சாரதா படபடப்பாய்ச் சொன்னாள். ஓடிப்போயி ஒரு அர்ச்சனைச் சீட்டு வாங்கிட்டு வாங்க.. - வெளியே கையைக் காண்பித்தாள். வெறும் அர்ச்சனைச் சீட்டா? - புரியாமல் கேட்டான் இவன். போதும்....மந்திரம் சொல்லிப் பண்ணுவார்...ரெண்டு ரூபாதான்... வாங்கிட்டு வாங்க.. -பரபரத்தாள் சாரதா. என்ன சாரதா நீ? வெறும் அர்ச்சனைச் சீட்டை வாங்கிட்டு வரச்சொல்றே? அப்படியே ஒரு அர்ச்சனைத் தட்டும் வாங்கிட்டு வர்றேனே? வேண்டாம்...அதுக்கு வேறே பதினைஞ்சு ரூபா தனியாக் கொடுக்கணும். ஏற்கனவே சுவாமி சந்நிதியிலேதான் அர்ச்சனை பண்ணியாச்சே...அது போதும்.. அதுக்குத்தான் நான் முதல்லயே சொன்னேன்;... இங்கேதான் எல்லாரும் அர்ச்சனை பண்ணுவாங்கன்னு...நீதான் அங்கே பண்ணுவோம்னே. எங்கே பண்ணினா என்ன? எல்லாம் சாமிக்குத்தானே? பரவால்லே, போய் அர்ச்சனை டிக்கெட் வாங்கிட்டு வாங்க... அவள் விரைசல் படுத்தியதில் மேலும் அங்கே நிற்க மனமின்றி, வாசலை நோக்கி விரைந்தான் ரமணன். சாரதா ஏனிப்படிச் செய்கிறாள்? என்னவோ போலிருந்தது அவள் செய்கை. யாருமே வெறும் அர்ச்சனை டிக்கெட் மட்டும் கொடுத்து அர்ச்சனை செய்யச் சொன்னதாகத் தெரியவில்லை. இல்லாத வழக்கத்தை அவள் உண்டு பண்ணுவது போலிருந்தது. ஏற்றுக் கொள்வார்களா? முடியாது என்றால் இன்னும் கேவலமாயிற்றே? போக,வர பஸ்ஸ_க்கே நூற்றைம்பது நெருக்கி ஆகிறது. அவ்வளவு செலவழித்து ஒரு கோயிலுக்குச் சாமி கும்பிட வரலாம்., அங்கே ஐம்பதோ, நூறோ செலவழித்து நிறைவாகக் கும்பிட்டுச் செல்லக்கூடாதா? அதற்கு ஏன் மனசு சுணங்குகிறது? இதிலென்ன சிக்கனம்? இது சிக்கனமா அல்லது கஞ்சத்தனமா? ..............2............ சுவாமி சந்நிதியில் அர்ச்சனை பண்ணிவிட்டால், அம்பாள் சந்நிதியிலும் அர்ச்சனை பண்ணக் கூடாது என்று உள்ளதா என்ன? ஏதேனும் ஐதீகம் உண்டோ? அதற்கு ஒரு இருபது முப்பது செலவழித்தால் என்ன? குடியா முழுகிவிடும்? மனது நினைக்கிறது. அது நல்ல காரியம் என்று தோன்றுகிறது. பிறகென்ன தயக்கம்? எதைச் செய்தால் மனது நிம்மதிப்படுமோ அதைச் செய்துவிட வேண்டியதுதானே? பக்தியையும் சிக்கனமாகத்தான் கடைப்பிடிக்க வேண்டும் என்ற நியதி போல் அல்லவா இருக்கிறது இவள் செய்வது? பிறகு ஊருக்குத்திரும்பி சே! தப்புப் பண்ணிட்டோம்...அம்பாளுக்கும் ஒரு அர்ச்சனை நிறைவாப் பண்ணியிருக்கலாம்? என்று எண்ணி துக்கப்படவா? இந்த நேரத்தில் சாரதா இப்படிச் சுங்கம் பிடிப்பது சரியில்லை என்றே தோன்றியது இவனுக்கு. நுழைவாயிலில் இருந்த கடைக்குப்போய் ஒரு அர்ச்சனைத் தட்டு வாங்கினான். அதில் எல்லாம் இருக்கிறதா என்று கவனமாகப் பார்த்துக் கொண்டான். தேங்காயைச் சுண்டிப் பார்த்து 'டிக்...டிக். என்று சத்தம் வருகிறதா என்று சோதனை செய்தான். சரியாக நடுவில் உடைய வேண்டும். இல்லையென்றால் அதுவேறு மனதுக்கு சந்துஷ்டி. காதுக்கு அருகே வைத்து குலுக்கிப் பார்த்தான். உள்ளே தண்ணீர் கலகலத்தது. இந்த மனது சங்கடப் படாமல் இருப்பதற்கு என்னவெல்லாம் பழக்கி வைத்திருக்கிறார்கள்? ஆனால் அடிப்படையாக எல்லாவற்றிலும் ஒரு ஒழுங்குமுறை இருப்பது புலப்பட்டது. ஒரு மாலையையும் வாங்கித் தட்டில் வைத்துக் கொண்டு, கௌன்ட்டருக்கு வந்து அர்ச்சனை டிக்கெட்டை வாங்கி, தட்டில் தேங்காய் அடியில் பாதுகாப்பாய் செருகிக் கொண்டு வேகமாய் உள்ளே நுழைந்தான். வாங்க...வாங்க..சீக்கிரம்...ஏன் இவ்வளவு நேரம்? இவனைப் பார்த்ததும் பரபரத்தாள் சாரதா. அர்ச்சனைத் தட்டை அவளிடம் நீட்டியதும், அவள் முகம் சுருங்கியது போலிருந்தது. வரிசையாய் வாங்கி வந்து கொண்டிருந்த அர்ச்சகரிடம் பயபக்தியோடு நீட்டினாள். அவள் பெயர், என் பெயர், ரெண்டு குழந்தைகளின் பெயர் என்று சொல்ல ஆரம்பித்தாள். அ:டுத்து...அடுத்து...என்று எல்லாவற்றையும் கேட்டு, அங்கேயே முணுமுணுத்தவாறே மேலும் சிலரின் தட்டை வாங்கி கழுத்துவரை அடுக்கிக்கொண்டு கர்ப்பக் கிரஉறம் நோக்கி விரைந்தார் அர்ச்சகர். கூட்;;டம் அதிகமாய்த்தான் இருந்தது. இன்னும் பலர் அர்ச்சனை பண்ணக் காத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். சாரதாவின் முழுக் கவனமும் நேர் உள்ளே சந்நிதானத்தில் இருந்தது. இந்நேரம் பார்த்து கழுத்துச் சங்கிலியில் எவனும் கட்டிங் போட்டால்கூட அவள் உணரப் போவதில்லை.. கன்னத்தில் மாறி, மாறி டப்பு, டப்பு என்று போட்டுக்கொண்டு, பயபக்தியோடு கும்பிட்டுக் கொண்டிருந்தாள் சாரதா. அவளையும் அவளின் தீவிரமான முரட்டு பக்தியையும் பார்த்து, ரசித்துக்கொண்டே சந்நிதியை நோக்கிக் கை கூப்பினான் இவன். தீபாராதனை.....தீபாராதனை...கும்பிடுங்க... என்றாள் திடீரென்று இவனைப் பார்த்து. கவனிச்சிட்டுத்தானே இருக்கேன்.. என்றான்.; கூட்டத்தில் பலரும் கவனிக்க அவள் அப்படிக் கூறியதில் சிரிப்புத்தான் வந்தது. கண்மூடிக் கும்பிடலுக்கு இடையே பக்கவாட்டில் நின்ற சாரதாவின் நெற்றியில் கவனம் போனது. அங்கும் இங்குமாக ஒரு சீரின்றி இமைக்கு நடுவிலிருந்து தலை வகிடு ஆரம்பிக்கும் இடம்வரை பல இடங்களில் குங்குமம், சந்தனம், விபூதி என்று அப்பியிருந்தாள் அவள். போதாக்குறைக்கு கையில் வேறு குவித்து மூடிக் கொண்டிருந்தாள். செல்லாத்தா...செல்ல மாரியாத்தா.. என்ற பாட்டு ஞாபகத்துக்கு வந்தது இவனுக்கு. அங்கே தூண்லே மாட்டியிருக்கே...கிண்ணம்...அதுலே போடு...இப்படிக் குவிச்சு வச்சிட்டு எப்படிக் கும்பிடுவே... - இருக்கட்டும்...இருக்கட்டும்... இவ்வளவு பக்தியிருக்கு...நிறையக் கோயில்களுக்குப் போகணும்...கும்பிடணும்ங்கிற ஆசையிருக்கு...ஒரு வேளை அதனாலதான் இந்தச் சிக்கனப் புத்தி வருதோ? -மீண்டும் நினைத்துக் கொண்டான். ஆனாலும் வெறும் அர்ச்சனைச் சீட்டை வாங்குங்கள் என்று அவள் சொன்னது ஏனோ பொருத்தமாகத் தெரியவில்லை சூடத் தட்டை ஏந்தியவாறே அர்ச்சகர் வர பல கைகள் தீபத்தை நோக்கி முன்னேறின. நீளும் கரங்களின் வேகத்தைப் பார்த்தால் எங்கே சூடம் அணைந்து போகுமோ என்றிருந்தது. சில்லரைக் காசுகள் தட்டில் விழுந்தன. பின்னாலேயே ஒருவர் தீர்த்தம் கொடுத்துக் கொண்டு வந்தார். அவர் பின்னால் இன்னொருவர் குங்குமமும் பூவும். சட்டென்று இவன் கழுத்தில் ஒரு பூமாலை விழுந்தது. லேசாகப் புன்னகைத்துக் கொண்டே கைகூப்பி ஏற்றுக்கொண்டு மாலை போட்டவரின் கையில் பத்து ரூபாய் நோட்டு ஒன்றைத் திணித்தான் அவர் முகம் மலர்ந்தது. குங்குமம் கொடுத்தவருக்குப் பின்னால் வந்த ஒருவர் அர்ச்சனைக்குக் கொடுத்தவா தட்டை வாங்கிக்குங்கோ.. என்றவாறே டக்கு டக்கென்று உயர்த்தி நீட்டினார். இங்கே...இங்கே.. என்றவாறே தட்டை வாங்கிக்கொண்டனர் பலரும். கூட்டத்தில் உண்மையிலேயே அர்ச்சனைக்குக் கொடுத்தவர்கள் மட்டும்தான் தட்டு வாங்குகிறார்களா என்று தேவையில்லாமல் சந்தேகம் வந்தது இவனுக்கு. சாரதாவும் கைகளை நீட்டினாள். யார் தட்டு யாருக்கு வந்தது என்று ஒரு சந்தேகமும் எழுந்தது. எல்லாமும் ஒன்றுபோல் இருந்தன. எது வந்தால் என்ன?. தனக்கு சரி, அவளுக்கு? அவளைப்போன்றேதானே மற்ற பெண்களும் என்று தோன்றியது. வாங்க போவோம்.. என்றவாறே கண்களில் ஒற்றிக்கொண்டு இவனிடமும் நீட்டினாள் சாரதா. தொட்டுக் கும்பிட்டுக்கொண்டே வெளியே வந்தான். அடுத்த கூட்டம் முன்னேறியது இப்போது. கோயிலில் சில இடங்களில் கட்டிட மராமத்துப் பணிகள் நடந்து கொண்டிருந்தன. விதானக் கற்கள் ஆட்டம் கண்டிருக்கின்றன என்பதாகச் செய்தி படித்திருந்தான். . புஷ்கரணியில் (தெப்பக்குளம்) உள்ள மண்ணை நீக்கிவிட்டு சிமிண்ட் கான்கிரீட் போட்டதால் கோயில் கட்டடத்தின் அஸ்திவாரம்; ஈரப்பதம் அற்று பாதிக்கப்பட்டது என்பதாகவும் ஒரு செய்தி ஞாபகத்துக்கு வந்தது. அருகேயிருந்த சின்னச் சின்ன சந்நிதிகளைக் கும்பிட்டுவிட்டு வந்து கொண்டிருந்தாள் சாரதா. சாவகாசமாய் வரட்டும் என்று அவள் திருப்தி கருதி ஆசவாசமாய் ஓரிடத்தில் காத்திருந்தான். கொஞ்ச நேரத்தில் சாரதா அங்கங்கே தன்னைச் சுற்றியவாறே வந்து சேரப் புறப்பட்டான். அங்கங்கே கோயிலின் பல பகுதிகளில் தூண்களுக்குக் கீழே அமர்ந்துகொண்டு, தேங்காய்களை உடைத்து, சில்லுப்போட்டும், பழத்தை உரித்தும், தொன்னையில் வாங்கிய பிரசாதங்களை ருசித்துக்கொண்டும் பலர் தின்று கொண்டிருந்தார்கள். வாசலுக்கு முன் பாட்டையில் யானை ஒன்று உரித்துப்; போட்ட தென்னை மட்டைகளுக்கு நடுவே நின்று கொண்டு ஆடிக் கொண்டிருந்தது. அதன் உடம்பில் தொங்க விட்டிருந்த வஸ்திரமும், மணியும், அது ஆடுவதனால் எழுந்த மணிச் சப்தமும், கேட்க இனிமையாயிருந்தது. ஒரு குழந்தையைக் கட்டாயமாகத் தூக்கி, அது பயத்தில் கதறக் கதற, அதன் தந்தை, மேலே அமர்ந்திருந்த பாகனிடம் அதைக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். குழந்தை மேலும் குரலெடுத்து அழ, அதைப் பார்த்துப் பலரும் சிரித்துக் கொண்டிருந்தனர். குழந்தைகளுக்கு சீர் தட்டவே தட்டாதாக்கும்.. -என்று யானை மேல் ஏற்றுவதைக் காட்டிச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தது ஒரு பெண். ஒவ்வொன்றாகப் பார்த்தவாறே வந்து கொண்டிருந்தார்கள் இவர்கள். கோயிலுக்கு வந்தா உட்காராமப் போகக் கூடாது...ஒரு நல்ல இடமாப் பாருங்க... சாரதா சொன்னதுபோல் நல்ல இடம் எது என்று தேடத் துவங்கினான் இவன். அதோ, அங்கே போய் உட்காருவோம். என்றவாறே ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தை நோக்கி நடந்தான.; அப்பாடா.. என்றவாறே ஆசுவாசப்பட்டுக்கொண்டு அமர்ந்தாள் சாரதா. இவன்; அந்த இடத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தது எதற்கு என்பது போல், மேலே விதானத்தில் இருந்த ஓவியங்களையும், சிற்பங்களையும் ஒவ்வொன்றாக ரசித்துக் கொண்டிருந்தான். திடீரென்று கத்தினாள் சாரதா. என்னவோ, ஏதோவென்று பதறிப் போனான் இவன். என்ன? என்ன? என்னாச்சு? என்றான் பதிலுக்குப் பதட்டத்துடன்.உடம்புக்குஏதேனும் உபாதையோ? என்று தோன்றியது. ஐயையோ...என்னங்க இது? என்றாள் அர்ச்சனைத் தட்டைக் காண்பித்து. இவன் ஒன்றும் புரியாமல் பொறுமையின்றி, விஷயத்தைச் சொல்லு என்றான் எரிச்சலுடன். இந்தக் குடுமித் தேங்காயையும், ஒரு பழத்தையும் அர்ச்சகருக்குக் கொடுக்க விட்டுப் போச்சேங்க...? என்றாள் சாரதா. அவள் முகம் துக்கத்தில் சுருங்கியது அட...! இதுக்குத்தான் இப்படிக் கத்தினியா? நான் என்னவோ ஏதோன்னு நினைச்சேன்... என்றவாறே தூணில் சாய்ந்தான். சாயாதீங்க...எண்ணைப் பிசுக்கு....ஒட்டிக்கிடும்.. பதறினாள் சாரதா. இவனுக்கு ரொம்பவும் ஆசுவாசமாய் இருந்தது. ஏங்க, ஒண்ணு செய்றீங்களா? சிரமம் பார்க்காம இதைக் கொண்டுபோய் அர்ச்சகர்ட்டக் கொடுத்துட்டு வந்திடறீங்களா? புண்ணியமுண்டுங்க...ஒரு பழமும், ஒரு மூடித் தேங்காயும் அவருக்குக் கொடுக்கணும். சாஸ்திரமுண்டாக்கும இவனுக்கானால் கோபம் பற்றிக்கொண்டு வந்தது. என்ன நினைச்சிட்டிருக்கே நீ? வெளையாடுறியா? நானென்ன சின்னப்பிள்ளைன்னு நினைச்சியா? சும்மா ஓடிட்டிருக்கிறதுக்கு? அவருக்கு தட்சணை பத்து ரூபாய் கொடுத்தாச்சுல்ல, அத்தோட விடு...இதுக்குன்னு ஒரு தரம் என்னால போக முடியாது. அங்கென்ன எடம் காத்தாடவா கிடக்கு? ஒரே இடிபிடி. கூட்டப் புழுக்கத்துல அரை மணி நேரம் நின்னதுல, வேர்த்து விறுவிறுத்து எனக்கு மயக்கமே வந்திடுச்சு. கால் கடுத்துப்போய் அப்பாடான்னு இப்பதான் உட்கார்ந்திருக்கேன். திரும்பவும் போங்கிறியே? இங்கே யாராவது கேட்பாங்க..அவுங்களுக்குக் கொடு...அதுவும் புண்ணியந்தான்... - நிறுத்தாமல் சொல்லிக்கொண்டே போனான் ரமணன். அப்போது சாரதாவின் குரல் மீண்டும் இவனைத் துணுக்குறச் செய்தது. அய்யய்ய...இங்க பாருங்களேன்...! என்றவாறே அர்ச்சனைத்தட்டை முன்னே நீட்டினாள் என்ன? என்றவாறே கூர்ந்து பார்த்தான் ரமணன். ஒன்றும் புரிந்தபாடில்லை. இவளுக்கென்று ஏதாவது தோன்றிக்கொண்டே இருக்குமோ? இவள் சென்டிமென்டுக்கு ஒரு அளவேயில்லையா? நல்லாப் பாருங்க.. என்றாள் மீண்டும். எல்லாந்தானே இருக்கு?; பதிலிறுத்தபோது சட்டென்று என்னவோ தோன்றியது. அட, ஆம்மா...!! - என்றான் உடனே. இப்போது எல்லாமும் தெளிவாகத் தெரிந்தன. . நூலில் கட்டிய பத்தியும் சுருட்டிக்கட்டிய வெற்றிலையும், பொதிந்த சூடமும், பொட்டணமிட்ட கற்கண்டும், பழமும், மாலையும், கசங்கிய அர்ச்சனைச் சீட்டோடு வைத்தது வைத்தமேனிக்கு அப்படியே அமிழ்ந்திருந்தன கூடையில். என்னங்க இது? சாரதாவின் குரலில் மெல்லிய சோகம். அப்டியே வந்திருக்கு!...இல்ல? - அவளைப் பார்க்கவே பாவமாய் இருந்தது இவனுக்கு. சரி, விடு...கூட்டம் அதிகமானாலே எல்லாமும் நெகிழ்ந்து போறதும், நீர்த்துப் போறதும் சகஜந்தான். சந்நிதிக்குள்ள போயிட்டுத்தானே திரும்பியிருக்கு...கண்ல ஒத்திக்கோ...அவ்வளவுதான். அழுத்தமாய்ச் சொன்னான் ரமணன். இவன் பதிலில் அவளுக்குத் திருப்தி வந்ததா தெரியவில்லை. பக்தியும், அனுஷ்டானங்களும், நியமங்களும் அதைக் கடைப்பிடிப்பவர்களின் மனம் சார்ந்த, அறிவு சார்ந்த படிமங்களாயிற்றே? ______________________________
இதற்கு குழுசேர்:
இடுகைகள் (Atom)