துருவங்கள்-குறுநாவல் தொகுப்பு - கிண்டில் இ.புக்

 

“பசி”  - வண்ணநிலவன் சிறுகதை - வாசிப்பனுபவம் -                     

     கதையைப் படிக்க ஆரம்பிக்கும்போதே ரொம்ப காலம் எழுதாமல் இருந்த ஒருவர், மறுபடியும் இப்போது எழுதும்போது, அந்தப் பழைய எழுத்துத்தான் இது என்று ஏனோ மனதில் தோன்றி விடுகிறது.

     அத்தோடு கதாபாத்திரங்கள் பேசும் மொழியில், தலைமுறைகள் கடந்த வேளையில் இப்போதும் இந்த வழக்கு பேசும் ஆட்கள் இருக்கிறார்களா  என்று ஏனோ சந்தேகம் வருகிறது. அந்த வட்டார பாஷை பேசும் மக்கள் முற்றிலுமா அழிந்து போனார்கள்? அல்லது அவர்களின் வழி வழி இளைய தலைமுறையினர் அதைத் தொடராமல் விட்டார்களா? இன்னும் சிலரேனும் மிஞ்சித்தானே இருக்கக் கூடும் என்கிற சமாதானத்துடனேயே தொடரலாம்தான்.

     இவர் நம் ஆதர்ஸ எழுத்தாளர் என்கிற மதிப்பில் தொடர்ந்து படிக்க ஆரம்பிக்கி றோம். அந்தப் பழைய கதை சொல்லும் பாணிதான் என்றாலும்.... என்கிற உணர்வுடனேயே தொடர்கிறோம்.

     பழைய கதையை -  என்று எப்படிச் சொல்லலாம்? இப்போதும் அந்த நடைமுறைகள் இல்லாமலா போயிற்று? சாமி கும்பிடுதலும், வேண்டுதலும், படையலும் அழிந்தா போயின? குல தெய்வ பழிபாடும், கோயில் கொடையும் இல்லாமலா ஆகி விட்டன? அதைச் சொல்லித் தூக்கி விடுவதற்கு சில பெரியவர்களேனும் மூத்த தலைமுறையினராய் இன்றும் இருக்கத்தானே செய்கிறார்கள்? அந்த வழி முறைகளை விடக் கூடாது என்று வலியுறுத்தி, நினைவுபடுத்தி, அவையே நம்மைக் காக்கும், நம்குலத்தைக் காப்பாற்றும் கவசங்கள்,  நம்பிக்கைகள் என்பதை அழியாது பாதுகாக்கத்தானே செய்கிறார்கள்?

     அதை அப்படியே வெறும் கதையாய்ச் சொல்வதைவிட சற்றே மாற்றம் செய்து கொஞ்சம் மாய யதார்த்தம் கலந்து  அதன் மூலம் அந்த நம்பிக்கைகளை நிலை நிறுத்தலாமே என்று முயன்றிருக்கிறார் பழம் பெரும் படைப்பாளியான மதிப்பிற்குரிய திரு வண்ணநிலவன்.

     காலச்சுவடின் அக்டோபர் 2019 இதழின் “பசி” சிறுகதை இன்று படித்ததில் மனதுக்குள் வட்டமிட ஆரம்பிக்கிறது.

     அன்றாடம் பொழுது எப்படி விடிகிறதோ அது போல் நம் வீடுகளும் விழிக்க வேண்டும். இல்லையென்றால் அதையே நியமமாய் வைத்திருப்பவர்களுக்கு வீட்டில் மற்றவர்கள் முடங்கிக் கிடந்தால் எரிச்சல்தான் வரும். உரிமையுள்ளவர்கள் என்றால் ரெண்டு வார்த்தையும் வெளிப்படும். ரொம்பவும் நெருக்கம் என்கிற உறவு இருக்குமாயின் அது திட்டுதலாய் மாறும். இது இயற்கை.

     வழக்கமான காலை ஷிப்டுக்குப் போகாமல் மதிய ஷிப்டுக்குப் போய்க்கொள்வோம் என்று  இன்னும் எழாமல் இருக்கிற புருஷன் கந்தசாமியைத் திட்டித் தீர்த்துக் கொண்டிருந்தாள் ரத்தினம்.

     மனிதர்கள் எப்படி பசி பொறுக்க முடியாமல் வேளா வேளைக்குத் தவறாமல் சாப்பிட்டுப் பசியாறுகிறோமோ அதுபோல குலதெய்வ சாமியையும் கிராம மக்கள் கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும் என்பது ஐதீகம். இல்லையென்றால் சாமியே பசியெடுத்து அலைய ஆரம்பித்து விடும் அபாயம் உண்டு.

     அப்படியான ஒரு பசியில் ஏழுவீட்டு சாஸ்தா இவர்கள் வீட்டுக்குள் நுழைந்து வயிறாரச் சாப்பிட்டுவிட்டு கம்பி நீட்டி விடுகிறார். சொம்பில் இருந்த பாலைக் குடிக்கும்முன் பூனை தட்டி விட்டு அதை நக்கிக் கொண்டிருக்கிறது. தண்ணி எடுக்கப்போன ரத்தினம் பால் சொம்பு உருண்டு கிடப்பதையும், அடுப்பில் அடுக்கியிருந்த சோறு குழம்பெல்லாம் வழித்துத் துடைத்துக் காலியாகக் கிடப்பதையும் பார்த்து அதிசயிக்கிறாள்.

     சுருட்டி மடக்கி எழுந்த கந்தசாமிப் பூசாரி, கார்சேரிக்காரர் கோயிலுக்கு பூசைக்காக வரேன் என்றிருந்தாரே என்று அவசர அவசரமாகக் குளிக்கப் போகிறான். வெகு நாளாய் முறையான கால இடைவெளியில் படையல் போடும் வைபவம் எதுவும் நடக்கவில்லையே என்று பசியோடு காத்திருந்த ஏழுவீ்ட்டு சாஸ்தா, கந்தசாமி வீட்டுக்குள் ரகசியமாக வந்து அவர்கள் அறியாமலே பசியாறிவிட்டுச் செல்கிறார். இக்கதை கிராமத்து நம்பிக்கை சார்ந்த விஷயமாகவும், சாஸ்தா ப்ரீதி கொண்ட பயத்தின் அடையாளமாகவும், கிராமங்களின் அடியொட்டிப் போயிருக்கின்ற இந்த மாதிரி நம்பிக்கைகளுக்கு என்றும் அழிவில்லை என்பதையும் இக்கதை மூலம் நமக்குச் சொல்லும் செய்தியாக நாம் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. கோயில் கொடையையும், அந்தப் பூஜைகளையும் வேலைக்குப் போவதைத்  தள்ளிப் போடுவது போல், நினைக்க நேரமில்லாமல், அல்லது அக்கறையில்லாமல் தள்ளிப் போட்டுக் கொண்டிருந்தால், தனக்குச் சேர வேண்டிய பங்கினை சாமி எப்படியும் எடுத்துக் கொள்ளும் என்கிற கால காலமான நம்பிக்கையை இக்கதை மூலம் நினைவு படுத்தியிருக்கிறார் வண்ணநிலவன்.

                           -----------------------------------------------

 

சிறுகதை “இ்டைவெளி” தினமணி கதிர் பிரசுரம் (17.01.2021)

        சிறுகதை                  “இ்டைவெளி”         

 

                 

       பில் எங்கப்பா....? - குறிப்பாய்க் கேட்டான் மோகன். பையனின் கேள்வியில் கொஞ்சம் ஆடித்தான் போய்விட்டார் ரங்கநாதம்.

       எதுக்குக் கேட்கிறே...? - என்றார் பதிலுக்கு.

       இல்லப்பா...ரெண்டு லுங்கி வாங்கியிருக்கே...பில் கொடுத்திருப்பான்ல....அதெங்கேன்னு கேட்டேன்.

       பில்லெல்லாம் வாங்கலப்பா... வரி போடுவான்...காசு அதிகமாகும்னு கேட்கலை...சொன்ன விலைல பேரம் பேசிக் கொஞ்சம் குறைச்சு வாங்கிட்டு வந்திட்டேன். கைலி நல்லாயிருக்கா பாரு....அதானே முக்கியம்....

       அது சரிப்பா...நீ எங்க வாங்கினேன்னு தெரிஞ்சிக்கிறதுக்குத்தான் கேட்டேன்...-கேள்வியில்தான் என்ன அழுத்தம்?   

       ஏண்டா இப்டி சந்தேகப்படுறே...மெயின்ரோட்டுல இருக்கே...ராஜேந்திரா ஸ்டோர்ஸ்...அங்கதான் வாங்கினேன். அதானே உனக்குப் பிடிக்கும்?

       பிடிக்கிறதில்லப்பா....ஸ்டான்டர்டான கடைல வாங்கினயா...அல்லது ஏதாச்சும் சிறு வியாபாரிட்டப்போய் வாங்கிட்டு வந்திட்டியான்னு தெரிஞ்சிக்கிறதுக்குத்தான் கேட்டேன்...     

       ஏண்டா...இருநூற்றம்பது, முன்னூறு கொடுத்து வாங்கைல யாராச்சும் சின்னக் கடைல போய் வாங்குவாங்களா...? எனக்கென்ன தெரியாதா?

       தெரியும்ப்பா....நீ இவ்வளவு தூரம் போய், இத்தனை அவசரமா, இதை இப்போ வாங்கிட்டு வந்திருக்க வேண்டாமேன்னுதான்...நாளைக்கோ, அதுக்கு மறுநாளோ நான் போயிருப்பனே?..

       உனக்கு வேலை டைட்டா இருக்கு....ஆபீஸ் போனப்போ கூடப் பரவாயில்லை...இப்போ ஒர்க் ஃப்ரம் Nஉறாம்லதான் அதிகமான வேலையாத் தெரியுது...அதனால உன்னைச் சிரமப்படுத்த வேண்டாமேன்னுதான்  போயிட்டு வந்தேன்...

       மாஸ்க் போட்டுட்டுத்தானே போன...?

       பின்னே...? வாயையும் மூக்கையும் திறந்துக்கிட்டா போவேன்.  நீதான் முன்னூத்தம்பது போட்டுத் தரமானதா  வாங்கிக் கொடுத்திருக்கியே...அதை யூஸ் பண்ணாம இருக்கலாமா? பேசாமப் போட்டு வைக்கிறதுக்கா..இருக்கு.? பாதுகாப்புக்குத்தானே...? பத்துக்கும் இருபதுக்கும் மாஸ்க் கிடைக்குது...எவனாவது முன்னூறு போட்டு வாங்குவானா? காசைக் கரியாக்குறதா?

       அத விடு....திரும்ப எதுக்கு அந்தப் பேச்சு?- சொல்லிவிட்டு  மோகன் லுங்கியை விரித்து, திருப்பித் திருப்பிப் பார்க்க ஆரம்பித்தான். ஒட்டியிருக்கும் லேபிளை உற்றுப் படித்தான்.

       என்ன அப்படிப் பார்க்கிறே...? இன்னும் உனக்கு சந்தேகம் தீர்ந்தபாடில்ல போலிருக்கே...?-சிரித்துக் கொண்டே கேட்டார் ரங்கநாதம். மனதுக்குள் திக்...திக்....

       லேசாகக் கோபம் எழத்தான் செய்தது.      வாங்கிட்டு வந்தத, திருப்தியா வச்சிக்க மாட்டான் போல்ருக்கு....பெரிய பணக்காரன் வீட்டுப் பிள்ளை....பிறக்குறபோதே வாயில சில்வர் ஸ்பூனோட பிறந்தான் பாரு...? - மனதுக்குள் திட்டிக் கொண்டார்.

       சந்தேகமெல்லாம் இல்ல....லுங்கி நல்ல அகலமா, இறக்கமா, என் உயரத்துக்கு ஏத்தபடி இருக்குதான்னு பார்த்தேன். அஞ்சரை மீட்டர்னு போட்டிருப்பான்....தண்ணில நனைச்சவுடனே சுருங்கிப் போயிடும்...தழையத் தழையக் கட்ட முடியாது....அதான்....

       உன் ஃபேவரிட் கடைதானப்பா....அப்புறம் என்ன சந்தேகம்? போனவாட்டி அங்கதானே வாங்கினே?  கைலிகள் எல்லாமே பெரும்பாலும் ஈரோட்டுலேர்ந்துதான் வரும்...அங்கதான் கனமான, தரமான லுங்கிகளை நெய்து வெளில அனுப்புவாங்க...ஈரோட்டுச் சந்தைலயே நான் வாங்கியிருக்கேன்...ராத்திரி விரிச்சிக்கிறமே ஜமுக்காளம்...அதெல்லாமுமே அங்க வாங்கினதுதான். நான் சர்வீஸ்ல இருக்கிறபோது ஆபீஸ் இன்ஸ்பெக் ஷன்னு போனப்போ வாங்கி, சுமக்கமாட்டாம சுமந்து வந்தேன்...ஈரோட்டுத் தொழிலாளர் சரக்கு வீண் போகாதாக்கும்...மலிவான விலைல கிடைக்கும்...

       பில்லு வாங்கியிருந்தேன்னா இந்த சந்தேகமெல்லாம் வராதுல்ல....? எதாச்சும் டேமேஜ் இருந்தாலும் கொண்டு காட்டி, மாத்திக்கிலாமே...அத வேறே வாங்காமே வந்திருக்கே...! .

       இப்ப வேணும்னா திரும்பப் போய் வாங்கிட்டு வந்திரட்டுமா?  ரெண்டு மணி நேரம்தானே ஆகுது...தரமாட்டானா என்ன...?

       நான் டேமேஜூக்காகத்தான் சொன்னேன்...அதான் கைலியை ரௌன்ட் அடிச்சிட்டியே...? இனிமே எங்கேயிருந்து மாத்துறது...?  அதுக்கு எவ்வளவு கொடுத்தே....?

       நம்ப வழக்கமான தையல் கடைதான். வேறெங்கையும்தான் கொடுக்கப்படாதே...உங்களுக்குத்தான் பிடிக்காதே...கைலிக்கு நாப்பது வாங்கிட்டான்....அநியாயம்....

       ஊர்ல நீ இருபது ரூபாய்க்கு ரௌன்ட் அடிச்சிருப்பே...அதையே இப்பயும் மனசுல நினைச்சிட்டிருப்பியா?  காலம் பூராவும் அந்த இருபதையே  எல்லா ஊர்லயும் வாங்கிட்டிருப்பானா?

       ஆனாலும் நாற்பது ஜாஸ்திதானேப்பா...ஒரு முப்பது கூடப் பரவால்லே...அதுவே அதிகம்தான்...இருபதுதான் இன்னிக்குத் தேதிக்கும் நியாயமான கூலி....டபுளா வாங்கினா கொள்ளையில்லையா?

       இப்டியே ஒவ்வொண்ணையும் கணக்குப் பண்ணிட்டிருந்தேன்னா...எதையுமே வாங்க முடியாது இந்தக் காலத்துல....இப்போ காசுக்கெல்லாம் அவ்வளவுதான் மதிப்பு, மரியாதை...அவன்ட்டப் போய் இதுக்கெல்லாம் பேரம் பேசறது கேவலம். சொன்னதைக் கொடுத்திட்டு வர்றதுதான் கௌரவம்.....

       அப்டிச் செய்து செய்துதானே எல்லாத்தையும் ஏத்தி விட்டுட்டீங்க...? இன்னைத் தேதிக்கு எதுலதான் பேரம் பேச முடியுது...குறைக்க முடியுது? அவன் சொன்னதுதான் விலை...கொடுத்ததுதான் சரக்கு...இருந்தா இருந்தது...போனாப் போனது....அப்டித்தானே ஆயிப்போச்சு.....யூஸ் அன்ட் த்ரோ கலாச்சாரம்னு பெருமை வேறே...!

       சரி...சரி...இந்தக் கைலி எனக்குப் பிடிச்சிருக்கு...இதை நான் எடுத்துக்கிறேன்....இன்னொண்ணை நீ வச்சிக்கோ......சரியா...?

       அது வேண்டாம்டா....இதை வச்சிக்கோ...இதான் நல்லாயிருக்கும்....அதைவிடக் கனமாயிருக்கு பாரு....நல்லா உழைக்கும்....!

       கைலியை சாக்கு மாதிரியா சுத்த முடியும்...லேசா இருக்கணும்ப்பா...காத்து பூராத அளவுக்கு கனமாவா இருக்கிறது...? வெயிட் ஜாஸ்திப்பா அது... எனக்கு வேண்டாம்...இது போதும்.... - சொல்லிவிட்டு எடுத்துக் கொண்டு அவன் அறைக்குள் புகுந்து கொண்டான்.                               அடப்பாவி...இதான் விலை ஜாஸ்தின்னு சொல்றேன்...நம்ப மாட்டேங்கிறானே...! - மனக்குறையோடு அந்த மற்றொரு லுங்கியை கையிலெடுத்துக் கொண்டார் ரங்கநாதம்.

       வாங்க சார்.....நம்பகிட்டே சரக்கெல்லாம் படு சுத்தம்....டிசைனுக்கு அஞ்சு அஞ்சுதான் வாங்குவேன். க்வாலிட்டியா இருக்கும்....பாருங்க....இது ஒண்ணு....இது ஒண்ணு....கொஞ்சம் அதிக அகலமா வேணுமா...இத எடுங்க...இது ஆறு மீட்டர்....இது அஞ்சரை....அஞ்சரையே போதும் உங்க உயரத்துக்கு.....உங்களுக்கா...பையனுக்கா...? கேட்டுக்கொண்டே தரவாரியாய் நாலைந்தை எடுத்துப் போட்டார் அவர்.

       அந்த பெட்ரோல் பங்கின் ஓரமாய், சற்று ஒதுங்கிய, அதே சமயம் பார்வையான இடத்தில் அவரது சைக்கிள் நின்றது. அருகிலே ஒரு மரப்பெட்டி. அதிலும் சைக்கிள் உறான்ட் பாரிலும் அடுக்கி, தொங்கவிடப்பட்ட வெவ்வேறு நிறத்திலான, கட்டம்போட்ட மற்றும் வரி வடிவிலான லுங்கிகள். அந்த இடத்தில் சில மாதங்களாய்த்தான் அவரைப் பார்க்கிறார் ரங்கநாதம். தினமும் மாலைப்பொழுதில் காலார நடந்து வரும்பொழுது கொஞ்சம் தூரம் அதிகமான அந்தப் பகுதிவரை வந்து திரும்புவது அவர் வழக்கம். தனக்காகவே கடை திறந்திருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டார்.

       சிறு வியாபாரி. அந்தப் பகுதியில் இருக்கும் போக்குவரத்திற்கேற்ப கொஞ்சமாவது விற்கும் என்கிற நம்பிக்கையில் அங்கே கடை போட்டிருக்கிறார். சாயங்காலம் ஆறுலேர்ந்து ராத்திரி பத்து பத்தரை வரை நம்ப கடை இருக்கும் சார்...லீவு நாளெல்லாம் கிடையாது. எல்லா நாளும் கடை உண்டு. சரக்கு பூராவும் ஈரோட்டுலேர்ந்து நேரடிக் கொள்முதல். இது பூராவும் வித்த பெறவு நானே புறப்பட்டுப்போய் வாங்கிட்டு வர்றது. வாங்குற பொருள் தரமில்லேன்னா காசு வேணாம்.... திருப்பித் தந்துர்றேன்...அதுக்கு நான் கியாரன்டி....விலை சல்லிசாவும், அதே சமயம் சரக்கு சுத்தமாவும் இருக்கும் நம்பகிட்ட....ஒரு வாட்டி வாங்கிப் பாருங்க...நீங்களே திரும்ப வருவீங்க...

       கைலிகளை ஒவ்வொன்றாய் எடுத்துப் பார்க்க ஆரம்பித்தார் ரங்கநாதம். பெரிய கடை என்றால் இப்படிப் புரட்ட விடுவானா? அவன் எடுத்துப் போடுவதையே அதிகம் பிரிக்க விட மாட்டானே?

       இதே கைலிகளத்தான் ஷோ ரூம்ல வச்சு அடுக்கி, பளபளன்னு லைட்டுப் போட்டு, அவங்க லேபிள ஒட்டி முன்னூறு நானூறுன்னு விக்கிறாங்க...நம்ப சனமும் நம்பி வாங்கிட்டுப் போவுது...நான் இப்டி ரோட்டோரமா நின்னு கூவிக்கிட்டிருக்கேன்...ஒண்ணு ரெண்டுதான் விக்குது....என்னா செய்யுறது? மக்கள் எப்பவுமே பளபளப்புக்குத்தான்  மயங்குறாங்க.. நியாயமாச் சொன்னா நம்ப மாட்டாங்க.......நீங்க வாங்கிட்டுப் போங்க..உண்மையாச் சொல்லுறேன்...திரும்பத் தேடி வருவீங்க...               

       வாங்கத்தானே வந்திருக்கேன்...-பெருமையாய்ச் சொல்லிக் கொண்டார் ரங்கநாதம்.

       இங்கதான் நான் கடை போட்டிருப்பேன்...வேறே எங்கயும் போக மாட்டேன்....பாருங்க....நல்லா விரிச்சுப் பாருங்க....சந்தேகமில்லாமப் பாருங்க....நெசவு எங்கியாச்சும் விட்டிருந்திச்சின்னா கொடுத்திடுங்க..எதுவும் அப்டியெல்லாம் இருக்காது....படு சுத்தமான சரக்கு...நமக்கு அமைஞ்ச கொள்முதல் பார்ட்டி அப்படி....

       அவருக்கு அவர்  ஊரின் தீபாவளி முதல் நாள் இரவு ஞாபகம் வந்தது.  ராத்திரி மணி ரெண்டு மூன்று என்று போனஸ் பேச்சு வார்த்தை நீடித்து, கடைசியில் ஒரு செட்டில்மென்ட்டுக்கு வந்து, மில் தொழிலாளிகள் கிடைத்த போனஸை வாங்கிக் கொண்டு வெளியேறி, பொழுது விடியும் முன்பாக கடைசி ரெண்டு மணி நேரப் பொழுதில் அடிச்சேன் பிடிச்சேன் என்று பெண்டாட்டிக்கும், பிள்ளை குட்டிகளுக்கும் துணிமணி வாங்கிக்  கொண்டு ஆவலாய்ப் பறந்து ஓடும்  அந்தப் பரபரப்பான காட்சி கண்ணில் படமாய் ஓடியது.

       அதற்காகவே, அவர்களுக்காகவே ரோட்டோரமாய், பிளாட்பாரத்தில் உதித்திருக்கும் திடீர் துணிமணிக் கடைகளும், விடிய விடிய நிற்கும் வாழைப்பழ வண்டிகளும், சூப் கடைகளும்..டீக்கடைகளும்,.அந்தத் தொழிலாளிகளின் அந்தக் குறிப்பிட்ட இரவு நேர டென்ஷனும், பிறகு உண்டாகும் பரபரப்பும், பதட்டமும் எல்லாமும் அந்தச் சில மணி நேர தீபாவளிக் கொண்டாட்டத்திற்காகத்தான் என்பதை நினைத்தபோது, அவர்களின் அந்த நாளைய மகிழ்ச்சிக்கு வேறு ஈடே சொல்ல முடியாது என்று நினைத்துக் கொண்டார்....துயரம் மறைத்த கண் கொள்ளாக் காட்சி....

       என்னைப் பொறுத்தவரைக்கும் ஒண்ணுமில்லீங்க...நான் உங்ககிட்டத்தான் வாங்கறதை விரும்புவேன்...பையனை நினைச்சாத்தான்.....

       தம்பிக்கு இதை வாங்கிக் கொடுங்க...ஆறு மீட்டர் சார்....வெறும் நூற்றி ஐம்பதுதான். நீங்க நூத்தி நாப்பது கொடுங்க...எடுத்திட்டுப் போங்க.....

       அப்போ இது....? கையில் வைத்திருந்ததை அவர் முன் நீட்ட...இது நூத்திப் பத்துதான் சார்...நூறு ரூபா கொடுங்க....கொடுக்கிற காசுக்கு சரக்கு கேரன்டி...வேறே எங்கேயும் இந்த விலைக்கு நீங்க வாங்க முடியாது...தைரியமா எடுத்திட்டுப் போங்க...ஆறு மாசம் அலுங்காமக் கட்டலாம். நான் ஜவாப்தாரி....

       அவர் பேச்சு வெறும் பிரச்சாரமல்ல என்றுதான் தோன்றியது. ஆறு மாசம் என்று பொய்யில்லாமல் சொல்கிறாரே...! தினமும் அவரைப் பார்க்கிறாரே!...மோசமான சரக்கைக் கொடுத்திருந்தால்...அங்கே சைக்கிளில் வைத்து அந்த வியாபாரத்தை அங்கே நீடித்துச் செய்து கொண்டிருக்க முடியுமா? இவருக்கு நம்பிக்கைதான். ஆனாலும் பையன் நம்ப வேண்டுமே? நம்பச் செய்ய வேண்டுமே...! சாத்தியப்படுமா?

       ரோட்டுக் கடையா? அங்கெல்லாம் ஏம்ப்பா வாங்குறே...? ஒரு சுத்தம் வேணாமா முதல்ல? அதுவும் அந்த எடத்துல?  தெருப்புழுதி பறந்திட்டே இருக்கும் அங்கே...பக்கத்துல வண்டில பலகாரம் வெந்துக்கிட்டிருக்கும்..நாத்தமா நாறும்.....அவனே சோத்துக்கு வக்கில்லாமே அந்த வியாபாரத்தை செய்றான். அதுக்கேத்த ஆட்கள் அவனுக்குன்னு இருக்காங்கப்பா....நாம ஏன் அங்க போகணும்...?

       என்ன பேச்சுப் பேசறான்? ரோட்டில் தொழில் செய்பவர்களெல்லாம் அத்தனை கேவலப்பட்டவர்களா? பேசுற வாயில ஓங்கி அடிச்சா என்ன?

        பக்கத்துல டாஸ்மாக் வேறே இருக்கு...குடிச்சிப்புட்டு ஆடிக்கிட்டுக் கிடப்பாங்க அங்கே....முதல்ல அங்கெல்லாம் போய் ஏம்பா நிக்கிறே? உன்னை யாரு அந்த இடத்துக்குப் போகச் சொன்னது? போதாதுன்னு எவன்ட்டயோ ஏமாந்து இதை வேறே வாங்கிட்டு வந்துருக்கே? யோசிக்கவே மாட்டியா? மொத வேலையா கொண்டு போய்க் கொடுத்திட்டு காசைத் திரும்ப வாங்கிட்டு வா...என்னால இதையெல்லாம் கட்ட முடியாது...நானே போய் வாங்கிக்கிறேன் எனக்கு வேண்டியதை. உனக்கும் வேணும்னா சொல்லு...பெஸ்ட் க்வாலிட்டியா வாங்கித் தர்றேன்...முதல்ல போய் இதை அவன்ட்ட வீசி எறிஞ்சிட்டு வா.... எதாச்சும் வியாதி கீதி வந்திச்சின்னா. எவன் படுறது? -பையன் கூச்சலிடுவதுபோல் ஒரு பிரமை. படுபாவிகள்...என்ன பேச்சுப் பேசுகிறார்கள்?

       மகனே.....இப்படியான செலவுகளாய்ச் சுருக்கிச் சுருக்கித்தான் சேமிப்பைப் பெருக்கித்தான் உன்னை வருஷக் கணக்காய்ப் படிக்க வைத்தேனடா....அன்று நான் இப்படி ஆட்களைத் தேடிப் போகவில்லையென்றால், செலவைச் சுருக்கவில்லையென்றால், என் வருமானத்திற்கு உன்னைக் கல்லூரியில் படிக்க வைத்திருக்க முடியாதடா...! இப்படிச் சின்னச்சின்ன விஷயங்களில் அன்று என்னை வளர்த்தவர்களை, எனக்குக் கை கொடுத்தவர்களை இன்று நான் மறந்து விட முடியுமா? உதறித் தள்ள முடியுமா?  நீ சொல்கிறாய் என்று தூக்கி எறிந்து விட முடியமா? அவர்கள் நம்மவர்கள்....அல்லது என்னவர்கள்....என் ரத்தத்தோடு கலந்தவர்கள்...அவர்களை நான் ஒதுக்க முடியாது மகனே... இளம் வயது முதல் வறுமையைக் கண்ட எனக்கு அவர்கள்தான்  பல்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் கை கொடுத்தார்கள். வாழ்க்கையை உணர்த்தினார்கள்...நிதானமாய் அடியெடுத்து வைக்கக் கற்றுக் கொடுத்தார்கள்...அதுதான், அவர்கள்தான் என் மன ஆறுதல்....  என் உடன் பிறவா சொந்தங்கள்....!

       கையில் அந்த இன்னொரு கைலியை வைத்துக் கொண்டு, கொஞ்சம் முன்னதான நிகழ்விலும், பழைய நினைவுகளிலும்  மூழ்கிப் போனார் ரங்கநாதம்.

       பேருந்து நிழற்குடை ஓரமாய் அமர்ந்து தைத்துக் கொண்டிருந்த தையல்காரனிடம் கைலிக்கு  இருபது ரூபாய் கொடுத்து ரௌன்ட் அடித்ததைச் சொல்லவே கூடாது என்று முடிவு செய்து கொண்டார்.

       பையனுக்கு என்று அந்தக் கடைக்காரர் எடுத்துக் கொடுத்த அதை வேண்டாம் என்று விட்டு, இவருக்கு என்று வாங்கி வந்ததை அவன் விரும்பி எடுத்துக் கொண்டு போனதை நினைத்தபோது, சற்றே விலையுயர்ந்த அந்தக் கைலி தனக்குத் தேவைதானா என்று சங்கடப்பட்டார். அதைக் கட்டும்போதெல்லாம் மனம் அழுமே...! விரயம்...விரயம்...என்று புலம்புமே...! உள்ளம் ஏற்காதே...!

       டேய் மோகன்....இதுதான் ஆறு மீட்டர் கைலி...உனக்குன்னு விலை ஜாஸ்தியா வாங்கினதுப்பா... .இந்தா இதையும் நீயே  வச்சிக்கோ...நான் அப்புறமா வாங்கிக்கிறேன்...என் பழைய கைலியே இன்னும் கிழியலை....இந்தா பிடி.....என்று கத்தியவாறே அவன் அறையை நோக்கி வேகமாய் ஓடினார் ரங்கநாதம்.

                                         ---------------------------------------

 

      

      

      

      

                                                                                                           

                                                             

 

 

“இரகசியங்கள்” - சிறுகதை - அசோகமித்திரன் - வாசிப்பனுபவம் -

“இரகசியங்கள்” - சிறுகதை - அசோகமித்திரன் - வாசிப்பனுபவம் -

இரகசியங்கள் என்று தலைப்பு வைக்கப்பட்டால் அது கடைசி வரை காப்பாற்றப்பட வேண்டும். படிக்கும் வாசகனுக்கு அந்த ரகசியம் பத்திரமாகக் கூட வருகிறது என்கிற பாதுகாப்பு உணர்வு வேண்டும். அது என்ன ரகசியம் என்கிற கேள்வியோடேயே கதை நெடுகப் பயணிக்க வேண்டும். ரகசியம், ரகசியமாகவே இறுதிவரை தொடர வேண்டும். கடைசியில்தான் முடிச்சு அவிழ வேண்டும்.

     சாதாரண மனிதனின் படைப்புக்கள்  சாதாரணமாகத்தான் இருக்கும் என்று நினைத்து விடக் கூடாது. சாதாரண மனிதரான அசோகமித்திரன் அசாதாரணமான கதைகளை ஏராளமாய் எழுதியிருக்கிறார். இதெல்லாம் ஓல்டு என்றும் ஒதுக்கி விடக் கூடாது. நமக்குத்தான் நஷ்டம். படைப்பின் ரகசியங்கள் இவர் எழுத்தில் ஏராளமாய்ப் புதைந்து கிடக்கின்றன. உலகின் மிகச் சிறந்த படைப்பாளிகளில் அசோகமித்திரனும் ஒருவர் என்று சொன்னால் அதை யாராலும் மறுக்க முடியாது என்பதுதான் உண்மை.

     ஒருவர் இரவில் இறந்து போனால் மறுநாள் பொழுது் விடிந்து படிப்படியாக எல்லாமும் ஆகி, அந்தப் பிரேதத்தைக் கொண்டு செல்லும்  வரைக்கும் அந்த வீடு எப்படியிருக்கும்? இரவில் இறந்து போன உறவினரின் உடலைப் போட்டு வைத்துக் கொண்டு, வெளியூரிலிருந்து வர வேண்டியவர்களுக்காகக் காத்துக் கிடந்து, இருக்கவும் முடியாமல், படுக்கவும் இயலாமல் மூலைக்கு ஒருவராய் அமர்ந்து, சாய்ந்து அதுவும் நெடுநேரம் இயலாமல் கால்மாடு தலமாடாய்ச் சரிந்து, அந்தப் பிணத்தோடு இராப் பொழுது முழுவதும் தூங்கி வழிந்து, தூங்கித் தூங்கி எழுந்து.....சற்றே அந்தக் காட்சியை மனதில் கொண்டு வந்து பாருங்கள்....

     அந்த நிலையில்தான் இறந்து போன வேலாயுதத்தின் மகன் முருகன் அவரைச் சந்திக்க வருகிறான். அந்தப் புள்ளியில்தான் அந்த இரகசியம் ஆரம்பிக்கிறது. என்ன இரகசியம் என்றா பேசிக் கொள்கிறார்கள்? அதுவல்ல. ஒருவன் வருவதும், வேளை கெட்ட வேளையில் வந்து அழைப்பதும், அந்த அழைப்பையும் அல்லசலுக்குக் கேட்காமல், ஏன் வீட்டிலேயே வேறு யாருக்கும் தொந்தரவு இல்லாமல் அவர் மட்டும் அறிவது போல் அல்லது அவருக்கு மட்டுமே என்று  தெரிவிப்பதுபோல் அடங்கச் சொல்லிவிட்டு அவரின் கிளம்பலுக்காக நிற்கும் ஒருவனை அந்த விடிகாலை நான்கு மணிப் பொழுதில் சற்றே உங்கள் கற்பனையில் வரித்துத்தான் பாருங்களேன்...

     அந்தக் காட்சி அசோகமித்திரன் எழுதியதுபோல் இருக்கிறதா என்பதையும் கொஞ்சம் பொருத்திப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.....அப்போதுதான் அவர் எழுத்தின் வலிமையை நாம் உணர ஏதுவாகும்.

     கதவைச் சாத்திக்கோ என்று மனைவியிடம் இவர் சொல்வதும், தகவல் கேட்டுவிட்டு இப்பயே கிளம்பி என்ன செய்யப் போறீங்க...? அங்க போய் பொணம் காக்கப் போறீங்களா...எல்லாம் காலைல போய்க்கலாம் என்று மனைவி சொல்ல...என்ன பிரச்னைன்னு தெரில...கையோட அழைச்சிண்டு வரச்சொன்னாங்கிறான் பையன்...என்று இவர் தடுமாற...ராத்திரி பூராவும் ஒரே தலைவலின்னீங்க.....? என்று மனைவி மீண்டும் தடுக்கிறாள். அப்போது சொல்கிறார் அவர்:-

     “தலை வலிக்கத்தான் செய்றது...ஆனா ஒரு ஆள் ஒரு தடவைதானே சாக முடியும்.....?“

     அதற்குமேல் ஒருவரைத் தடுக்க முடியுமா என்ன? மகிழ்ச்சியான விசேடங்களில் கலந்து கொள்கிறோமோ இல்லையோ....துக்க நிகழ்வுக்குத் தலையைக் காட்டியே ஆக வேண்டும் என்பதுதானே முறை...-மின்சாரம் துண்டிக்கப்பட்டிருந்த அந்தப் பொழுதில் இவர் கிளம்ப, மீண்டும் வந்து விடுகிறது. முதல் நாள் ஒருவரிடம் கடன் வாங்கி வைத்திருந்த பணம் ஞாபகத்திற்கு வர அதையும் எடுத்துப் பாக்கெட்டுக்குள் பத்திரமய் வைத்துக் கொள்கிறார்.

     அங்கு சென்று கிடத்தப்பட்டிருக்கும் வேலாயுதத்தின் பிணத்தைப் பார்க்கிறார். சுற்றிலுமான அந்த அமைதியும் இறுக்கமும் இவரை அச்சப்படுத்துகிறது.

     உண்மையில் வேலாயுதம் திடீரென்று எழுந்து, தண்ணீர் வேண்டும் என்று கேட்டால் கூட யார் காதிலும் விழுந்திருக்காதுதான். அந்தச் சூழலை நமக்குத் தெரிவிக்க இந்த ஒரு வரி போதாதா? அவர் வீட்டை விட்டுக் கிளம்பும்போதுதான் நாமும் அவரோடு கிளம்பி விடுகிறோமே? பிறகு நடப்பைகளைக் கண்டுதானே ஆக வேண்டும்?

     வேலாயுதத்தின் முகத்தில் கடைசிவரை ஒரு சிடுசிடுப்பு இருந்தது. ஒரு ரகசியமும் இருந்தது என்பது அவருக்கும் அவனின் மனைவிக்கும் மட்டும்தான் தெரியும். அந்த ரகசியத்தின் தகவல் இப்போது அவள் ஒருத்திக்குத்தான் தெரியும்.

     தழைந்த குரலில் அவள் சொல்கிறாள்.  நேத்து அவர் சொல்லிட்டாரு.....

     என் தலைவலி, தூக்கமின்மை எல்லாமும் நொடியில் பறந்து போகிறது.

     பணத்தை எங்க கொடுத்து வச்சிருக்கேன்னு சொல்லிட்டாரு.....

     ஷண்முகத்துக்குத் தெரியுமா?

     தெரியாது......

     சரி...இத இப்போதைக்கு செலவுக்கு வச்சிக்க...மத்ததைப் பிறகு பார்ப்போம்.....

     வேண்டாம்...எங்க அண்ணன்மார்கிட்ட சொல்லியிருக்கேன்...அவுங்க பார்த்துப்பாங்க...நீங்க இப்ப பணம் கொடுத்தீங்கன்னா விபரீதம் ஆயிடும்.....

     சூழலை உணர்ந்து நகர்கிறார் அவர். ஒவ்வொருவராக புதிய ஆட்கள் வர ஆரம்பிக்கிறார்கள்.

     உங்களை அவர் மோசம் பண்ணியிருக்காரு...எங்கிட்ட சொல்லி அழுதாரு....ராவெல்லாம் ஒரே புலப்பம்....-ஒரு முறை வேலாயுதத்தின் மனைவி என்னிடம் சொன்னாள். அந்த இலங்கை ஆள் எங்களிடம் அதைக் கொடுத்து ஒரு மணி நேரத்துக்கெல்லாம் லாரியடியில் மாட்டிக்கொண்டு அடையாளம் தெரியாத பிணமாகிப் போய்விட்டான். செத்தவனுடைய கூட்டாளி வேலாயுதத்தை அடித்துப்போட்டுவிட்டுப் பணத்தைப் பிடுங்கிக் கொண்டு போய்விட்டான் என்று சொல்லப்பட்டது.

     வேலாயுதத்தின் முகத்தில் கடைசிவரை சிடுசிடுப்பு. அதில் ஒரு ரகசியமும்....அதன் தகவல் அவளுக்கு மட்டும்தான்... அவன் மனைவிக்கு மட்டும்தான்.....

     இந்த ரகசியங்களுக்கு நான் தேடிப் போகவில்லை. கூட இருந்தேன் என்பதைத் தவிர. வேலாயுதம் போன பிறகு அவளைச் சென்று பார்ப்பது என்பது.....தரகு வேலையில் சில சில்லரைப் பொய்கள் உண்டுதான்...ஆனாலும்...

     இனிமே இங்க வந்தே.....கொலை விழும்.....! அவள் அண்ணனின் மிரட்டல் - நான் ஏன் போகிறேன்.....உதவுவோமே என்று போனது. அதையும் அவள் மறுத்துவிட்டாள். பிறகு? அடங்கிக் கிடந்ததை மீண்டும் கிளர ...அதுவா என் வேலை?

அந்தப் பணம்பற்றி யாருக்கும் எதுவும் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. அதுதான் சொல்லியாயிற்றே...அடித்துப் பறித்துக் கொண்டு போயாயிற்று என்று. ரெண்டு மாதத்துக்கும் மேலாயிற்று. நான் எட்டிப் பார்க்கவில்லை.

     பிறகு ஒரு பகலில் போய் நின்ற  போது....இப்டி பட்டப் பகல்ல  வந்திருக்கீங்களே...யாராச்சும் பார்த்துட்டா?                                                          அதிருக்கட்டும்...வேலாயுதம் என்ன சொன்னான் கடைசியா...அதச் சொல்லு...?

     அவள் சொன்னாள். சொன்னது ஆச்சரியம்தான். யோசித்தால் பெரிய ஆச்சரியம் என்றும் சொல்வதற்கில்லை. சில சில்லரைப் பொய்கள் பெரிதாக விரிந்து பூதமாகக் கவ்வும் ரகசியங்களாகவும் மாறிவிடுகின்றன.

     வேலாயுதம் அவ்வளவு பணத்தையும் என் மனைவியிடம் கொடுத்திருந்தான்.

     ஏமாற்றக் கூடாது என்கிற நட்பின் ஆழமும், அதே நல்லெண்ணத்தில் இருக்கும் வேலாயுதத்தின் மனைவியும், உங்களுக்குத் துரோகம் பண்ணிட்டாரு என்று முதலில் அழும் அந்த நேர்மையும், அண்ணன்க கிட்டச் சொல்லிட்டேன்...இப்ப இந்தப் பணம் வேண்டாம் என்று மறுக்கும் தன்மையும், விஷயத்தை ஆறப்போட்டு இரண்டு மாதங்கள் கழிந்த பொழுதில் சாவகாசமாய் அந்த இரகசியத்தை வெளிப்படுத்தும் அழகும், இரகசியம் புதைக்கப்பட்ட இடம் பாதுகாப்பானதாய் இருவரும் உணரும் அந்தப் பொழுதும், இப்பயே நாலு மணிக்கு அங்க போய் என்ன செய்யப் போறீங்க...பொணம் காக்கப் போறீங்களா....? என்று தடுக்கும் அவரின் மனைவியின் உஷார்த்தன்மையில் பொதிந்திருக்கும் இரகசியமும்....எல்லாவற்றையும் கோர்வையாய் இப்போது நினைத்துப் பாருங்கள்.....கதையை அசோகமித்திரன் சொன்ன விதம் எத்தனை இரகசியமானது என்று நமக்குப் புலப்படும்.

     இரகசியத்தை வாசகனுக்கு எந்தவித ஊகத்துக்கும் இடமின்றி ரொம்பவும் பூடகமாய் நகர்த்தி கடைசிவரை கட்டிக் காத்த எழுத்து அசோகமித்திரனின் இந்த அருமையான படைப்பு.

     சாதாரண மனிதனின் படைப்புக்களும் சாதாரணமாய்த்தான் இருக்கும் என்று அசோகமித்திரனை நினைக்க முடியுமா? முதிர்ச்சியும் நுட்பமும் கூடிய சொல்முறையினால் இக்கதை மிகுந்த சிறப்புப் பெறுகிறது.

                     ---------------------------------------------------------------------------------