அமேஸான் கிண்டில் இ.புக்ஸ்-உஷாதீபன்

 

சிறுகதை “தருணம்“

சிறுகதை                                           “தருணம்“                             -  ------------                       -----------------------------------

     எதற்கும் இருக்கட்டுமென்று அந்த சூரிக் கத்தியை உள் டவுசருக்குள் ஒளித்து வைத்துக் கொண்டான் திப்பிலி. வேட்டி டப்பாக்கட்டுக்கும் மீறி மேலே அது துருத்திக் கொண்டு தெரிகிறதா என்று கவனமாய்ப் பார்த்தான்.

     மெயின் ரோடிலிருந்து விலகிச் செல்லும் மண் சாலையிலிருந்து குறைந்தது ஐநூறடி தூரத்தில் உள் வாங்கி இருந்தது அந்த மயானம். அடிக்கும் காற்றில் புகை பூராவும் மேலும் உள் வாங்கிப் பறந்து சற்றுத் தள்ளியிருந்த புது நகர் வீடுகளை நோக்கி வேகமாய்ச் சென்று கொண்டிருந்தது. நுழை வாயில் மெயின் ரோடுப் பகுதியில் பொட்டுப் புகை போகாது. நிமிடத்திற்கு நிமிடம் இடை விடாது சரேல் சரேல் எனப் பறந்து கொண்டிருக்கும் பல ரக வாகனங்கள் இந்த மயானத்தினால் எந்த இடையூறுக்கும் ஆளானதாகத் தெரியவில்லை.  சதா நெருப்புக் கோளங்களாய் தபதபவென எரிந்து கொண்டிருக்கும் பிணங்கள், வண்டியில் செல்வோரின் கவனத்தைக் கவராது தப்பியதில்லை. ஒரு முறையேனும் தலை இப்படித் திரும்பித்தான் மீண்டாக வேண்டும். வேறு வழியில்லை. உயிருள்ள மனிதனுக்கு எரியும் பிணத்தைப் பார்ப்பதில் ஒரு ஆறுதல். அந்த ஒரு கணம் விபத்திற்கு வாய்ப்பானது என்பதில் சந்தேகமேயில்லை.

     இருக்கும் ஏழெட்டுக் கொட்டகைக்கு, நாளைக்குக் குறைந்தது இருபது சடலங்களாவது வந்து கொண்டிருந்தன. கிழக் கோடியில் இருந்த கடைசிக் கொட்டகைக்குதான் திப்பிலி பொறுப்பு.  வந்த கொஞ்ச நாளிலேயே அந்த இடத்தைப் பிடித்து விட்டான். அது அவனின் நிரந்தரக் குத்தகை. போலீஸ் கேஸாகி போஸ்ட்மார்ட்டம் ஆன பாடிகள்தான் வரும் அங்கே. எல்லா ஒப்பாரியும் மார்ச்சுவரியிலேயே ஓய்ந்த நிலையில், அதற்கு மேல் பொறுமை இல்லையென்பதுபோல் மனம் விடுபட்ட நிலையில் கொண்டு வந்து கிடத்தி விட்டுப் போய் விடுவார்கள். உடனே வெளியேறி விட வேண்டும் என்ற அவசரத்தில் பறப்பார்கள் பலரும்.  காசைக் கொடுத்து விட்டு, பாடியை எரிச்சிக்கப்பா…இந்தா பிடி என்று விட்டெறிந்து விட்டுப் போனவர்கள்தான் அதிகம். அந்த அளவுக்கு வெறுப்பாகி விலகியவர்களாய்த் தெரிவார்கள்.

     பீஸ் பீஸாக்கிப் பேருக்குத் தைத்து ஒன்றாகச் சேர்த்து வைத்துக் கட்டி, குப்பலாய்ப் போட்டுவிட்டுப் போகும் பிணங்களை அப்படியே தூக்கி சிதைக்குக் கிடாசுவதுதான். அதிலென்ன விரலிலும், கழுத்திலும், காதிலும் ஏதாச்சும் தேறுமா என்றா தேட முடியும்? பழக்க தோஷம் விடாதுதான். கையை உள்ளே விட்டு ஒரு தடவு தடவாமல் விட்டதில்லை அவன். அறுத்த இடத்தைத் தாண்டியா இங்கு தப்பி வரும்?  உருவும் காடாத் துணி கூட ஒரே துணியாய்க் கிடைக்காது. “ச்சீ…! இந்தச் சீண்ட்ரத்த நா வீட்டுக்குக் கொண்டு போனேன்னா வீடு வௌங்கினாப்லதான்…“ நெருப்புக்குள் வீசி விடுவான் உடனே.

     பிடிக்கலேன்னா சொல்லு மாப்ள… கொட்டாய் மாறிக்கிடுவோம்…என்றான் பிச்சாண்டி. அவனுக்கு எப்பொழுதுமே இங்கே ஒரு கண்.

     திப்பிலிக்கு இதில் நிறைய வருவாய் இருப்பதாக நினைப்பு. எப்படியாவது தான் அதைக் கைப்பற்றி விட வேண்டும். அதற்காக அவனோடு சண்டை போடத் தயாரில்லைதான். காலத்துக்கும் இருக்க வேண்டிய இடம். அவன் தயவு என்றைக்கானாலும் வேண்டும். தன்னை அவன் என்றுமே எதற்கும் நாடியதில்லை. பிச்சாண்டியின் மனதில் அந்தப் புள்ளி விழுந்துதான் இருந்தது. திப்பிலியை நகர்த்த என்ன வழி? சதா அவன் சிந்தனை இதுதான். சமயங்களில் அங்கே உள்ளே நுழையும் போலீஸ் வேனை எல்லாம் ஓடிப் போய் வரவேற்றான் பிச்சாண்டி. எதுக்கும் தேவைப்பட்டுச்சுன்னா? என்று அவன் மனசு சொல்லியது. போலீஸ், எஸ்.ஐ.களை வலியப் பழகி வைத்துக் கொண்டான். ஏதோ அவ்வப்போது அவன் கையில் அவர்களும் திணிப்பதாய்த் தோன்றியது. மிரட்டல்தான போடுவாங்ஞ…எதுக்கு இப்டி? போவட்டும் நம்மை நச்சரிக்காமல் இருந்தால் சரி என்று விட்டு விடுவான் திப்பிலி.

     எல்லாவற்றையும் கவனித்துக் கொண்டுதான் இருந்தான்.. அதான் எல்லாக் காசையும் பாடி மார்ச்சுவரிக்குப் போகைலயே பிடுங்கிடுறானுங்களே…இங்க வந்து சும்மா கழுகுக்குப் போடுற மாதிரி நெருப்புக்கு எறிஞ்சிட்டுப் போற வேல தான…உள்ள காசத் தர்றதுக்கே அழறானுங்க…ஒருத்தனாச்சும் என்னைக்காவது மனசாரக் கொடுத்திருப்பானா?  என்று சொல்லிக் கொண்டான். அவன் பேச்சில் நிறைய உண்மையும் இருந்தது.

     எத்தனையோ கொலைக் கேசுகள் சூசைட் கேசுகளாக வந்திருக்கின்றன அங்கே. குய்யோ முறையோ என, அடிப் பாவி மவளே இப்டிப் பண்ணிட்டியேடீ…என்று நெஞ்சிலடித்துக் கதறிக் கொண்டு ஓடி வருவார்கள். வாசலோடு தள்ளி நிறுத்தப் படுவார்கள்.  தத்ரூபமாக இருக்கும் நடிப்பு. செட்டப் ஆள்கள்தான் அதில். வந்தவுடனேயே தெரிந்து போகும்.     அன்றைக்கெல்லாம் இயல்பாய் சற்றுத் தாமதப் படுத்துவான். சட்டுப்புட்டுன்னு தீய மூட்டிட்டு பெறவு தோண்டு தோண்டுங்கிறதுக்கா…? அவன் அனுபவத்தில் வில்லங்கங்கள் நிறையப் பார்த்திருக்கிறான். அதற்கான நிதானமே படிப்படியாகத்தான் அவனுக்கே வந்தது.      இந்த பாடி போய் அடுத்த பாடிக்கு உடனே வருவார்கள்.

     அடங் ஙோத்தா…என்னா ஆட்டம் போடுறா பாருய்யா….இப்பத்தானடி இங்க ஒண்ணுக்குப் பொளந்திட்டு உடியாந்த…அதுக்குள்ளேயும் இன்னொண்ணா…ஏண்டீ…காசுக்காக நாள் பூராவும் நெஞ்சிலடிச்சிக்கிட்டு ஓலமிட்டுத் திரிவியா? பன்னாரிக் கழுத….மோரையப் பாரு…..- பச்சையாகக் கேட்பான் திப்பிலி. எதுக்கும் அசராது அந்தக் கூட்டம்.

     நீ எரிச்சிப் பொழக்கிற…நா அழுது பொழைக்கிறேன்…? படுத்துப் பொழைக்கிறதுக்கு இது எம்புட்டோ பரவால்ல போடா….

     அட்டீ கழுத….செருப்பால அடி…..ஏன் அதையும்தான் செய்து பார்க்கிறது? யாரு தடுக்கப் போறா…? பிடிச்சா வச்சிக்கிட்டிருக்காக உன்ன…?

     ….ஆளக் காமி…பெறவு பார்ப்போம்…..

     ஏண்டீ உனக்கு ரோசனை சொன்னா நீ என்னை மாமாப்பய ஆக்குறியா? சிர்ர்றுக்கி மவளே….இரு உன்ன  வசமா ஒரு நாளைக்கு வச்சிக்கிறேன்…நானே வந்து படுத்தாலும் படுப்பேன்டியோவ்…தயாரா இரு….சுத்தமா வச்சிக்க… நாத்தம் பிடிச்சித் திரிஞ்சே….கத்திய செருகிட்டுப் போயிடுவேன் ஆம்மா…..

     நீ வா முதல்ல…அப்புறம் பார்ப்போம்  எதச் செருகறேன்னு…?

     வக்காள்ளி, பேச்சப்பாரு…தூஊஊஊஊ….

     எல்லா ஆட்டமும் ஓய்ந்த இடத்தில் இந்த ஆட்டமா? என்று வாய் பொத்திக் கிடப்பான். எதையும் வெளியே காட்டிக் கொள்ள மாட்டான். ஆனால் பேசும் ஜாடையில் தனக்கு எல்லாம் தெரியும் என்பதாக வந்திருப்பவர்களுக்குக் காட்டிக் கொடுத்து விடுவான். பெரிய எம்டனா இருப்பான் போலிருக்கே …எதுக்கு வம்பு? என்று படு ரகசியமாய்ப் பணத்தைத் திணித்து விட்டுப் போய்விடுவார்கள்.

     நமக்கு என்னாங்க வந்திச்சு?  பாடி வந்திச்சா, கட்டையக் கிடாசினமா? களிமண்ணப் பூசினமான்னு போயிட்டேயிருப்பன் ….வர்றதக் கவனிக்கவே எனக்கு நேரம் பத்தல…நாள் பூரா நெருப்புல கெடந்து சாகுறோம். இதுல நா என்னாத்தங்க பார்க்கப் போறேன்…ஆம்பளையா, பொம்பளையாங்கிறது கூட எனக்குத் தெரியாதுங்க சாமி…வெறும் பொணம்…அம்புடுதேன்….சொல்லிவிட்டு அவன்பாட்டுக்கு வேலையில் கருத்தாய் இருப்பான். என்னதான் கவனமாய் இருந்தாலும், ஒரு கண் மற்ற எல்லாவற்றையும் கண்காணித்துக் கொண்டேயிருக்கும்.  மிஞ்சும் ரகசியங்கள் அங்கே வேகமாய்ப் பரவும் காட்சி அவனுக்குத்தான் தெரியும்.

     மனதில் அந்தப்படம் வெகு நாளாய் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. நிர்வாணமாய் நிற்கும் அவளோடு சம்போகம் செய்யும் அந்த அவன் யார்?

     போலீஸ் டிரஸ் தெரிகிறது. சட்டையை இன் பண்ணியிருக்கும் இறுக்கத்தைப் பார்த்தால், அவனோ? அது யாராயிருக்கும்? என்னவோ விடாமல் உறுத்திக் கொண்டேயிருக்கிறதே? மூளையை எவ்வளவுதான் கசக்கிப் பார்த்தாலும் துல்லியமாய்ப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. இன் பண்ணியிருக்கும் சட்டையை இடது கையால் அப்படியே அரைச் சுற்றாக உள்ளே இழுத்து விட்டுக் கொள்வானே அவனேதானோ? எந்நேரமும் போதையில் இருந்தால் எதுதான் மண்டையில் நிற்கிறது?  அந்தச் சின்னஞ்சிறு வீட்டில் அதை அவனுக்குத் தெரியாமல் யார் படமெடுத்திருப்பார்கள்? தெரியாமலா அல்லது தெரிந்தா? தெரிந்து என்றால் அது அவனுக்குத்தானே அசிங்கம்? அப்படியானால் அந்த அவளோடு ஒரு ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டுதானே அதைச் செய்திருக்க முடியும்? அவள் எப்படி அதற்குச் சம்மதித்தாள்? என்னதான் தொழில் செய்தாலும் இப்படியா வெட்ட வெளிச்சமாய்? சம்மதித்தாளா? அல்லது சம்மதிக்க வைக்கப்பட்டாளா? ஈஈஈஈஎன்று இளிக்கிறாள் தேவடியா மவ… மனமுவந்து சிரிக்கிறாளே பாவி? இவ்வளவு கேவலமாகவா போவது? அந்த மோகனச் சிரிப்பில்தானே மயங்கினேன். கருப்பியின் பளீர்ச் சிரிப்பு. கோதுமைப் பளபளப்பு. எனக்குப் பொருந்தாதவள்தான். அதனால்தான் என்னை விலக்கி விட்டாள். அவளைக் கட்டியதே தவறு. அத்தனை கௌரவம் அவளுக்கு. என் மாசற்ற அன்பைப் புரிந்து கொள்ளவில்லையே? இப்போது சகதியில் கிடப்பது மட்டும் சரியா? அது ஒப்புதலா?      அவ என்னவிட்டுப் பிரிஞ்சா… நா இங்க வந்தேன்…பொணத்தோடு பொணமா செத்த பொணமாக் கெடக்கேன்…நடமாடுற பொணம் நா….

     நாம்பாட்டுக்குத்தான கெடந்தேன். இவ ஏன் மறுபடியும் என் கண்ணுல பட்டா? எப்டியோ ஒழிஞ்சு போன்னு ரத்தக்கண்ணீர் விட்டுத்தான அனுப்பினேன். நா எங்க அனுப்பினேன். அவளாத்தான போயிட்டா…

     ச்ச்சீ…! வராத எங்கிட்ட…உன்னப் பார்த்தாலே பிடிக்கலை எனக்கு. உன் ஒடம்பே நாறுது எனக்கு…ஒம் பல்லும், நீயும், ஆளும்….நீ எனக்குப் புருஷனா? எல்லாரும் சேர்ந்து கூட்டமா நின்னுட்டா நா சம்மதிச்சிடுவனா? மனசு வேணும்யா எல்லாத்துக்கும்…பார்த்தவுடனே பிடிக்கணும்…இல்லன்னா அவ்ளவுதான். உன்ன போட்டோவுல பார்த்தபோதே பிடிக்கலை எனக்கு. வம்பா இழுத்து வந்திட்டாக…நேர்லயா பிடிக்கப்போவுது…அதவிடக் கண்றாவியா இருக்க கண்ணு முன்னால…எம் மூஞ்சிலயே முழிக்காத….மீறி வந்தே எல்லாரையும் சேர்த்துக்கிட்டு நீ கட்டுன கட்டாயத் தாலிய உன் கண்ணு முன்னாலயே அறுத்து எறிஞ்சிடுவேன்…என் அழகுக்கு நீயெல்லாம் ஒரு ஆளா? என்ன மாதிரி ஒருத்தியக் கேட்குதா ஒனக்கு? காலடில கெடக்கக் கூட தகுதி உண்டாய்யா ஒன் மொகறைக்கு…

     அப்படிப் பேசியவளா இன்று இப்படி? என் உடம்பு நாறுமென்றால் இன்று வருபவன் உடம்பெல்லாம்? என் லட்சணத்தைப் பற்றிப் பேசிவிட்டு, அவளின் லட்சணம் அறிந்தாளா? மனசு வேணும் என்றாளே…இன்று மனசோடுதான் இதைச் செய்கிறாளா? பார்த்தவுடனே பிடிக்கணும் என்றாளே…இன்று பிடித்துத்தான் மற்றவர்களைத் தொடுகிறாளா? அவள் தொடுகிறாளா? அவர்கள் தொடுகிறார்களா? இப்படி அவளைக் கசக்கி எறிந்தவன் யார்?

     கேமரா அப்படியும் இப்படியும் அலைவதைப் பார்த்தால் ஒரு ஆளை இதற்கென்றே ஏற்பாடு பண்ணிச் செய்தது போல் இருக்கிறது? தொழில் முறை ஆள் இதற்கு வரமாட்டானே? பின் யார் செய்தது? சிரித்துக் கொண்டே அவிழ்க்கிறாளே பாவி! என்னமா இருக்கா? கல்லு கணக்கா? அந்த மூஞ்சிதான் பார்க்கணும்னு எத்தன வாட்டி கவனிச்சாலும் தெரிய மாட்டேங்குதே…அதென்ன பாதி இருட்டுலயே காட்டுறானுங்க…முழுசாத் தெரிஞ்சா விபரீதம்னு நெனக்கிறாங்களோ…? அவனையும் தான காட்டல…?அவன் மூஞ்சியக் காட்டாம ஏன் மறைக்கணும்? அவளக் காண்பிச்சா அத வச்சு அது எந்த எடம்னு கண்டுபிடிச்சிடுவாங்கன்னு கணக்குப் பண்ணுவாங்களோ…? அவள ஏற்கனவே தெரிஞ்சவன்தான அவ எடத்தையும் கண்டு பிடிக்க முடியும்?

     இப்டி திண்ணுன்னு இருந்துக்கிட்டு அவன் முன்னாடி போய் நிக்கிற அவளத் தான மண்டி போட வக்கிறான் அவன்…மண்டி போட்டு கரெக்டா இடுப்புக்கு இருக்காளே அவ…அது எதுக்கு? ….அம்புட்டு அவசரமா அவுனுக்கு?

     அப்டித்தான் படிய வப்பாங்க மாப்ள மொதல்ல…

     ஒனக்கெப்டிறா தெரியும்…?

     போலீஸ்காரனுக்குப் படிஞ்சாத்தான் அங்கன தொழிலே நடத்த முடியுமாக்கும்…

     அதத்தாண்டா கேட்குறேன்…அங்ஙனன்னா எங்ஙன…?

     அது தெரிஞ்சா நா ஏன் இங்கருக்கேன்….?

     அடி செருப்பால….போ நாயி…போயி வியாதிய வாங்கிட்டுவா…போ…போயி நக்கிட்டு வா…..

     ஒரு தமாசுக்குச் சொன்னா நீ ஏன் மாப்ள இவ்வளவு சீரியசா எடுத்துக்கிற?

     அது அவள்தான் என்று தெரிந்ததை அவன் அறிய மாட்டான். காட்டிக் கொள்ளக் கூடாது. அது அவளேதான். சந்தேகமேயில்லை. ஒரே ஒரு நாள் கட்டாயமாய்ப் பார்த்த அந்த உடம்பு நன்றாய் ஞாபகமிருக்கிறது. ஆளின் உயரமும் அந்த குண்டு உடம்பும்…

     பின்ன என்னடா….அவன் யாருன்னு தேடிட்டிருக்கேன்…அதச் சொல்லுடான்னா…?

     யாராயிருந்தா நமக்கென்ன? அந்த எடம் மட்டும் எதுன்னு கண்டுபிடி…?

     கண்டுபிடிச்சா?

     போயிட்டு வந்திரலாமேன்னுதான்…

     ஓங்கிக் கூதில ஒரு மித்தி….உயிர் போயிரும் சாக்கிரத….

     அத்தப் பார்த்தா லாட்ஜ் மாதிரித் தெரிலடா…ஏதோ வீடு கணக்கா இருக்கு…அப்போ?

     ஏதோ தெருவுலதான் அது நடக்குதுங்கிற…அதானே….?

     அதேதாண்டா…அத எப்டியாச்சும் கண்டுபிடிக்கணுமே…?

     ரொம்பச் சுலபம்….நம்ப அரசமரத்து திம்மராசு இருக்கான்ல….அவன்ட்டச் சொல்லு…ரெண்டே நாள்ல காட்டிக் கொடுத்திடுவான்…

     அவன் எந்நேரமும் போதைலல்லடா கெடப்பான்…அவுனுக்குப் பொட்டணம் வாங்கிக் கொடுத்தே முடியாதே….

     அதுக்கென்னா பண்றது…இப்போ நீ எனக்குச் செய்யலியா? அதுபோல அவுனுக்கும் செய்யி…..

     என்னானாலும் நீ என் ஃப்ரென்டு…..எங்கூடவே கெடக்குறவன்…அவென் அப்டியா? ஆத்துக்கு நடுவுல திருட்டுத்தனமா தண்ணித் தொட்டியக் கட்டிக்கிட்டுப்  பொழப்பு நடத்திக்கிட்டுக் கெடக்கான்…சாவுக்கு வாறவுகளும் வேற வழியில்லாம அங்க முங்கு போட்டுட்டுப் போறாக…ஏதோ அவன் காலமும் ஓடுது…என்னைக்கு நகராட்சில கவனிச்சி வெறட்டுறாகளோ…? திடீர்னு பொறப்டு வந்து தொட்டிய இடிச்சிப் போட்டாலும் போச்சு…அப்போ ஆளே இல்லாமப் போயிடுவான்…நம்மள மாதிரியா பர்மனன்டா ஒரு தொழில் இருக்கு அவுனுக்கு….?

     அதல்லாம் செய்ய மாட்டாக…அதுக்கெல்லாம் ஆளுகளச் சரி பண்ணித்தான் வச்சிருக்கான்…போலீசும் அவன் கைல…அதுனாலதான் சொன்னேன். காரியம் சுளுவா முடியும்னு…நீ என்னடான்னா நம்ப மாட்டங்கிற….

     நம்பாமல் இல்லை திப்பிலி. நம்பித்தான் இந்த விவகாரத்தை ஏற்கனவே திம்மராசுவிடம் சொல்லியிருந்தான். அது இந்த மாக்கானுக்குத் தெரியாது.தெரிந்தாலும் இவனைச் சமாளிப்பது ஒன்றும் பெரிதில்லை. தன்னை அண்டிக் கிடப்பவன். சொன்னால் கேட்டுக் கொள்வான்.  போலீசோடு கனெக் ஷன் அவனுக்கு உண்டு என்பது இப்போது உறுதியாகிப் போனது. இதுதான் அவன் எதிர்பார்த்தது. தான் ஒன்றைத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறோம் என்று பிச்சாண்டிக்குத் தெரியக் கூடாது. தெரிந்தால் அங்கே தொடர்பு உள்ள அவன் தன்னை மடக்குவதற்காக அதைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம். ஏற்கனவே தன் இடத்தில் கண் வைத்திருக்கும் அவனுக்கு விஷயம் லகுவாக முடிந்து போகும் வாய்ப்புண்டு.

     அன்று சனிக் கிழமை. சனிப் பொணம் தனிப்போகாது. கூடவே பாடையில் கோழி ஒன்றை அடித்துத் தொங்கவிட்டுக் கொண்டு வந்தது ரெண்டு மூன்று அயிட்டங்கள்.

     எங்க வெக்காள்ளி சொன்னா கேட்குறாங்ஞ……சும்ம்ம்ம்மா அதவே நெனச்சிக்கிட்டுக் கெடந்தா….இப்டி அலைஞ்சு அலைஞ்சுதான ஏரியாவையே கெடுத்துப்புட்டானுக….ராத்திரியுமில்ல…பகலுமில்லன்னு ஆயிப்போச்சு….இது தெரிஞ்சு இப்போ  அப்பப்போ தொப்பிக்காரங்ஞ வேறே வர ஆரம்பிச்சிட்டானுக….இனி வௌங்குனாப்லதான்….இதுக்கு ஒர்ரே வழிதான் இருக்கு…நாம பேசாம எடத்த மாத்திட வேண்டிதான்…சரி…ஒழிஞ்சு போயிடுவோம்னு பார்த்தா வழி வழியா இருந்து வந்த எடத்த எப்டிச் சட்டுன்னு மாத்துறது? எப்டி திடு திப்னு ஓடுறது? அவிஞ்ஞளுக்கு வேணா அந்த எடம் புதுசா இருக்கலாம். நமக்கு? அதுக்கு நாம என்னா தப்பு செஞ்சோம்? தப்பு செய்றவன வெரட்ட மாட்டாம நல்லவுகளெல்லாம் தப்பிச்சோம் பிழைச்சோம்னு ஓடிப்போயிட்டா அப்புறம் யாருதான் ஊரத் திருத்துறது? இது இப்டியெல்லாம் ஆகும்னு கண்டமா? தொழிலு நசிஞ்சி போச்சுதான்….நெறையப் பேரு ஆந்திரா  கர்நாடகான்னு போயிட்டாகதான்…அங்க முறுக்குப் போட்டு விக்கிறாகளாமுல்ல…நல்லா ஓஉறான்னு இருக்குதாமே…அப்பவே நாமளும் போயிருக்கணும்தான்…விட்டாச்சு….ஏதோ கூலி வேலைக்குப் போக வரன்னு இருந்தா அதுக்கும் விடமாட்டாக போலிருக்கே….வீட்டுப் பொம்பளைங்களத் தனியா விட்டுட்டுப் போறதேல்ல பயமாப் போச்சு…ஒண்ணொன்னும் கிலியடிச்சிப் போயில்ல கெடக்கு….எப்டி நுழைஞ்சானுங்கன்னே தெரிலயே…

     அந்தப் பளீர்ச் சிரிப்புக்காரிதாண்டா மொத மொதோ வந்தா…என்னடா விடிகாலைல ரெண்டு மூணு மணியப்போல வர்றாகளேன்னு பார்த்தேன்…அன்னைக்கே எனக்கு ஒரு சந்தேகம்….ஆனாப் பாரு….காலைல ஆளுக வாறதும் போறதும்…சாயங்காலமானா மாடி பால்கனில பல்பு ஒண்ணத் தொங்கவிட்டு அதுல ஒருத்தன் சிவப்புப் பேப்பர சுத்துறான்….சரி நைட் லாம்பு போல்ருக்குன்னு பார்த்தா இதுக்கு அடையாளமாவுல்ல சுத்தியிருக்கானுக….? தெனசரி ஆட்டோல ஆளுக வாறதும் இறங்குறதும், நடுச்சாமத்துல கௌம்புறதும், தாய்ளி, ஒரே திருவிழாக் கூட்டமாவுல்ல இருக்குது…

     அது சரி மச்சான்…அந்தக் கம்மாய ஒட்டித் தள்ளின வீடாப் பார்த்திருக்கிற வழியப் பார்த்தீகளா…அதுக்கு தெக்காலருந்தும் ஆளுக வருது போவுது…சொல்லப்போனா அந்தப் பக்கந்தான் ஒரே வயக்காடு….எல்லாம் பொட்டலாக் கெடக்குதுல்ல….வண்டிய விட்டிட்டு வந்துர்றானுக….ஒரு காலத்துல ராவுல அந்தக் கம்மாப் பக்கம் போகவே பயப்படுவானுக….நாலஞ்சு பேராப் போயி வெளிக்கிருந்திட்டு, குண்டி கழுவுனமா இல்லையான்னு சந்தேகத்துலயே வந்துருவானுக….எத்தன பேரை அமுக்கியிருக்குது தெரிமா அது? கரைல ஒரு சாமி உண்டு… அங்க குளிச்சவுக அத நாலு சுத்து சுத்திட்டுத்தான் போவாக…செல மண்ண விரல்ல இழுத்து பயபக்தியா நெத்தில இட்டிட்டுப் போவலே அடுத்தாப்புல எவனும் அங்க காலடி வக்க முடியாதாக்கும்…அத்தனை துடி அது….இப்ப என்னடான்னா என்னென்னமோ நடக்குது…அந்தச் செல கூட இப்ப இருக்குதான்னு சந்தேகமால்ல இருக்கு….

                இருக்கு…இருக்கு….இல்லாம என்ன? மரத்துக்கு அந்தால பேத்து வச்சிப்புட்டான் எவனோ….ஏரியாவுக்குத் தண்ணி வேணும்னு போரு போட வந்தாகள்ள….அப்பவே நகத்திட்டானுவ…..

     தேசம் ஞானம் கல்வி ஈசன் பூசை எல்லாம் காசு முன் செல்லாதடீ…குதம்பாய் காசு முன் செல்லாதடீ….

     அந்தச் சோகத்திலும் பாட்டுக் கிளம்பியது அங்கே…..

     எல்லாம் அந்தச் செவலப்பய செய்றது மாமா…..அவென் வேல பார்க்குறது வேற எங்கியோ சொன்னானுங்க…ஆனா அடிக்கடி இங்க வந்திட்டுப் போவானாமுல்ல…அவந்தான் அவள இங்க கொண்டாந்து விட்டிருக்கானாம்…..இன்னும் நாலஞ்சு கெடக்கு அங்க…இவன் வந்தாத்தான் அவளாம்…வேற யாருக்கும் தெறக்க மாட்டாளாமுல்ல….ஏகக் கத சொல்றானுங்க மாமா….அது ஏதோ ஆபீசரு தெரியாம அந்த வீட்ட விட்டிட்டு முழிக்கிறாராமுல்ல…ஏதோ நாலஞ்சு பேர ஏற்பாடு பண்ணியிருப்பாரு போல…அவுங்க என்னா சொல்லியிருக்காங்கன்னா, சாமாஞ்செட்டுகளத் தூக்கி வீதில எறிஞ்சிட்டு ஆளுகளயும் வெளியேத்திப்பிட்டு, அரை மணி நேரத்துல சாவி உங்க கைக்கு வந்திடும் சார்…ஆனா போலீசு கீலீசுன்னு போனா நீங்கதான் பார்த்துக்கிடணும்….அந்த ரப்சர் எதுவும் இருக்கப்படாதுன்னாங்களாம்…அவுரு யோசிக்கிறாராம்….பாவம்…யாரு சொன்னாகளோ….எனக்கு என்னா சந்தேகம்னா எல்லா அந்த மைனர்ப்பயதான் செய்திருப்பானோன்னு ஒரு சந்தேகம்…ஏன்னா இங்க நம்ம ஸ்டேஷன்ல இருக்கப்பவே அடிக்கடி நைட் ரௌன்ட் அப் வருவான்….ஏண்டா இந்த ஏரியாவாப் பார்த்து அலையுறான்னு நா அப்பவே யோசிச்சிருக்கேன்….அவ மேல அவுனுக்கு அம்புட்டு சீக்குண்ணே….நாய் மாதிரி பின்னாடியே அலைவானாமுல்ல…..இவன நம்பித்தான அவளே…..மதத்துப் போயில்ல திரிவாளாம்…

     திரிய வச்சிப்புட்டாண்டா அவென்….ஒழுங்காக் கெடந்திருப்பா…..இவந்தான்டா சீரழிச்சது….

     வந்திருக்கும் கூட்டம் புரிந்தது திப்பிலிக்கு. எல்லாம் அந்தச் செவலப் பய….என்ற அந்த வார்த்தைதான் இன்று உசுப்பி விட்டு விட்டது. ஊர்ஜிதப்படுத்தியும் விட்டது. நகரின் எந்தப் பகுதி என்பதும் புலப்பட்டது.  இடுப்புக்குக் கீழே பேன்ட்டைக் காட்டி எதிரே அவளை மண்டி போட வைத்தவன் அவனாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அந்த அங்க அடையாளம். உச்சி முதல் பாதம் வரை காட்சியை ஒரு ஓட்டு ஓட்டிய அந்தச் சில கணத்தில் மனதில் உறுதிப்பட்ட ஒன்று. இந்தச் சில கணத்திற்காகத்தான் இத்தனை நாள் காத்துக் கொண்டிருந்தான். அது அவன்தான். அவனேதான். நிச்சயமாக அவன்தான். தன்னை அவளிடமிருந்து பிரித்தவன். ஆசை காட்டிச் சீரழித்தவன். நகரின் புதிய பகுதி ஒன்றில் என்னமோ நடக்கிறது என்று கேள்விப்பட்டிருந்தது இன்று காது வழிச் செய்தியாய் தன் இடத்திலேயே வந்து  வலிய ஒலிக்கிறது.

     பொக்கிஷமாகத் தனக்குக் கிடைத்த பேரழகியைத் தன்னிடமிருந்து களவாடிய கயவன். அவன் வந்து போவது இன்று உறுதியானது. முதன் முதலாய் இருளில் அவனோடு கட்டி உருண்டதும், அவன் கருத்த உருட்டு உடம்பும், பின் கழுத்தில் துருத்திக் கொண்டிருந்த அந்த மொக்கைச் சதைக் கோளமும் மனதில் நிறுத்திய அடையாளங்கள். அப்படியே மனத் திரைக்குள். தன்னோடு சரிக்குச் சரியாய் நிற்க முடியாமல் இருளோடு விலகிய அவன். துணியைப் பூராவும்  உருவி அம்மணமாய் ஓட… இந்தாடா நாயே….என்று ஜட்டியை வீசியதும், இருளில் மானத்தை மறைத்துக் கொண்டு அவன் எடுத்த ஓட்டம். அவனிடம் அன்று அவன் விட்ட அந்தக் காக்கி உடை இதோ இந்தக் கொட்டகையின் ஒதுக்குப் புறமான மேல் பொந்துக்குள். அதற்கு வேலை வந்தாகி விட்ட வேளை இது.  

     காக்கி உடைக்குள் தனது தோற்றம் கற்பனையாய் ஓடியது திப்பிலிக்கு. கூடவே அந்தச் சூரிக்கத்தியின் இருப்பை உறுதி செய்யும் விதமாய் வலது கை வேகமாய் நகர்ந்து அதை அழுத்திப் பிடித்தது.                                                        --------------------------------------------------

 

      

…

 

    

         

 

“பெத்தவன்“ – இமையம் – நெடுங்கதை – க்ரியா வெளியீடு - வாசிப்பனுபவம் - உஷாதீபன்

  

“பெத்தவன்“ – இமையம் – நெடுங்கதை – க்ரியா வெளியீடு -  வாசிப்பனுபவம் - உஷாதீபன்

மூர்க்கத்தனமான சாதி வெறி மனிதத்தை மறுக்க முயலும்போது மனிதம் எப்படித் தன்னைத் தக்க வைத்துக் கொள்கிறது என்பதை எடுத்துச் சொல்லும் நெடுங்கதை –

இதுதான் இக்கதையைப் பற்றி ரத்தினச் சுருக்கமாகச் சொல்லப்படும் கருத்து.

மனிதத்தை மறுக்க முயலும்போது – என்று சொல்கையில் அந்த மனிதம் எந்த இடத்திலேனும், யாராலேனும் உணரப்படுகிறதா என்றால் –ஒரேயொரு ஜீவனால் மட்டும். அந்த ஒரு ஜீவன் பெண்ணைப் பெற்ற தந்தை. தந்தையாலும் அது உணரப்படாவிட்டால் அப்புறம் இந்த உலகத்தில் மனிதம் என்கிற வார்த்தைக்கான அர்த்தம்தான் ஏது? “பெத்தவன்” என்ற வார்த்தைக்கான பொருள்தான் ஏது?

பழனியை செக்கில் போட்டு ஆட்டுவதுபோல் ஊர் கூடிக் கேள்விக் கணைகளைத் தொடுக்கிறது. பெற்றெடுத்தவன் முழுசாக நின்று கொண்டிருக்க……உன் பெண்ணை எப்படிக் கொல்லப் போற….? என்று ஊர் அவனிடமே கேள்வி கேட்கிறது. அந்த அளவுக்கு ஊர்க் கட்டுப்பாடும், சாதி வெறியும் அந்த மக்களை ஆட்டிப் படைக்கிறது. உன் பெண்ணை எப்படிச் சாகடிக்கப் போற என்று நீயே முடிவு பண்ணிக்கோ என்ற ஒரு சலுகை வேறு….உன்னால முடியாதுன்னா சொல்லு…நாங்க பார்த்துக்கிறோம்….என்கிற துல்லியமான பதில்.

என்னடா…ஆளாளுக்கு இஷ்டத்துக்குப்  பேசிக்கிட்டிருக்கீங்க….என் பொண்ணை என்ன செய்யணும்னு எனக்குத் தெரியாதா? அத ஊர்ப் பயல்களான நீங்களா முடிவு செய்வீங்க….? என்ன அநியாயமா இருக்கு….? என்று பழனியால் சொல்ல முடியவில்லை. எதிர்த்து நிற்க இயலவில்லை.

இது என் குடி தெய்வத்து மேல ஆண. சொல் மாறாது. நாளக்கி இந்த நேரத்துக்கு ஊருக்குச் சேதி தெரிஞ்சிடும்…- என்று பழனி சொல்ல….

சரி…ஏத்துக்குறோம்…எப்படிக் செய்யப்போற….அதச் சொல்லு….? என்று மறுபடியும் வழி முறை உறுதி கேட்கிறது ஊர்.

பூச்சி மருந்த வாயில ஊத்தி…அறயில போட்டுப் பூட்டிப்புடணும்…செத்த நேரத்துல முடிஞ்சிரும்…

பாலிடால கொடுத்திடுறன்…அதுன்னா நேரமாவாது…..

மாமன் சொன்னது காதுல விழுந்திச்சா அத்த….?

செய்யப் போவது கொலை….யாரைக் கொலை செய்யச் சொல்கிறார்களோ அந்த வீட்டுப் பெரிய பெண்மணியிடம் கேட்டு ஒப்புதல் பெறுதல்  வேறு.

இப்படியெல்லாமுமா இன்னும் கிராமங்கள் இருக்கின்றன…? இந்த அளவுக்கா சாதி வெறி பரவிக் கிடக்கிறது? - மனசு அதிர்ந்து போகிறது நமக்கு.

செய்ய நினைப்பது, செய்யப்  போவதாகப் பேசுவது சட்டப்படி  குற்றம் என்று உணர்ந்தும் கிராமத்துக் கட்டுப்பாடு, ஊர்க் கட்டுப்பாடு, ஆயிரம் தலக்கட்டுக்காரர்கள் என்கிற பெருமை….இதெல்லாமும் சேர்ந்து அவர்களைப் பேச வைக்கிறது.

ஆனாலும் அந்தக் கூட்டத்திலும் நியாயம்தானா இது என்று கேட்க ஒரு ஜீவன் இல்லாமலா போகும்? ஒருவர் முன் வரத்தான் செய்கிறார்.

ஊருக்காரப் பயலுவோ எல்லாம் ஒண்ணாக் கூடிக்கிட்டு நம்ப ஊட்டுப் புள்ளய வெட்டணும் குத்தணும் கொல்லணுமின்னு சொல்றீங்களே…சாமிக்கு இது  அடுக்குமாடா….? என்று கேட்கிறான் மண்டையன் கிழவன்….  அந்தப் பயலக் கூப்பிட்டு ரெண்டு தட்டுத் தட்டி அனுப்புங்கடா என்கிறான்.

மொத்தக் கூட்டமும் கிழவனிடம் பாய்கிறது. அவனைப் பல வழிகளில் தண்டிச்சாச்சு…அடங்குறாப்புல இல்ல என்கிறார்கள். போதாக் குறைக்கு அவன் போலீசு வேற….

யாரா இருந்தா என்ன…போலீசா இருந்தா மேங்குலத்துப் பொண்ணு கேட்குதோ….? அவனுக்கும் சேத்துப் பாட கட்ட வேண்டிதான்…..

ஒங்க பொட்டப்பய பஞ்சாயத்து எனக்குப் புடிக்கல… -மண்டையன் கிழவன்  காறித் துப்புகிறான்.

ஒரு பொட்டச்சி ஊரயே தலகுனிய வச்சிருக்கா…ஆத்திரப்படாம என்ன பண்றது…?

நீ நாளக்கி காரியத்த முடிக்கிற….

பாலிடால யாரு வாங்குறது….?

ஊருக்குச் செலவு வேணாம்….பழனி சொல்கிறார்.

பொணத்த ஊருதான் எடுக்கும்….

கன்னி கழியாத பொண்ணு பொணத்த எப்பிடி எடுக்கிறது

செய்ய வேண்டிய மொறயெல்லாம் செஞ்சிதான் எடுக்கணும்….

பேச்சைப் பாருங்கள். இதற்கெல்லாம் முறையைத் தேடும் மக்கள் செய்யப்போவது தவறு என்பதை உணருகிறார்களா என்ன? அதற்கு மட்டும் ஊர்க் கட்டுப்பாடு என்கிறார்கள். ஆயிரம் தலக் கட்டு என்று பெருமைப் படுகிறார்கள். சட்ட விரோதம் என்பதை உணரத் தயாரில்லை. அந்தளவுக்கு அவர்களிடம் இந்தக் கசடு படிந்து போயிருக்கிறது. கதை இதைத்தான் வெளிக்காட்டுகிறது. கூட்டத்திற்குப் பின் –

      பழனியின் அம்மா துளசி…. “பழிகார ஊருடாப்பா…எரிஞ்சி சாம்பலாவ மாட்டங்குது…பொட்டச்சிவுளா சேந்து எம்புள்ளையத் தலகுனிய வச்சிட்டாளுவ……ஒரு விசயம் சொல்லணும் சாமி”  என்று மகனிடம் கெஞ்சுகிறாள்.

      பழனியின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு கற்பூரத்தை அணைத்து….“இது சத்தியம்.. நம்ப ஊட்டு வாய மரத்த வெட்டாத சாமி…ஒண்ணு நூறாவும்.. நூறு ஆயிரமாவும்…எம் பேச்சக் கேளு…நீ மகராசனா இருப்ப….நான் ஒங்கப்பனுக்கே முந்தாணி போட்டிருந்தா, நீ ஒங்கப்பன் ஒருத்தனுக்கே பொறந்திருந்தா அவமேல ஒங் கை படக்கூடாது….இது ஒங்கப்பன் மேல சத்தியம்…”

      தவியாய்த் தவிக்கிறார் பழனி.   துளசியோடு சேர்ந்து அவரும் அழ ஆரம்பிக்கிறார்.

      பாக்கியத்தின் முன் உட்காருகிறார். “அழுவாத…சோறு திங்கும்போது கண்ணுத் தண்ணி வுடாத….எல்லாம் நீயா தேடிக்கிட்டது. நான் ஒரு பாவத்தயும் அறியன். இதான் ஒனக்கு இந்த ஊட்டுல கடசிச் சோறு…..

      அந்தக் குடிசைக்குள் நகரும் காட்சிகள் நம் நெஞ்சை உருக்குகின்றன.

பழனி இரக்கமுள்ள தகப்பன்.  மாடுகள் கத்தும் சத்தம். தண்ணி காட்டுனீங்களா…? கூளம் போட்டீங்களா…?

துளசி, இல்லே என்கிறாள்.

      அது என்னப்பா பண்ணிச்சு….அது ஒழப்பிலதான நாம திங்கிறோம்…அதெப் புடிச்சாந்த நாள்லருந்து இன்னொருத்தன் வீட்டுக் கட்டுத்தறிக்குப் போனதில்ல….மனுசங்க மாறியா? நில்லுன்னா நிக்கும்…போன்னா போவும்…பசிக்குதுன்னு சொல்றதுக்கு அதுக்கு வாய் இருக்கா? – அவர் பின்னால் நாய் போய்க்கொண்டேயிருந்தது. அவருடைய முகத்தைச் செவலைக் காளை நக்கியது. குறுகுறுத்தது. ஆனாலும் முகத்தை வாகாகக் காட்டினார். மாடு நக்க நக்க…உடம்பில் இருந்த நடுக்கம் குறைந்தது பழனிக்கு. வெளியே வந்தார். குளித்துவிட்டு வந்தமாதிரி இருந்தது. பழனியின் இரக்கப்பட்ட மனசின் விஷூவல் காட்சிகள் இவை.

      வாக்குத் தவறாத சாமி….துளசி சொல்கிறாள். பெத்தவன் மனசு அல்லாடுகிறது. பாக்கியத்தையும், பெரியசாமியையும் சினிமாத் தியேட்டரில் பார்த்துவிட்டு வந்து, உள்ளூர் பையன் பழனியிடம் சொன்னது நினைவுக்கு வருகிறது. பாக்கியம் மழுப்புகிறாள். அதுவே உண்மை என்று உணர வைக்கிறது. ஊனமுற்ற ரெண்டாவது பெண் செல்வராணியிடம் “நான் உசுரோட இருக்கணுமா வாணாமான்னு அவகிட்ட கேட்டுச் சொல்லு…

      இன்னியோட எல்லாச் சனியனும் முடிஞ்சிபோச்சி…இனிமேலாச்சும் ஊரு தூங்கட்டும். இந்த ஊரு கண்ண மூடி எம்மாம் காலமாச்சு….- பாக்கியத்தின் தாய் புலம்புகிறாள்.

      பழனி உள்வீட்டுக்குள் சென்று மரப்பெட்டியைத் திறக்கிறார். ஒரு பையில் வைத்திருந்த அறுபதாயிரம் பணத்தை எடுக்கிறார். பாக்கியத்தின் முன் வைக்கிறார். சேமித்து வைத்திருந்த நகைகளையும் எடுத்து வைக்கிறார். மனைவி சாமியம்மா பக்கம் திரும்பி ஒன் சங்கிலி மூக்குத்தி, தோடு வளைய எல்லாத்தையும் கழட்டிக் கொடு என்கிறார்.

      யாரும் எதுவும் பேசத் திறனின்றி அமைதி காக்கிறார்கள்.

அரி ஓம்னு நீ பொறந்த….. இருவது வருசமா நானும் ஒங்கம்மாவும் போவாத கோவிலில்லே…. கும்பிடாத சாமியில்ல….ஒங்கம்மாவ எங்கம்மாக்காரி பேசுன பேச்சுக்கு அளவில்ல… பாக்கியம்னு ஊருல இல்லாத பேரு வச்சன் ஒனக்கு….ஆனாலும் இந்த ஊரு பேசாத பேச்சில்ல இப்ப….மூணு வருசமா கேட்காத வார்த்தயில்ல….சோறத் தின்னு உசுரோட இருக்கல…பீயத் தின்னுதான் உசுரோட இருந்தன்….எல்லாம் முடிஞ்சி போச்சு….மூக்க அறுத்துப்புட்ட….

அந்த இரவுப் பொழுதில் அந்த வீடு மட்டும் உறக்கமின்றித் தவிக்கிறது. நீதாம்ப்பா வேணும் எனக்கு…வேறே யாரும் வேண்டாம்…எல்லாம் சரியாப் போச்சுப்பா…இப்ப என் மனசுல எதுவுமில்ல…இப்டியே வீட்டோட இருந்திடுறேன்… - கதறுகிறாள் பாக்கியம். நீ சொல்றபடி கேக்குறம்பா…நீ சொல்ற ஆளயே கட்டிக்கிறேன்…நம்ப ஆயாமேல சத்தியம். பாக்கியத்தின் அழுகை அவருக்குப் பொய் மாதிரித் தெரியவில்லை. ஜோசியக்காரன் சொன்னது உண்மையோ என்று சாமியம்மாவுக்குத் தோன்றுகிறது. கலங்கித் தெளியும்னானே….

நீ சொல்றது இனிமே நடக்காது தாயி….அஞ்சாறு வருசமா ஊரு ஒலகமே சிரிச்சுப் போச்சி. ஒருத்தனும் கட்ட மாட்டான். இது வீம்புக்குச் சூரிக்கத்திய முழுங்கிற சாதி. கட்டுறதுக்குக் கோமணம் இல்லன்னாலும் சாதிய வுட மாட்டானுக….இதிலியாச்சும் எம்பேச்சக் கேளு….விடிஞ்சா  ஊரு முகத்துல முழிக்கணும்…அந்தப் பயலுக்குத் தகவல் சொல்ல வழியிருக்கான்னு பாரு….

டே…அவ சொல்றதக் கேளு சாமி….இப்ப அவ பேசுறது நெசம்னு எம் மனசுல படுது. ஊரக் கூட்டிச் சொல்லிப்புடலாம். அபராதம் போட்டா கட்டிப்புடலாம். மூணு நாலு வருசம் போவட்டும். மத்தத அப்புறமா யோசிக்கலாம்….பிதற்றுகிறாள் தாய்.

நம்பப் பேச்சு ஊருல மேவாது… 

நீ உசுரோட இருக்கணுமின்னுதான் நான் நெருப்புல குதிக்கப் போறன். திரும்பியுமா நீ எனக்குப் புள்ளையா பொறக்கப்போற? நாளக்கி ஒனக்கொரு புள்ளே பொறந்தா அதெ நீ பத்தரமா வச்சிக்க. எங்கள மாதிரி நூறு ஆயிரம்பேர் மின்னாடி கையக் கட்டிட்டு நிக்கக் கூடாது….ஒரு சத்தியம்…நீயும் சாவக்கூடாது…நாங்களும் சாவ மாட்டோம்…இதான் சத்தியம்….

பழனியும் பாக்கியமும் ஒவ்வொரு அடியையும் நெருப்பிற்குள் வைத்து நடப்பதுபோல் பயத்துடனும், பதட்டத்துடனும் நடக்கிறார்கள். முந்திரிக்காட்டு வழியாகவே ஒரு மணிநேரத்துக்கும்மேல் அந்தக் குருட்டு இரவில் கடக்கிறார்கள். மங்கலம் பேட்டை ஏரிக்கரைக்கு வந்து மோட்டார் பைக்கோடு நின்ற பையனிடம் பழனி கேட்கிறார்.

பெரியசாமியோட பெரியப்பன் மவன் கனகராஜ். வவுத்தானோட அண்ணன் மவன். தொப்புளான்.

தொப்புளான் மவன் பெரிய பயகிட்ட புள்ளய ஒப்படைச்சிருக்கேன்.

இப்ப மணி நாலு. வண்டியிலியே நேராப் போயி விழுப்புரத்தில பஸ்ஸப் புடிச்சி ஏத்தி விட்டுடுவன்…அங்கயிருந்து மெட்ராசி  போவ மூணு மணி நேரம். ஏயி எட்டு மணிக்கெல்லாம் ஊட்டுக்குப போயிடலாம்….

சரிவண்டிய எடு…நீ ஏறு…பதனமா போவணும்… சட்டென்று இடுப்பில் கட்டியிருந்த அரைஞாண்  கொடியை அவிழ்த்துக் கொடுக்கிறார். பெத்தவன் மனசைப் பாருங்கள். அவருடைய மார்பில் சாய்ந்து குழந்தையாய் அழுகிறாள் பாக்கியம்.

வண்டியின் வெளிச்சம் மறையும்வரை அசையாமல் அதே இடத்தில் நின்று கொண்டிருக்கிறார் பழனி.

காலையில் காட்டுக்குப் போனவர்கள் அவரின் சாவுச் செய்தி அறிகிறார்கள். மகளுக்குச் சொன்ன பாலிடால் மருந்து அவரைக் காவு வாங்குகிறது. நாய் சுற்றிச் சுற்றி வந்து காடே அதிரும்படி குரைத்துக் கொண்டிருக்கிறது.

என் குடி முழுவிப் போச்சே…. – கத்திக்கொண்டே காட்டுப் பக்கம் ஓட ஆரம்பிக்கிறாள் துளசி.

கனத்த மனசோடு இதை ஏன் படித்தோம் என்று வேதனை கொள்கிறது நம் மனம். சாதி வெறி ஆட்டிப் படைக்கும் சமூகத்தில் இப்படி எத்தனை எத்தனை விதமான நிகழ்வுகள்…?

பெத்த மனம் பித்து.   பழனி கதாபாத்திரம் மனிதத்தை உயர்த்திப் பிடிக்கிறது.  நம் அனைவரையும் ஏற்க வைக்கிறது.. ஐம்பது பக்கங்களே கொண்ட எழுத்தாளர் இமையத்தின் இந் நெடுங்கதை அவரது எழுத்துப் பயணத்தில் இன்னொரு முக்கிய  மைல்கல்.

                  ------------------------------------------------------------

 

     

 

                         

 

 

அமேஸான் கிண்டில் இ.புக் - என்னை இழந்த பொழுதுகள் - இலக்கிய வாசிப்புக் கட்டுரைகள்

 அமேஸான் கிண்டில் இ.புக்

----------------------------------------------

கொக்குக்கு ஒண்ணே மதி...! - குறுங்கதைகள் - 6

    

     கொக்குக்கு ஒண்ணே மதி...!    -  குறுங்கதைகள் - 6

     அவர்கள் அவனை ஒதுக்கினார்கள். அமைதியாக விலகிக் கொண்டான் இவன். உங்களுக்குக் காரணம் தேவையில்லையா என்றார்கள். வேண்டாம் என்றான். ஏன்? என்று மறுகேள்வி போட்டார்கள். ஏற்கனவே நான் அதில் இல்லையே....என்றான்.                                                 பொய் சொல்லத் துணிந்து விட்டீர்கள்...                                  இல்லை...நிஜத்தைத்தான் சொல்கிறேன்...                                  கண்கூடாக வருடா வருடம் சந்தாக் கொடுத்தீர்களே..ரசீது இருக்கிறதே....அது சாட்சியில்லையா?                                        மறுக்கவில்லை. அது அமைப்பிற்குத்தானே...! இன்னொன்றுக்கல்லவே?     இரண்டும் ஒன்றுதான்....                                                  அது உங்களுக்கு....                                                    இல்லை...உங்களுக்கும்தான்....                                             நீங்களாக அப்படி நினைத்துக் கொண்டால் அதற்கு நான் என்ன செய்ய?    அமைதி காத்தால் என்ன பொருள்? சம்மதம் என்றுதானே...?                 அமைதியாக விலகியிருப்பதும் சம்மதமின்மையைக் காட்டும்.              அப்படியென்றால்?                                                     நான் ஆத்மார்த்தமாய் அதில் இல்லை என்று பொருள்.                  உங்களுக்கு சமூகப் பார்வை அற்று விட்டது..                            எது சமூகப் பார்வை?                                                  இதில் இருந்தால்தான் அது....                                             அமைப்பில் இருந்தாலோ அல்லது இஸத்தைப் பற்றிக் கொண்டிருந்தாலோதானா? மற்றவர்களுக்கெல்லாம் அது இல்லையா? என்ன அபத்தம் இது...!                                                         அவர்கள் அவனை முறைத்தார்கள்...!

                           ---------------------------------