“சுதந்தர பூமி” - நாவல் - By இந்திரா பார்த்தசாரதி - வாசிப்பனுபவம் - கட்டுரை

 

“சுதந்தர பூமி” - நாவல் - By இந்திரா பார்த்தசாரதி -

     1960 க்குப் பிறகு வாசகர்களுக்கு அறிமுகமான சில முன்னணிப் படைப்பாளிகளில் இந்திரா பார்த்தசாரதி முக்கியமானவர்.   இவரது “Heஉறலிகாப்டர்கள் கீழே இறங்கிவிட்டன“ நாவலைப் படித்துவிட்டு ஜெட் விமானங்கள் கீழே இறங்கி விட்டன என்று தலைப்புக் கொடுத்திருக்கலாம் என்று தி.ஜா அவர்கள் பாராட்டினார். அத்தனை வேகம் இவரது எழுத்தில். அந்த நாவலை அப்படிப் புகழ்ந்து பாராட்டினார் தி.ஜானகிராமன். எத்தனை முறை படித்தாலும் அலுக்காத, புதிய உற்சாகத்தைக் கொடுக்கும் நாவல் அது.

     அதற்கு இணையாக அவரது அரசியல் நாவல்கள் பலவும் புகழ் பெற்றவை. பணி நிமித்தம் டெல்லியில் சில காலம் இருந்தவர் என்பதாலும், பல முக்கியப் பிரமுகர்கள், அரசியல்வாதிகள் அறிமுகத்திலும் பழக்கத்திலும், இந்த நாவல் அவரிடம் உருப்பெற்றிருக்கின்றன எனக் கொள்ளலாம். எதானாலும் சுவைப குன்றாமல் சொல்ல முடியும் என்பதே இவரது திறமை.

     இந்த நாவலைப் பொறுத்தவரை நான்கைந்து கேரக்டர்கள்தான். டெல்லிக்கு வேலை தேடிச் செல்லும் ப்ரொபசர் முகுந்தன். அவன் சந்திக்கும் அரசியல்வாதி மிஸ்ரா. எதற்கும் துணிந்த பெண்மணியான டாக்டர் சரளா...இவர்கள்தான் முக்கியப் பங்கு வகிக்கிறார்கள். டாக்டர் சராளாவின் பேச்சு, நடவடிக்கைகளைக் கண்ணுறும்போது நமக்கு கொஞ்ச காலத்திற்கு முன் அதிகமாக அடிபட்டாரே நீரா ராடியா என்றொரு பெண்மணி...அவரை நினைக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. பிரதமராக வரும் பாத்திரம் ஒரு பெண்மணியாக வரிக்கப்படுவதால் இந்திராகாந்தி காலத்துக்கு கதை என்றும் கொள்ளலாம்.

     கதாநாயகன் டெல்லிக்கு வேலை தேடிப் போய் மி-ஸ்ராவிடம் சமையல்காரனாகி, அவருக்குக் காபி கலந்து கொடுப்பதிலிருந்து படிப்படியாக அரசியல் சதுரங்க விளையாட்டில் அவன் எப்படி பங்கு பெறுகிறான் அல்லது பங்கு பெற வைக்கப்படுகிறான் என்று வளர்ந்து, கடைசியில் மத்திய மந்திரி சபையில் இடம் பெறுவது வரை கதை  விறுவிறுப்பாகச் சொல்லப்படுகிறது. இதில் வரும் உரையாடல்கள் கதை தொடராக வெளிவந்த காலத்தில் பெருத்த சர்ச்சையை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது என்று அறிகிறோம்.

     ஒரு குறுகிய எல்லையை வகுத்துக் கொண்டு ஓர் இனத்தையே முட்டாளாக்கி அரசியல் லாபத்தை அனுபவித்து வரும் ஒரு ஃப்யூடல் கட்சியை எத்தனை நாள்தான் சகித்துக் கொண்டிருக்க முடியும்? என்று இதில் வரும் பிரதமர் கவலைப்படுகிறார். நீங்கள் சொல்வது புரிகிறது...தமிழ்நாட்டு அரசியல் சூழ்நிலையில் எதிர்நீச்சல்  போட்டு வெற்றி காண்பது என்பது ஒரு பகீரதப் பிரயத்தனம்தான் என்கிறான் முகுந்தன்.

     பகீரதப் பிரயத்தனமல்ல. தமிழ்நாட்டு பிரக்ஞைபற்றிய வரலாற்று ரீதியான சமூகவியல் பிரக்ஞை வேண்டும். தாழ்வு மனப்பான்மையினால் கஷ்டப்படுகிறார்கள் தமிழர்கள்..இவர்களைத் திருப்திப்படுத்த சின்னச் சின்ன விஷயங்களே போதும்...இந்தளவுக்குப் புரிந்து கொண்டு மாற்றுக் கோஷங்கள் கொடுத்தால் நிச்சயமாக வெற்றி அடையலாம் என்று யோசனை சொல்லப்படுகிறது.

     முகுந்தன் மிஸ்ராவால் எவ்வாறு படிப்படியாக மாற்றப்படுகிறான் என்பது முக்கியமாகக் கவனிக்கப்பட வேண்டியது.

     உனக்குக் கீழே இருக்கின்றவர்களை விரட்ட வேண்டும். கண்ணியம், கூச்சம், ஆகியவற்றை ஒதுக்கி வைப்பதுதான் முன்னேறி வரும் ஒரு அரசியல்வாதிக்குத் தேவை. அப்பொழுதுதான் ஒரு இயந்திர ரீதியான, ப்ரொஃபஷனல் அரசியல்வாதியாக நீ இருக்க முடியும்...நாட்டுக்குப் பணி செய்ய வேண்டும் என்ற லட்சியப்பூர்வமான காந்தியுகத் தாரக மந்திரங்களை மறந்து “அரசியல் ஒரு உத்தியோகம்” என்ற உண்மையைச் சந்திக்க உன்னைத் தயார் செய்து கொள்...-என்று உபதேசிக்கிறார் மிஸ்ரா.

     யோசிக்கிறான் முகுந்தன். அமெரிக்காவில் அரசியலை ஒரு உத்தியோகம் என்கிற ரீதியில்தான் அதில் ஈடுபட்டிருக்கிறார்கள்.லட்சியப் போர்வைகள் இல்லை...இதனால் மக்களுக்கும் அவர்களிடம் என்ன எதிர்பார்க்க வேண்டுமென்று தெரியும்.இதனால் இரு சார்பிலும் ஏமாற்றம் கிடையாது. பார்க்கப்போனா் தமிழ்நாட்டிலும் அத்தகைய அரசியல் சூழ்நிலை உருவாகித்தான் கிடக்கிறது. மந்திரிகளின், அந்த அரசியல்வாதிகளின் அந்தரங்க வாழ்க்கையைப்பற்றி மக்கள் கவலைப்பட்டிருந்தார்களென்றால் ஆளுங்கட்சி இவ்வளவு செல்வாக்குடன் மறுபடியும் பதவிக்கு வந்திருக்க முடியுமா? இந்த நாட்டில் ஏழை ஜனங்களுக்கு நன்மை செய்கிறோமோ இல்லையோ, பணக்காரனை அடிப்பது போல் ஒரு பாவனை செய்தால் போதும், அவர்களைத் திருப்திப்படுத்தி விடலாம்.

     இந்த உரையாடல்கள் நம்மை திருப்திப்படுத்தும்தான். அதே சமயம் இதை வெறும் அரசியல் நாவல் என்று நாம் வகைப்படுத்திவிட முடியாது. இந்த நாவலில் பேசப்படும் கவலை நிறைந்த விஷயங்கள், நம் நாடு சுதந்தரம் அடைந்த நாள் முதலாய் இன்றுவரை தொடர்ந்து கொண்டிருப்பவைதான். தமிழ்நாட்டு அரசியல்வாதிகளை அங்கங்கே கேலி செய்து கொண்டே நகர்கிறார் இ.பா. “அயல்நாடு சென்று வெற்றி வாகை சூடி வரும் தமிழரே...வருக...வருக...” என்று வெறுமே மலேஷியா சென்று வரும் ஒரு அமைச்சரைப் புகழ்ந்து கோஷமிட்டு ஆர்ப்பரிக்க....எதற்கு? அந்த நாட்டோடு தமிழ்நாட்டுக்கு ஏதும் சண்டையா? என்று ஏதும் புரியாமல் அப்பாவியாகக் கேட்கிறார் மிஸ்ரா.....இங்கே இப்படித்தான் அரசியல் கேலிக்கூத்தாய் சிரித்துக் கிடக்கிறது என்று பின்னால் புரிந்து கொள்கிறார்.

     இந்திரா பாரத்தசாரதி அவர்கள் அவர் மனதில் பட்டதைச் சொல்லத் தயங்கியதேயில்லை என்பதை அவரது வெவ்வேறு நாவல்களில் வரும் கதாபாத்திரங்கள் மூலமும், அவற்றிற்கிடையேயான உரையாடல்கள் மூலமும் நம்மால் நன்கு புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. இந்தக் கருத்துக்களை அவரது கட்டுரைகளிலும்  அவர் எழுதியிருக்கிறார்.

     தனது அரசியல் அபிலாஷைகளுக்கு இந்தத் தமிழ் இளைஞன் நன்கு பயன்படுவான் என்று ஆ ரம்பத்திலேயே புரிந்து கொள்ளும் மிஸ்ராவும், அவரை அணுகியே தன் அனுபவங்களைப் பெருக்கிக் கொண்டு தெளிவடையும் முகுந்தனும், இவர்களின் விளையாட்டை உடனிருந்தே கண்காணித்து, கூடப் பயணித்து பயனடையத் துடிக்கும் டாக்டர் சரளாவின் பங்களிப்பும்....நாவலுக்கு மிகுந்த சுவையூட்டுகின்றன.

     கொள்கைகளையும் கோட்பாடுகளையும் கட்சிக் கொடிகளோடு சேர்த்துக் காற்றில் பறக்கவிட்டு அரசியல் நடத்திக் கொண்டு இருப்போரே இந்நாவலின் இலக்கு என்ற முக்கியமான இப்புத்தகத்தின் பின் அட்டைக் குறிப்பு கவனிக்கத் தக்கது. அந்தப் பின்னணியில் அழுத்தமும், சிந்தனையாழமும் கொண்ட  அற்புதமான நாவல் இது என்று சொல்லலாம்.                                        ---------------------------

    

“அறியப்படாத தீவின் கதை” - ஜோஸே ஸரமாகோ- (போர்த்துகீசிய நாவல்) ஆங்கிலம் வழி தமிழில்-ஆனந்த் - [ வாசிப்பனுபவம் - உஷாதீபன் ]

 

“அறியப்படாத தீவின் கதை” - ஜோஸே ஸரமாகோ- (போர்த்துகீசிய நாவல்) ஆங்கிலம் வழி தமிழில்-ஆனந்த் - [ வாசிப்பனுபவம் - உஷாதீபன் ]

      அறியப்படாத தீவு - என்ற தலைப்பே நம்மைக் கவனிக்க வைக்கிறது. அப்படியெனில் ஒரு தீவு உள்ளது என்றும், அது இப்பொழுதும் அறியப்படாமல் கிடக்கிறது என்றும் பொருள் கொள்ளலாம். இதுவரை அறியப்படாத ஒன்றை அப்படிப் பெயரிட்டு அழைப்பதுதானே முறை.

     அப்படியான தீவு ஒன்றை அறிய முற்பட்டு ஒரு படகு வேண்டி அரசனிடம் போய் நிற்கிறான் ஒருவன். ( இங்கே முனிசிபாலிட்டியிலும், பஞ்சாயத்திலும் அல்லது மாநகராட்சியிலும் சொல்லி எந்தப் பயனும் இல்லை என்று கருதி நேரடியாக சீஃப் மினிஸ்டர் செல்-லுக்கே எழுதுவதில்லையா? அப்பொழுதுதான் காரியம் ஆகும் என்று கோரிக்கையைக் கவனத்திற்குக் கொண்டு செல்வதில்லையா?) அதுபோல அரசனிடம்தான் தன் கோரிக்கையை நேரடியாக அவரிடம்தான் சொல்ல வேண்டும் என்கிறான் அந்தப் பிரஜை. வாயிற்காப்போனிடம் சொல்லி, பிறகு கீழ்நிலைப் பணியாளனிடம் அதைப் பகிர்ந்து, அவன் மூலம் அடுத்தடுத்த படி நிலைகளைக் கடந்து கடைசியாக அரசனுக்குப் போய்ச் சேருவதுபோல, கோட்டை வாயிலில் கட்டப்பட்டிருக்கும் மணியை இழுத்து அடித்து அரசின் கவனத்திற்குக் கொண்டு செல்வதைப்போல  என்றெல்லாம் அல்லாமல்  நேரடியாக மன்னனிடம்தான் சொல்லுவேன் என்று நிற்கும் ஒருவனை என்னதான் செய்வது?

     நாடும் சமூகமும் அளித்த பெருங்கொடையின் நிமித்தமாக அல்லது அவனுக்கென்று அளித்துள்ள சிறப்புச் சலுகைகளின் வழி அரசன் உல்லாசமாகப் பொழுதைக் கழிக்கும் நிலையில், விண்ணப்பங்களுக்கான கதவுகளும் அவ்வப்போது தட்டப்படும், அந்த வாசலும் எப்போதாவது திறந்து மூடப்பட வேண்டிய அவசியம் நேரும் என்பதை உணர நேரும் இக்கட்டான நிலை. சலுகைகளையே அனுபவித்து அதிலேயே சந்தோஷித்து வாழும் அரசனின் பொறுப்பு வாய்ந்த கடமைகளுக்கும் அவ்வப்போது நெருக்குதல் ஏற்பட்டுப் போகும் என்பதுதானே யதார்த்தம்?

     அந்த விசித்திர மனிதன் கேட்பதென்ன? ஒரு படகு. எதற்காக? அறியப்படாத தீவு ஒன்றினைக் கண்டறிவதற்காக. அறியப்படாத தீவுகள் என்று ஏதுமில்லை. எல்லாமும் அறியப்பட்டுவிட்டன. வரைபடங்களை நன்றாக அறியட்டும். அதில் அப்படி ஒன்று இருக்கிறதா என்பதைத் தேடட்டும். அப்போது இந்த உண்மை புலப்படும். இது அரசனின் பதிலாக இருக்கிறது.

     அதை அந்த எளிய மனிதன் ஏற்றுக் கொள்கிறானா என்ன? அப்படி இருப்பதற்கு சாத்தியமேயில்லை. அறியப்படாத தீவு என்று ஏதேனும் ஒன்று இருந்தே தீரும்.அறியப்படாத ஒன்றின் அறிதலே இப்போதைய  என் பணி. அது என் மூலமாக முற்றுப் பெற வேண்டும் என்பதே என் கனவு. எனவே அதை அறிவதற்கு எனக்குப் படகு தந்து உதவுங்கள் என்று வேண்டி நிற்கிறான். அவனது தொடர்ந்த நச்சரிப்பின் காரணமாக மக்களின் ஆதரவுக் குரல் அதிகரிப்பதைக் கண்ணுற்று, அந்த உதவியை அளிக்காமல் அவனை அங்கிருந்து நகர்த்த முடியாது என்கிற உணர்தலில் துறைமுகத்திலிருந்து அவனுக்கு ஒரு பாய்மரக்கப்பல் படகு அளிக்க உத்தரவிடப்படுகிறது.

     அது வெகு காலத்திற்குப் பயன்படுத்தப்படாது உபயோகமின்றி சிதிலமடைந்த, பழைய படகாக இருப்பதைக் கண்டு இரக்கமுற்று ஒரு  கடைநிலைப் பணிப்பெண் உதவுகிறாள். அவன் கோரிக்கையோடு வந்து நின்ற நாள் முதலாய் அவனைக் கவனித்து வருபவள். அவன் மீது உண்டான இரக்கம் அவளை அந்த உதவிக்குத் தூண்டுகிறது. ஆனால் அவனோடு பயணிக்க எந்த மாலுமிகளும் மனமுவந்து வரச் சம்மதிக்கவில்லையே? அவனின் அந்த முயற்சியின் மீது எவருக்கும் நம்பிக்கை எழவில்லையே? பின் அவன் எப்படித் தன் பயணத்தை மேற்கொள்ளுவான்?எப்படிப் படகினை இயக்குவான்? எவரெவரின் ஒத்துழைப்பில் அந்த அறியப்படாத தீவினைக் கண்டறிவான்? கலங்கி நிற்கும் ஒவ்வொரு முயற்சியிலும் மனம் தளராது தன் சிந்தையில் அந்த லட்சியத்தைச் சுமந்து கொண்டேயிருக்கிறான் அவன்.

     அறியப்படாத தீவினை அறிய முயலுதல், அதற்காகப் படகு ஒன்று வேண்டும் என்று அரசனிடம் போய் நிற்றல், படகைப் பெறுவதற்காக துறைமுகத் தலைவனிடம் விவாதித்தல், அளிக்கப்பட்ட பழைய படகை முழுமையாகச் சுத்தம் செய்து அவன் பயணத்திற்கு உதவுகையில் அந்தப் பணிப்பெண் அவன்பால் ஈர்க்கப்படுதல், என்று வெவ்வேறு படிநிலைகளில் நாவல் புரியும் விவாதப் பயணம், அந்த மனிதனின் கனவு மெய்ப்பட வேண்டும் என்கிற ஆர்வத்தை நமக்கு ஏற்படுகிறது. அவனோடு சேர்ந்து நாமும் பயணிக்க யத்தனிக்கிறது. இந்த வாழ்க்கையின் உன்னதமான பயணத்தை இந்த நாவல் அடியாழமாக உணர்த்திச் செல்கிறதோ என்கிற புரிதலில் நாம் வியந்து நிற்கிறோம்.

     அன்றிரவு அவன் காணும் அரிய கனவு ஒன்றே அவனை அந்த அறியப்படாத தீவிற்கு அழைத்துச் செல்கிறது. அதில் அவனோடு  பலரும் பயணம் செய்கிறார்கள்.  விவாதித்த மனிதர்கள், கேலி செய்த மாலுமிகள், உடன் வர மறுத்த பணியாளர்கள் என்று பலர் மற்றும் நிறையப் பெண்கள் அவனோடு பயணிக்கிறார்கள். கோழி. மாடு,கழுதை, குதிரை, வாத்து என்று பலவும் அந்தப் பயணத்தில் பங்கு கொள்கின்றன. அறியப்படாத தீவினைத் தேடிக் கிளம்பிய அந்தக் கப்பலே மெய்ம்மையான அந்தப் புது உலகில் ஒரு சிறிய தீவாக  மாறிப் போகிறது. வாழ்க்கைப் பயணத்தின் புத்தம் புதிய அனுபவங்கள்.

     ...இந்தப் பயணத்திற்கு பேருதவியாய் இருந்த, அவன் மனதிற்குகந்த, அன்பின்பாற்பட்ட அந்தப் பணிப்பெண் என்ன ஆனாள்? அவளைக் காணவில்லையே? அவனோடு வந்தாளா என்றால் இல்லை. கரையிலேயே ஒதுங்கி விட்டாளே அவள்? அவன் கவனம் முழுதும் அவள் மீதே நிலைத்து விடுகிறது. அவளின் அளப்பரிய பணியை நினைத்து நெஞ்சம் உருகுகிறது. அவள் தன் பயணத்திற்குப் பேருதவியாய் இருந்திருக்கிறாள். தன் கனவுகளின், லட்சியங்களின், செயல்பாடுகளின் ஆணி வேராய் நின்று பணியாற்றியிருக்கிறாள். என் முனைப்பான முயற்சிக்குத் தன் முனைப்பாய் நின்று உதவியிருக்கிறாள். அவளோடு உயிரும், உடலுமாய் கலந்து அந்தக் கனவுலகில் பயணிக்கிறான் அவன். அதுவே அவனை வெற்றி கொள்ள வைத்து விடுகிறது.

     கப்பல் தானாகவே ஒரு தீவினைச் சென்றடைந்து விடுகிறது. உடன் பயணித்தவர்கள் எல்லோரும் இறங்கிப் போய் விடுகிறார்கள். அவன் அவளோடு, அவளுடனான கனவுகளோடு தனித்து விடப்படுகிறான். படகிற்கு வர்ணம் பூசும் நிகழ்வின்போது அந்த வண்ணங்களின் கலவையில் அந்தப் படகே அழகிய தீவாய் புதிய உருப்பெற்று விடுகிறது.

                ஒரு தீவைத் தேடிப் பயணம் புரியும் சின்னஞ் சிறு தீவு அளவிற்கான மிகச்சிறிய குறுநாவலே இது. அந்தப் பெண்ணிற்கும் ஆணிற்குமான உறவின், அன்பின் ஆழங்களை, அதன் உள்ளார்ந்த மெய்யுணர்வை ஆத்மார்த்தமாய் உணர்த்தி செல்லும் ஒரு இனிமையான பயணமாக அமைகிறது இந்தச் சிறு நாவல். அந்த ஆணோடு கலந்த அந்தப் பெண்ணின் பயணம், அவள் அவனுக்கு ஒத்துழைப்பாக இருந்து அவனை வழி நடத்திச் செல்லுதல், அவனின் பயணத்தை இனிமையாக்குதல், வாழ்க்கைப் பயணங்களில் சோர்வடையாத நிலையில் இருத்தல்...என்பதாக இந்த வாழ்க்கையின் பல படிநிலைகளை உணர்த்துவதாகவே நாம் இந்த நாவலைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. ஒரு பெண்ணோடு இணைந்து கொண்ட இந்த வாழ்வில் நம்மால் அதுவரை அறியப்படாத வாழ்வின் வெவ்வேறு விதமான அனுபவங்களை எதிர்கொள்வதும் அதன் மூலம் நம்மைப் பக்குவப்படுத்திக் கொள்வதுமான மெய்யான உணர்வுகளை எய்த முடியும் என்பதாக இந்த நாவல் நமக்கு உணர்த்துகிறது என்றே நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

      இந்தச் சிறு நாவலின் முன்னுரையில் இப்படிச் சொல்லப்படுகிறது.

     “மொழி பெயர்த்தல் என்பது மற்றொரு சுயமான  படைப்பை உருவாக்கும் செயலுக்கு ஒப்பானதாகும். மூலத்திற்கு இணையானதாகவும், நியாயம் செய்வதாகவும் இருக்க வேண்டியதாயிருக்கிறது. ஒரு சித்திரத்தைப் பார்த்து வரையும் இன்னொரு சித்திரம் எனலாம். சில வண்ண மாற்றங்களும், வடிவ மாற்றங்களும் மூல சித்திரமாகவும், அதே நேரம் சுயமானதாகவும் இருக்க வேண்டும்”

     ஆனந்த அவர்களின் இந்த நாவலுக்கான மொழி பெயர்ப்பு அந்த உணர்வை நமக்கு முழுமையாக ஏற்படுத்துகிறது. மொழி பெயர்ப்பில் தெளிவான ஒரு வாசிப்பு அனுபவத்தை நமக்குத் தரும் சின்னஞ்சிறிய சிறப்பான நாவல் இந்த “அறியப்படாத தீவின் கதை”.

                           ----------------------------------

 

 

குட்டி இளவரசன் - அந்த்வான் து செந்த்-எக்சுபெரி-பிரெஞ்ச் நாவல்-தமிழ் மொழி பெயர்ப்பு-வெ.ஸ்ரீராம் மற்றும் ச.மதனகல்யாணி.

     இந்த நாவலைப் படிக்காவிட்டால் ஏதேனும் பழி பாவத்துக் ஆளாக நேரிடுமோ என்கிற அளவுக்குத் தோன்றிப் போனது மனதில். பயம் பிடித்துக் கொண்டது. குட்டி இளவரசன் படிச்சிருக்கீங்களா...? என்று யாரேனும் கேட்கப் போக...இல்லையே....! என்று வாயைப் பிளக்க...கேவலமாகிப் போனால்....? அந்த முகத்தை எங்கே கொண்டு வைத்துக் கொள்வது?

     ஒரு வழியாய் ஒரு முறைக்கு ரெண்டு முறை படித்தாயிற்று. ஆனால் பலரும் பலமுறை படித்ததாகவே இதைச் சொல்கிறார்கள். ஒரு பிரபலமான, மதிப்பிற்குரிய எழுத்தாளர், தான் ஆயிரம் தடவைக்கு மேல் இதைப் படித்திருப்பதாக வேறு சொல்கிறார்.

     என்னடா....து...! என்று குற்றவுணர்ச்சி தாளாமல் நானும் எடுத்துப் படித்துத்தான் விட்டேன். வாங்கி வருஷக் கணக்காயிற்று....அப்படி எத்தனையோ உண்டு என்று வையுங்கள். இன்னும் கிடக்கிறது பலதும்...ஈஸ்வரோ ரக்க்ஷது.

     பெரும்பாலும் மொழி பெயர்ப்புகளில் அந்தந்தக் கதா பாத்திரங்களின் பெயர்களை ஞாபகத்தில் வைத்துக் கொண்டு நகர்வது என்பதே மிகுந்த சிரமம். குறிப்பாக ஆணா, பெண்ணா என்று  பளிச்சென்று தெரியாத பெயர்களாக இருக்கும். இடப் பெயர்கள் வேறு நெருடிக் கொண்டேயிருக்கும். இதையும் தாண்டி மொழி பெயர்ப்பு வரிகள் அது கதை என்பதை உணர்த்தாமல், ஏதோ கட்டுரை போல் அல்லது தகவல் அட்டவணை போல் நகர்ந்து கொண்டிருக்கும். இதையெல்லாம் தாண்டி பிடிவாதமாய்ப் படித்து விடுகிறோம் என்று வையுங்கள்...படித்த சில நாளில் மறந்தும் போகும்....

     இப்படியான ஆபத்துக்களெல்லாம் மொழி பெயர்ப்பு நாவல்களில் உண்டுதான். அதுக்குத்தான் பல முறை படிக்கணும் போலும். இதற்காகவே அப்படியே மொழியைப் பெயர்த்து எடுக்காமல், அந்த எழுத்தாளருக்கு என்று படிந்து போன தமிழ் எழுத்து நடையில் சிலர் வேற்று மொழி நாவல்களை மொழியாக்கம் செய்து உலவ விட்டிருக்கிறார்கள். இந்த வாக்கியம் தமிழில் இருந்தால் எப்படியிருக்கும் என்று கற்பனை செய்து கொண்டு அவருக்கான கதை நடையிலேயே, பேச்சு மொழியில், பெயர்ப்பைக் கொடுத்துள்ளார்கள். எனக்கென்னவோ இங்கில்லாத எழுத்தா, எழுத்தாளர்களா என்று தோன்றிக்கொண்டேயிருக்கிறது.

     இந்த நாவலின் வெ.ஸ்ரீராம் மற்றும் மதன கல்யாணி மொழி பெயர்ப்பு வாசிப்பதற்கு சுலபமாக, நாவலின் போக்கை எளிமையாய்ப் புரிந்து கொள்ளும் வண்ணம் இருக்கிறது என்பதை நாம் சொல்லித்தான் ஆக வேண்டும். ஏற்கனவே வெ.ஸ்ரீராமின் மொழி பெயர்ப்பில் “அந்நியன்“ நாவலைப் படித்த அனுபவம் உண்டுதான். அதன் பின்புதான் அவரின் மொழி பெயர்ப்பைப் பார்த்து, க்ரியாவின் புத்தகங்களை வாங்க நேரிட்டது. நிறையப் பதிப்புகள் வந்திருக்கிறது. வர வரத் தீர்ந்து போய்க் கொண்டேயிருக்கிறது.

     ஓரு சிறுவன் விமான ஓட்டியாக மாறுகிறான்.   அவனே இந்தக் கதையைச் சொல்லிச் செல்கிறான். விமான ஓட்டியாக மாறுவதற்கு முன்பு அவனிடம் இருந்த திறமை ஓவியம் வரைதல். அதைப் பெரியவர்கள் உணராமல் இதெல்லாம் உதவாது என்று அவனைக் கேலிக்குள்ளாக்கி, உபயோகமாய்ப்  பாடங்களில் கவனம் செலுத்துமாறு அறிவுறுத்துகிறார்கள். அதற்குப் பின் அவன் விமான ஓட்டியாக மாறுகிறான். அவன் ஓட்டிச் சென்ற விமானம் பல ஆயிரம் மைல்கள் தூரத்தில் சென்று சகாரா பாலைவனத்தில் விழுந்து விடுகிறது. அங்கு தனிமைப் பட்டுக் கிடக்கிறான். விமானத்தைப் பழுது பார்க்கும் வேலையில் இறங்குகிறான்.  அவனை ஒரு குரல் அழைக்கிறது. அதுதான் குட்டி இளவரசன்.

     கோள் எண். பி612 கிரகத்திலிருந்து வருவதாக அவன் கூறி, எனக்கு ஒரு ஆடு படம் வரைந்து கொடு என்று கேட்கிறான். அவன் எப்படி அங்கு வந்தான். வலசை வரும் காட்டுப்  பறவைகளைப்  பயன்படுத்திக் கொண்டு அங்கு வந்திருக்க வேண்டும். சின்னஞ்சிறிய கிரகத்திலிருந்து பறந்து இங்கு வருவதற்கான காரணம்தான் என்ன என்கிற யோசனையில்  தான் பிரியமாய் நினைத்திருக்கும் மலரை, வரைந்து கொடுக்கும் ஆடு மேய்ந்து விட்டால்? என்று நினைத்து பயப்படுகிறான். ஒரு சின்னஞ்சிறிய வீடு அளவே உள்ள அந்தக் கிரகத்திலிருந்து ஒரு நாளைக்கு 44  தடவைகள் தான் சூரிய அஸ்தமனத்தைப் பார்த்திருப்பதாகவும் குட்டி இளவரசன் கூறுவது ஆச்சரியப்படுத்துகிறது. ஆழ்ந்த துக்கத்தில் இருக்கும்போது சூரிய அஸ்தமனங்கள் மனதுக்குப் பிடித்திருக்கிறது என்று கூறுகையில் அந்த அஸ்தமனங்களை நீ பார்த்தாயா? என்ற கேள்விக்கு குட்டி இளவரசனிடமிருந்து பதிலில்லை.

     ஒவ்வொரு நாளும் அவன் சொல்லும் கதைகள் வியப்பளிக்கிறது. பவோபாப் மரங்களை ஆடு மேய்ந்து விடுமே என்று வருந்துகிறான். அவை ஒரு யானை தின்னும் அளவினை விடவும் அதிகமானது. எனவே ஆடுகள் மேய்வதற்கு வாய்ப்பில்லை என்று பதில் வருகிறது.

     சுற்று வட்டாரத்தில் ஆறு கிரகங்கள். 325 முதல் 330 வரை.முதல் கிரகத்தில் ஒரு அரசன். இரண்டாவது கிரகத்தில் ஒரு தற்பெருமைக்காரன். அடுத்த கிரகத்தில் ஒரு குடிகாரன். நான்காவது  கிரகத்தில் ஒரு பிஸினஸ்மேன். இவனின் கேள்விகளும் பதில்களும்தான் விசித்திரமானவை. விண்மீன்களைச் சொந்தமாக்கிக் கொள்ள வேண்டும். ஏன் எனில் நான்தான் அவைகளை முதன்முதலில் இப்படி நினைத்துப் பார்த்தேன். யாருக்கும் சொந்தமில்லாத ஒரு வைரத்தைக் கண்டால் அது உன்னுடையது. யாருக்கும் சொந்தமில்லாத ஒரு தீவைக் கண்டு பிடித்தால் அது உனக்குச் சொந்தம். முதன் முதலில் ஒரு புதிய கருத்து உனக்குள் தோன்றினால்  அது உன்னுடையது. அதுபோல் விண் மீன்கள் எனக்குச் சொந்தம். ஏனெனில் நான்தான் அவைகளைப் பற்றி அப்படி முதலில் நினைத்தவன். அது வேறு யாருக்கும் தோன்றவில்லை எனும்போது நான் நினைப்பதில் என்ன தவறு? ஐந்தாவது கிரகம் மிக விநோதம். அங்கு ஒரு விளக்கேற்றுபவன். அவன் சற்றே வித்தியாசமானவனாய் வெளிச்சத்தை இந்த உலகுக்குக் கொடுப்பவனாய்க் காண்கிறான்.  ஆறாவது ஒரு புவி இயலாளன். ஏழாவதாக வந்தடைவது பூமி. அங்கே ஒரு பாம்பைக் காண்கிறான் குட்டி இளவரசன். மனிதர்களுக்கு வேர்கள் இல்லை. அதனால் அவர்களைக் காற்று கொண்டு சென்று விடுகிறது. என்று கூறும் ஒரு மலரைச் சந்திக்க நேரிடுகிறது. அந்த ரோஜா மலரைப் பாதுகாக்க நினைக்கிறான்.  அது வாடி விடுகிறது. உவமையாக்கிச் சொல்லப்படும் இந்தக் கதை ஆசிரியரின் சொந்தக் கதையின் சாயலோ என்று நினைக்கத் தோன்றுகிறது. காதல் தோல்வியின் அடையாளங்களை இப்படி சோகமாய் அடையாளப்படுத்துகிறாரோ என்று நினைக்க வேண்டியிருக்கிறது. சொந்த வாழ்க்கையின் அனுபவங்களை இப்படி அடையாளப்படுத்தி இந்த நாவல் வெகு கற்பனையாகப் புனையப்பட்டிருக்கிறதோ என்று நாம் நினைக்க வேண்டியிருக்கிறது. இதன் உள்ளார்ந்த அர்த்தங்களை நாமாக அடியாழத்திற்குச் சென்று உணர்ந்து கொள்வதற்காகவே திரும்பத் திரும்ப இந்நாவலை நாம் படிக்க வேண்டியிருக்கும் என்பதே இப்புத்தகத்தைப் படித்து முடித்த வேளையில் மனதில் தோன்றிய முற்றுப் பெறாத கருத்தாக இருக்கிறது.

                                     ---------------------------

    

அம்மா...!     -கவிதைகள்   -கிண்டில் நூல்

 

சிறுகதை “வனம் புகுதல்” - தினமணி கதிர் - 25.4.2021

 

சிறுகதை                          “வனம் புகுதல்”  

  

      இருவர் படுப்பதுபோலான அந்த அகலக் கட்டில் உறாலில் நடுநாயகமாய்க் கிடந்தது. அதை அந்த இடத்தில் கொண்டு வந்து போட்டது நான்தான். அதற்கு முன் எதிரேயுள்ள அறையில்தான் அது கிடந்தது. அங்கே குளிர் சாதனம் உண்டு. ஆனால் இரவில் அங்கே கதவை அடைத்துக் கொண்டு படுக்க எனக்கு பயம். யாரேனும் திருடன் நுழைந்து அறைக்கதவை வெளியே சாத்தி என்னை அடைத்து விட்டு, இருப்பதையெல்லாம் திருடிக் கொண்டு போய் விடலாம் என்று தோன்றியதால் அந்த இரும்புக் கட்டிலை உறாலுக்கு நகர்த்தினேன்.                               

சென்ற முறை ஊருக்கு வந்தபோதே இதைச் செய்து விட்டேன். எனக்கு எப்போதும் உறாலில் படுப்பதுதான் பிடிக்கும். தலைக்கு மேலே சுற்றும் ஃபேன் அப்படியே மாடி உஷ்ணத்தைக் கீழே இறக்கும். அது தாங்காமல் புரண்டு கொண்டேயிருந்து எப்போது கண்ணயர்ந்தேன் என்றே தெரியாமல் உறங்கி விடுவேன். அந்த இடத்தில் படுப்பதை ஏதோ பாதுகாப்பாக உணர்ந்தேன் நான்.                                                                                  எப்போதுமே டபுள் காட் உபயோகிப்பதுதான் எனக்குப் பிடிக்கும். வெளியூர்  சென்றாலும், உறவினர்கள் வீட்டில் பெரிய கட்டில் இருக்கிறதா என்று தேடுவேன். உறக்கத்தில் உருண்டு கீழே விழுந்து விடும் பழக்கம் சின்ன வயதிலிருந்தே எனக்கு உண்டு. ஒரு முறை அண்ணாவுடன் கன்னியாகுமரிக்குச் சென்றிருந்தபோது, நாகர்கோயிலில் அறை எடுத்திருந்த லாட்ஜில் உறக்கத்தில் அப்படித்தான் கீழே விழுந்து விட்டேன். தரையில் படுத்திருந்த  அண்ணா...டே...டே...டேய்....என்று தடுப்பதற்குள் டொப்பென்று பூமிக்கு இறங்கி விட்டேன். தலையில் பலமான  அடி. காலையில்  அந்தப் புது ஊரில் டாக்டரைத் தேடி ஓட வேண்டி வந்துவிட்டது. அதுவாவது ஊர் சுற்றின அசதியில் உருண்டேன் எனலாம். ஆனால் அந்தப் பழக்கம் இன்றுவரை என்னிடம் தொடர்கிறதே,  அது ஏன்? நல்ல ஓய்வில் இருக்கும் இப்பொழுதுகளிலும் ஒராள் படுக்கும் கட்டிலில் படுத்தால் அது நிகழ்ந்து விடும்...! எனவேதான் டபுள் காட். எப்படிக் காலைக் கையை மாற்றி விரித்துப் போட்டாலும்...பப்பரப்பே....என்று படுத்தாலும் கீழே விழ வாய்ப்பில்லை. தரைலயே விரிப்பு விரிச்சுப்  படுத்துக்கோ...சரியா...? எங்கு கிளம்பினாலும் அம்மாவின் மறக்காத அறிவுரை இது. இந்த வயதிலும் நினைவு வருகிறதே...!                                                                   உறாலில் நான் கட்டில் போட்டிருக்கும் இடம்...வாசலில் இருந்து பார்ப்பவருக்குத் தெரியாது. நானாக எட்டிப் பார்த்தால்தான் போச்சு...அப்படியும் தெரிவதற்கு வாய்ப்பில்லைதான். எழுந்து போனால்தான் யாரென்று தெரியும். மற்றப்படி குரல் கேட்டே மறைவிலிருந்து பதில்  சொல்லி விடுவதுதான்.

      என்ன முகம் பார்க்க வேண்டிக் கிடக்கிறது? எனக்கொன்றும் பிடிக்கவில்லை. உலகம் எப்போதும்  போல்தான் இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. அதே ஏழு மணிக்கு கீரைக்காரி வருகிறாள். ஏழரைக்கு தேங்காய்க்காரர் சைக்கிளில் பறக்கிறார். எட்டு மணி வாக்கில் மாயக்காள் மாடு குளிப்பாட்ட கண்மாயை நோக்கிப் போகிறாள். ஸ்கூல் பஸ்...ஆட்டோ...எல்லாமும் கீ கொடுத்ததுபோல் இயங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. எதுவுமே மாறவில்லைதான். அமைதியான ஒரே மாதிரியான இயக்கம். ஒரு வகையில் சொல்லப்போனால் இந்த அமைதியை எதிர்நோக்கித்தான் நானே என்னைத் தனிமைப் படுத்திக் கொண்டேன். அது என் அதிர்ஷ்டம்...ஆம்...அதிர்ஷ்டம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.       இதெல்லாம் போன வார நிகழ்வுகள்.                                  நான் ஊருக்கு வந்து சேர அடுத்த வாரம் கொரோனா ஊரடங்கு அறிவிக்க சரியாக இருந்தது. வசமான வாய்ப்பாக அமைந்து விட்டது. அப்படியே தங்கி விட்டேன். யாரும் என்னைக் குறை சொல்ல முடியாது பாருங்கள். வேண்டுமென்றே வீட்டை விட்டுவிட்டு இருக்கிறேன் என்று சொல்ல முடியாது. தனிமையில் இருக்க வேண்டும் என்ற என் தீராத ஆசையைக் கடவுளாய்ப் பார்த்துத் தீர்த்து வைத்தது போல்.. அந்த என் வீட்டில் தனிமையில் இருந்து கழிக்க வேண்டும் என்று எனக்கு வெகுநாளாய் ஆசை உண்டு. அதற்கு வாய்ப்பில்லாமலேயே போய்க் கொண்டிருந்தது. எதைச் சாக்கு வைத்து வண்டியைக் கிளப்புவது என்று காத்துக் கொண்டேயிருந்தேன்.                                 என் கடமையையெல்லாம்தான் நான் முடித்தாயிற்றே... எனக்காக, என் விருப்பத்துக்காகக் கொஞ்ச நாள் வாழ வேண்டாமா? எனக்கு அமைதி பிடிக்கும். தனிமை பிடிக்கும். யாருடனும் பேசாமல், யாரையும் பார்க்காமல் இருப்பது பிடிக்கும். கையில் விரும்பும் ஒரு புத்தகம் எனக்கிருந்தால் போதும். எத்தனை நாட்கள் வேண்டுமானாலும் தனியாய் இருந்து விடும் மனத் திண்மை உண்டு எனக்கு. இரவு நேரத்தில் ஏதோவோர் தொந்தரவு இருக்கிறதே என்பதைச் சிந்தித்துத்தான் உறாலுக்குக் கட்டிலை மாற்றினேன். இரவு அங்கு படுத்திருக்கையில் பாதுகாப்பாய் உணர்கிறேன். ஒரு சின்னச் சத்தம் கேட்டால் கூட சட்டென்று விழிப்பு வந்து விடும் எனக்கு.           அப்படித்தானே வந்தான் அந்த தேங்காய் பறிப்பவன். வாசலில் சிவனே என்று செல்லும் அவனை அழைத்தது நான்தான். கையில் அறிவாளோடு போகிறானே...! தென்னை மரம் சுத்தம் பண்ணனுங்களா...? என்று கூட ஒரு முறை கேட்டதாக நினைவு. இத்தனைக்கும் மூன்று, நான்கு முறை அவன் வந்திருக்கிறான். ஒரேயொரு மரமானாலும் வசமான, தோட்டக்கலைத்துறையிலிருந்து ஸ்பெஷலாகக் கேட்டுவாங்கிய கன்றை நட்டிருந்தேன் நான். அதுவோ விடுவிடுவென்று வளர்ந்து காய்த்துக் குலுங்கியது. நிறைமாத கர்ப்பிணி போல் நின்றது பொழுதுக்கும்.                                                                        வீட்டின் பக்கவாட்டு வழியாகக் கொல்லைப்புறம் வருவான் அவன். அசாதாரணமாய் மரம் ஏறுவான். இப்படித் திரும்பி நோக்குவதற்குள் உச்சியில் இருப்பான். பாளைகளையும், மட்டைகளையும் அநாயாசமாய்ச் சீவி, காய்களை வெட்டிக் கொப்போடு கயிற்றைக் கட்டி அவன் இறக்கும் அழகு....அதுவும் ஒரு தனிக்கலைதான். நல்ல உடல் திறன் உள்ளவனுக்குத்தான் அது சாத்தியம். அவன் உடம்பு கருகும்மென்று இரும்பாய் ஜொலிக்கும். முறுக்கிய மீசை. கூர் மூக்கு. பாடம் கட்டிய உடம்பு.   ஒரு முறை கூட கன்னா பின்னாவென்று காய்களைத் தனித் தனியாய்ச் சீவி தொப்பு தொப்பென்று தரையில் போட்டதில்லை. தென்னை சுத்தம் செய்யும் சத்தமே தெரியாது. அவன் வந்ததும் தெரியாது...போவதும் தெரியாது. அத்தனை  தொழில் சுத்தம்.

      இதை ஏன் சொல்கிறேன் என்றால் ஒரு முறை வேறொரு ஆளை அழைத்து இந்த வேலையை ஒப்படைத்தபோது, அவன் பண்ணிய களேபரம் சொல்லி மாளாது. தடால் புடால் என்று வெட்டி வீழ்த்த ஆரம்பித்து விட்டான். பக்கத்து வீட்டு ஆஸ்பெஸ்டாசில் போய் காய்கள் விழ, அவை விரிசல் விட, மரத்த வெட்டுறீங்களா இல்லையா...அடுத்தாப்ல உங்ககிட்ட கேட்டுக்கிட்டிருக்க மாட்டேன்...நானே செய்திடுவேன்....என்று அந்த அம்மாள் கத்திக் குடியைக் கெடுத்தது இன்னும் எனக்கு மறக்கவில்லைதான். சமாதானத்திற்கு நாலஞ்சு காய்களை ஓசியாகக் கொடுத்தபோது கூட வாங்கிக் கொள்ளவில்லை. அத்தனை கறார். ஆனால் அதற்கப்புறம்தான் இவன் கிடைத்துவிட்டானே...!                                                                    இப்போது அந்த மரமும் இல்லைதான். அந்தக் கொல்லைப் புறத்தையும் வளைத்து, குளிக்கும்  அறை, கழிவறை என்று கட்டியாயிற்று. ஆனால் ஒன்று அந்த மரமேறி அந்த இரவு ஏன் அப்படி வந்தான்? என்ன  நோக்கத்தில் வந்தான்? கொல்லைப் புறம் நின்று பறித்த காய்களை உறிக்கும் பொழுது அவன் பார்வை அடிக்கடி வீட்டுக்குள்ளேயே பாய்ந்து கொண்டிருந்ததே...! அதன் அர்த்தம் இதுதானா? நோட்டம் பார்த்திருக்கிறானா? அவன் எதிர்பார்த்ததுபோல் இரவில் உள்ளே நுழைய முடியவில்லையா? ஒரு வேளை ஆளில்லா வீடுதானே என்று நினைத்துவிட்டானோ? சுற்றிலும் இத்தனை குடியிருப்புகள் இருக்கையில் என்ன ஒரு தைரியம் அவனுக்கு. பளீரென்று தெரு விளக்குகள் எரிந்து கொண்டிருக்கையில் எப்படி இப்படித் துணிகிறான்? திருடுவதற்கும்தான் எத்தனை தைரியம்  வேண்டும்? சும்மா நடக்குமா அந்தக் காரியம்?

      டொக்.....! - யாருப்பா அது...? ஏய்...யாரது...? பதற்றத்தில் என் இயல்பு மீறிக் கத்திக் கொண்டு அந்த அர்த்த ராத்திரியில் துள்ளி எழுந்து உள்ளிருந்தமேனிக்கே வாசல் லைட்டைப் போட்ட போது ஒரு கையை ஊன்றி அப்படி ஒரு துள்ளுத் துள்ளி காம்பவுன்ட் சுவரைக் கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் கடந்தானே...! அது அவன்தானோ..! அவனேதான்...அவனேதான் சந்தேகமில்லை...! ஏன் அப்படி வந்தான். திருட வந்தானா? ஜன்னலோரம் உலர்த்தியிருக்கும் துணிமணிகளை உருவிக்கொண்டு போக வந்தானா? ஆள் தனியாய் இருப்பதை உணர்ந்து வந்தானா? ஒருவேளை காய் திருட வந்திருப்பானோ? வேணுமளவுக்கு எடுத்துக் கொண்டு, எனக்கும் வைத்துவிட்டுப் போ என்றுதானே அவனிடம் சொன்னேன். நான்கைந்து இளநீர் கூட சகஜமாய் வெட்டித் தந்தானே? அவனுக்கா இப்படி எண்ணம்?                                                             எழுத்துச் சித்தர் ஜெயகாந்தன் அவர்களுக்கு இப்படியொரு அனுபவம் உண்டு என்று படித்திருக்கிறேன்...! “எனக்கு மரமேறத் தெரியாது.“...என்று!! இதை இங்கே சொல்லும்போதே அவர் சொல்லிச் சென்றதைத்தான் காப்பியடித்துச் சொல்கிறேன் என்று நினைத்து விடுவார்களோ? ஏன்...அதே மாதிரி ஒரு அனுபவம் மற்றவர்களுக்கு ஏற்பட்டிருக்கக் கூடாதா?...ஏதாவது வேண்டுமென்றால் என்னிடம் அவன் கேட்டிருக்கலாமே...! அவனிடம் நான் என்னை எளிமையாய்க் காண்பித்துக் கொண்டுதானே  பேசினேன். அவனை ஒரு கூலி ஆளாய்க் கூட நினைத்துப் பேசவில்லையே...! ஒரு நண்பனைப் போலத்தானே  அந்தப் பணிக்கு அழைத்தேன். பிறகும் ஏன் அவனுக்கு அப்படித்  தோன்றியது? காம்பவுன்ட் தாண்டி ஓடாமல் நின்றிருந்தாலும் நான் அவனை ஒன்றும் செய்திருக்கப் போவதில்லையே? அந்த நம்பிக்கை அவனுக்கு ஏன் என்னிடம் ஏற்படவில்லை? முகத்தைக் காண்பிக்க வேண்டாம் என்பதுபோல் திரும்பாமல் இருட்டில் மறைந்து விட்டானே?  முகத்தைக் காண்பிப்பதில் அல்லது என்னை நேருக்கு நேர்  பார்ப்பதில் அவனுக்கு லஜ்ஜையோ? நான் எழுந்து இப்படிக் கத்துவேன் என்று எதிர்பார்க்கவில்லையோ?                        அவன் எதிர்பார்த்ததற்கு மேல்தானே அன்று கூலியும் கொடுத்தேன். எதுக்கு சார் இவ்வளவு? என்ற அவனிடம் இல்ல இருக்கட்டும்...வச்சிக்குங்க...உங்க தொழில் சுத்தம் எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு...தடாலடியா இல்லாமச் செய்தீகளே? அதுதான் பெரிசு...! சந்தோஷமாத் தர்றேன்...கொண்டு போங்க....என் கண்களில் நீர் திரண்டதுதான் மிச்சம். அதற்குப் பின் அவனை அந்தத் தெருப்பகுதியிலேயே காணவில்லை. ஏன் வராமலேயே போனான்? முதன் முறையாய்த் திருட வந்திருப்பானோ? அடையாளம் தெரிந்திருக்குமோ என்ற அவமான உணர்ச்சியோ?              எங்கயாவது திருடிட்டு மாட்டிண்டிருப்பான்...ஜெயில்ல கிடக்கானோ என்னவோ...? என் மனையாள் இப்படிச் சொல்ல...அவனோடு மேலும் கொஞ்சம் பேசாமல் விட்டதுவும், அவன் நிலையை  அறிந்து கொள்ளாமல் போனதுவும் மனதுக்குள் குற்றவுணர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. ஏதேனும் பண உதவி கேட்டிருந்தால் கூடச் செய்திருக்கலாமோ?       தயங்கித் தயங்கி மரியாதையாய்ப் பேசினானே...? அவன் போய் திருடுவானா?                               அப்போதாவது அறைக்குள் படுத்திருந்தேன். இப்போதுதான் உறாலுக்கு வந்தாயிற்றே...! கடந்த மூன்றாண்டுகளாகவே அங்கு வரும்போதெல்லாம் உறாலில்தான் படுக்கிறேன். ஏதோவோர் பாதுகாப்பு உணர்ச்சி இருக்கிறது அவ்விடத்தில். அந்த வீடு எனக்குக் கோயில் போல. அந்த வீட்டோடு நான் தினமும் பேசிக் கொண்டிருக்கிறேன். அது என் தாய் தந்தையர் காலடி பட்ட இடம். என் சார்பான ரகசியங்களை அது உள்ளடக்கியிருக்கிறது. ஒரு தவறு செய்த போது அது என்னைப் பாதுகாத்தது. யாருக்கும் காட்டிக் கொடுக்காமல் காப்பாற்றியது. இன்று அந்தத் தவறை உணர்ந்து நான் தனிமையில் அழுகிறபோது அது என்னை ஆறுதல்படுத்துகிறது. மனிதர்கள் தவறுவது இயற்கை. வருந்தாதே...!  மனிதன் தன் தவறை உணர்ந்து திருந்தி விட்டானானால் அவனுக்கு மன்னிப்பு உண்டுதான். ஆனால் எனது அந்தத் தவறுக்கு மன்னிப்பு உண்டா? இன்னமும் எனக்குச் சந்தேகம் இருந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. தவறு என்று உணர்ந்தபின்னும் அதை வெளியே சொல்ல முடிகிறதா? வெளியே சொல்ல முடியாத தவறு. தவறுகளுக்கெல்லாம் தவறு.  உரிய தண்டனையை நீ அனுபவித்துத்தான் ஆக  வேண்டும். அதுவும் அந்த வீட்டிலேயே நிகழட்டும் என்றுதான் நான் காத்திருக்கிறேன். கிடைக்கும் தண்டனையைக் கண்களை மூடி ஏற்றுக் கொள்வேன். அது திண்ணம். அந்தக் கோயில் அப்போதுதான் புனிதம் பெறும். என் பெற்றோர் மகி்ழ்வர். அவர்கள் ஆன்மா சாந்தியடையும். அது என்னால்தான், எனக்குக் கிடைக்கப்போகும் தண்டனையால்தான் சாத்தியம். இறைவா...திருந்தும் வாய்ப்பளித்த நீ, தண்டனையையும் பெற்றுக் கொடுத்து விடு....என் மனசாட்சிக்கு நான் உண்மையாய் இருந்தாக வேண்டும். அதுவே நான் பிறவியெடுத்ததன் பலன்.

      இம்முறைதான் நீண்ட நாள் வாசம். எப்போது கொரோனா முடியும்...எப்போது ஊருக்குச் செல்வேன் என்பதே எனக்குத் தெரியாது. ஏன், யாருக்குமே தெரியாதுதானே...! அப்படியே தெரிந்தாலும், நிலைமை சரியாகி விட்டாலும் நான் ஊர் கிளம்புவதாயில்லை. இதைச் சாக்கு வைத்து என் தனிமையை நீட்டித்துக் கொள்ளவே விரும்புகிறேன். ஏன்...இப்படியே கடைசிவரை இருந்து விடலாம் என்றும்தான் நினைத்திருக்கிறேன். ரொம்பவும் என்னைப் பிரஷர் பண்ணினால் சொல்லாமல் கொள்ளாமல் எங்கேயாவது போய்விடுவேன் என்று என் பையனையும், மனையாளையும் பயமுறுத்தியிருக்கிறேன்...! கண்காணாமல் போவதற்கு, ஊரிலுள்ள வீட்டிலாவது தனிமையில் கிடக்கட்டும்...எது சொல்லியும் கேட்காததுகள என்னதான் செய்றது? ஆள் இருக்கிறதுக்கு அடையாளமா, ஏதாச்சும் அப்பப்போ பேசவாவது செய்துக்கலாமே...!                    கட்டிலில் அந்த உறாலில் முதுகுக்கு வைத்திருக்கும் தலையணையில் ஆயாசமாய்ச் சாய்ந்து கொண்டு விடாமல் படித்துக் கொண்டிருப்பதும், எதையாவது பார்த்துக் கொண்டிருப்பதும்தான் எனக்கு மிகவும் பிடித்தமான விஷயம். எதிரே ஜன்னல்...வலது புறம் ஒரு ஜன்னல்....எதிர் அறையில் ஒரு ஜன்னல்....இடது பக்கவாட்டு அறையினுள் ஒரு ஜன்னல். இவை எல்லாவற்றிலிருந்தும் காட்சிகள் எனக்குத் தெரிந்து கொண்டேயிருக்கும். படிக்கும் நேரம் தவிர மற்ற நேரம் பூராவும். அதன் வழி தெரியும் காட்சிகளை ரசித்துக் கொண்டிருப்பதே என் வேலை. ரசனைக்கு வயசு உண்டா என்ன?

      வலதுபுறம் அருகிலிருக்கும் இன்னொரு வீட்டு மாடியும் இங்கிருந்து நன்றாகத் தெரிகிறது. அந்த வீட்டுக்காரர் எனக்குத் தெரிய, சும்மா இருந்து நான் பார்த்ததேயில்லை. ஏதாவது செய்து கொண்டேயிருப்பார். குறிப்பாக கொல்லைப்புறம் வைத்திருக்கும் சட்டியில் மறவாமல் நீர் நிரப்பி அன்றாடம் வந்து செல்லும் சின்னஞ்சிறு பறவைகளுக்கு தாக சாந்தி செய்ய உதவுவார். மறக்காமல் கொல்லைப்புற மரம் செடி  கொடிகளுக்கு மண் அணைத்துக் கொடுப்பார். தண்ணீர் ஊற்றுவார். அவர் வீட்டு சாத்துக்குடி அத்தனை ருசி. ஒரு முறை ஊரிலிருந்து வந்திருந்த என்னிடம் ஏழெட்டுப் பழங்களைக் கொண்டு வந்து கொடுத்து ஊருக்குக் கொண்டு போங்கள் என்றார். வீட்டைச் சுத்தம் பண்ணுவது, மாடியைப் பெருக்குவது, கிரில் கம்பிகளைத் துடைப்பது, வாசலில் அவர் வீட்டிலும் இருக்கும் வானுயர் மரங்களை மின்சார வொயர் குறுக்கிடாத அளவுக்கு  கவனமாய் வெட்டி விடுவது...என்று மனம் சோரா வேலைக்காரர் அவர். எது செய்தாலும் அத்தனை ஈடுபாடு. மனிதனை அதுதானே வாழ வைக்கிறது?                                                    நம்ம நட்டு வளர்த்த மரத்த, இ.பி.க்காரன் வந்து எதுக்கு சார் சொல்லாமக் கொள்ளாம வெட்டி வீழ்த்திட்டுப் போகணும்...நாமளே அளவாச் செய்திடுவோம்....சுத்திலும் மரம் இருக்கிறதையே தொல்லையா நினைக்கிறாங்க சார்...அடியோட வெட்டிட்டுப் போயிடறாங்க...யாரையும் கேட்கணும்ங்கிற அவசியமில்லையாம் அவுங்களுக்கு....வேப்ப மரக் காத்தோட மகிமை தெரியுமா அந்த ஆளுங்களுக்கு?      வச்சு வளர்க்க எத்தன வருஷமாச்சு? புரியுமா எவனுக்காச்சும்? வேப்ப மரத்துல எத்தன வகையிருக்குன்னு கேளுங்க...யாராச்சும் சொல்றாங்களா பார்ப்பம்? இதுக்குப் பேரு கருவேம்பு சார்....எத்தனை மருந்து வகைக்குப் பயன்படுது தெரியுமா? நிமிஷமா வெட்டிச் சாய்ச்சிடலாம்...வளர்ந்து வானளாவி நிக்கிறதுக்கு? வெட்டிப் பசங்க.....! - அவர் பேச்சே அலாதிதான். கொல்லைப்புறத்தில் நிலவேம்பு என்று ஒரு மரம் உள்ளதாக வேறு சொன்னார். விட்டால் சந்தன மரத்தைக் கூட நட்டு வளர்த்து விடுவார். அத்தனை இயற்கை ஆர்வலர் அவர்.                                                                                 இந்த என் வீடு கட்டி முப்பதாண்டுகளுக்கு மேல் ஆகி விட்டது. கட்டின பிறகு குடி வந்து அவ்வப்போது சின்னச் சின்ன மாற்றங்கள் செய்து, கிரகப்பிரவேசத்தின்போது இருந்த உருவத்தையே இழந்து விட்டது இந்த வீடு. யாரும் முழு ஐடியாவோடு வீடு கட்டி, நூறு சதவிகித திருப்தியாய் உள்ளே நுழைந்திருப்பார்கள் என்று எனக்குத் தோன்றவில்லை. அந்தத் தெருவில் இருக்கும் அநேக வீடுகள் தங்களை மாற்றிக்கொண்டேயிருந்திருக்கின்றன. என் வீடும் இப்போது பழையதாகிவிட்டதுதான். அங்கங்கே காரை உதிர்ந்து தென்படுகிறது. மாடியில் இருக்கும் தண்ணீர்த் தொட்டிக்கு நேர் கீழே உள்ள சுவரின் உத்திரப் பகுதியில் ஈரத்தின் அடையாளமாய் மேப் வரைந்தது போல் அழுக்கழுக்காய் வட்டங்கள் கோணலும் மாணலுமாய்ப் படிந்திருக்கின்றன. அங்கங்கே பல்லி புள்ளி புள்ளியாய் அசிங்கம் செய்து வைத்திருக்கிறது. ஒட்டடை  செதில்  செதிலாய்ப் படிந்து கொசுக்கள் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கின்றன. என்னால் முடிந்த அளவு சுத்தம் செய்யத்தான் செய்கிறேன். அதையும் மீறி, என் பார்வைக்குப் படாமல் போனவற்றைக் காண நேரும்போது, என் சோர்வு எனக்கு நினைவு வந்துவிடுகிறது. மாடியில் கூட ஓடுகள் பெயர்ந்துதான் கிடக்கின்றன. இது சமயம் எல்லாவற்றையும் மராமத்து பார்த்தால் என்ன? எப்படிப்பட்ட சந்தர்ப்பம். வேலைக்கு ஆள் கிடைக்குமா? சோர்வடையும் சிந்தனைகள்.  தனிமையை நாடி வந்த இடத்தில் என்ன இப்படி?          வயதானால் ஏன் மனம் தனிமையை நாடுகிறது? ப்ரம்மச்சரியம், கிரஉறஸ்தாஸ்ரமம், வானப்ரஸ்தம், சந்யாசம்.... - அப்படியானால் இப்போது நான் வானப்ரஸ்தம் என்று கொள்ளலாமா? அதற்கு வனத்தில் சென்றுதான் இருக்க வேண்டுமா என்ன? வானப்ரஸ்தம் என்பது ஒரு வகைத் துறவு. உலகியல் சார்ந்த எல்லா விஷயங்களிலுமிருந்து விடுபட்டு, அவனவனுடைய மன நிறைவுக்குரிய செயல்களை மட்டுமே செய்தபடி வாழ்வதுதான். பிள்ளைகள் வளர்ந்து குடும்ப வாழ்க்கைக்கு  வந்தபின் அதற்கு மேலும் ஒருவன் இந்த வாழ்க்கையில் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கக் கூடாது. அது அவனுக்கும் கஷ்டம். அதைவிட அவன் பெற்ற பிள்ளைகளுக்கும் அதைவிடக் கஷ்டம். விரும்பினால் மனைவியையும் உடனழைத்துக் கொண்டு செல்லலாம். வானப்ரஸ்தம் என்றால் வனம் புகுதல்.   வனம் புகுதல் என்றால் காட்டிற்கே சென்று வாழ்தல் என்று பொருளல்ல. காட்டில் இருந்தால் எப்படியிருப்போமோ அப்படியான வாழ்க்கையை தனியே வீட்டின் தனிமையில் அரங்கேற்றுதல்.                                                                      எனது இந்த வானப்ரஸ்தத்திற்கு என் மனைவி என்னுடன் வந்து இருக்கப் போகிறாளா என்ன? அவள் அவன் பையனுடன் இருப்பதில்தான் திருப்தி கொள்கிறாள். சாகும்வரை அவனுக்குச் சமைத்துப் போட வேண்டும். அம்மா கையால் அவனும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்க வேண்டும். அவன் மனைவிக்கு இது வசதியாயும் போயிற்று. சமையல் வேலை மிச்சமே...! இல்லாவிட்டாலும் யார் இந்தக் காலத்தில் வீட்டில் சமைக்கிறார்கள். ஃபோனில் ஆர்டர் செய்து விட்டுக் காத்திருக்கிறார்கள். அந்த சுதந்திரம் இப்போது அவர்களுக்குக் கிடைக்காதே...! விருப்பம் நிறைவேறாதே! ஓடுற மட்டும் ஓடட்டும் என்று இருக்கலாம். நாளைக்குக் குழந்தை பிறந்தால் ஒராள் பார்க்க வேண்டாமா? அதற்காகவேனும் வாயைக் கட்டி, வயிற்றைக் கட்டி...வாழ்ந்தாக வேண்டுமே...!                                                                                  எப்படியோ இருந்து விட்டுப் போகட்டும்...எனக்கெதற்கு இந்தச் சிந்தனை? என்னை விட்டால் சரி....அப்படி விட்டுத்தான் விட்டார்கள். போனால் போகட்டுமென்று. வேலை செய்யத்தான் அம்மா இருக்கிறாளே...!                                                                                     பாவி...! வயதான காலத்தில் என்னோடு இருக்க வேண்டுமென்று அவளுக்குத் தோன்றவில்லையே! அவர்களுக்குத்தான் அப்படியென்றால் உனக்குமா? அவர் இருக்குமிடம்தான் எனக்கும்...என்னையும் அவரோட அனுப்பிச்சிடு...! சொன்னாளா...,சொல்வாளா?                             இப்போதுதான் அந்தப் பிரச்னையே எழவில்லையே...! கொஞ்சநாளில் நான் திரும்பி விடுவேன் என்றல்லவா நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்? நானாவது திரும்புவதாவது? தற்செயலாய் நிகழ்ந்த நிகழ்வு இது என்றல்லவா நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்? இது ஊரடங்கை நோக்கி நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதைத் துல்லியமாய்க் கணித்து கன கச்சிதமாய்ப் புறப்பட்டு வந்த எனக்கல்லவா தெரியும் அந்த ரகசியம்? என் அதிர்ஷ்டம் அது மாதக் கணக்கில் நீட்டித்துக் கொண்டிருக்கிறது.                                                        அதற்காக கொரோனாவே...நீ வாழ்க...! என்றா சொல்ல முடியும்? எவ்வளவு வேக வேகமாய்ப் பரவுகிறது? தினம் தினம் சிலராவது செத்துக் கொண்டுதானே இருக்கிறார்கள்? வந்த இடத்தில் அடைபட்டுப் போனேன். என் மனதிற்கு அது இசைவாகவும் போயிற்று. நான் இப்போது கிளம்பிப் போவது நடவாது. எங்கே நான் திரும்ப வந்து விடுவேனோ என்றும் அவர்கள் நினைக்கலாமல்லவா? கொரோனாவைக் கையோடு கூட்டி வராமல் இருந்தால் சரி என்றும் நினைக்கலாமே...!                                                               கொரோனாவே நீ வாழ்க...!அருமையான ஒரு சந்தர்ப்பத்தை நீ எனக்கு ஏற்படுத்திக் கொடுத்தாய். இனி நீ இருந்தாலும், சென்றாலும் நான் இங்குதான். முடிந்த முடிபு இது.             இதுவே எனக்குப் பிடிச்சிருக்குப்பா....நான் இப்டியே, இங்கியே இருந்திக்கிறேன். உங்க அம்மாவ நீ வச்சிக்கோ....எனக்கு இதுதான் வசதியாயிருக்கு....என்னை விட்ரு.....                          கேட்டால் சொல்வதாய்த்தான் இருக்கிறேன். இது ஒன்றே வலுவான சந்தர்ப்பம். இந்தச் சந்தர்ப்பத்தை விட்டால் பிறகு எப்போதும் கிளம்பி வர முடியாது. கிளம்பி வந்ததும், தற்செயலாய் கொரோனா தலை காட்டியதும், வளர்ந்ததும், ஊரடங்கு நீடித்ததும், இன்னும் நீட்டித்துக் கொண்டிருப்பதும். எங்கும் நகர முடியாததும், இதைவிடத் தனிமையில் இருக்க ஒரு வலுவான சந்தர்ப்பம் எவருக்கேனும் அமையுமா?                                                                   ரமணா...நீ...ஜெயிச்சுட்டடா....!!!                                                                   அமைதியாய் பத்மாசனத்தில் கையில் சின் முத்திரையோடு கண்களை மூடி தியானத்தில் அந்த உயர்ந்த படிக்கற்களில் அமர்ந்திருக்கிறேன். பரந்து ஓடும் கங்கையும், இடது புறம் சற்றுத் தள்ளி ஓய்வு ஒழிச்சலின்றி இரவு பகல் பாராமல், விடாமல் எரிந்து கொண்டிருக்கும் சிதையும், என்றோ வாரணாசி தந்த அந்த மெய் சிலிர்க்கும் அனுபவம் என் மனக் கண்ணில் ஓடிக்கொண்டேயிருக்கின்றன!.

                              ------------------------------------------------

 

“கவிச்சக்கரவர்த்தியின் பணிவு”=பாரதி கிருஷ்ணகுமார்-வாசிப்பனுபவம்

 

“கவிச்சக்கரவர்த்தியின் பணிவு”=பாரதி கிருஷ்ணகுமார்-வாசிப்பனுபவம்-உஷாதீபன்      (வெளியீடு:- The Roots, bkkumar.theroots@gmail.com - 9444299656)

                இந்தப் புத்தகத்தை எழுதியபோது கம்பன் என்னோடு இருந்தான். தன்னை உணர்ந்து எழுதுமாறு என்னைப் பணித்தான். என்று ஆத்மபூர்வமாய்த் தெரிவிக்கிறார் ஆசிரியர் திரு.பாரதி கிருஷ்ணகுமார்.

      கம்பனின் சிறப்புகள்பற்றி இன்னும் மேன்மையாக, விரிவாக, பரந்து விரிந்து ஊர்கள் தோறும் பேசப்படாமல் இருக்கிறதோ என்கிற ஆதங்கம் தோன்றுகிறது. தமிழ்நாட்டில் ஆண்டுதோறும் கம்பன் விழாக்கள் நடைபெறுகின்றன. காரைக்குடி, மதுரை, சேலம், நாமக்கல், புதுச்சேரி என்று இன்னும் பல இடங்களில் கம்பனின் பெருமைகள் சிறப்பாக அரங்கேறி புகழ்ந்துரைக்கப்பட்டு மக்களிடம் இடைவிடாது கொண்டு செல்லப்படுகின்றனதான்.

      கம்பவாரிதி இலங்கை ஜெயராஜ், தமிழருவி மணியன், சுகி.சிவம், ஜெயமோகன், சுதா சேஷய்யன், நெல்லை கண்ணன், இந்நூலின் ஆசிரியர் என்று இன்னும் பல்வேறு  தமிழ்ப் பெருமக்கள்  கம்பனின் புகழை இடைவிடாது மேலெடுத்துச் செல்கின்றனர்.

      சிறியன சிந்தியான், கம்பனில் பிரமாணங்கள், கம்பனும் வான்மீகியும், தடந்தோள் வீரன், கம்பருக்குள் ஒரு கம்பர், கம்பனிடம் சில கேள்விகள் என்று பல்வேறு தலைப்புகளில் கம்பனின் பெருமைகள் பேசப்பட்டும், அலசப்பட்டும், ஆய்வுக்கு உட்படுத்தப்பட்டும் வருகின்றன. சொல்லரங்கம், வழக்காடு மன்றம் என்று நாம் ரசிப்பதற்குப் பல மேடைகள் காணக் கிடைக்கின்றன.

      ஆனால் கம்பன் வாழ்ந்த காலத்தில் இந்தப் பெருமைகளுக்கெல்லாம் அவர் ஆட்பட்டாரா என்று ஆய்விடும்போது கடுமையான விமர்சனங்களுக்கும், கேலிக்கும், அலட்சியத்துக்கும், துரத்தலுக்கும் ஆட்பட்டிருக்கிறார் என்பதையும், அம்மாதிரி சமயங்களில் கவிச்சக்கரவர்த்தியின் பணிவும், பவ்யமும், தன்னை நோக்கி வீசப்பட்ட கேள்விக் கணைகளை அவர் எதிர்கொண்ட விதமும் ஆசிரியரால் பகிர்ந்தளிக்கப்படும்போது நமக்கு கம்பன் படைத்த ராமகாவியத்தின் மீது பன் மடங்கு மதிப்பு கூடுகிறது..

      வடமொழியில் எழுதப்பட்ட வான்மீகி  ராமாயணத்தைப் பின்பற்றி எழுதப்பட்டதுதானே இது என்று சுலபமாக ஒதுக்கப்பட்டதும், அதிலுள்ளவைகள்தானே இதிலும் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது என்றும், மிகைப்பாடல்கள் அனைத்தும் செருகுகவிகள்தானே எனவும் அவைகள் கம்பனால் எழுதப்பட்டதல்லவே என்றும், எல்லாம் அமைந்திருந்தபோதிலும், வான்மீகி எழுதியதை ஒட்டியே கம்பரின் உரை அமைந்துள்ளதால் மாற்றங்கள் பொருந்தாமல்தான் உள்ளன என்றும் பேசப்பட்டிருக்கிறது.

      அரங்கன் பள்ளிகொண்டிருக்கும் ஸ்ரீரங்கம் கோயிலில் தனது  ராமகாவியம் அரங்கேற்றப்பட வேண்டும் என்று கம்பர் முயன்றபோது அவருக்கு  கோயில் வைணவர்களால் கிடைத்த கேலியும், அவமானமும், அலட்சியமும் எந்தவொரு தமிழ்ப் புலவனுக்கும் நிகழ்ந்திருக்காது என்றே தோன்றுகிறது.. எல்லாச் சூழ்நிலையிலும், பணிவோடும், மிகுந்த பொறுப்புணர்வோடும் தன் முயற்சியைக் கைவிடாது தொடர்ந்து செயல்பட்டிருக்கிறார் கம்பநாட்டாழ்வார் என்பதை அறிந்து நம் மனம் அவருக்கு சார்பான ஆதரவை நல்குகிறது.

      ஆறு காண்டங்களுடன், பத்தாயிரத்து  ஐநூறு பாடல்களுடன், தொண்ணூற்று ஆறு வகையான விருத்தங்களுடன் தனது காப்பியத்தைப் படைத்து அளித்த கம்பன் அதனை சிறப்பான முறையில் அரங்கேற்றுவதற்கு என்னென்ன வகையிலான சோதனைகளுக்கெல்லாம் ஆட்பட்டிருக்கிறார் என்பதை ஆசிரியர் விரித்தளிக்கும்போது, ஒருவனின் கவித்துவமும், ஞானமும் இந்த அளவிற்கு அலைக்கழிக்கப்படும் மனநிலை கொண்ட கீழான மனிதர்களா அக்காலத்தில் இருந்திருக்கிறார்கள்? என்று எண்ணி அவர்கள்மேல் தாங்க முடியாத வெறுப்பும், விலகலும், ஆதங்கமும் நமக்கு எழுவதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை.

      ஸ்ரீரங்கத்தில் கற்றறிந்த  புலமையும், தெய்வ பக்தியும் உடைய சான்றோர்களிடம் படித்துக் காட்டுகிறார். ஆனால் அவர்களோ ஆழ்வார்களைத் தம் நூலில் போற்றாது இருந்ததைக் கண்டு, குற்றம் குறை சொன்னவண்ணமே இருக்கின்றனர். அதனால் கம்பர் நினைத்தபடி காவியம் அரங்கேறாமல் போய்விடுகிறது. தொடர்ந்து தன் பணிவான வார்த்தைகளால் கம்பர் வேண்டி நிற்கும்போது, பற்பல சோதனைகளுக்கு ஆளாக்குகிறார்கள்..அவ்வூர் அரங்கநாதனிடம் போய் இறைஞ்சி நிற்கிறார். இறைவனே தம் அடியார்க்கு ஆட்படுத்த எண்ணி, நம் சடகோபனைப் பாடு என்று விளித்து பிறகே அங்கீகரிப்போம் என்று அருள்கிறார்.  அதன் பின்னர்தான் சடகோபரந்தாதி என்னும் நூலைக் கம்பர் பாடி அருளினார் என்று தெரிகிறது.

      கம்பராமாயணம் வைணவ சமயக் கதை என்ற ஒரு சாரார்  கருத்தும் உலாவந்த காலம் அது.  திருவரங்கத்தில் வைணவ ஆச்சார்யர்களை சந்தித்து வேண்டி நின்றபோது அவர்கள் நரஸ்துதி பாடும் காவியமாய் உள்ளது என்றும், நீச பாஷையான தென் மொழியில் உள்ளது என்றும் கூறி ஒதுக்கியிருக்கிறார்கள். சிதம்பரம் தில்லைவாழ் அந்தணர் மூவாயிரம் பேர் ஒப்புதல் வேண்டும் என்று கூற அதற்கும் போராடிப் பெறுகிறார். இறந்த குழந்தை ஒன்றை உயிர்ப்பித்த கதை ஒன்று அங்கே நிகழ, அதன் மூலம் அவரது காவியத்திற்கு ஒப்புதல் கிடைக்கிறது. ஆனால் அரங்க வைணவர்கள் சமாதானம் ஆகாமல் மேலும் அவரை அலைக்கழிக்கின்றனர். திருநறுங்குன்றம் சென்று அங்குள்ள தமிழறிந்த சமணப் புலவர்களிடம் போய்ப் படித்துக் காண்பித்து ஒப்புதல் பெறுகிறார். மாமண்டூரில் மெத்தப் படித்த ஒரு கொல்லனிடம் போய் படித்து ஒப்புதல் பெறுகிறார். அஞ்சனாட்சி என்னும் ஒரு தாசியிடம் சென்று தம் காவியத்துக்கான ஒப்புதலைப் பெறுகிறார். எல்லா நிபந்தனைகளையும் நிறைவேற்றித் திரும்பிய பின்பும் இன்னும் சிலரது பெயர்களைக் குறிப்பிட்டு அங்கும் ஒப்புதல் பெற வேணும் என்று தயங்காது திருப்பி அனுப்புகிறார்கள். இதில் வியப்பென்னவெனறால் அம்பிகாபதி என்னும் அறிவிற் சிறந்த புலவரது ஒப்புதலையும் தாங்கள் பெற வேண்டும் என்ற நிபந்தனை வைத்ததுதான்.  தன் மகனிடமே சென்று அந்த ஒப்புதலுக்கும் நிற்கிறார் கம்பநாட்டாழ்வார். சிரமேற்கொண்டு அம்பிகாபதி தன் ஒப்புதலை மனமுவந்து வழங்க, இனியேதும் தடையிருக்காது என்று போய் நிற்க, கோயிலுக்கு ஒரு மண்டபம் கட்டித் தர வேண்டும் என்று சொல்கிறார்கள். அதையும் செய்து முடித்தபின்னர்தான் அரங்கேற்றம் நடைபெற்று முடிந்தது என்று அறிய முடிகிறது. அரங்கேற்றம் திருவரங்கத்தில் நடைபெறவேயில்லை என்று இன்றும் சொல்லும் தகவல்களும் உள்ளன என்று முத்தாய்ப்பாகச் சொல்லி முடிக்கிறார் ஆசிரியர்.

      ஒரு ஆய்வு நூலாக இந்தப் புத்தகத்தை நாம் கடக்க வேண்டியிருக்கிறது. கதம்ப மாலையாய்த் தகவல்கள் கோர்க்கப்பட்டிருக்கின்றன. எத்தனை எத்தனையோ புத்தகங்களைத் தேடிக் கண்டடைந்து அத்தனையையும் ஒன்றுக்கொன்று சம்பந்தப்படுத்தி, கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பனின் அறிவும் செறிவும், பணிவும் பண்பும் நிறைந்த நடவடிக்கைகளை ஆசிரியர் எடுத்துரைக்கும்போது நம் மெய் சிலிர்த்துப் போவதுடன், இந்த நேரத்திலிருந்தாவது அவர் சொல்லியிருக்கும் தமிழறிஞர்களின் புத்தகங்களைத் தேடிக் கண்டடைந்து, கம்பனின் ராமகாவியத்தை வாழ்வின் சில முறைகளாவது வாசித்து அனுபவித்து இந்தப் பிறவி எடுத்ததன் பலனை நாம் பெற்றே ஆக வேண்டும் என்கிற எழுச்சி நமக்கு ஏற்படுகிறது.  

      இராமாவதாரம் என்று கம்பர் பெயர் சூட்டிய  கம்பராமாயணம் கி.பி.869 ம் ஆண்டு திருவரங்கத்தில் அரங்கேறியிருக்கிறது. ஆனாலும் நமக்குக் கிடைக்கும் வாய் மொழி வரலாறு, கர்ண பரம்பரைக் கதைகள் இவைகளை ஒப்பு நோக்கும்போது கீழ்க்கண்ட உண்மைகள் புலப்படுகின்றன என்று ஆய்ந்துணர்ந்து தெரிவிக்கிறார் ஆசிரியர்.

      கம்பர் காலத்துக்கு முன்பிருந்தே நிலவிய சைவ, வைணவப் பகைமை                     வான்மீகி தெய்வப் புலவன், கம்பன் அப்படியல்ல                                         வடமொழி தேவபாஷை, தமிழ் நீச பாஷை என்ற கருத்தியல்                             இறைவனைப் பாடிய காப்பியத்துள், நன்றிப் பெருக்கில் மனிதனான சடையப்ப வள்ளலையும் கம்பர் புகழ்ந்துரைத்தது                                             ஆழ்வார்களைப் புகழ்ந்து காப்பியத்துள் பாடாமை                                       மனிதனாக வந்த பரம்பொருள் இறுதிவரை காப்பியத்துள் மனிதனாகவே நடமாடுவது            சோழ மன்னர்களோடு ஏற்பட்ட பகைமை, அவர்களை எதிர்த்து நின்ற ஞானச்செருக்கு            வான்மீகி ராமாயணத்தின் பலபகுதிகளை நீக்கியது, தொகுத்தது, விரித்தது, சுருக்கியது       வடமொழிப் பெயர்கள் அனைத்தையும் தமிழ்ப் பெயர்களாக்கியது.                      எதிர் மறைக் கதாபாத்திரங்களான இராவணனையும், வாலியையும்,       கைகேயியையும், புகழ்வதும் அவர்களது சிறப்புகளைப் பாடியதும்                                             ராமனை விடவும் துணைக்கதாபாத்திரங்களை உயர்த்திப் பிடித்துப் பாடியது                எளிய தமிழ் நடையில் காப்பியத்தை எழுதி முடித்தது.....

      இப்புத்தகத்தைப் படித்து முடிக்கும்போது பாரதி கிருஷ்ணகுமாரோடு கம்பர் உடனிருந்து தன்னை உணர்ந்து ஆழமாய் அழகுற எழுதப் பணித்து, ஆதார சுருதியாய் நின்று அவரை வெற்றியடையச் செய்திருக்கிறார் என்பதை நாம் மனப்பூர்வமாய் உணர முடிகிறது.

                                    --------------------------------------             

     

 

 புதிய வரவுகள் - இப்போது என் வாசிப்பில்...